dinsdag 29 januari 2008

de wetten van de natuur

Dit moest en zou mijn week worden van opperste concentratie, van volledig isolement, van alleen weg van de computer voor een sanitaire pauze en af en toe een kopje thee, van ultieme stilte alleen doorbroken door het getokkel van mijn vingers op het keyboard van de computer, van ogen gericht houden slechts op 1 doel: de laatste honderd meter tot de finish.
In plaats daarvan volg ik een spoor van zakdoekjes vol donkergroene snottebellen dat dochterlief achterlaat, zoek ik in de 200-en-kwieniehoeveel zenders van het digitale tv-aanbod een geschikt kinderprogramma dat zieke dochterlief even -of liefst heel lang - zoet kan houden (want jawel uitgerekend sinds gisteren doet onze DVD-speler het niet meer!), trek ik de haren uit mijn hoofd als ze voor de 100ste keer komt vragen waarom ik wel op de computer mag "spelen" en zij niet, onderneem ik een tevergeefse poging om haar uit te leggen wat een doctoraat schrijven is, prijs ik de hemel als ze zich uiteindelijk in mijn buurt installeert en creatief aan de slag gaat met strijkparels, vervloek ik technologie als blijkt dat iTunes niet werkt als ik als alternatief voor de hele dag TV-kijken wat muziek luisteren voorstel aan Dochterlief, schil ik kiwi en appel voor vitamientjes voor Dochterlief, zucht ik als de dokter me vertelt dat prinses een stevige sinusitis heeft en best een paar daagjes thuisblijft van school, en vraag ik me af waarom de wet van Murphy mijn doctoraatsplannen weeral eens komt verstoren. Manlief komt om 15u30 thuis, ik kijk verbaasd op: komt hij me werkelijk uit de nood helpen? Maar dan zie ik het meteen: hij is ook ziek. Dus nu zit ik hier met 2 zieken en een werkplanning die volledig naar de maan is. Maar met of zonder griep, sinusitis of andere vieze virussen die overal op de loer liggen, ik doe verder, ik alleen tegen de wetten van de natuur. Duimt u mee dat ik niet morgen ook uitgeteld onderuit lig?

zondag 27 januari 2008

carnavalstress


Om al wat in carnavalstemming te komen. De eerste die mij kan zeggen in welke stad deze foto 3 jaar geleden werd gemaakt krijgt een leuke verrassing!
Carnaval was nooit echt aan mij besteed, maar met een kleutermeisje in huis is elke verkleedgelegenheid dolle pret. Toen ik hoorde waarin ze zich dit jaar graag zou verkleden was ik in eerste instantie heel blij. Eindelijk eens geen roze-opgetute prinses!Vorig jaar heb ik haar kunnen ompraten om als zeemeermin te gaan (pakje in solden gekocht het jaar ervoor). Het jaar daarvoor was ze Roodkapje (schattig!).Dit jaar wil ze als Mulan naar het carnavalfeest op school. Goeie keuze: een onafhankelijk, moedig meisje! Maar toen de praktische implicaties van deze keuze mij duidelijk werden, was ik al een pak (letterlijk een kostuumspak) minder enthousiast. Ik heb immers geen tijd om nog alle winkels af te zoeken naar Chinese -of wat daar kan voor doorgaan- kleedjes en bijhorende attributen. Een oplossing leek in zicht toen ik me herinnerde dat Manlief van een zakencontact een Chinees tafeelkleed heeft gekregen. Nog nooit gebruikt, maar perfect geschikt om door de handige handen van oma laten om te toveren in een Mulankleedje. Oma had echter -volledig terecht- bezwaar tegen het kapot knippen van het prachtige zijden tafelkleed. Het heeft nog nooit dienst gedaan, maar misschien komt er toch ooit wel een geschikte gelegenheid om dat letterlijk schitterende ding op mijn tafel te leggen. Dus dan maar niet. De haartooi, da's geen probleem. Hopen Chinese eetstokjes in huis om het haar van dochterlief mee op te steken. Alleen heeft ze niet echt de juiste haarkleur, maar dat weze dan maar zo. Oma daarstraks nog aan de lijn gehad. Die heeft zich al suf gezocht naar een geschikt oud nachtkleed of kamerjas om mee aan de slag te gaan. Nog niks gevonden. Carnavalstress, heet dat dan. En waarom eigenlijk? Ze doet dat hoogstwaarschijnlijk maar 1 keer aan! Gisteren op E-bay een aantal Mulanpakjes ontdekt, maar die geraken niet meer op tijd hier. Kijk, dan wou ik toch dat ik even wat meer tijd had om daarmee bezig te zijn. Desnoods naar Brussel of Antwerpen te rijden om er een goedkope geschikte stof op de kop te tikken. Maar de plicht van het doctoraat roept onverbiddelijk! Volgend jaar, lieve meid, maak ik meer tijd voor je carnavaloutfit! Da's beloofd! Ik ben er trouwens vrij gerust in dat oma creatief genoeg is en dat ze ergens op haar zolder wel iets vindt dat dienst kan doen.

