zondag 20 december 2009

Het was een perfecte dag om...

-kerstkaartjes te schrijven
-naar buiten te kijken
-een sneeuwballengevecht te houden
-een rijkelijke maaltijd op tafel te toveren met alles wat er nog in de voorraadkast te vinden was
-herinneringen op te halen aan de sneeuwstormen die we meemaakten in de US, zoals die ene 10 jaar geleden die ons een witte kerst bezorgde
-naar Music for Life te luisteren
-een dutje te doen in de buurt van de kerstboom
-afspraken af te zeggen
-die doos met oude beschuiten uit te halen in plaats van naar de bakker te gaan

woensdag 9 december 2009

dag sinterklaasje daag daaag


 

 

 

 
Posted by Picasa


omdat ik het jammer vind dat de sint zoooo snel is vergeten door al het kerstgedoe, hier wat sfeerbeeldjes van wat een heerlijke sinterklaastijd was ten huize autumn leaf

maandag 7 december 2009

heerlijke cultuurtussendoortjes


Heel drukke weken achter de rug. Terwijl het eerste semester van het academiejaar aan een rotvaart voorbij scheurt, is er ook het culturele hoogseizoen dat in volle vaart zit. Ik programmeer zeer doelbewust culturele uitjes in drukke tijden, want ik kan er dan echt van genieten om de werkstress even te vergeten en mij laten mee te nemen naar een andere wereld. Zo genoot ik (in chronologische volgorde) van:
'Wolf' van Kommil Foo: echte fans hebben de show waarschijnlijk al lang gezien, maar voor mij was het totaal nieuw, en ik had niet echt een idee wat te verwachten, maar wawh! uitermate creatief, diepzinnig, vrolijk, origineel, boeiend zijn de labels die ik erop zou plakken, en Manlief kon het ook heel erg smaken;
'Zoon van de Hemel', tentoonstelling in kader van Europalia China in Bozar: voor het eerst sinds heel lange tijd een tentoonstelling in groep (collega's van Manlief) met gids meegedaan, normaal gezien verken ik alles liever op eigen tempo, maar dit viel heel erg goed mee, schitterende introductie in de heel rijke Chinese geschiedenis en cultuur, maakte ruimschoots goed dat we helaas geen tickets voor Rogier Van der Weyden in M meer konden bemachtigen;
'de Paukenmesse' van Haydn uitgevoerd door La Petite Bande en Ex Tempore: hemels, subliem, prachtige combinatie van zang en orkest, en ook heel erg fijn dat vriendin V. meekon ter vervanging van Manlief-in-buitenland (ja, weeral weg).

zondag 22 november 2009

morgen maandag

Wat ik nog even kwijt wilde voordat de nieuwe werkweek me helemaal in beslag neemt en me nauwelijk 5 minuten vrije tijd om te bloggen belooft:
-dat ik het net als deze blogster een belachelijk voorstel vind om voor jongere autobestuurders een strengere alcohollimiet in te voeren: iedereen gelijk voor de wet, en ja, dan maar heel streng voor iedereen als het moet.
-dat ik niet weet wat te denken van de benoeming van onze haiku-premier tot president van Europa behalve dat het veel zegt over de zwakte van de EU en van die functie
-dat we samen met Dochterlief naar junior eurosong keken waarbij wij vooral naar haar keken omdat ze mee zat te zingen en dansen en dat Nederland ons een verdiende winnaar lijkt
-dat ik me afvraag hoe het komt dat ik zo'n barstensvol agenda heb
-dat hier halsreikend naar de komst van de Sint wordt uitgekeken
-dat het Nationale Voorleesweek is en dat voorlezen echt wel het leukste kwartiertje van de dag is, zoals de slogan van Stichting Lezen zegt
-dat ik nog nooit van het woord 'bladmoes' had gehoord tot Dochterlief dat moest leren voor haar test WO
-dat ik de film 'My Sister's Keeper' zag tijdens een Ladies Night at the Movies en dat dat gerust 1 van de grootste 'blijtfilms' aller tijden mag worden genoemd want de hele filmzaal zat collectief te snotteren
-dat ik vanavond lekkere gratis frietjes met 'Leivese saus' at op de Oude Markt
-dat ik blij ben dat Manlief tussen 2 lange buitenlandtrips even thuis is.

woensdag 11 november 2009

openlucht wellness in de ardennen

Ikzelf op de achterbank, pa aan het stuur, ma ernaast, op de snelweg richting Ardennen. Onze uitstap vandaag riep veel herinneringen op aan de tripjes die we in mijn kindertijd naar de Ardennen maakten. Toen leek zo'n autorit uuuuren te duren, werd er vooraf druk gepland op de wegenkaart welke route er zou worden gevolgd. Vandaag zat dochterlief naast mij op de achterbank naar De Mestkever te luisteren, terwijl de GPS de weg wijst. Maar ook nu werd de trip goed voorbereid. Mijn moeder had -zoals steevast bij dit soort gelegenheden- een karrevracht aan regenjassen, sjalen, mutsen, handschoenen, sokken, laarzen bij want haar belangrijkste zorg is voorkomen dat iemand in het gezelschap kou zou lijden of blaren op de voeten zou krijgen door een gebrek aan het juiste schoeisel. Vader weigert zich slaafs over te geven aan de soms wispelturige GPS en heeft de route dus ook op de wegenkaart uitgestippeld. Het internet voorzag ons van de nodige toeristische informatie.
Zo arriveerden we tegen de middag in het centrum van Saint-Hubert, waar we voor we aan onze wandeling begonnen een croqske aten in een behoorlijk authentiek ogende taverne-hotel-restaurant (nadat ze ons eerst in 2 andere 'etablissementen' op niet al te vriendelijke toon duidelijk maakten dat er alleen 'a la carte' gastronomisch kon worden gegeten en/of dat er geen plaats was alhoewel er nog heel wat lege plaatsen in het restaurant waren). Dochterlief deed haar best om haar eerste woordjes Frans te leren en vroeg dus hoe ze 'croque monsieur' in het Frans moest vragen :-)
De alomtegenwoordigheid van de legende van St Hubertus in de vorm van talrijke beeldhouwwerken, standbeelden en prullaria die een hert met reuzachtig gewei en kruis tonen, konden op niet veel publieksenthousiasme rekenen op deze vrije dag. Het centrum gaf een eerder verlaten indruk.
Aan de Fourneau St Michel trokken we onze laarzen aan en de natuur in. Even later stapten we het poortje van het arboretum binnen en lieten onze voeten zich gewillig masseren op de zachte ondergrond van het bos, gevormd door metershoge explaren van naaldbomen met exotisch klinkende namen, en een rijke variatie aan soorten naalden en vruchten. Maar het waren niet de reuzachtig hoge Douglassparren en co die de sterren waren van dit arboretum, want dat was ongetwijfeld eerder het deken van verschillende mossoorten dat de bodem tooide. Zo mooi en zo heeeeerlijk zacht onder de voeten!!! Ik hield dus mijn blik vaker naar beneden gericht (dat gaat ook een pak makkelijker dan naar omhoog kijken met mijn nekhernia en was ook nodig om niet over de ver uitlopende boomwortels te struikelen) en zag zo ook mooie varensoorten, paddenstoelen en zwammen.
Daarna volgden we de weg die ons alsmaar dichter bij de mooi meanderende Masblette bracht, tot we -tot groot jolijt van Dochterlief en ook van de rest- aan het verrassend mooie punt kwamen waar Masblette en Palogne samenstromen en je via een wed/wandelbruggetje het water kan oversteken. Het absoluute hoogtepunt van Dochterliefs dag was met haar laarzen in het stromende water staan. Terwijl ik haar voortdurend tot voorzichtigheid aanmaande (omdat ik me al helemaal een uitschuiver met de laarsjes en kletsnatte en bijgevolgd bibberkoude dochter kon voorstellen) vond ik het toch ook wel een fijne ervaring om daar zo in dat heldere snelstromende water te staan. Vlakbij vonden we de perfecte plaats voor een gezond vieruurtje omringd door elfenbankjes.
Toen werd het tijd om terug richting auto te stappen. Dochterliefs beentjes werden stilaan moe, maar ze bleef flink stappen. Met een gezonde blos op de wangen hielden we na onze wandeling rust in deze charmante taverne aan de Fourneau St Michel (een Ardense versie van Bokrijk, wat we niet bezochten maar zeker op een lijstje plaatsen van 'nog leuk voor een volgend dagtripje'). De bediening was er supervriendelijk, de inrichting oergezellig en de prijzen democratisch.
We sloten het vakantiedagje af in dit Italiaanse restaurant dat we ontdekten, net voor we de taalgrens weer zouden oversteken. De op en top Italiaanse patron toverde heerlijk eten op tafel en omringde ons met veel gastvrijheid. Zo waanden we ons nog even langer 'in het buitenland in eigen land'.
Het was een heerlijk dagje openlucht wellness in de Ardennen, heerlijk voor voeten en geest (en veel minder duur dan 1 of andere wellness behandeling)! En ook op culinair vlak kwamen we niks te kort.
Als u nog tips heeft om leuke plekjes in eigen land te verkennen: altijd welkom!

zaterdag 7 november 2009

beter dan de boekenbeurs


Dochterlief en ik zochten wat troost nadat we manlief hadden gedropt op Zaventem voor een lange zakenreis richting het verre Azie. En waar je kan beter troost vinden dan in een goed boek? Dus gingen we naar de kinderboekenverkoop van de stadsbibliotheek. Het was al in een flink stuk in de namiddag en ik vreesde dus dat er niet veel meer zou te rapen vallen. Maar wat had ik het mis! Er lagen nog sta-pels boeken! Weliswaar volledig kris-kras door elkaar, dus Mustiboekjes naast een tienerboek van Karel Verleyen enzo. Maar het snuffelen was echt plezant. Er zaten nog heel wat boeken tussen die dochterlief konden bekoren. We moesten ons noodgedwongen wat inhouden, want ik was vergeten een tas/rugzak mee te nemen en we konden dus slechts zoveel boeken kiezen als onze armen konden dragen op de busrit terug naar huis. Het werden er uiteindelijk 10 en dat betekende dat we -aan de spotprijs van 0.50 Euro per stuk- slechts 5 Euro armer, maar zoveel boeken rijker thuiskwamen. Beter dan de boekenbeurs!

donderdag 5 november 2009

herfstvakantie


Vaak is het sakkeren, maandenlang op voorhand puzzelen, aanschuiven om in te schrijven,... opvang voor de kinderen vinden tijdens de schoolvakanties is voor werkende ouders niet altijd een pretje. Om nog te zwijgen van die pedagogische studiedagen die in aantal toch minstens wel lijken verdubbeld te zijn in vergelijking met de tijd dat we zelf school liepen. Je hoort me daarover wel eens zeuren.
Maar vandaag niet, vandaag was het zo'n dag waarop ik de scholen dankte omdat ze ons er op tijd en stond toe dwingen om eens een dagje verlof te nemen. Vandaag deden we dat allebei, zowel manlief als ik, en we spenderen dus deze hele gure herfstdag samen, zomaar middenin de werkweek. Ik hoorde de (nog kinderloze) buren vertrekken naar hun werk, terwijl we zelf nog heerlijk in bed lagen, terwijl dochterlief naar Ketnet keek (ja, dat mag op een vakantiedag ;-) De voormiddag bleven we gezellig binnen. Vlak na de middag trokken we naar de Grote Markt om de Rode Hond te verwelkomen, en dat gebeurde feestelijk met balonnen, tromgeroffel, een BV, een hartverwarmend lied en een heerlijke (gratis!) warme wafel. Daarna volgden we de hondenpootjes tot in bibliotheek Tweebronnen, waar dochterlief knutselde, en samen met ons naar de voorstelling van het verhaal 'Dina en Nadine' luisterde (de volwassenen genoten er ook van) en waar we natuurlijk niet vertrokken zonder een stapeltje boeken voor ons leesmonstertje. Op de terugweg stopten we in een praat- en leescafe, waar we ons warmden aan een kop thee, voor we weer als vrolijk uitgelaten hondjes door weer en wind verder terug tot thuis waaiden.

