donderdag 25 december 2008

wensen

Kreeg op kerstavond aan de feestdis de opmerking dat ik al lang niks meer had op mijn blog geschreven. Goed teken: er zijn dus mensen die mijn blog regelmatig volgen. Slecht teken: de druk op een blogger om te presteren :-)
Ik wens jullie allemaal fijne kerstdagen, met veel tijd voor lange boeiende tafelconversaties met vrienden en familie (terwijl je nog net niet uit je broek/rok barst van al het lekkers dat op die tafel wordt geserveerd), ook veel tijd om te lezen, te niksen, te slapen, te koken, te bakken, films te bekijken, ... of wat het ook moge zijn waarnaar u uitkijkt dezer dagen. Voor mij is dat vooral 'cocooning' met mijn gezinnetje, met zo weinig mogelijk sociale verplichtingen en zo veel mogelijk rustige momenten van herbronnen om daarna volledig 'recharged' aan 2009 te beginnen. Het kan zijn dat dat inspiratie om te schrijven oplevert en dat leest u hier dan wel; het kan ook zijn dat ik weg blijf van mijn computer, en dan leest u mij wel weer na de kerstvakantie.
Prettige feestdagen!

maandag 15 december 2008

Poetst u ze tot ze blinken?



Ik niet. Ik doe het zelden tot nooit. Verder dan inspuiten tegen vocht en in hoogdringende gevallen de modder er eens afwrijven met een vod kom ik meestal niet. 'k Had in NY wel eens mijn schoenen willen laten poetsen zo zittend in een zetel in Grand Central terwijl een medemens aan mijn schoenen zou poetsen tot ze glommen (zie foto boven). Maar ik droeg eigenlijk nooit het type schoenen dat daarvoor echt geschikt was. Dus het kwam er nooit van. Zou deze Iraakse reporter de zijne hebben gepoetst vooraleer hij zijn paar eeuwige roem bezorgde? In elk geval lijkt hij wel te hebben geoefend, want de worp is voortreffelijk! 't Zou echt te mooi zijn geweest als Bush letterlijk met wat builen en blutsen van Irak zou thuis gekomen zijn. Waar zou de reporter zijn inspiratie hebben gehaald? Toch niet bij het fameuze schoenenincident van Nikita Chroetsjsjev zeker?

dinsdag 9 december 2008

op weg naar huis

Een veel te lange werkdag, een vaag hongergevoel gecombineerd met euforie over het tot een goed einde brengen van een project, doen me rond middernacht belanden in een kebabzaak (omdat de frituren in de buurt allemaal al blijken gesloten te zijn). De man achter de toog heeft aan z'n huidskleur te zien en accent te horen weinig binding met doner kebab. Hij kijkt alsof ik een heel domme vraag stel als ik vraag of ik nog een kebab kan krijgen. Natuurlijk is het een domme vraag want in vrolijke led-lichtjes schittert het woordje 'open' voor het raam. Terwijl hij de verwarming van het kebabtoestel aansteekt, sloft de enige klant die in de zaak zat naar buiten. Wankel. 'Te veel biel' glimlacht de Aziatische kebabman, terwijl hij bezorgd toekijkt of de man zijn weg naar buiten vindt langs het trapje. Ik glimlach mee. Onder de neonlamp knippert een sliert lampjes, waarvan ik niet zeker ben of het kerstverlichting is of het jaar rond dienst doet als versiering. Het doet er niet toe. Buiten is het donker en koud. Hier is het -ondanks de kitch en de schrale inrichting- gezellig. Ik mis mijn vroegere kebabman, met wie ik conversaties had over Tolstoj en Dostojevski, over de opwarming van de aarde en het groene boekje, over de Koerden en oogchirurgen... Hier kom ik niet verder dan een warme glimlach, maar ook dat doet deugd. Op het raam staat "Lucky Star" geschilderd en dat is precies hoe ik me voel als ik even later door de nacht op weg naar huis ga.

vrijdag 5 december 2008

't zijn de kleine dingen...

die me doen beseffen dat Dochterlief groot wordt:
-dat ze 's morgens zichzelf helemaal alleen aankleedt als haar wekker afloopt (waardoor ik kan genieten van enkele extra minuten in bed: dank je wel, Dochterlief, want dat zijn kostbare minuten).
-dat ze al boeken leest en alle woorden die ze onder ogen krijgt probeert te lezen. Welkom, Dochterlief, in de boeiende wereld die voor je opengaat eens je de kunst van het lezen beheerst.
-dat ze in het diepe eind van het zwembad erin durft springen: nog even, Dochterlief, en dan heb je je eerste brevet op zak!
-dat ze al een eerste melodie op haar viool kan produceren.
-dat ze niet meer zeurt om tv 's morgens.
-dat ze even en oneven getallen kent en kan optellen en aftrekken.
-dat ze in een restaurant een gewone grote mensenportie kan opeten.
-dat ze gisteren in den Alma helemaal alleen voor ons 2 glazen water ging vullen en zonder morsen tot aan de tafel bracht.
-dat ze mandarijntjes eet, ook al vindt ze dat niet superlekker, maar gewoon omdat ze weet dat fruit gezond is.
-dat ze moppen kan navertellen die ze op school heeft gehoord en dat die best grappig zijn.