zaterdag 26 januari 2008

ontdekking

Na heel de dag te hebben rondgedwaald in de 76 pagina's van hoofdstuk 3 van mijn doctoraat, ging ik ter ontspanning na een lange werkdag (voor een doctoranda-in-eindfase is een zaterdag ook een werkdag) even wandelen op het internet en kwam daar dit tegen. Een ontdekking! Ik ga er zeker nog af en toe eens langs.

vrijdag 25 januari 2008

beste buitenlandse boek

In Nederland is de shortlist voor de verkiezing van de prijs voor het Beste Buitenlandse Boek al een paar dagen bekend. Tot mijn eigen scha en schande moet ik vaststellen dat ik -ondanks toch enige leeservaring- slechts enkele boeken uit de shortlist heb gelezen (4 van de 10). Ben wel heel blij vast te stellen dat er maar liefst 2 Russische boeken bij staan. Een goede illustratie van hoe schitterend die Russische literatuur is. Pride and Prejudice ken ik alleen maar van de verfilming. Wat heb ik dan wel gelezen? Natuurlijk Dostojevski en Tolstoj! Honderd jaar eenzaamheid heb ik eens doorgeploeterd: vond het eerlijk gezegd niet zo schitterend. Ik heb ook Orwell's 1984 gelezen.
Mijn eigen lijstje van beste buitenlandse boeken zou er behoorlijk anders uit zien. In de buurt van mijn absolute nummer 1 zou u De Blikken Trommel van Gunther Grass terugvinden. Jan Potocki met Manuscript gevonden te Zaragoza, The Golden Notebook van Doris Lessing, Tolstoj's Anna Karenina, Wilde Zwanen van Jung Chang, Isabel Allende Het Huis met de geesten, Hemingway's For Whom the Bell Tolls, en De wereld van Sofie van Jostein Gaarder zouden ook in mijn top-10 staan. Er zou ook absoluut iets bij moeten staan van John Irving. Ik kan niet kiezen tussen The World According to Garp en Son of the Circus. Misschien kies ik dan toch voor dat laatste, minder bekend, maar mijn eerste kennismaking met Irving en ik was er weg van. Kafka's Het proces zou- in tegenstelling tot de Nederlandse selectie- het wel maken tot mijn lijstje. Oscar Wilde's The Picture of Dorian Gray, en Milan Kundera's De ondragelijke lichtheid van het bestaan zouden er waarschijnlijk nipt afvallen.
Opeens bedenk ik dat er toch zeker ook werk uit de klassieke oudheid bij zou moeten. Jawel, ik ben er zo eentje van het uitstervende ras dat Grieks-Latijnse heeft gedaan en ik beken: ik deed het graag zo rondpluizen in de klassieke literatuur. Zo graag zelfs, dat ik toenertijd nog de keuze voor klassieke filologie heb overwogen. Achteraf beschouwd, toch blij dat ik dat niet gedaan heb. Maar dat neemt niet weg dat ik met plezier terugdenk aan Vergilius, Tacitus, Homerus, Herodotus en co.
Het maken van zo'n lijstje is eigenlijk onverantwoord, want hoe kun je nou uit ALLE prachtige parels literatuur die er in de HELE wereld zijn geschreven er slechts 10 gaan selecteren als de allerbeste??? Een top 100 lijkt me het minste wat je dan moet doen, en dan nog. Als ik het lijstje dat ik hier zelf heel intuitief heb neergepend overloop, doe ik enkele vaststellingen: ik moet dringend wat meer Franse boeken lezen want het kan niet zijn dat er geen enkel Frans boek in zo'n lijstje voorkomt, lijkt me; en het ziet er allemaal heel erg Europees/Amerikaans uit (op de uitzondering van De Wilde Zwanen). Wat met de Arabische literatuur? Daar zitten zeker ook meesterwerken tussen. Of de Japanse, Chinese, Iraanse, .... verhalen? Kan u mij misschien helpen met tips om dat gat in mijn leescultuur te vullen? Kwestie van het "te-lezen-na-het-doctoraat"-lijstje nog wat interessanter te maken. Welk werk van Proust, Flaubert, Zola, Stendhal (de eerste namen van Franse auteurs die me te binnenschieten) moet ik absoluut gelezen hebben? Of zou u me eerder in de richting van James Joyce of Joseph Konrad sturen? Charles Dickens of Mark Twain? Virginia Woolf misschien (Ik heb To the Lighthouse gelezen, maar dat was niet echt mijn ding)? Of nog iets heel anders waar ik nog nooit van heb gehoord?