vrijdag 30 oktober 2009

Hemel in het klad

Ik gaf het al aan: drukke tijden hier. Maar woensdagavond was het echt heerlijk uitblazen tijdens een zussenuitje (dat was veel te lang geleden, niet, zus?). In de stadschouwburg lieten we ons een avondje lang entertainen door Bart Peeters en zijn bandje met hun schone liedjes in warme klanken. Grote bewondering van mijnentwege voor deze duizendpoot. Die liedjes over heel herkenbare, gewone simpele dinges van het leven en dan de manier waarop hij dat brengt. Je moet het maar kunnen met een serieus slaapprobleem kampen en daar dan een heel leuk liedje met de erg misleidende titel 'Slaapwals' over maken bijvoorbeeld.
Ik kom na zo'n avondje echt als een gelukkige mens weer buiten uit de schouwburg. Trouwens, over geluk gesproken, de teksten zijn stuk voor stuk de moeite, maar wat bij mij het meest bleef hangen was het liedje 'Sint-Franciscus' met dat stukje tekst: 'is geluk dan niet een soort van pleister, die niet eens zo bijster... lang kleeft?'
Bij Rozebril die er ook was, kan je ook een enthousiaste reactie lezen. De rest van het publiek was ook behoorlijk enthousiast om het zacht uit te drukken. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er zoveel studenten graag naar Bart Peeters luisteren, had meer mensen van een oudere generatie verwacht. Maar dat was helemaal niet het geval en zorgde voor veel sfeer in 'the house'.

maandag 26 oktober 2009

happen

Hap, hap,...hap, even wat adem happen terwijl ik net niet verdrink in h e t w e r k.
Maar voor de rest alles prima, hoor, met autumn leaf, die zich in dit seizoen ondanks het grijze weer wel in haar sas voelt.

vrijdag 9 oktober 2009

vakantiekiekjes uit het noorden

Omdat een echt vakantieverhaal er niet van komt, hieronder wat beelden van die andere vakantie die we ook in het noorden doorbrachten,namelijk in de Duitse hanzestad Luebeck. We zagen er weinig toeristen en dat verwonderde ons, want dit stadje is echt charmant. Misschien had het te maken met het feit dat het nog begin juli, en dus nog geen schoolvakantie in Duitsland was.
Om elke hoek wachtte wel een straatje met mooie oude huizen. Dochterlief raakte er -samen met ons- in de ban van de middeleeuwse hanzesteden, een concept waarvan we ons nog wel wat herinnerden uit de geschiedenislessen, maar dat hier wel heel erg goed werd uitgelegd in het museum in de Holstentor en dat nog er levendig aanwezig was in de vele historische gebouwen.
We voeren er niet in echte hanzestijl naartoe langs 1 van de vaarroutes van destijds van Brugge naar Luebeck, maar maakten er een moderne mix van allerlei vervoersmiddelen van, wat het nog meer tot echt reizen maakte. Met de bus naar het station van Leuven, vandaaruit de trein naar de luchthaven, dan van Brussel naar Hamburg gevlogen, waar we ons dan met de S-bahn verplaatsten van de luchthaven naar het station en van daar dan de trein naar Luebeck namen (en om weer huiswaarts te gaan dat alles in de omgekeerde richting met het verschil dat we toen aan de luchthaven werden opgepikt omdat het erg laat werd voor de vermoeide dochter). In Luebeck zelf maakten we gebruik van de bus om ons van ons vakantie-appartementje te verplaatsen naar de bezienswaardigheden. Dat het appartementje werd verhuurd door een mevrouw met een dochter van 9, was een fijne verrassing voor dochterlief, die -zoals alleen kinderen dat kunnen- over de taalbarriere heen vriendschap sloot met het meisje.
Hou je van Brugge, maar vind je het daar soms (of meestal) te toeristisch? Dan is Luebeck zeker een stad die jou ook zal bekoren. En bijna vergeten: het ligt dus echt wel vlakbij de Oostzee, waar je in van die strandkorven kan zitten genieten op het strand. Om van de Oostzee optimaal te genieten hadden we niet echt genoeg tijd tijdens ons verblijf in Luebeck en was het weer ook een beetje te wisselvallig. Dat vond ik best wel jammer, maar ik had toen nog geen idee dat ik 2 maanden later wel zou kunnen genieten van een zonnige dag op het strand aan de Oostzee, weliswaar niet in Duitsland, maar in Rusland! Maar daarover een andere keer meer.
Er loopt overigens momenteel een film in de Belgische bioscopen die zich afspeelt in het oude Luebeck: de Buddenbrooks, een film gebaseerd op het gelijknamige boek van de Nobelprijswinnende Thomas Mann. Ik heb de film nog niet gezien, noch het boek gelezen. Wie 1 van beide wel -of beter nog: beide!- heeft gedaan, mag me altijd zijn mening geven.

 
Posted by Picasa

dinsdag 29 september 2009

verkeersovertreding

Ze stond met haar fiets haast midden op de straat stil. Ze keek heel aandachtig naar wat papieren in haar hand. Studenten fietsten rakelings langs haar heen. Gelukkig kwam er geen auto aan, want die had haar vast knal overhoop gereden, zo onhandig als ze daar stond. Ze leek niks te merken van de wereld om zich heen en keek alleen maar heel, heel aandachtig naar die papieren in haar hand. Terwijl ze daarnaar keek, kwam er een alsmaar grotere glimlach op haar gezicht.
Toen zag ik het: ze keek naar twee outprints van een echografie. In al dat geruis van zwarte en witte vlekken zag ze het leven dat in haar buik groeide. Plots stopte ze de papieren weer in haar handtas. Stralend van intens geluk fietste ze verder, ... tegen het verkeer in, in de verkeerde richting. Maar hey, dat kan je haar toch niet kwalijk nemen?

zaterdag 26 september 2009

als de vrouw des huizes niet thuis is

Ik weet echt niet wat er met die maand september is gebeurd. In mijn hoofd lijkt ze nog maar net begonnen, maar de kalender vertelt me dat ze er al bijna op zit. Het was in elk geval een maand met veel reizen naar mijn normen: 6 vliegtuigvluchten in 2 weken tijd, dat is echt niet van mijn gewoonte. Nudat de twee conferenties achter de rug zijn, kijk ik er tevreden op terug. Ja, ik zeg het niet zonder trots: ik heb dat goed gedaan daar in Duitsland en Rusland. Het was hard werken om het allemaal klaar te krijgen en ook alles achter de schermen van het gezin te organiseren. Anders dan wanneer manlief op reis gaat voor het werk, moet ik bij mijn afwezigheid toch de nodige instructies achterlaten opdat alles aan het thuisfront op wieltjes zou verlopen. Tenminste, dat is hoe ik daarover denk. Dus er lagen per dag aan te trekken stapeltjes kleren klaar, de frigo werd goed gevuld met gezonde-doch-eenvoudig-te-bereiden maaltijden, post-it notes en fluostift moesten papa herinneren aan het tekenen van de schoolagenda, het vullen van brooddozen, adressen van muzieklessen en verjaardagsfeestjes, en de cadeautjes die naar die feestjes moesten worden meegenomen lagen ook al netjes klaar. Het verliep allemaal goed, vlekkeloos zou ik niet zeggen, maar goed. De wasmand puilde uit bij mijn terugkomst, de frigo was helemaal leeg en dochterlief had een wel erg rare combinatie kleren aan (voor de dag waarop ik terugkeerde had ik geen stapeltje klaargelegd). Maar kijk, ze hadden zich goed gered zonder mij. Het deed me beseffen dat ik -zoals veel andere vrouwen- mezelf een heleboel stress zou kunnen besparen door niet te verwachten dat alles volgens mijn regels verloopt als ik er niet ben. Dat het ok is dat de kleur van de kousen van dochterlief echt niet past bij het rokje dat ze heeft aangetrokken en dat papa haar meenam om pannenkoeken te eten in plaats van boterhammen en dat ze wat meer dan anders op de computer heeft mogen spelen omdat papa dat zelf ook zo leuk vindt. Mezelf wat minder onmisbaar vinden op zo'n momenten, dat zou echt niet slecht zijn. Me over die dingen aan het thuisfront druk maken vreet immers alleen maar energie, die ik broodnodig heb om te focussen op mijn werk. Dus, thuisfront, jullie zijn gewaarschuwd: mams zal heus nog wel op reis gaan en dan laat ze jullie meer aan jullie eigen lot over. Ze heeft er alle vertrouwen in dat jullie dat goed zullen doen. Alleen nog zichzelf overtuigen dat ze dan gerust even de touwtjes uit handen mag geven, dat wordt nog een ander paar mouwen voor deze controle-freak.

dinsdag 8 september 2009

goed gestart?

Of dochterlief goed gestart is aan het nieuwe schooljaar, vragen mensen. Heel goed, zo goed dat ik amper heb gemerkt dat ze terug moest wennen aan het naar school gaan. Integendeel, het lijkt haar veel deugd te doen, terug de routine, terug nieuwe dingen leren, en vooral terug met de vriendinnetjes spelen. Vandaag riep ze "joepie, het is dinsdag, dus heb ik huiswerk!" (op woensdag en vrijdag hebben ze geen huiswerk). Naar het tweede leerjaar gaan is zooo anders dan die stap naar het eerste leerjaar. Vorig jaar moest zij, en ook wij, in deze periode wennen aan agenda nakijken, huiswerk maken, en dan ook nog tijd vinden om viool te oefenen,... Nu heeft dat allemaal al een plaats en tijd. In plaats van maan-roos-vis toestanden toen, leest Dochterlief nu elke avond in bed zelf in een boek.
Natuurlijk was de vakantie fijn, boordevol gevuld met 1001 heel erg afwisselende activiteiten, overgoten met de nodige portie zonneschijn deze zomer. Maar naar school gaan, doet ze ook graag, heel graag zelfs. Hopelijk blijft dat nog lang zo, want een schoolmoe kind dat zou mij als ouder vreselijk moeilijk vallen om mee om te gaan. Ik hoop stiekem dat het graag naar school gaan een beetje genetisch is bepaald, want dan zit het hier tenhuize Autumn Leaf wel snor, zowel van de kant van de mama als de papa. Helaas, hoor ik van ouders van oudere kinderen wel eens verhalen over hoe dat absoluut niet vanzelfsprekend mee met de paplepel wordt doorgegeven, die goesting om te leren en studeren.
Autumn Leaf zelf gaat een paar daagjes richting Berlijn om daar op een conferentie hopelijk ook weer nog heel veel nieuwe dingen te leren.
ps. Het reisverhaal over Duitsland dat werd aangekondigd in de vorige post hebt u nog tegoed.