Maar er zijn ook enkele dingen die haar nog even schattig klein houden, zoals haar totale staat van opwinding over de komst van de sint. Heeft u vanavond 2 zotte meiden luidkeels sinterklaasliedjes horen brullen en daarbij gek in het rond zien springen en dansen? Dat zouden wel eens Autumn Leaf en haar dochter kunnen geweest zijn. Ik zou niet kunnen zeggen wie van beiden het meest pret had.

woensdag 3 december 2008

oude krokodillen, sigarenrook en bankbedienden

Ik wil me hier zeker niet te vaak bezondigen aan namen noemen en populisme, maar toch...
voelde ik iets wat nog het best kan worden omschreven als 'leedvermaak' toen ik las dat Etienne Davignon niet werd verkozen in de Fortis Raad van Bestuur. 'k Zag en hoorde die man eens bezig op een conferentie. De arrogantie droop er af. Geen kennis van zaken over het onderwerp waarover hij moest spreken, maar dat weerhield hem niet om grote woorden te gebruiken en ondertussen ostentatief een sigaar (of was het een pijp?) te roken in de zaal waar het verboden was om te roken. Hij leek macht uit te ademen, net als slechte sigarenrook. Stinkende macht, macht met een vieze nasmaak.

Een financiele crisis als deze waar we ons nu op globaal vlak moeten doorslaan heeft naast vele negatieve gevolgen alvast 1 groot positief effect: het heeft een zuiverend effect. Het hele systeem ondergaat een 'cleansing' en dat betekent onder andere dat oude krokodillen als Lippens en Davignon eruit moeten. Zelfs hun krokodillentranen mogen niet baten. Gelukkig maar.

Neen, ik heb geen Fortis-aandelen. De vroegere 'General' en met name de bestuurders ervan zag ik steeds als een symbool van het Belgie waar ik niet van hou, waar je nog een zweem van nostalgie naar het kolonialistische verleden kon bespeuren, of 'de belichaming van het Belgique-à-papa' zoals ik ergens las.

Wil u iets kwijt over de crisis, de belabberde staat waarin uw zuurverdiende opzijgezette centjes zich bevinden?

Nu we het toch over banken hebben. Vandaag zag ik -terwijl ik wachtte tot de printer mijn 10+ rekeninguittreksels printte- hoe 2 zwartgekleurde medemensen door een uiterst onvriendelijke bankbediende naar de automaat werden verwezen toen ze vroegen om enkele overschrijvingen uit te voeren. De Afrikaanse man vroeg nochtans in zijn beste Nederlands of hij daarvoor niet even kon geholpen worden door een bankbediende aan een loket. Het leek erg op een Russische njet, het antwoord van de veel te heftig opgemaakte receptioniste. Nochtans waren de loketbedienden niet bezig met andere klanten... Bedremmeld vroeg de man nog een keer: "Kan het echt niet?" Neen, bleek het antwoord, zonder boe of ba. Dus stonden de twee mannen even later hulpeloos naar de instructies van de automaat te staren. Ik bekeek vluchtig de papiertjes die de printer voor mij had uitgespuwd en waarop mij sec werd meegedeeld dat de rente op de spaarrekening werd verlaagd. Misschien was dat wel de trigger. Ik stond op het punt in een franse colere te schieten over het gebrek aan service dat ik daar aanschouwde en dat volgens mij zelfs niet een klein beetje door discriminatie zou kunnen worden verklaard. (Alhoewel ik moet zeggen dat ook een gewone blanke Vlaming tegenwoordig niet veel meer service moet verwachten in een bank.) Madam de receptioniste zat over koetjes en kalfjes te babbelen met een collega en gunde de hulpeloze mannen geen blik. Maar er was gelukkig 1 loketbediende die het niet langer kon aanzien en naar hen toestapte terwijl hij met een tandpastasmile 'can I help you?' vroeg.

Maar als het goed is, mag het ook gezegd worden: met stip de allerbeste bankbediende in Leuven en omstreken: Rudy in mijn lokaal bankkantoor.