donderdag 24 januari 2008

ook maar een mens

Omdat het hier niet altijd zo serieus moet zijn als in mijn vorige postje: bekijk dit filmpje. Zo altijd met zijn madam meecrossen en handjesschudden enzo, amai, daar wordt een mens moe van.

dinsdag 22 januari 2008

Ook dit is Europa

Schrijnend, shockerend, onbegrijpelijk,.... woorden schieten tekort om te beschrijven wat er door me heen gaat bij het bekijken van de reportage over de achtergelaten kinderen in een Bulgaars weeshuis. Gisterenochtend las ik - zoals bijna elke ochtend- even De Standaard Online en las daar iets over een reportage die vorige week op Canvas was getoond en bij Chris Dusauchoit veel emoties had losgemaakt. Zoveel dat hij tot actie was overgegaan en nu ook al enkele politici achter de kar had gespannen. Nietsvermoedend klikte ik op de link naar de reportage met de bedoeling heel even te kijken waarover het ging. Meer dan een uur zat ik totaal van de kaart naar mijn computerscherm te staren. Verdriet, medelijden, woede, verontwaardiging, onmacht, ... een vloedgolf van emoties overspoelde me en zorgde ervoor dat ik die reportage gewoon MOEST uitkijken. Een drietal keer heb ik even op de pauzeknop gedrukt om het aan te kunnen om verder te kijken. Ik voelde me letterlijk misselijk van wat ik te zien kreeg. Het leken beelden uit een concentratiekamp in WOII, maar het was gefilmd anno 2007 in een lidstaat van de Europese Unie, niet verschrikkelijk ver van mijn bed. Toen ik na het bekijken van de reportage nog wat verder surfte op het internet om uit te zoeken hoe en waar ik een steentje kon bijdragen om iets te doen, stelde ik wat later vast dat ik meer dan 2 uur met die reportage was bezig geweest. En wat dacht ik toen? Shit, 2 uur verloren: daar gaat mijn werkplanning van deze voormiddag! En onmiddellijk voelde ik me opnieuw misselijk worden. Misselijk van mezelf. Hoe kon ik zo egoïstisch zijn om alleen maar aan mijn doctoraat te denken terwijl die kinderen daar liggen te creperen. Ik wilde op dat moment eigenlijk niks liever doen dan naar dochterlief lopen, haar overladen met zoentjes en knuffels en dan roepen: sorry, meid, mama moet even naar Bulgarije want daar zijn kindjes die nog nooit in hun leven knuffels en zoentjes hebben gekregen en ik ga hen uren in mijn armen wiegen en verhaaltjes voorlezen en liedjes zingen en het kan me geen barst schelen dat ik vals zing en dat ik geen Bulgaars kan. Knuffeltaal dat begrijpt iedereen. En lieve meid zou het begrijpen, daar ben ik zeker van. Maar natuurlijk heeft de rede heeft gewonnen van mijn hart en ben ik gewoon thuis gebleven en naar de bakker gegaan en heb ik verder gewerkt. Maar die beelden die kreeg ik niet zomaar uit mijn hoofd.
Een paar postjes geleden zat ik hier nog een lofrede op "Europa" te schallen, over kunst en cultuur. Maar DIT is ook Europa en meer specifiek: dit is ook Centraal en Oost-Europa, de regio waar ik professioneel mee bezig ben. Ik dacht aan de paar lessen Bulgaars die ik ooit volgde bij een hele lieve warme mevrouw uit Bulgarije en aan Professor Mon Detrez, van wie ik les kreeg op de unief. Wat zouden zij van deze reportage denken? En ik was niet de enige die in die richting dacht, want in De Ochtend was Mon Detrez aan het woord met zijn reactie.
En ja, het is waar wat mijn vroegere huisdokter me ooit zei: dat ik me niet het leed van de wereld mag aantrekken, want dat dat niet goed is voor een mens en zeker niet voor iemand met een hoog empathisch vermogen. Ik zou het niet overleven als dokter of verpleegster, want ik zou al het leed van mijn patienten constant meenemen in mijn hoofd. En ja, het is misschien maar een druppel op een hete plaat als je een actie op touw zet. Maar in deze sta ik achter Chris Dusauchoit die zijn BV-schap voor de goede zaak in de weegschaal gooit. De reportage wordt morgen op Een heruitgezonden om nog meer mensen wakker te schudden. Een aantal opmerkingen die je misschien helpen om wat je te zien krijgt toch wat te kunnen plaatsen: 1. De kinderen in de reportage zijn hoofdzakelijk Romakinderen (zigeuners) en die worden in de Balkan (maar ook hier) vaak als tweederangsburgers beschouwd. 2. Het personeel heeft nog de communistische mentaliteit: ze doen gewoon niet meer dan hun wordt opgedragen + ze beschouwen (mentaal) gehandicapten als "volstrekt nutteloze" en "onbehandelbare" "dingen". 3. Het personeel zijn mensen die het hoogstwaarschijnlijk zelf echt niet breed hebben. 4. Gewoon massaal geld storten voor speelgoed en eten is niet voldoende. Er is veel corruptie en een volstrekt gebrek aan kennis over hoe men met gehandicapten kan omgaan.
Kijken!

