dinsdag 26 oktober 2010

Op een zomers buitenverblijf

ergens in Rusland speelt het in 1904 door Maxim Gorki geschreven drama "Datchniki" (Zomergasten) zich af. Het verraste mij aangenaam dat tg Stan heel dicht bij de originele tekst bleef. Er is ook niet veel bewerking van die tekst nodig want je staat er versteld van hoe die tekst niks aan actualiteit heeft ingeboet, meer dan 100 jaar later. De voorstelling die ik in de Leuvense schouwburg zag vorige week noem ik gerust het beste theater dat ik in een heeeeele tijd heb gezien. Enkele stukken die Manlief en ik in de afgelopen jaren zagen, deden ons zelfs besluiten om geen theatervoorstellingen meer op te nemen in ons cultureel abonnement want we vonden het welletjes. Maar allez, ik gaf theater toch nog een kans en trok er met vriendin E. naartoe. En genoot van de acteerprestaties waarbij er echt als groep een hele mooie prestatie wordt neergezet en waarbij niemand moest onderdoen voor de anderen. Er wordt met veel 'naturel' geacteerd zodanig dat haast zonder dat je het merkt er heel ver uiteenliggende thema's op de toeschouwer worden losgelaten gaande van luchtige liefdesaffaires tot bloedserieuze vragen over de zin van het leven en onze rol in de maatschappij. De mannen in het zomerse gezelschap zijn de speelvogels; de vrouwen zijn ernstiger (met uitzondering van Tine Embrechts die vrolijk doorheen het stuk dartelt als een onbezonnen losbol). Ja, het smaakte echt naar meer. Echt zo'n stuk dat je zin geeft om daarna je vrienden op te bellen en samen bij een fles vodka verder te filosoferen over het leven. Daarvoor had ik helaas niet de tijd, maar ik was alleszins weer heel blij dat ik ooit voor Slavistiek heb gekozen en toen de luxe heb gehad om me in dat soort teksten te verdiepen. Je hoeft trouwens helemaal geen Slavist of Russofiel te zijn om dit teksttheater te apprecieren. In de uitvoering door tg Stan is de setting volledig tijds- en plaatsongebonden. Maar de personages (met schitterend uitgewerkte dubbelrollen!) hebben natuurlijk wel allemaal heerlijk Russisch klinkende namen.

dinsdag 19 oktober 2010

Verjaren...

is als pakjes openmaken, je weet nooit wat er gaat komen, stond er op 1 van de verjaardagskaartjes die ik kreeg. Alhoewel ik nu echt wel stilaan een leeftijd heb bereikt waarop er hier en daar rimpeltjes durven verschijnen en de afstand in leeftijd met het studentenvolkje een echte "generatiekloof" begint te worden, toch vind ik jarig-zijn eigenlijk nog altijd fijn. Ik bedoel dan: kaartjes en pakjes krijgen en genieten van de extra aandacht. Jarig zijn in een weekend is extra fijn omdat je er dan meteen een heel feestelijk weekend van kan maken en dat deed ik. Neen, niks exuberants, maar gewoon eens een heel weekend niet achter de computer gezeten, niet gewerkt en vooral ook geprobeerd om niet aan het werk te denken (in grote mate geslaagd), voor mij laten koken en zelf gekookt (met wisselend succes van geslaagde cake tot mislukte confituur), brunchen met de familie, Bloody Mary drinken (doet me zooo hard terugdenken aan brunchzondagen in New York) en gezelschapsspelletjes (die ik als cadeau had gekregen) spelen. Ik speelde voor het eerst Carcasonne en Blokus, 2 heel erg verschillende spelletjes. Neen, Manlief is niet zo gek op gezelschapsspelletjes, maar Dochterlief doet al graag mee.
En dan gewoon als afsluiter van het weekend eens heel ordinair samen met Manlief in de zetel wegzakken voor een avondje TV kijken (enkele opgenomen afleveringen van CSI New York en House MD). Maaaaanden was het geleden, zo'n tv-avondje samen. De kater (neen, geen echte) maandagochtend kwam hard aan toen ik alweer achter enkele deadlines zat aan te hollen. En toen speelden ze op Radio 1 uitgerekend dat nummer van Marianne Faithful "Ballad of Lucy Jordan" waarin het refrein mij telkens op mijn nieuwe leeftijd wees. Jakkes, echt niet fijn om zo met de neus op de feiten te worden gedrukt ;-) Maar dat verjaardagsweekend dat heb ik toch lekker gehad.

zondag 10 oktober 2010

als ik ooit eens 5 minuten tijd heb,...

Stilte op het blogfront kan (in mijn geval dan toch) meestal rechtstreeks gelinkt worden aan een boordevolle agenda die niet veel blogtijd toelaat. Dat is nu ook weer het geval. Waarover ik u graag meer zou vertellen, maar waarvoor ik de tijd niet heb:
-het boek "De overgave" van Artur Japin dat ik eindelijk uitlas
-het concert van het Kellers Quartett waar ik naartoe ging
-onze uitstap naar de Efteling op een doordeweekse maandag
-het lekkere Italiaanse restaurantje dat we (her)ontdekten.