vrijdag 4 september 2009

vakantieverhalen uit het noorden (1)

Op een druilerige dag als vandaag waarop de herfst al duidelijk in de lucht hangt, tracteer ik u graag op wat vakantieverhalen:We reden voor onze vakantiebestemming een uur of vier niet zuid-, maar noordwaarts. Dat is weersgewijs natuurlijk een risicovolle onderneming, maar daar deinzen we niet voor terug. We zouden ons ook wel binnen kunnen bezig houden in de chalet die we hadden geboekt. Boeken gaan altijd mee op vakantie (ook al komen ze vaak ongelezen mee terug naar huis). Het bleek trouwens een overbodige bekommernis, want het werd de zonnigste vakantie die we al hadden in jaren en er waren zelfs momenten waarop we dankbaar waren dat we daar in "het hoge noorden" zaten waar het een paar graadjes minder heet was dan hier. We gingen naar het bij de meeste Belgen volslagen onbekende Drenthe.
Onbekend is onbemind, maar zo werkt dat niet bij Autumn Leaf. Integendeel, Autumn Leaf wilde het best wel eens uitproberen en ten huize Autumn Leaf is zij de reisorganisator. Manlief stelt als enige vereiste dat het niet meer dan 6uur rijden is (anders nemen we het vliegtuig) en dat het er gemiddeld minder dan 35 graden is (want hij is niet erg hittebestendig, evenmin als ik). De eerste randvoorwaarde vervult meteen ook de tweede ;-) Wat gespeur op het internet beloofde de nodige ingredienten waarnaar ik op zoek was: bosrijke en landelijke omgeving, een vakantiedomein van een ons niet onbekende keten met een vreselijke naam maar met kindvriendelijke activiteiten, charmante dorpjes met boerderijen, en het meest tot de verbeelding sprekend: hunnebedden. En ja, we kregen dit alles waar we naar uitkeken en het bleek allemaal nog mooier en rustiger dan we het ons hadden voorgesteld. We klommen in bomen, aten elke dag buiten, speurden samen met Simon Specht in het bos, dansten, wandelden tussen vlinders, fietsten op de alom geloofde Nederlandse fietspaden, en lieten de wind door onze haren wapperen terwijl we door het landschap bezaaid met mooi verzorgde boerderijen zoefden. Het cliche van luiddruchtig drukdoende noorderburen bleek daar helemaal niet te kloppen. Alles en iedereen ademde rust uit. We waanden ons daar in het noorden helemaal in het zuiden. Het was er helemaal anders dan thuis. We kwamen er geen landgenoten tegen. Het enige Vlaams dat ik er hoorde was Eva de Roovere (die er samen met Diggi Dex een hit scoorde) op de radio in het zwembad.
Op de terugweg halte gehouden in Utrecht, waarvan ik me van een schooluitstap op de humaniora meende te herinneren dat ik het een mooie stad vond. Dat bleek nog te kloppen. We aten er in de buurt van de Dom op een terras terwijl de bootjes onder ons door vaarden.
Dochterlief had het ook reuze naar haar zin op deze vakantie, want er was zoveel te doen en te beleven en niet onbelangrijk op haar leeftijd: ze vond het reuzefijn dat ze toch ook alles zelf kon lezen. Dezelfde taal en toch heel anders: Nederland trekt ons echt aan als bestemming voor een familievakantie. Niet cool, exotisch en hip? Dat zal ons worst wezen. Over worst gesproken:volgende keer neem ik u mee naar dat andere favoriete vakantieland van ons: Duitsland. Want eerder deze zomer trokken we ook al noordwaarts, naar een oude hanzestad.
Koos u ook voor een dichtbijhuis vakantie of trok u onze premier achterna naar het andere eind van de wereld? Ik hoop alvast dat u er evenveel van heeft genoten als wij.

dinsdag 1 september 2009

ook dit brengt de eerste schooldag

5 jaar geleden, Beslan, een plaatsje in Noord-Ossetie, de woelige Noord-Kaukasus, de onstabiele "onderbuik" van Rusland. Kinderen trekken feestelijk uitgedost naar school, meisjes hebben de mooiste vlechtjes en schitterende strikjes in hun haar; jongetjes hebben hun beste pak aan. Er worden bloemen meegenomen voor de juf,...
Wat een mooie feestdag moest worden naar Russische traditie, eindigde in een nachtmerrie, waarvan de beelden nog steeds op mijn netvlies staan gebrand.
Mijn gedachten gaan vandaag naar de 186 Russische kinderen die omkwamen, naar hun ouders, broers en zussen die verder moeten met het verdriet, naar de families van de 145 volwassen slachtoffers, maar ook naar de kinderen die het drama overleefden en moeten verderleven met het trauma.

zondag 23 augustus 2009

Twitter is de schuldige

Neen, ik ben niet al weken-lang met vakantie en nee, ik heb geen gebrek aan inspiratie voor het schrijven en nee, ik vind het niet te warm om achter de computer te zitten en neen, 't is niet omdat het crisis is. Ik heb dus eigenlijk geen enkel geldig excuus om hier al zo schandalig lang niks meer te hebben gepost. Maar 't is die dekselse Twitter! Ik beken: ik ben er helemaal weg van, ik vind het vooral fijn omdat het zo snel gaat. In het begin had ik het moeilijk om mijn "tweets" (zoals dat in het jargon heet) te beperken tot 140 karakters, maar ik heb nu toch al een tijdje de smaak te pakken. Wat Facebook dus niet kon, lukte Twitter wel: mij over de streep krijgen om mee te doen. En jullie? Twitter of Facebook? Of allebei? Of niks van die dinges?

woensdag 22 juli 2009

onze tuin


't Was gisteren heerlijk toeven in onze tuin. Een groene plek vlakbij huis waar we een zalig luie namiddag doorbrachten. Na de pistoleetjes en appels vanop het picknickdeken naar groene bladeren en de stukjes lucht die erdoor piepen staren, terwijl Nora Jones in de iPod zingt, veel lectuur bijhebben maar geen letter lezen, afgewisseld met wat badmintonactie en veel knuffels uitdelen aan Man- en Dochterlief. Verwonderd zich afvragen waarom er niet meer mensen naar deze heerlijke plek zijn afgezakt, maar daar toch helemaal niet rouwig om zijn, want zo blijft het een beetje 'onze tuin'. En we hoeven er zelfs niet eens het gras af te rijden! Meer moet dat echt niet zijn op een nationale feestdag.
Wat deed u op 21 juli?

donderdag 16 juli 2009

Vos en Haas

Het beloofde verhaal komt er echt wel. Maar tot nu toe is het nog niet echt vlot uit mijn pen gelopen. Heel moeilijk om in zo'n verhaal de juiste balans te leggen. Dus ik vraag nog even uw geduld.

In de tussentijd iets heel anders. Dochterlief heeft de smaak van het lezen echt te pakken. En waar begon het allemaal mee? Met dit boek:
Het Dikke Boek van Vos en Haas. Echt super! Ze heeft er maanden over gedaan om die kanjer van een boek uit te lezen. Maar het was genieten van elke bladzijde. Heerlijk uitgewerkte personages en ook heel erg fijn woordgebruik waar de beginnende lezer echt veel van opsteekt. Ook heel mooie illustraties.
Heel mooi meegenomen is ook dat heel onopvallend het boek steeds een beetje moeilijker wordt hoe verder je leest.
De thema's die aan bod komen passen helemaal in de leefwereld van het publiek en zijn ook voor volwassenen heel herkenbaar (Haas die zichzelf plots lelijk vindt en stikjaloers is op Pluis, een eekhoorn uit de stad die de harten van de mannen in het bos sneller doet slaan, is bijvoorbeeld een heerlijke episode voor de mama's die meelezen.) Vos en Haas en hun vrienden worden tijdens het lezen als het ware echte vrienden voor de lezer. Je leert hun goede en minder goede eigenschappen kennen en beleeft allerlei avonturen mee.
Dochterlief begon eraan ergens in januari, luidop lezend, vaak voorlezend voor mama of papa en eindigde het boek enkele maanden later aan een veel hoger leestempo en met de kunst van het stillezen onder de knie. Een schitterend boek om je leescarriere mee te beginnen.

dinsdag 30 juni 2009

belofte maakt schuld

Belofte maakt schuld. De verkiezingen waarna ik beloofde er weer te zijn behoren intussen alweer een tijdje tot het verleden. Waarom het zolang duurde voordat ik hier weer iets van mij liet horen? Wil u het echt weten? Ik zal maar bekennen, zeker? Ik ben een paar maanden geleden beginnen "tweeten" op Twitter. Neen, op Facebook hoeft u mij niet beginnen te zoeken, want daar ben ik niet te vinden. Maar tweeten vind ik wel heel erg leuk. Vooral om het snel kan gaan en ook omdat je ermee allerlei nieuwtjes kan te weten komen voordat ze in de krant staan of in het journaal worden vermeld. Zoals het nieuws over de dood van Michael Jackson. Maar neen, ik ben daar helemaal niet zo aangeslagen van. Wel van het nieuws van de dood van Yasmine. Daar ben ik echt van geschrokken. Ik kende haar niet persoonlijk, maar het leek mij echt een fijne madam. Goed in haar vak, veelzijdig, met de nodige portie humor en relativatievermogen. En geheel terzijde: ik vond haar kapsels meestal heel erg leuk.
En toen zag ik, heel toevallig, 2 weken geleden ongeveer, een stukje van de Rode Loper en ik wist niet wat ik zag. Dat was iemand die uiterlijk op Yasmine leek, maar dan graatmager en vooral, vooral zonder die kwinkslag, zonder enige uitstraling, zonder haar anders altijd zo fijne intonatie, zonder... levenslust. Ik weet nog dat ik dacht: "Meiske, toch, jij zou beter ergens in therapie bij een psycholoog zitten, dan een programma op de TV staan te presenteren in deze toestand. Je staat te hyperventileren terwijl je aan het presenteren bent." Tja, "it takes one, to know one"...
Yasmine was iemand die een groot taboe had doorbroken, als lesbienne, door daar gewoon gewoon over te doen. Zonder teveel poeha slaagde zij erin om het grote publiek haar te laten aanvaarden zoals ze was en hielp ze op die manier het taboe rond (kinderen binnen) het homohuwelijk te doorbreken. Maar helaas is het een ander taboe dat nog belange niet is doorbroken in onze maatschappij, dat Yasmine het leven heeft gekost: depressie. Precies 3 jaar geleden kwam ik er zelf mee in aanraking en ik kan u verzekeren dat het echt nog een torenhoog taboe is in onze samenleving. Ik vind het trouwens zelf nog altijd heel erg moeilijk om die donkerste 6 maanden uit mijn leven te bestempelen als een depressie. De ene dokter noemde het een burn-out, de andere fysieke en psychische oververmoeidheid, nog een andere nog iets anders. Ik ben er zelf nog steeds niet helemaal uit. Maar in elk geval vermagerde ik ook sterk en was -zoals een vriendin me later zei-'de twinkeling verdwenen uit mijn ogen'. Nu 3 jaar later -en aangegrepen door het overlijden van Yasmine- wil ik graag vertellen over mijn ervaring met depressie en psychische klachten. Niet omdat het prettig is om aan die periode terug te denken, maar omdat ik er sinds toen meer en meer ben van overtuigd geraakt dat getuigenissen van mensen die dit hebben meegemaakt zoveel kunnen betekenen voor anderen, en ook omdat het de hoogste tijd is dat ook dit taboe wordt doorbroken. Dus belofte maakt schuld. In mijn volgende post krijgt u mijn verhaal van wat ik 3 jaar geleden meemaakte. Neen, niet alle details, die wil ik u (en mezelf) echt besparen. Het wordt mijn verhaal van de zomer van 2006. Het is een verhaal dat ik hier al een tijdje kwijt wil en waar nu de tijd rijp voor is. Niet als 1 of andere oefening in therapeutisch schrijven. Maar wel om mijn eigen bescheiden poging te ondernemen om het taboe rond depressie en co te doorbreken.
En daarna, daarna beloof ik veel lichtere zomerlectuur! Met vooral veel reisverhalen. Want laat ons maar beginnen met het doorbreken van een eerste mythe: het is niet omdat iemand ooit ernstige psychische klachten of een depressie heeft gehad, dat die persoon gedoemd is tot doemdenkerij en niet meer van het leven kan genieten. Autumn Leaf zal u het tegendeel bewijzen!