vrijdag 18 januari 2008

binnenstebuiten

Vanmorgen stelde ik nog net op tijd -toen ik op het punt stond mijn jas aan te trekken -vast dat ik mijn truitje binnenstebuiten aan had. Meteen vroeg ik verontwaardigd aan manlief of hij dat niet had kunnen opmerken om te voorkomen dat ik buitenshuis een modderfiguur zou slaan. Hij mompelde iets terug in de aard van: ik ben zelf nog veel te slaperig om zoiets te zien en zulke dingen kunnen toch alleen jou overkomen. U heeft het al gemerkt: wij zijn geen ochtendmensen! Terwijl ik het pulletje snel in de juiste richting over mijn hoofd trok en een poging deed om mijn haar toonbaar voor de buitenwereld te maken, vroeg ik me af waarom zulke dingen mij altijd overkomen. En toen bedacht ik dat het best ook wel iets is dat Evelien zou kunnen overkomen. Gisterenavond heb ik als enige portie TV-voer deze week totnutoe wegens elke avond druk aan het schrijven aan mijn doctoraat (afgewisseld met een vergadering bestuur ouderraad) naar "Evelien" gekeken. Ja, dankzij de luxe van "net gemist" is het mogelijk om op donderdag naar een maandagavondprogramma te kijken. Leve digitale (Belgacom)TV! Evelien, da's een vrouw naar mijn hart. Ik zit nog niet helemaal in haar leeftijdscategorie, maar toch zijn een heleboel dingen die zij meemaakt heerlijk herkenbaar. Ik hou van de chaotische mix van gevoelens die in 1 aflevering op de kijker afkomen. Ik zie het als relativerende zelfspot op onze hectische manier van leven en zoeken naar geluk. Ik ben ook fan van het meisje dat de rol van haar dochter Regina speelt. Sterre heet ze en ik ben fan van haar sinds ik haar bezig zag in Knofje. Een schitterende TV-reeks voor kleuters. Een van de weinige kleuterprogramma's waar ikzelf ook echt van kon meegenieten als dochterlief ernaar keek. Voor welk TV-programma zakt u in de zetel weg, met of zonder de kids?

