donderdag 10 januari 2008

straffe madammen




De laatste weken veel straffe madammen aan het werk gezien, zowel in de bioscoop, als in dat andere theater politiek genoemd. Kijk maar eens naar ons Hillary. Dat we zo goed als buren waren in Westchester is veel gezegd. Maar we woonden toch in twee naast elkaar liggende stadjes. Wij in Mount Kisco, zij in het meer upscale Chappaqua. De eerste pasfoto's van dochterlief nodig voor haar Amerikaans paspoort werden gemaakt bij de fotograaf waar ook Bill Clinton zijn pasfoto's liet maken (waarvan er natuurlijk een kopie in de etalage hing) en toen dochterlief een oogoperatie moest ondergaan toen ze amper 3 weken oud was, gebeurde dat in hetzelfde ziekenhuis waar Bill later een hartoperatie onderging. Dit alles om te zeggen dat het toch een beetje "ons" Hillary is. Ze werd senator van NY state verkozen en als ik had mogen stemmen (maar dat voorrecht had ik als green card holder niet), dan was mijn stem zeker naar haar gegaan, alhoewel ik ergens handjesschuddend met haar Republikeinse tegenstander Rick Lazio op een foto sta. De race naar het Witte Huis zal nog spannend worden: de eerste zwarte president (of in politiek correct Amerikaans: the first Afro American President) of de eerste vrouw of toch opnieuw een Republikein (geef mij dan maar Giuliani)? Was het de bijna-traan? Wie zal het zeggen? In elk geval, Hillary is back!
Benazir Bhutto probeerde ook een come-back, maar die had een fatale afloop. Een andere straffe madam, die politiek door de aderen had stromen en niet vies was van wat machtspelletjes, wat vrouwen blijkbaar nog altijd meer kwalijk wordt genomen dan mannen.
Vlak na de moord op Bhutto gingen we naar de film "Elizabeth: The Golden Age" kijken. De Virgin Queen dat was ook een hele straffe madam die alles van politiek kende. Maar het was daar wel eenzaam aan die top van de macht. Aan huwelijkskandidaten geen gebrek, maar toen was ook een carriere al moeilijk te combineren met een gezin zeker? Zij koos voor de carriere of poetischer: voor de liefde voor haar land. Goeie film, alleen al door de werkelijk schitterende vertolking door Cate Blanchett. Zij is een heel straffe actrice! Zij is gewoon Elizabeth. Het lijkt me heerlijk als je zo kan acteren en dan ook nog al die prachtige kostuums mag aantrekken. Ook een verrukkelijke rol voor Jordi Molla als Filips II van Spanje. Kan me voorstellen dat de Spanjaarden niet meteen erg warm zullen lopen voor de manier waarop hun volk wordt geportretteerd in de film. Na de film nog wat zitten babbelen over onze kennis (of eerder gebrek daarvan) van de geschiedenis van Engeland en de rest van Europa in dat tijdperk. Kwam er zo achter dat de kleine Isabella uit de film, de Isabella is die later met Albrecht trouwde en in onze contreien terecht kwam (wij woonden 4 jaar aan het Albrecht- en Isabellaplein). Leuk ook om in de film te ontdekken waarom Raleigh in North Carolina, waar s. een paar keer voor het werk naartoe moest, zo heet. Enfin, straffe madammen zijn er dus -godzijdank- al in alle tijden geweest. Hun verhaal heeft niet altijd een happy end en ze moeten het soms met de dood bekopen, zoals Bhutto. Hun succes is ook zeker geen garantie voor een gelukkig liefdesleven (remember Monica?). Doen ze het voor de idealen of eerder voor de roem, voor de macht, voor het geld? In elk geval, ze doen het toch maar en dat bewonder ik.