donderdag 28 mei 2009

5 minuten politieke moed

Nu zou u het toch stilaan moeten weten. Voor wie u gaat stemmen zondag, bedoel ik. Ik vind die reclamespot waarin zo een aftelrijmpje wordt gebruikt dat eindigt met 'op den deze stemme kik" wel origineel en veelzeggend. Ik kan mezelf niet helemaal voorstellen dat een mens totaal ondoordacht een stem uitbrengt, maar een heel aantal mensen hebben waarschijnlijk al een tijdje mentaal afgehaakt na het politieke circus dat we in ons land te zien kregen. En dan nog interesse opbrengen voor zo'n-ver-van-mijn-bed show (tenminste dat denken velen toch) als de Europese verkiezingen? Pfff. We hadden het er nog over onder collega's, dat het politieke moed vergt om het Europese project te verdedigen tegenwoordig, want kritiek spuien op Europa slaat veel meer aan bij de mensen. Wel, ik beken kleur: ik ben een "Europeanist", zoals ik ooit eens door een Amerikaan tijdens een discussie aan Columbia University werd genoemd en dat was in zijn eigen ogen zeker geen compliment! Maar hey, het kan erger: werd Obama niet door het McCain team een 'Communist' genoemd ergens in het heetst van de strijd?

Enfin, moest u nog niet weten voor welke partij te stemmen, dan brengt de stemtest van de Standaard misschien raad. Die stemtest kan in deze verkiezingscampagne waarin kandidaten erg hun best lijken te doen om het vooral niet over moeilijke thema's en netelige kwesties te hebben, toch een beetje een leidraad bieden.

Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik vrees dat u al geeuwend heeft afgehaakt wegens politieke desinteresse. Uw volste recht natuurlijk! U heeft beslist heel wat andere dingen aan uw hoofd. Het gras maaien, examens opstellen of verbeteren, naar Roland Garros kijken, blokken (al vermoed ik dat er weinig studenten tussen mijn lezerspubliek zitten), belastingsaangifte invullen, ... Doen, zou ik zeggen, maar terwijl u Federer of Safina (mijn favorieten) aanmoedigt, door de gangen bij Brico loopt op zoek naar een cadeautje voor een handige papa, de nieuwe Maes uitprobeert op een terrasje (laat gerust weten wat u ervan vindt als u hem al geproefd heeft), de brooddozen van de kinderen vult met een gezonde lunch of een leerling buist, kan u misschien toch best even nadenken voor wie u op 7 juni gaat stemmen. 5 minuten politieke moed, meer is daarvoor niet nodig. Ik doorbreek mijn blogstilte graag voor deze oproep om een goed doordachte stem uit te brengen. In navolging van de politici, durf ik me zelfs aan beloftes wagen: ik zal er zijn voor u na 7 juni. Hier op mijn blog, wel te verstaan.

donderdag 14 mei 2009

stil

Ssssshhht... hoort u dat ook? Ja, u heeft dat goed gehoord. Het is hier stil, bijzonder stil op deze blog de laatste dagen. Die stilte staat in schril contrast met het lawaai in mijn hoofd. Daar is het een drukdoenerij van jewelste: ideetjes, plannen, lange to-do lijsten, frustraties,... En er is niet alleen veel rumoer in mijn hoofd, ook erbuiten: op de werkvloer leven we nog steeds op een werf met drilboorgeluiden zowel boven als onder mijn bureau en dat afgewisseld met werklui die luidkeels meebrullen met de hits op de radio. Dus 's avonds thuis als dochterlief in bed is en haar dagelijkse viooloefeningen gedaan (zelfs dat beginnersgekras klinkt als hemelse muziek in vergelijking met de werfradio), probeer ik het stil te maken, zowel in mijn hoofd als daarbuiten. Dus even windstilte bij Autumn Leaf. Sssssssht....

zondag 3 mei 2009

duim

-ik tegen Dochterlief (boos): doe nu toch die duim uit je mond. Wanneer ga je daar eens eindelijk mee stoppen?
-Dochterlief (oprecht): Ik wil echt stoppen met duimen, maar het lukt me niet.
-ik (zelf nooit geduimd hebbende): Wat is er dan zo moeilijk aan? Smaakt die duim dan zo lekker?
-Dochterlief (overtuigd): Ja, mama, die duim smaakt heel lekker.
-ik (nieuwsgierig): Naar wat smaakt die dan?
-Dochterlief (zonder te moeten nadenken): Naar spaghetti met 3 bollen bananenijs!

Ik berust. Als die duim smaakt naar het allerlekkerste wat Dochterlief kan bedenken, dan mag ze nog even duimen als ze zit te relaxen in de zetel bij tv. Het lijkt me op zo'n minst even moeilijk als stoppen met roken en niet half zo schadelijk voor de gezondheid. We hebben al een aantal stop-met-duimen campagnes gevoerd de voorbije jaren, met wisselend succes (5 duimvrije dagen is het voorlopige record.) Ik begin alvast te sparen voor de rekening van de orthodontist.

maandag 20 april 2009

kokkerellen



Op dagelijkse basis koken vind ik niet altijd even leuk, wegens gebrek aan tijd en vaak ook te moe om creatief aan de slag te gaan met ingredienten. Maar zo af en toe eens echt kokkerellen voor een feestelijke maaltijd doe ik graag. Op paaszondag was het weer zover en ging ik aan de slag met lamsbout, pastinaak, witloof en gele courgettes. Het was een recept waaraan je vooraf al wat werk had omdat het vlees moest ontbeend en gemarineerd worden. Het ontbenen deed ik niet echt met plezier; de marinade maken met knoflook en een heleboel verschillende kruiden vond ik een pak prettiger. Ik haalde de inspiratie in een nummer van Delicious(mijn proefabonnement loopt deze maand af). Delicious is een erg lekker ogend magazine, wel nogal Nederlands getint. De recepten die erin staan vragen gewoon stuk voor stuk om uitgeprobeerd te worden. Toch ga ik het proefabonnement niet verlengen. Het is me een beetje te duur en bovendien heb ik nu na enkele nummers alvast voldoende nieuwe recepten voor een hele tijd.
Voor de ecologisch bewuste consumenten onder u: ik ben echt geen grote vleeseter, lamsvlees kook ik alleen bij uitzondering. Ik twijfelde toen ik zag dat de lamsbout helemaal uit Nieuw-Zeeland kwam, maar ging er toch voor terwijl ik mijn geweten suste met 'voor 1 keertje maar'. Op dit moment smul ik van een mango die uit Peru komt, ook niet echt ecologisch verantwoord, maar jongens, dit is echt een overheerlijke mango. Het oranje goedje smelt gewoon op je tong! Dochterlief genoot er ook van. Ik zal mijn best doen om het bij de volgende fruitaankoop bij gewone Belgische appeltjes van de bioboer te houden, kwestie van de aangerichte schade met de voetafdruk toch wat in te perken.

woensdag 15 april 2009

zoveel mogelijk niets doen

Eerste ding op mijn to-do lijstje vandaag: onder begeleiding van vogelgetsjilp en gezang naar het winkeltje wandelen voor croissants, pistolets en de krant; andere afgewerkte taken vandaag: op het terras een kop thee drinken, onder een stralende zon minigolf spelen waaraan de 3 generaties in ons gezelschap plezier beleven; een late lunch en korte siesta; zwemmen in het tropisch zwemparadijs; een terrasje doen; het avondeten afsluiten met 'toetje', een gezelschapsspelletje spelen buiten. Nog af te werken taken vandaag: wat lezen, bloggen en twitteren. Een waslijst vol zoveel mogelijk niets doen. Vakantie heet dat.
Bij deze mijn eerste blogberichtje vanop verplaatsing (meer bepaald Nederland).

zaterdag 11 april 2009

schaamteloze vertoning



'k Zat gisterenavond een beetje doelloos te zappen, iets wat me dankzij de combinatie van sowieso weinig tv kijken en digitale tv waarop je meestal wel iets fijns vindt in het aanbod van 'net gemist' of de filmbibliotheek nog zelden overkomt. Ik bleef hangen bij 'voor eens en altijd', want ik was wel benieuwd naar wat voor soort vonken dat zou geven tussen Bart Peeters en Yves Leterme omdat het zo'n complete tegenpolen lijken. En toen zag ik het: die heel beschamende vertoning van Leterme. Zelfs Tom en Michiel wisten niet wat ze ermee moesten aanvangen. Ik kon tot in mijn zetel voelen hoe bijzonder oncomfortabel en ongezellig het daar werd in die studio. Tom, Michiel en Bart deden hun uiterste best om beleefd en vriendelijk te blijven. Leterme was duidelijk maar voor 1 ding gekomen: een beetje lachen, een beetje sympathiek proberen over te komen in de hoop zo wat stemmen te ronselen. Toen bleek dat dat programma niet het hahaha-schuddebuiken-van-het-lachen programma bleek te zijn dat hij verwachtte, weigerde hij mee te werken en wat dieper in zijn ziel te laten kijken. Die man moet dringend iets doen om zijn frustraties kwijt te raken, maar laat hem dat aub niet in de politiek doen. We hebben nood aan leiders, niet aan rancuneuze slechte verliezers. In het programma wordt op een bepaald moment gevraagd welk tv-fragment de gast in kwestie voor eens en altijd zou willen wissen; daarop had Leterme beter geantwoord: mijn optreden in dit programma! Ik kreeg er echt een koud gevoel van van wat die man daar vertoonde, in tegenstelling tot de warmte die de liedjes van Bart Peeters verspreiden. Ja, ik ben fan, van de zanger van Slimmer dan de Zanger wel te verstaan, niet van die kille politicus.

donderdag 9 april 2009

detox voor de geest

Men neme een grote kom fruitsla, chocomousse, tiramisu en een appelcake (klaargemaakt door vriendinnen A. en B.). We voegen daaraan toe het gezelschap van vijf vriendinnen die je al jaaaaren kent en hun kinderen tussen 0 en 7 jaar. We mengen dit alles samen met wat lentezon, gejoel vanop de trampoline, een schattige baby die van arm tot arm gaat, en heel veel gekwetter. Als afsluiter een grote pot spaghetti, nog wat meer getater. Het ideale recept voor een heerlijke detoxnamiddag voor de geest: die mama's-en-kinderen namiddagen die we zo af en toe in een schoolvakantie houden. De vuile kleren en de geschaafde knie van een stikkapotte Dochterlief horen er ook bij. Bedankt aan B. de gastvrouw en de rest van het gezelschap, waarvan er een paar mij lieten weten dat ze hier regelmatig langswandelen.