woensdag 16 januari 2008

droom

"Ik had zo'n mooie droom." zucht prinses terwijl ze de slaap uit haar pas geopende ogen wrijft.
Ik doe het niet graag, haar weghalen uit dromenland. Meestal is dat niet nodig. Dan heeft ze al haar dromen netjes opgedroomd tegen een uur of zeven. Maar nu zegt de wekker mij dat het al 7u55 is. Manlief heeft 10 minuten geleden het licht aangeknipperd in de roze prinsessenkamer. Bij mij moet hij dat niet proberen. Zo bruusk wil ik niet worden gewekt! Ik schuif de verduistering van ons veluxraam hooguit een kiertje open, zodat mijn ogen rustig kunnen wennen aan het streepje bijna-licht dat binnenvalt. Het is woensdag, dus gun ik mezelf 2 minuten extra in bed onder het mom dat er vandaag geen boterhammetjes hoeven gesmeerd te worden voor dochterlief. Woensdag is ook fruitdag op school, dus moet ik ook niet nog mijn best doen om een gezond en lekker tienuurtje te verzinnen om in de boekentas te stoppen. Nog een minuutje extra dus. Maar dan is de extra tijd echt opgebruikt. Prinses heeft nog geen aanstalten gemaakt om wakker te worden ondanks het ongenadig felle licht in haar kamer. Zachtjes zeg ik: "Tijd om op te staan, liefje". Ze zet zich recht, kijkt een beetje verdwaasd en zegt: "Ik had zo'n mooie droom". "Waarover dan?". "Over zeemeerminnen", zegt ze nog nagenietend van al dat moois in dromenland. Ze geeft me een knuffel. En mijn b(r)ui van gisteren is helemaal weg.

dinsdag 15 januari 2008

brui

het woord alleen al zegt alles: "brui". Ik wil er vandaag de brui aan geven. Brui, bui, bruihh, braaah, bah! Vandaag willen de woorden niet in de juiste volgorde op het scherm komen. Zo schieten we niet. Buiten waait het hard en ik heb veel zin om het schuifraam wijd open te trekken en de wind al de papieren van mijn bureau laten mee te nemen naar godweetikwaar, als het maar ver hier vandaan is.

