dinsdag 22 januari 2008

Ook dit is Europa

Schrijnend, shockerend, onbegrijpelijk,.... woorden schieten tekort om te beschrijven wat er door me heen gaat bij het bekijken van de reportage over de achtergelaten kinderen in een Bulgaars weeshuis. Gisterenochtend las ik - zoals bijna elke ochtend- even De Standaard Online en las daar iets over een reportage die vorige week op Canvas was getoond en bij Chris Dusauchoit veel emoties had losgemaakt. Zoveel dat hij tot actie was overgegaan en nu ook al enkele politici achter de kar had gespannen. Nietsvermoedend klikte ik op de link naar de reportage met de bedoeling heel even te kijken waarover het ging. Meer dan een uur zat ik totaal van de kaart naar mijn computerscherm te staren. Verdriet, medelijden, woede, verontwaardiging, onmacht, ... een vloedgolf van emoties overspoelde me en zorgde ervoor dat ik die reportage gewoon MOEST uitkijken. Een drietal keer heb ik even op de pauzeknop gedrukt om het aan te kunnen om verder te kijken. Ik voelde me letterlijk misselijk van wat ik te zien kreeg. Het leken beelden uit een concentratiekamp in WOII, maar het was gefilmd anno 2007 in een lidstaat van de Europese Unie, niet verschrikkelijk ver van mijn bed. Toen ik na het bekijken van de reportage nog wat verder surfte op het internet om uit te zoeken hoe en waar ik een steentje kon bijdragen om iets te doen, stelde ik wat later vast dat ik meer dan 2 uur met die reportage was bezig geweest. En wat dacht ik toen? Shit, 2 uur verloren: daar gaat mijn werkplanning van deze voormiddag! En onmiddellijk voelde ik me opnieuw misselijk worden. Misselijk van mezelf. Hoe kon ik zo egoïstisch zijn om alleen maar aan mijn doctoraat te denken terwijl die kinderen daar liggen te creperen. Ik wilde op dat moment eigenlijk niks liever doen dan naar dochterlief lopen, haar overladen met zoentjes en knuffels en dan roepen: sorry, meid, mama moet even naar Bulgarije want daar zijn kindjes die nog nooit in hun leven knuffels en zoentjes hebben gekregen en ik ga hen uren in mijn armen wiegen en verhaaltjes voorlezen en liedjes zingen en het kan me geen barst schelen dat ik vals zing en dat ik geen Bulgaars kan. Knuffeltaal dat begrijpt iedereen. En lieve meid zou het begrijpen, daar ben ik zeker van. Maar natuurlijk heeft de rede heeft gewonnen van mijn hart en ben ik gewoon thuis gebleven en naar de bakker gegaan en heb ik verder gewerkt. Maar die beelden die kreeg ik niet zomaar uit mijn hoofd.
Een paar postjes geleden zat ik hier nog een lofrede op "Europa" te schallen, over kunst en cultuur. Maar DIT is ook Europa en meer specifiek: dit is ook Centraal en Oost-Europa, de regio waar ik professioneel mee bezig ben. Ik dacht aan de paar lessen Bulgaars die ik ooit volgde bij een hele lieve warme mevrouw uit Bulgarije en aan Professor Mon Detrez, van wie ik les kreeg op de unief. Wat zouden zij van deze reportage denken? En ik was niet de enige die in die richting dacht, want in De Ochtend was Mon Detrez aan het woord met zijn reactie.
En ja, het is waar wat mijn vroegere huisdokter me ooit zei: dat ik me niet het leed van de wereld mag aantrekken, want dat dat niet goed is voor een mens en zeker niet voor iemand met een hoog empathisch vermogen. Ik zou het niet overleven als dokter of verpleegster, want ik zou al het leed van mijn patienten constant meenemen in mijn hoofd. En ja, het is misschien maar een druppel op een hete plaat als je een actie op touw zet. Maar in deze sta ik achter Chris Dusauchoit die zijn BV-schap voor de goede zaak in de weegschaal gooit. De reportage wordt morgen op Een heruitgezonden om nog meer mensen wakker te schudden. Een aantal opmerkingen die je misschien helpen om wat je te zien krijgt toch wat te kunnen plaatsen: 1. De kinderen in de reportage zijn hoofdzakelijk Romakinderen (zigeuners) en die worden in de Balkan (maar ook hier) vaak als tweederangsburgers beschouwd. 2. Het personeel heeft nog de communistische mentaliteit: ze doen gewoon niet meer dan hun wordt opgedragen + ze beschouwen (mentaal) gehandicapten als "volstrekt nutteloze" en "onbehandelbare" "dingen". 3. Het personeel zijn mensen die het hoogstwaarschijnlijk zelf echt niet breed hebben. 4. Gewoon massaal geld storten voor speelgoed en eten is niet voldoende. Er is veel corruptie en een volstrekt gebrek aan kennis over hoe men met gehandicapten kan omgaan.
Kijken!