The most beautiful discovery true friends make is that they can grow separately without growing apart. Elizabeth Foley

dinsdag 7 april 2009

weg zen

Het 'ik had een zalig weekend'-zen gevoel is al helemaal verdampt, weg, spoorloos verdwenen.
-De werkman die beloofde een klus in onze keuken te komen klaren kwam alweer niet kwam opdagen. Ik plan een actie tegen de uitbuiting van de met 2 linkerhanden geborenen onder ons door potige werkmannen die het met beloftes niet nauw nemen.
-Over 2 linkerhanden gesproken: ik was zo handig om kokend water over mijn linkerhand te gieten toen ik een theepauze wilde houden deze voormiddag. Nu probeer ik dus met drie in verband omhulde vingers te typen terwijl ik me afvraag wanneer ik de volgende pijnstiller kan nemen.
-De poetsvrouw hielp het hout op het aanrechtblad vakkundig om zeep door er een verkeerd produkt op te gebruiken. Waarom houden poetsvrouwen zo van al die veel te bijtende produkten??
-Ik vernam net dat een vroegere dorpsgenoot is gestorven op 45j leeftijd en zo zijn schat van een moeder, zus en 5 kinderen ontredderd achterlaat omdat hij zijn leven vergooide aan de drank.

Mag ik heel even 'life sucks' roepen aub?

maandag 30 maart 2009

Over een witte bloem, een jongen uit de sloppenwijken in een kwis, een journalist bij CBS in de jaren '50 en een Duitse liefdesaffaire met boeken

Op 14 dagen 4 films gezien. Het lijkt de goede richting op te gaan met tenminste een van mijn voornemens voor het post-doctorale leven: meer tijd maken voor films. Van de 4 films zag ik er 2 in de bioscoop en 2 thuis. De bioscoop blijft de beste biotoop om optimaal van een film te genieten. Al moet ik zeggen dat we ook een behoorlijk goeie 'home cinema' hebben.

Magnolia is zo'n film die ik destijds (1999) had gemist, veel lovende kritieken over had gelezen en dus steeds in mijn achterhoofd had gehouden als 'ooit eens te bekijken'. Kijk, het kan aan mij liggen:maar ik vond er weinig aan. Doorgaans hou ik wel van filmen met verschillende verhaallijnen. Het hoeft van mij helemaal geen rechtlijnig verhaaltje te zijn dat afstevent op een happy end. Maar dit was me toch net iets teveel van het andere uiterste: teveel personages met elk hun eigen verhaal of dan toch weer niet, want een echt verhaal hebben ze niet te vertellen. Er zijn wel intrigerende links tussen de personages, maar daar wordt verder niet veel mee aangevangen. Er zitten staaltjes schitterend acteerwerk in (Tom Cruise in een uitermate ongewone, maar schitterende rol; en Philip Seymour Hoffman is een acteur die ik ook hier weer heel goed vind). Om u te zeggen hoe weinig het me kon boeien: ik zat er letterlijk bij in te dommelen. En dat overkomt me zelden bij een film! Maar ik heb doorgebeten en de hele 188 minuten uitgekeken. Al had ik daar na enkele uitermate bizarre scenes niet veel zin meer in zoals de scene waarin het letterlijk kikkers begint te regenen en het moment waarop alle personages ineens in een musical denken te zitten en beginnen te zingen... Interessant experiment, maar verder komt deze film niet als je 't mij vraagt. Een heel deprimerende film...

Optimisme is iets wat ik wel degelijk verwachtte toen ik naar Slumdog Millionaire ging kijken, die werd omschreven als "the feel good movie of the year". Slumdog vond ik wel een goeie film. Onmiskenbaar heeft Slumdog een aanstekelijk effect: de kleuren, de actie, de kinderen, de Bollywoodtrekjes,... Het geheel komt als een wervelwind over je heen gewaaid, maar vergis je niet: er komen redelijk wat aangrijpende scenes in, de nodige portie geweld en ellende. Natuurlijk is er het succesverhaal van de jongen uit de sloppenwijken die miljonair wordt en nog- veel belangrijker- de liefde van zijn leven terug vindt. Maar daarvoor heeft hij toch een lange weg moeten afleggen vol momenten van diepe shit (op een gegeven moment in de film moet je dat zelfs letterlijk nemen). Ik kreeg als toeschouwer toch een behoorlijk onbehaaglijk gevoel toen ik me afvroeg wat er na het filmen met de kinderen uit de sloppenwijken die meespeelden is gebeurd en vooral toen ik dacht aan de vele andere kinderen die daar nu ook nog moeten proberen te overleven? Dat is geen kritiek op de film. Integendeel, een film of andere kunstvorm mag mij gerust een geweten schoppen, maar ik wil u maar meegeven dat ik toch niet zo'n heel happy en zorgeloos gevoel kreeg van deze film als ik had vermoed/gehoopt? Slumdog is een verdiende oscarwinnaar omdat het een superorigineel verhaal in een totaal onconventionele setting is dat heel erg goed in elkaar zit. De acteurs en actrices doen dat goed, vooral de kinderen. Indie is een land dat niet meteen op mijn lijst van 'to visit places' staat. Maar als ik toch ooit de Taj Mahal zou bezoeken, zou ik het zeker niet erg vinden als mijn schoenen er zouden gestolen worden door zo'n bende kinderboefjes.

De andere oscarwinnende film (voor beste actrice) die ik zag was The Reader. Totaal andere stijl dan Slumdog, maar ook heel goed. Trager, stugger, ... maar zeker ook een liefdesverhaal en een film waar je met heel veel vragen naar buiten stapt. De liefdesaffaire tussen een jongen en een oudere vrouw wordt meeslepend en heel sensueel in beeld gebracht. Kate Winslet is werkelijk zeer goed in het neerzetten van de complexe en tegelijkertijd zeer simpele Hanna Schmitz. En het moet gezegd, we gingen naar de film kijken met 5 vrouwen die allemaal ongeveer even oud zijn als de actrice (in alle eerlijkheid: we zijn 2 jaar ouder dan zij is) en we waren het er allemaal over eens dat haar lichaam zeker gezien mag worden ondanks het feit dat zij zogezegd geen ideale Hollywoodmaten heeft! Mijn meest kritische opmerking bij de film: jammer dat het geen Duitse film is geworden. Dat zou de film toch een heel pak authentieker maken. Over Ralph Fiennes zeg ik niks, want dan zou ik niet objectief blijven (om het zacht uit te drukken: ik zie hem niet zo graag bezig). Tijdens de apres-movie drink hadden we het in het vrouwelijke gezelschap ook over of het werkelijk een tendens wordt dat rijpere vrouwen met jongere mannen gedoe? Dus niet meer het scenario: man vervangt vrouw door jonger, meer sexy exemplaar, maar omgekeerd? Hmm, opent perspectieven, niet? Jaja, het was vrijdagavond en het hoefde dus niet perse heel de tijd over de diepgravende vragen van de film te gaan. Maar alle gekheid op een stokje: neen, ik ga Manlief (nog) niet inwisselen voor een jongere man. En ja, The Reader is een goeie degelijke film.

Maar de beste film van de 4 die ik heb gezien vond ik Good Night en Good Luck, die ik uit het digitale aanbod plukte. Meteen bij de eerste tonen die ik hoorde en zag, voelde ik dat het goed zat: ronduit schitterende muziek, die perfect past bij de zwart-wit beelden. De tijdsgeest wordt perfect in beeld gebracht. "Scharp" is het woord dat het best past bij dit erg Amerikaanse verhaal gebaseerd op echte feiten waarin orgineel beeldmateriaal van senator McCarthey is verwerkt. Enerzijds is er de historische context van het McCarthism, maar anderzijds is de film nog brandend actueel met de vragen die opborrelen over wat de rol van de media in de maatschappij is/zou moeten zijn en het gevaar van het brandmerken van iedereen die 'anders' denkt als staatsvijand (cfr. de strijd tegen het terrorisme). Je krijgt een intellectueel erg hoogstaand staaltje journalistiek voorgeschoteld en voelt dat deze film met passie is gemaakt. Het lijkt me een project dat Clooney opzette puur uit eigen interesse en waarin hij gewoon helemaal zijn eigen ding deed. Het resulteerde in een pareltje van een film.

Dus, dit is het eindrapport:
Magnolia, *
Slumdog Millionaire, ***
The Reader, ***
Good night and good luck, ****

donderdag 26 maart 2009

Wat doe jij op 28 maart om 20u30?

Doe jij ook mee aan Earth Hour? Je kan je inschrijven op www.earthhour.be

maandag 23 maart 2009

back to the roots

De algemene staat van zinsverbijstering waarin de politici van dit land al geruime tijd verkeren, neemt alsmaar waanzinnigere proporties aan.
Er is een politicus van een liberale partij die een wet wil invoeren die binnenshuis roken in het bijzijn van kinderen verbiedt. En ik die dacht dat liberaal zijn betekent dat men af wil van te veel regelgeving; dat liberalen de inmenging van de staat in het prive-leven tot een minimum willen beperken. Waarom dan een wet invoeren die zou binnendringen tot in de huis- en slaapkamer? Ik vertel u heus geen geheim als ik zeg dat Belgen kampioenen zijn in het niet-naleven van wetten en zeker als de kans op 'gepakt worden' bijzonder klein is. Waarom niet investeren in verder sensibiliseren in plaats van het invoeren van een zoveelste verbod?
En dan is er een politieke partij die beweert de partij te zijn die de familie- en gezinswaarden hoog in het vaandel draagt. Die partij komt met het wetsvoorstel om kinderen niet langer doen financieel bij te springen als hun ouders de kosten van het rusthuis zelf niet kunnen dragen, de zogenaamde onderhoudsplicht. Die last zou dan zo goed als volledig worden doorgeschoven naar de (al zwaar belaste) schouders van de OCMW's. Waar is dan de familiale solidariteit naartoe?
Vreemde manieren om de partijbeginsels in praktijk te vertalen, lijken me dat.
Dat belooft voor de komende maanden wanneer de verkiezingskoorts alleen maar toeneemt... Een beetje beginselvastheid zou niet misplaatst zijn, geachte heren en dames in de politiek. Zo zouden wij, de compleet verwarde burgers, tenminste iets hebben om ons op te baseren bij het maken van onze stemkeuze. Want veel tastbare en concrete resultaten hebben jullie niet te presenteren als houvast voor de kiezer, nietwaar? Misschien is terugkeren naar het basisgedachtengoed van uw politieke partij geen slecht idee, heren en dames politici? Autumn Leaf heeft er absoluut geen probleem mee als u daarvoor wat tijd uittrekt en zich wat gaat bezinnen ver van de camera's en journalisten. Als dat de remedie is om terug wat orde te scheppen in het zootje ongeregeld dat u er nu van heeft gemaakt, neem ik uw tijdelijke stilte er heel graag bij. Journalisten stillen in de tussentijd hun nieuwshonger wel op persconferenties over crisisjes allerhande: een bankcrisisje links of rechts of een identiteitscrisis bij een meidengroepje genaamd K3 (waar ze ook al niet meer beginselvast zijn en nu maar met 2 zijn. Maar heus, voor dat laatstgenoemde probleem hoeft u geen oplossing te bieden in uw verkiezingsprogramma. U kan toch nog geen stemmen ronselen bij Dochterlief. Ikzelf zie een toekomst zonder K3 wel zitten.)