donderdag 10 januari 2008

straffe madammen




De laatste weken veel straffe madammen aan het werk gezien, zowel in de bioscoop, als in dat andere theater politiek genoemd. Kijk maar eens naar ons Hillary. Dat we zo goed als buren waren in Westchester is veel gezegd. Maar we woonden toch in twee naast elkaar liggende stadjes. Wij in Mount Kisco, zij in het meer upscale Chappaqua. De eerste pasfoto's van dochterlief nodig voor haar Amerikaans paspoort werden gemaakt bij de fotograaf waar ook Bill Clinton zijn pasfoto's liet maken (waarvan er natuurlijk een kopie in de etalage hing) en toen dochterlief een oogoperatie moest ondergaan toen ze amper 3 weken oud was, gebeurde dat in hetzelfde ziekenhuis waar Bill later een hartoperatie onderging. Dit alles om te zeggen dat het toch een beetje "ons" Hillary is. Ze werd senator van NY state verkozen en als ik had mogen stemmen (maar dat voorrecht had ik als green card holder niet), dan was mijn stem zeker naar haar gegaan, alhoewel ik ergens handjesschuddend met haar Republikeinse tegenstander Rick Lazio op een foto sta. De race naar het Witte Huis zal nog spannend worden: de eerste zwarte president (of in politiek correct Amerikaans: the first Afro American President) of de eerste vrouw of toch opnieuw een Republikein (geef mij dan maar Giuliani)? Was het de bijna-traan? Wie zal het zeggen? In elk geval, Hillary is back!
Benazir Bhutto probeerde ook een come-back, maar die had een fatale afloop. Een andere straffe madam, die politiek door de aderen had stromen en niet vies was van wat machtspelletjes, wat vrouwen blijkbaar nog altijd meer kwalijk wordt genomen dan mannen.
Vlak na de moord op Bhutto gingen we naar de film "Elizabeth: The Golden Age" kijken. De Virgin Queen dat was ook een hele straffe madam die alles van politiek kende. Maar het was daar wel eenzaam aan die top van de macht. Aan huwelijkskandidaten geen gebrek, maar toen was ook een carriere al moeilijk te combineren met een gezin zeker? Zij koos voor de carriere of poetischer: voor de liefde voor haar land. Goeie film, alleen al door de werkelijk schitterende vertolking door Cate Blanchett. Zij is een heel straffe actrice! Zij is gewoon Elizabeth. Het lijkt me heerlijk als je zo kan acteren en dan ook nog al die prachtige kostuums mag aantrekken. Ook een verrukkelijke rol voor Jordi Molla als Filips II van Spanje. Kan me voorstellen dat de Spanjaarden niet meteen erg warm zullen lopen voor de manier waarop hun volk wordt geportretteerd in de film. Na de film nog wat zitten babbelen over onze kennis (of eerder gebrek daarvan) van de geschiedenis van Engeland en de rest van Europa in dat tijdperk. Kwam er zo achter dat de kleine Isabella uit de film, de Isabella is die later met Albrecht trouwde en in onze contreien terecht kwam (wij woonden 4 jaar aan het Albrecht- en Isabellaplein). Leuk ook om in de film te ontdekken waarom Raleigh in North Carolina, waar s. een paar keer voor het werk naartoe moest, zo heet. Enfin, straffe madammen zijn er dus -godzijdank- al in alle tijden geweest. Hun verhaal heeft niet altijd een happy end en ze moeten het soms met de dood bekopen, zoals Bhutto. Hun succes is ook zeker geen garantie voor een gelukkig liefdesleven (remember Monica?). Doen ze het voor de idealen of eerder voor de roem, voor de macht, voor het geld? In elk geval, ze doen het toch maar en dat bewonder ik.

gemis

Hij is weer weg en laat een leegte achter. Ik verwelkom hem telkens met open armen. Hij ruikt zo lekker en brengt altijd cadeautjes mee. 't Is gezellig als hij er is. Maar nu is hij er niet meer... de kerstboom.

dinsdag 8 januari 2008

en de prijs voor de hardwerkende Vlaming gaat naar...



Uit Knack Nieuwsbrief (door Ann Peuteman en Ewald Pironet, 08.01.2008):
De prijs voor de hardst werkende Vlaming gaat naar de hoogopgeleide vrouw die voltijds werkt, kinderen heeft en tussen de 30 en de 50 jaar oud is.
Want vrouwen draaien nog altijd op voor het gros van het huishouden. Daardoor ligt de werklast van vrouwen ruim drie uur per week hoger dan die van de mannen. 'De nieuwe man bestaat misschien wel,' zegt Luc Sels, hoogleraar aan de faculteit economie van de K.U.Leuven., 'maar hij laat zich leiden door zijn vrouw: hij is de huishoudhulp die zij kan inschakelen. Zij is de dirigent, en dat is ook de meest stresserende rol. Vooral omdat ze zelf ook nog verschillende taken moet uitvoeren.'

Tja, eigenlijk verbaast deze vaststelling me niet het minst. Heel herkenbaar. Manlief is best wel bereid om af en toe een handje toe te steken in het huishouden. Ik geef het graag toe: hij kuist beter dan ik en is een stuk minder rommelig dan de meeste echtgenoten van vriendinnen! (iets waar die vriendinnen jaloers op zijn, geloof ik). Maar ik blijf, zowel thuis als op het werk, de coordinator, degene die alles organiseert -van het plannen van de kinderopvang in schoolvakanties tot het afhalen van de nieuwe creditcard van manlief omdat hij geen tijd heeft om tijdens de openingsuren van de bank daarvoor langs te gaan - en dus ook een hele waslijst vaak niet erg in het oogspringende klusjes zelf doet. Niet altijd een erg dankbare job. S. en mijn baas maken er zich gemakkelijk van af door te zeggen: oh maar jij hebt veel organisatietalent! Ok, dat is een leuk complimentje, maar dat is het dan ook. Trouwens, als s. in het buitenland zit of tot middernacht achter zijn computer werkt, blijft er natuurlijk niet veel tijd over om nog bij te springen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het artikel verdergaat met te zeggen dat:

Vaak is het niet de drukke baan op zich die voor stress zorgt, maar wel de combinatie met het huishouden en de opvoeding van de kinderen.