zondag 22 maart 2009

12 jaar geleden...


was het mooie lentedag met brede opklaringen. Wij lieten ons niet afschrikken door het feit dat het- net als vandaag- nog frisjes was en reden met open dak in de roadster. Dat mijn 's ochtends zorgvuldig door de kapster opgestoken haar daarvan in de war geraakte, kon me hoegenaamd niet deren. Mijn hoed hield ik vast om te beletten dat hij zou wegvliegen. Het was een fantastische rit. De 'bruids-stress' (waarvan ik helemaal niet zoveel last had als de helse bruiden die je op tv soms krijgt te zien) viel helemaal van me af daar in de rode MG, die we bij hoogste uitzondering van een kennis mochten lenen. Manlief zat aan het stuur. Hij was toen net officieel mijn Manlief geworden. Intens geluk, dat beschrijft precies het gevoel dat me daar tijdens die autorit helemaal vervulde.
12 jaar geleden begon voor ons de autorit van ons huwelijk. (Wat me me doet afvragen waarom iedereen het huwelijk met een boottochtje vergelijkt?)
Onwezenlijk om te beseffen dat het al zo veel jaartjes is geleden, die trouwdag. Of we het vandaag vierden? Neen, want Manlief zit in Taiwan. Maar we maken dat beslist een andere keer wel goed als we nog eens een just the two of us moment inplannen in onze agenda. Dat kan een date bij de pizzeria zijn, een weekendje op hotel, een klassiek concert, een bioscoopbezoek. Niet evident om daarvoor gaatjes in het agenda te vinden, maar toch naar mijn aanvoelen van vitaal belang om dat lentegevoel in ons huwelijk te houden.

Tip 1 voor wie denkt dat zo'n romantisch uitje een dure zaak is: op het internet kan je echt supervoordelige hoteldeals vinden als je goed zoekt. In het weekend hebben veel hotels (die dan weinig zakenmensen over de vloer krijgen) aantrekkelijke aanbiedingen. Mijn favoriete websites om zoiets te vinden: Expedia, Booking, Weekendje Weg. Tip 2: Als je op geen grootouders kan beroep doen als oppasdienst, waarom dan niet met een bevriend koppel die ook kinderen hebben afspreken om daar je kids een nachtje te laten logeren? In ruil laat je hun kinderen dan eens bij jou logeren om hen wat tijd voor hun tweetjes te bezorgen.

woensdag 18 maart 2009

Oranje Spichtwandeling

Onderstaande foto werd gemaakt tijdens een heel mooie wandeling die we zondagnamiddag maakten. We volgden de oranje route (die op enkele punten aangeduid was met geel) met vertrek-en aankomst aan het gemeentehuis van Lubbeek. We kenden de omgeving niet en werden aangenaam verrast door het heel afwisselende landschap met enkele behoorlijke niveauverschillen waardoor de route van 4 km ons leidde. Voor rasechte wandelaars (zoals mijn schoonouders) kwalificeert die afstand niet eens als echte wandeling. Maar voor pure ontspanning en voor de benen van Dochterlief (die als een uitgelaten hondje haast de dubbele afstand aflegde omdat ze overal wilde opklimmen en zijpaadjes uitproberen) precies lang genoeg. In tegenstelling tot de kilometervreters, staan wij graag even stil om naar de vogels te luisteren of een dode pad van dichterbij te inspecteren (toch niet al te dichtbij in mijn geval) of naar de ontluikende bosanemoontjes te kijken. Aan een cafe aan de dorpskerk op het einde van de wandeling deden we ons eerste terrasje van 't jaar. Zalig. Ik vond de wandelroute op de website van Natuurpunt (met plezier maak ik hier wat reclame voor die organisatie waarvan ik het werk al jaren ken).

donderdag 12 maart 2009

New York, here I come


Hotel en vliegtuigtickets zijn geboekt. In april ga ik naar een conferentie in New York. Man, daar kijk ik naar uit! Bij Manlief zag ik angstzweet uitbreken toen ik hem zei dat ik 5 dagen weg zou zijn. Het is hoog tijd dat ten huize Autumn Leaf de rolpatronen over wie er op zakenreis gaat en wie er thuis voor de kroost zorgt wat doorbroken worden. Met de nodige post-it notes over het vullen van brooddozen, het nakijken van agenda's en wat kant-en-klare maaltijden in de koelkast zal Manlief dat wel overleven. Er is tenslotte nog een vrouw in huis. Ik reken op jou, Dochterlief!

zondag 8 maart 2009

Lost in translation

Voor wie twijfelt aan het nut van de opleiding Slavische talen... Ze hadden duidelijk een goeie Slavist kunnen gebruiken op het State Department.

dinsdag 3 maart 2009

zoet

Dochterlief werd vorige week 7 en kreeg een Nintendo DS cadeau. Ze kan de digitale tv, dvd-speler en wii-console moeiteloos bedienen. Vorige maand hield ze haar eerste chatsessie en was wildenthousiast over de eenvoudige zinnetjes en emoticons die ze zo naar papa in het buitenland kon sturen.
Toen mijn grootmoeder zeven werd, brak de eerste wereldoorlog uit. Ze overleefde de twee wereldoorlogen en de hele 20ste eeuw waarin de wereld aan een razendsnel tempo veranderde. Op 17 februari 2009 blies ze 102 kaarsjes uit en enkele dagen ging het rustige waakvlammetje van haar leven uit. Je leest het wel eens vaker in van die zeemzoeterige, aandoenerige teksten: uit het leven wegglijden, de laatste ademtocht uitblazen, vredig heengaan... En toch zijn dat precies de woorden die passen bij de manier waarop ze stierf. Ik was er -eerder toevallig - bij toen het gebeurde en ben blij dat ik dat mocht meemaken. Zoals alles in haar hele lange leven, deed ze doodgaan op een heel eenvoudige manier. Schoon.
Als iemand 102 jaar is, dan weet je dat de dood elke dag op bezoek kan komen. Ik nam al enkele jaren telkens als ik haar bezocht heel bewust een mentale foto bij het afscheid beseffende dat het de laatste keer kon zijn dat ik haar in levende lijve zag. Toch voelt het raar dat het nu echt is gebeurd. Het lichaam was versleten, knokig en verrimpeld, de benen, ogen en oren wilden niet meer echt mee, maar haar opgestoken haren waren nog steeds niet allemaal helemaal grijs en ze droeg haar broche en parel nog steeds met ingetogen fierheid. Maar het mooist van al was dat levendig lichtje dat opflakkerde in haar ogen bij het zien van Dochterlief en de scherpte van geest en geheugen die ze nog steeds bezat.

De nacht na haar overlijden. Ik kan niet slapen. Ik zoek afleiding op tv en kruip om 2u toch maar in bed om al om 5u weer klaarwakker te zijn. Ik sluip de trap af en zet mezelf een kop thee. Ik kijk door het keukenraam naar de lichtjes in dat grote 'dorp in de stad' waar op dat moment misschien ook een leven eindigt of een nieuw begint. De circle of life, zo ondoorgrondelijk, zo mysterieus, soms zo onrechtvaardig, maar vaak toch ook o zo wonderlijk mooi. Alle spieren in mijn lichaam doen zeer van de emoties die er doorheen razen. Op dat moment begrijp ik -die in tegenstelling tot mijn zus niet echt bekend sta als een familiemens- plots wat 'familie' en 'roots' betekenen. Alle vezels van mijn lichaam vertellen mij dat, ook al gaat het om mijn stokoude grootmoeder waaraan ik niet zo heel veel meer te vertellen had omdat de wereld waarin ik leef een totaal andere wereld is van de hare. Daar, met mijn blote voeten op de koude keukenvloer en mijn handen om de warme kop thee, voel ik tegelijkertijd de pijn van het afscheid en de warmte van geborgenheid, het besef dat het goed is zoals het is. Het is glashelder: de geboekte sneeuwvakantie moet worden geannuleerd. Ik moet nu bij mijn familie zijn, bij mijn zus en mijn moeder en vooral bij mijn vader, om afscheid te nemen van zijn moeder.
Haar wereld draaide om zorgen voor familie: haar ouders, haar ongehuwde broers, haar man, haar zonen. Koken deed ze op een Leuvense stoof tot er bijna nergens nog wisselstukken voor zo'n antiek ding konden worden gevonden. Het kleine huisje werd alleen verwarmd met een kolenkachel. Er was geen badkamer en geen toilet. Ik zie haar een kruisteken maken met het broodmes over het grote ronde brood voor ze het aansneed. Ik proef de ribbetjes met mosterd en voel de zuurtjes die ze van onder de tafelplank tevoorschijn toverde plakken in mijn mond. Ik hoor haar het spannende verhaal over de man met de bochel vertellen. Tv hadden ze niet. We speelden er met de kaarten terwijl zij toekeek vanuit haar zetel met haar sjaal om haar schouders geslagen want ze had het altijd een tikkeltje koud. Ik zie haar naar de slaapkamer verdwijnen om nog maar eens een pilletje te nemen tegen de zoveelste migraine-aanval, die plots verdween als ze het had over de tijd waarin ze de wals 'zowel recht als averecht' kon dansen en ze 'nog een paardenstaartje' had toen ze mijn grootvader leerde kennen. De zondagse bezoekjes aan hun huis vroeger waren een beetje zoals een trip naar Bokrijk, een reis door de tijd terug. Er werden krieken en stekelbessen geplukt en bij de confituur die daarvan werd gemaakt moest heel veel suiker worden gedaan, want mijn grootmoeder at nooit veel, maar hield wel van zoet. Zoet, zo smaken mijn herinneringen aan haar nu.