'Zonder het te beseffen, werden we bijzonder veeleisend voor onszelf. We moeten in alles kunnen scoren, leggen ons voortdurend deadlines op en hebben - onder meer door de files - minder vat op ons tijdgebruik.'
Dat laatste is 1 van de dingen die wij heel bewust uit ons leven zoveel mogelijk hebben gebannen. We hebben een hoge prijs betaald voor een relatief kleine woning in de stad -maar voor ons meer dan ruim genoeg, omdat we echt binnen fietsafstand van allebei onze werkplekken en de school en winkels willen wonen. Ook zonder files, al meer dan stress genoeg, dank u. Ikzelf lijd (of beter:leed) ook erg aan het "weekends-boordevol-plannen"syndroom. Daar heb ik komaf mee gemaakt. Bewust worden weekends blanco gelaten op de kalender en zelfs de hele kerstvakantie werd zo rustig mogelijk gehouden. Dus bij deze onze excuses aan onze vrienden tegenover wie we ons niet erg sociaal hebben opgesteld. Uitnodigingen werden vriendelijk afgewimpeld. Dat wrong wel een beetje, maar het resultaat was het waard. Uitslapen, tot na de middag in pyama rondhangen, krant/boek lezen, wat bezig zijn met het verder inrichten van ons appartement, samen naar een film kijken, kokerellen... cocooning op zijn best was dat.

Het besluit van het artikel klinkt niet meteen bemoedigend voor mij:
'Heb je een job, dan kun je er maar beter voor zorgen dat je tegen je 35e carrière hebt gemaakt, want anders kunnen je kansen al verkeken zijn. De arbeidsmobiliteit is nog nooit zo laag geweest als vandaag.'
Maar, he, op elke regel moeten er uitzonderingen zijn... dus wacht maar: here I come (als het doctoraat ooit afgeraakt...)

Kijktip

In mijn vorig berichtje had ik het al even over "Europa". Wel, vanavond krijgt u op Canvas nog een kans om Europa verder te verkennen met de verfilming van "In Europa" van Geert Mak. Deze turf van meer dan 1200 bladzijden staat allang op mijn "zeker te lezen" lijstje, maar het is er nog niet van gekomen. Vanavond ga ik alvast proberen te kijken om 21u40 (of opnemen om later te bekijken). Kijkt u ook of heeft u het boek gelezen? Je mag me altijd laten weten wat je ervan vond!

donderdag 3 januari 2008

een stapje in de wereld zetten ofte "brusselen"