donderdag 19 februari 2009

uitgeteld




Aan enkele ongeruste lezers van mijn blog: neen, ik lag hier niet uitgeteld met een kater onder tafel. Dat kan moeilijk na 1 glaasje, he! (zie vorig postje).
Maar ik ben me wel weer behoorlijk als een 'ploetermoeder' aan het gedragen deze week: Manlief al veel te lang op businesstrip in de US of A, ikzelf een propvol agenda voor, tijdens en na de werkuren. Doe daar nog een ziek kind bovenop en de opdracht om een leuke en niet te veel tijd vergende kindertractatie te bedenken voor de klasgenootjes van Dochterlief (vandaag), de vriendjes van de naschoolse opvang (morgen) en van de vioolles (zaterdag) en de stress over een verjaardagsfeestje waarbij een bende 6-7 jarigen zich op een pedagogisch verantwoorde manier moet amuseren zonder ons appartement af te breken... Dat is zowat het ideale recept om Autumn Leaf veel te moe te maken om nog iets deftigs op haar blog te schrijven.
Voor de nieuwsgierige mama's onder u: voor het feestje in de klas werden het fruitprikkertjes met stukjes appel, mango en druifjes. In plaats van een prulletje voor iedereen, werd er een gezelschapsspel gegeven voor heel de klas. Voor de tractatie morgen in de naschoolse opvang wordt het minder gezond: chips en fruitsap. Voor de vriendjes van de vioolles gaan we wafeltjes bakken. Zondagnamiddag gaan we ons tijdens het feestje amuseren met slingers, confetti en maskers maken en natuurlijk verkleden! Fantastisch toch dat de verjaardag van Dochterlief samenvalt met de carnavalperiode?! Ik heb zo'n flauw vermoeden dat ik zondagavond uitgeteld zal zijn en dat zal niet te wijten zijn aan het verbruik van alcohol...
Klink ik nu niet echt als een 'Desperate Housewife'? Benieuwd naar welke Desperate Housewife dan wel? Wel, volgens een online kwisje op de website van abc lijk ik qua karakter het meest op Lynette.

zaterdag 14 februari 2009

doorspoelen

Er komt nog net genoeg wijn uit de fles met schroefdop om 1 glas te vullen. Dat valt mee. Sommige dagen zijn zo belabberd dat je ze gewoon moet doorspoelen met goedkope Chileense wijn,om zowel de dag als de wijn daarna snel te vergeten.

maandag 9 februari 2009

Op theevisite


Ik ben net terug uit Nederlands-Indie, waar ik een tijdlang verbleef in het gezelschap van de familie Kerkhoven. Heerlijk toeven was het daar in dat warme klimaat tussen talrijke voor mij onbekende planten, bomen en bloemen. En dan dat uitzicht op de theeplantages en de bergen in de verte. Werkelijk adembenemend mooi!
Helaas was niet iedereen daar volkomen gelukkig. Nochtans had landheer Rudolf dat wel gehoopt. Maar zijn lieftallige vrouw Jenny kwijnde daar weg, voelde zich er te ver afgezonderd van de beschaafde wereld, had bredere interesses dan zich beperken tot het opvoeden van een kroostrijk gezin en het ontvangen van gasten van heinde en verre.
Hella S. Haasse toont zich in "Heren van de thee" echt een grande dame van de Nederlandse literatuur. Ze tast de grens tussen fictie en non-fictie op haast onnavolgbare wijze af in deze roman die is gebaseerd op brieven uit een familie-archief. Het hele boek is doordrongen van respect en liefde voor de cultuur, natuur en bevolking van de streek waar de schrijfster zelf werd geboren en een groot deel van haar jeugd doorbracht. Ze brengt een ode aan dit land zonder te vervallen in nostalgie. Bovendien kaart Haasse verschillende thema's aan die sinds de jaren waarin het verhaal zich afspeelt (eind 19de eeuw- begin 20ste eeuw) nog steeds boeien: kolonialisme, emancipatie van de vrouw, het zich overal en nergens thuis voelen van mensen die hun thuisland verlaten om zich elders te vestigen, postnatale depressie, de competitie tussen zussen en broers om bij hun ouders in de gunst te staan... Maar ze dringt op geen enkel moment haar mening op. Ze laat ons meekijken in hoe de hoofdpersonages uit het boek omgaan met die thema's en zet ons zo -ongeforceerd - aan het denken.
Als gepassioneerd theedrinker vond ik de aandacht die doorheen het verhaal wordt gegeven aan het vermelden van feiten over hoe de theeproductie toenertijd gebeurde een fascinerend leuk extraatje.
Jammer dat ik pas aan het eind van het verhaal ontdekte dat er achteraan een verklarende woordenlijst zat met de woorden van de lokale taal die in de tekst werden opgenomen. Maar het stoorde niet echt dat ik niet al die woorden begreep, van de meeste kon je trouwens de betekenis wel afleiden uit de context en het geeft het verhaal wat extra 'couleur locale'.
Niet een boek om snel-snel uit te lezen, maar eerder een boek om voorzichtig en langzaam te savoureren, net als het nippen aan een kopje kwaliteitsthee. Dit is een historische roman, een reisverhaal en literatuur van de bovenste plank in 1 totaalpakket.

zondag 8 februari 2009

Kanonnen

Je kon er niet naast kijken, ook al was je 1 van de weiningen die zelf niet keek. Er werden enkele kijkcijferkanonnen op de Vlamingen losgelaten de voorbije weken met als hoogtepunt vorige donderdagavond de finale van de Slimste Mens en op diezelfde avond ook een aflevering van 'Van vlees en bloed'. Ik ben niet meegeteld in die recordcijfers, want ik bekeek de finale van de Slimste Mens achteraf (digitale tv, weet u wel). De digitale kijkers die achteraf kijken worden blijkbaar niet meegerekend in de kijkcijfers, zo begreep ik uit een artikel in de krant. Geen nood. Op een kijker meer of minder kwam het niet aan. Het was een spannende finale, maar toch een beetje een anticlimax, want van de drie finalisten zag ik die jonge ijdeltuit van het journaal het minst graag winnen. Alhoewel, die Lieven Verstraeten van bij Terzake moet, denk ik, niet onderdoen qua ijdelheid voor zijn jongere VRT-nieuwsdienst collega. Je kan over die derde finalist, Bart De Wever vanalles zeggen, maar dat hij ijdel is, dat niet. Of toch? Wij, als kijkers, schijnen nu te menen dat we die mensen 'beter kennen' doordat ze een paar avonden op een rij ons hebben vermaakt met het beantwoorden van quizvragen. Leuk entertainment, toegegeven. Ik keek graag mee, ook al ergerde ik me soms blauw aan de mopjes van die man die ambities had (heeft?) om de rector van de KU Leuven (en bijgevolg: mijn grote baas) te worden. Jeezes, qua mediageilheid kan die vent zich meten aan Wendy en Frans, als je 't mij vraagt. Ik ben de eerste om te zeggen dat het niet gezond is dat academici zich in hun ivoren toren afzonderen van de realiteit, maar dit is toch werkelijk een brug te ver. Maar kom, als u het amusant vindt, soit. Ik ben eerder het type dat zich laat meeslepen in het quizzen en dan vanuit mijn luie zetel mee de vragen probeert op te lossen. Mateloos irrant, zie ik Manlief dan denken, maar hij zegt het niet.
Er is al 't een en ander geschreven over hoeveel nieuwe kiezers dat onschuldig ogende kwisje zal opleveren voor Bart De Wever. Het heeft mijn beeld dat ik al een tijdje van die man had alleen maar bevestigd. Dit is een intelligente man, een man met een brede kennis, die gevat uit de hoek kan komen. Ik zag hem voor het eerst enkele jaren geleden in het programma "Bracke en Crabbe" in de aanloop naar verkiezingen. Ik denk dat het 2003 was. Toen ik Bart De Wever in dat programma bezig hoorde was ik verbaasd over twee zaken. Ten eerste, amai, dat was nog eens een politicus die het goed kon uitleggen, absoluut geen 'babe' maar eerder een politiek beest puur sang. Ten tweede, net enkele maanden terug in Belgie na bijna 5 jaar in de VS, kon ik absoluut niet vatten hoe iemand zo kortzichtig zijn om zich willen bezig te houden met een politieke partij die de onafhankelijkheid van Vlaanderen eist. Hij boezemde bij mij tegelijkertijd respect (intelligent, welbespraakt, niet uit de hoogte, duidelijke principes) en angst (conservatief denken, erg rechts, te principieel) in. En dat deed hij ook nu weer in de Slimste Mens. Ik bewonder mensen die "witty" zijn (zoals dat zo mooi heet in het Engels). Ik ben helemaal niet ad rem. Ik ben eerder iemand die een paar uur na een conversatie denkt: dat had ik moeten antwoorden. Mijn bewondering heeft hij; mijn stem krijgt hij niet.
Hij zou niet misstaan in dat andere TV-programma dat kijkcijfers verpulvert: Van vlees en bloed. Ook in die kijkcijfers ben ik niet meegeteld en wel om een heel simpele reden: ik kijk niet. Ik heb een paar weken geleden 10 minuten gekeken omdat ik wilde weten waarover de hype ging. Neen, dank u. Ik vond er niks aan. Er hangt net iets teveel Vlaamse klei aan dat programma. Met alle respect voor de acteurs en regisseurs van de ploeg. Neen, 't is niet omdat ik vegetarier ben, want dat ben ik niet. Maar in die paar minuten die ik keek, was er een vechtpartij, viel ongeveer 10 keer het woord 'boshoer' (Ik voel het al aankomen dat dat 1 van de woorden van 2009 gaat worden), werd een weekend op hotel verknald door de mededeling van de echtgenoot dat hij vreemd was gegaan en was er een natuurgids-in-spe die faalde voor zijn examen omdat er geen wandelaars kwamen opdagen) Hoe triest kan een programma zijn? Ik hou van drama, maar niet dit soort drama. Maar we zullen het maar houden bij de gustibus et coloribus non est disputandum De bouletten die ik kreeg te zien (in een Atomiumconstructie) zagen er bijzonder smaakloos uit. Over smaak gesproken: wat vindt u van 'de Smaak van De Keyser'?

maandag 2 februari 2009

verloren maandag

Op deze winterse maandag waarop ik -samen met de 8000+ collega's van de KU Leuven een extra vrije dag heb, maak ik er een cocoon-dag van voor 'me, myself and I'. Moet ik niet nog vanalles en nog wat? Ja, de to-do list is lang. Er is een boiler die lekt (weliswaar heel langzaam en daardoor stel ik het al veel te lang uit om een loodgieter te bellen). De wasmand met vuile was puilt weer eens uit. Er is een bijdrage voor een boek dat allang had moeten klaar zijn. Dat laatste besluit ik tot de avonduren voor me uit te schuiven. Het schrijven gaat zoveel vlotter tussen 21u en ... 'k Weet het: geen voorbeeld van time management en bovendien het ideale recept om mijn slaaptekort nog te vergroten want wanneer er tot in de nachtelijke uurtjes wordt geschreven, doet het opstaan zo zeer na een veel te korte nacht! Ik zou dus beter overdag mijn tekst afwerken of tenminste iets doen aan die stapel was en/of te sorteren papieren op mijn bureau of gaan boodschappen doen. Maar ik maak er mijn eigen verloren maandag van. Een computer met internetverbinding, meer heb ik vandaag niet nodig.
Een sluimerende winterblues wordt verjaagd met een bod doen op enkele spullen op e-Bay, plannen maken voor een zomerse roadtrip, tussen het surfen door de geluidsknop heel ver openzetten om totaal ongestoord te dansen op muziek van Lenny Kravitz en Kylie Minogue, op i-Tunes songs downloaden van Ella Fitzgerald, wat blogs lezen. Ik verlaat de kamer alleen om een kop thee, een koekje afgewisseld met een stuk fruit en water te gaan halen. Het plan om pannenkoeken te bakken omdat het Lichtmis is wordt geschrapt. Dat zou teveel actie vergen op deze luie achter mijn computer zitten dag. Kan het nog luier? Jawel, ter afwisseling dankzij 'net gemist' naar de Pappenheimers kijken. Dat ga ik nu doen. En daarna zal het al ongeveer tijd zijn om uit mijn coconnetje te kruipen en Dochterlief te gaan afhalen. Wellicht hou ik er morgen naast een berg was en papieren, ook een berg schuldgevoelens aan over als ik bedenk dat ik mijn vrije dag toch wat nuttiger had kunnen invullen...