Misschien pendelt u - zoals vele Vlamingen- dagelijks naar uw job in Brussel, of bent u 1 van de Vlamingen die in de hoofdstad woont. In dat geval zal het voor u beslist raar klinken om te horen dat voor ons een uitstapje naar Brussel altijd een beetje aanvoelt als een tripje naar het buitenland. In Amerikaanse afstandsnormen (die wij toch een beetje gewoon waren geworden) zou Leuven gewoon een "suburb" van Brussel kunnen zijn. De trein brengt er ons in geen tijd naartoe. We nemen steevast de trein, want met de auto rondrijden in Brussel lijkt ons gekkenwerk, terwijl ik 5 jaar geleden regelmatig alleen met een baby van enkele maanden in de auto door de Bronx naar het hartje van Manhattan reed...
Enkele weken geleden, met het land in volle regeringsformatiecrisis, trokken wij nog eens naar de Belgische hoofdstad. Niet om daar met onze driekleur te gaan wapperen of een ander politiek statement te maken, maar wel om er wat grensoverschrijdende cultuur op te snuiven. De Europalia tentoonstelling "Het Meesterlijk Atelier" in BOZAR was ons doel. We combineerden het met een avondje op de Zavel, waar er gezellige "city chice" sfeer hing in de exclusieve winkels die dat weekend een laatavondopening hadden. Zo op een winterse avond door de Flamant Concept Store wandelen bijvoorbeeld, dat had wel iets. S. had nog nooit van Flamant gehoord, maar was meteen fan! We begonnen luidop te dromen over al de boeken die we in zo'n kast zouden kunnen stoppen en wat voor creatieve meesterwerken we zouden schrijven aan zo'n bureau. Het prijskaartje en het feit dat ons appartement veel te klein is voor zo'n imposante meubels konden even de pret niet bederven. Daarna belandden we in een wijnbar,waar een Hollander een Duvel probeerde te bestellen en verontwaardigd was toen dat niet bleek op de kaart te staan (!). Daarna probeerden we een Thais restaurant, dat er heel nieuw en trendy uitzag. Vlaams spreken bleek hier geen optie, en ook het Frans van de Aziatische opdienster was maar zus-en-zo. Dus schakelden we over op Engels. Wat later op de avond kwam de gastvrouw ons de rekening brengen waarbij ze zich verontschuldigde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. Zelden zoveel goodwill in Brussel gezien en gehoord naar Vlamingen toe. Ik stoor er mij niet aan die paar keer per jaar dat ik in Brussel kom. Principieel begin ik altijd in het Nederlands, maar als dat niet lukt oefen ik mijn Frans en S. die schakelt dan steevast over op Engels. Engels, dat levert in Brussel allang geen grote problemen meer op. Er is een grote (en niet onbemiddelde) expat gemeenschap vooral bestaande uit EU-medewerkers, die niet veel zelf koken en die graag geziene gasten zijn in de Brusselse restaurants. Enkele maanden geleden troondde mijn Spaanse vriendin -die in Londen woont - me mee naar een heel toffe buurt voor een etentje in Brussel. Ik ben er al aan gewend dat zij -omdat ze enkele jaren voor de EU werkte en nu nog regelmatig komt lobbyen bij de Europese instanties- Brussel beter kent dan ik. Ik heb nog altijd heel leuke herinneringen aan een weekend (al bijna 10 jaar geleden) waarin zij mij samen met enkele collega's van haar op sleeptouw nam door Brussel. Ik was de enige Belgische in het gezelschap, dat voor de rest bestond uit een Finse, een Hollandse, een Spaanse en ik-weet-niet-meer-welke- andere-nationaliteit. Het was nochtans ik die me de buitenlander voelde, want ik had geen idee door welke straten we wandelden, kende de restaurants en cafes niet, terwijl zij er vaste klanten leken. En ik voelde me helemaal de buitenlander toen ik gewoon gepast betaalde voor mijn eten, terwijl de anderen een ruime fooi gaven! (Waarschijnlijk nog een reden waarom de expats graag geziene gasten zijn in de Brusselse horeca). Sinds onze terugkeer uit de US, doen we het regelmatig: zo'n dagje of weekendje "brusselen". Het is een goed surrogaat voor de zondagse brunch en museabezoekjes die we in NY deden. We woonden toen verder van Manhattan dan wij nu van Brussel wonen.
En de tentoonstelling? Wel, die was zeer geslaagd omdat ze echt een indrukwekkende hoeveelheid meesterwerken van groot en klein formaat, van kunstenaars met ronkende namen en van andere die in de vergetelheid zijn geraakt, samenbrengt, alles op een coherente manier voorstelt en je laat zien dat "Europa" niet zomaar louter een absurd idee is van politici die ons willen meer doen betalen door de Euro in te voeren. Het leeft al veel langer dan vandaag. Een mooier uithangbord dan deze collectie kunstwerken en de erbij horende verhalen kan de Europese gedachte zich moeilijk voorstellen. Of zie ik het weer allemaal te positief? Mijn favorieten van de tentoonstelling? De Keltische kunstvoorwerpen en de miniaturen in de eerste kamers en een beeld gemaakt door Nikolaas van Leiden in de 15de eeuw in zandsteen. Tot 20 januari kan u ook nog gaan kijken en wat brusselen.