dinsdag 27 januari 2009

Obama is een os

Ik wens u van harte een gelukkig 4707! Mijn oprechte Chinese nieuwjaarswensen komen weliswaar een dagje te laat, maar ik was het niet vergeten, hoor! Gisteren heb ik hier staan wokken en werden al de Chinese spulletjes die we in huis hebben eens afgestoft (en dat zijn er toch al aardig wat dankzij de relatiegeschenkjes die Manlief ontvangt van Chinese collega's) om het Jaar van de Os in te luiden. Kijk ook eens naar deze schitterende foto's van hoe dat feest werd gevierd in het Oosten. Dochterlief vindt het reuzeleuk die Chinese zodiac. En hey, ik ook, vooral nu, omdat ik een Os ben! En lieve mensen, ik verkeer in goed mannelijk gezelschap want enkele andere Ossen zijn: George Clooney, Vincent Van Gogh, Johan Sebastian Bach en... last but not least: Obama himself! Niet dat ik veel geloof hecht aan dat soort toestanden, want als ik zo lees welke karaktereigenschappen typerend zouden zijn voor een Os heb ik duidelijk enkele bedenkingen: geboren leider? handig met de handen?? Maar 1 ding heb ik alvast heel erg goed gedaan, want een Os zou uitstekend passen bij (neen, niet een ezel)een Haan en jawel, Manlief is een Haan! Nu nog wat aan mijn zogenaamde aangeboren leiderschapstalent werken (1 keer in de 12 jaar moet dat toch lukken) en dan wordt dit helemaal mijn jaar!

maandag 26 januari 2009

vluchten

Het onnoemelijke leed veroorzaakt door de acties van een dolle man kleurt het anders al grijze nieuws nu gitzwart. Neen, ik doe niet mee aan het uitsteken van beschuldigende vingers richting politici en psychologen, aan het debat over voor of tegen het afsluiten van creches, aan het speculeren over hoe geschift die man is en wat die demonen in zijn hoofd heeft gebracht, aan het doemdenken over hoe erg het met onze maatschappij is gesteld.
Ik wil vluchten uit deze werkelijkheid. Vluchten naar een mooiere of tenminste andere wereld. En dat deed ik. Ik ging op reis met Federiko Garcia Lorca door het Spanje, New York en Cuba van de jaren '20-'30 op zaterdagavond. Ambiteus amateurtoneel puur gedreven op de kracht van de woorden van Lorca aangevuld met perfect gekozen soundscapes. Op zondagmiddag was ik in het Versailles van Marie-Antoinette vol intrigues, verraad en decadentie. Bijzonder gesmaakt samenspel van harpiste Ann Fierens, sopraan Anne Cambier en een werkelijk verrukkelijke Michael Pas.

donderdag 22 januari 2009

Brokeback Mountain Trailer

Niet zomaar een cowboy film

Vrijdagavond. Ik scroll door het filmaanbod van Belgacom TV. Ik ga voor Brokeback Mountain. Ja hoor, iets meer dan 2 uur later besluit ik: helemaal goed gekozen! Ik had de film nog niet gezien een beetje afgeschrikt door het feit dat hij in 2006 zo laaiend enthousiast werd onthaald en overspoeld met prijzen. Mijn hoge verwachtingen durven dan wel eens voor een teleurstelling zorgen als ze niet worden ingelost. Maar niet in dit geval: ik ben heel blij dat ik hem nu eindelijk toch heb gezien.
Schitterende beelden van het 'Wilde Westen'. Man, wat zou ik graag eens kriskas door die hele Verenigde Staten trekken, ook door die 'rode staten' met nietszeggende namen als Wyoming, South Dakota of Montana. Een hele goeie vriendin woont in Idaho, niet ver van Utah, en wanneer zij het over camping of hiking in de mountains heeft, moet je je daarbij het avontuurlijke soort kamperen voorstellen dat die 2 schapenhoeders in deze film doen: echt afgezonderd van de beschaafde wereld, mijlenver van het dichstbijzijnde stadje, overgelaten aan de grillen van de natuur. En daar in dat schitterende landschap, daar bloeit dan die prille homoliefde.
Ang Lee heeft dat gewoonweg briljant aangepakt: die combinatie van de natuur, dat rauwe leven op den buiten, het tijdskader van de jaren '60 en die relatie tussen die 2 mannen maakt dat er geen grammetje te veel is aan deze film, gewoon schoon en puur. De toon wordt al meteen gezet van bij de beginscene: weinig dialoog, trage opbouw, maar geen seconde vervelend, omdat elk beeld zoveel zegt.
Ook al zijn we nu enkele decennia verder, nog steeds is 'out there' in die staten van de Verenigde Staten waar mensen rondrijden met stickers als 'proud member of the NRA' en alleen een enkeling op Obama stemde (in Wyoming won McCain de 3 electoral votes van de staat en hebben ze sinds 1964 niet meer voor een democratische president gestemd) gay zijn 'not done', erger dan dat: een 'sin', die moet gestraft worden. De film veroorzaakte dan ook de nodige controverse in Amerika. De film is echter veel meer dan een aanklacht tegen homofobie. Wat deze film zo ijzersterk maakt is dat het ingetogen blijft, dat de karakters zo goed zijn uitgediept, dat het op geen enkel moment zeemzoeterig wordt, dat hun liefde en hun frustraties zo oprecht worden getoond. Er wordt geen woord teveel gezegd, zeker niet door Heath Ledger, die zijn rol schitterend vertolkt, worstelend met zijn gevoelens, pogend om mee in de pas te lopen die de maatschappij van hem verwacht. Nen echte binnenvetter. Ook de meer flamboyante Jack is schitterend neergezet door Jake Gyllenhaal. Deze laatste was bij mij nog niet echt bekend. Heath Ledger kende ik wel al voor hij beroemd werd door te vroeg te sterven. Ik zag hem in The Patriot (met Mel Gibson), Monster's Ball (geen film voor doetjes), A Knight's Tale (heel fijne film die ons aangenaam verraste), en The Brothers Grimm (naast Matt Damon), maar hier in Brokeback Mountain speelt hij veruit zijn beste rol waarin ik hem bezig zag (ik heb The Dark Knight nog niet gezien). De scene bij de ouders van Jack waarin Enis de hemden vindt en die dan tactvol meegegeven krijgt van de moeder vond ik hartverscheurend mooi. En jawel, tegen het eind zat ik met tranen in de ogen toen ik al zuchtend zei tegen Manlief die achter zijn computer zat: dat was een schone film. Hij, verbaasd: "Wat zie ik daar, tranen bij een cowboy film?" Ikke: "Yep, maar dat is dan ook niet zomaar een cowboy film."
Al googelend stelde ik net vast dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat Heath Ledger overleed in New York: dus draag ik dit postje graag op aan hem als eerbetoon voor zijn acteurscarriere die nog maar net goed op dreef begon te komen.

maandag 19 januari 2009

blauwe maandag


Hopelijk voelde u zich niet al te down op deze 'blue Monday'. Ik had eerder last van de blues op vrijdag. Mijn bureauspullen, inclusief mijn desktop computer, had ik afgedekt onder lakens en vuilniszakken achtergelaten, hopend op de goodwill van de werkmannen dat ze niet al te doortastend en nietsontziend zouden tewerk gaan bij het plaatsen van nieuwe ramen. Eindelijk is onze verdieping aan de beurt in het jarenlange renovatieproject op de campus. Klein detail: terwijl de collega's van de andere verdiepen dankzij vernuftig inelkaar gestoken planning verhuisden van hun oude niet-gerenoveerde bureau's naar kant-en-klare gerenoveerde bureau's, moeten wij die als laatste aan de beurt komen, gewoon doorwerken in onze oude bureaus terwijl de renovatie terplekke wordt uitgevoerd. Alle respect voor de werkmannen, maar het geluid dat hun radio's en drilboren (en vooral de combinatie van die 2) produceren gaat NIET samen met het produceren van wetenschappelijke essays, om het nog beleefd uit te drukken. We hebben het dan nog niet over de stofwolken, verfgeur en het feit dat de lift zowat permanent door hen wordt in beslag genomen. Bovendien werd de datum waarop we echt niet op onze bureau zouden kunnen omdat er ramen werden geplaatst, steeds weer verschoven alsof we zelf geen werkplanning te volgen hebben. Enfin, vrijdag was het dus zover en uitgerekend op die dag werd hier thuis ook volop geboord en was er stof a volonte en constant stroomonderbrekingen, waardoor op de computer werken ook hier thuis uitgesloten bleek (ik weet het: het klinkt pre-historisch, maar ik heb geen laptop). Neen, het waren geen grote renovatiewerken hier. Het ging slechts om het plaatsen van wat verlichting. Hier gaat u geen voor en na foto's van indrukwekkende verbouwwerken kunnen bewonderen, zoals dat wel het geval is bij blog- en stadsgenoot Lies. In een conversatie donderdagavond heb ik nog bekend dat ik nog nooit een gyproc-plaat van dichtbij heb gezien (terwijl het een woord is dat bij zowat elk vriendenbezoek wel eens valt, want iedereen lijkt te zitten (ver)bouwen). Manlief en ik komen op dat vlak wondermooi overeen: voor ons geen (ver)bouwplannen, dank u. Mijn twee werkplekken die niet bruikbaar zijn door de aanwezigheid van mannen met allerlei gerief waarvan ik de benamingen niet eens ken; dat is voor mij al meer dan voldoende om een overdosis 'verbouwstress' te krijgen. De gedachte dat ik mijn weekend zou vullen met het opkuisen van de rommel en stof achtergelaten door de werklui hier thuis maakte mij niet bepaald vrolijk. Maar Manlief loodste me naar boven met de belofte dat hij dat allemaal wel in orde zou brengen (en dat deed hij ook: hij kuiste zowat de hele zaterdag!), schonk me een glaasje in en liet me wegzakken achter "Brokeback Mountain" en die film maakte mijn vrijdag helemaal goed. Later deze week meer over die film, maar ik wilde u nu gewoon zeggen dat ik met het oog op morgen vandaag gewoonweg niet depri kon zijn. Morgen is het Inauguration Day en op de achtergrond staat CNN op om er niet teveel van te missen. Op de website van de NYTimes geniet ik al dagenlang mee van de 'anticipation', al die speculaties over welke woorden hij zal gebruiken, van de analyse van al de vorige speeches, van de prachtige fotoreportage van de nauwe medewerkers van Obama die de NYTimes Magazine publiceerde, de analyse van de invloed van boeken op Obama, van hoe vaak het woord 'historisch' valt, denk bij het zien van de beelden uit DC met nostalgie terug aan 8 jaar geleden toen ik een maand lang daar woonde, vlak achter Capitol Hill en een beetje verliefd werd op deze fascinerende stad. Neen, mensen, dit is geen dag om blue te zijn. Dit is Amerika op zijn best, het land van woorden als 'great', 'nation', 'together', 'united', 'diversity', ... Geniet er mee van en duim vooral mee dat de beloftes kunnen worden omgezet in realiteit. Dromen mag toch ook op een blauwe maandag?