vrijdag 27 juli 2007

jaarlijks verlof

"Wij zijn er even tussen uit", "jaarlijkse sluiting van ... tot...", "vanaf ... augustus begroeten wij u graag weer",... Alle broodjeszaken, kopiewinkels, veel bakkers en restaurants, apothekers en slagers zijn gesloten. Het is nu even echt niet zo levendig in onze studentenstad, met uitzondering van de vrijdagavonden in juli (vanavond dus de laatste), wanneer Beleuvenissen telkens heel wat volk op de been brengt. Binnenkort zie je de tweede-zit studenten alweer arriveren en wordt de stad tussendoor ook nog 3 dagen 1 groot muziekfestival met Marktrock. Maar nu even niet. Hier en daar zie je een toekomstige student met ma en pa aanbellen waar er een bordje "kamer te huur" hangt, maar voor de rest weinig of geen studenten te bespeuren. Nu lijkt Leuven echt even een slaperig provinciestadje. Dat heeft ook zo zijn voordelen: je kan nu met wat geluk wel een parkeerplaatsje in het hartje van de stad vinden, zonder in een dure ondergrondse parking te moeten gaan staan en geen nachtlawaai op donderdagavond.
Wijzelf zijn nog niet aan jaarlijks verlof toe. Nog even aftellen en dan gaan we er voor 1 weekje tussenuit. Da's niet echt lang. Nee, dank u, voor ons hoeven 2 of 3 weken in het Zuiden van Frankrijk echt niet. Zeker niet met de auto langs de "route du soleil" in de file gaan staan in wat ik vanmorgen hoorde aangekondigd worden als een 'zwart weekend' op de wegen. Neen, ook geen 2 weken voor klusjes in onze tuin of verbouwingen van de badkamer, want een tuin hebben we niet en voor verbouwingen zijn we veel te onhandig. Dus gewoon 1 weekje, wel in het buitenland, maar echt niet heel ver, en waar het zeker niet te heet zal zijn (manlief verbrandt onmiddellijk als een kreeft en ikzelf begin meteen te zuchten en puffen als het 30+ wordt). Daarna weer aan de slag, want deze zomer is voor mij echt een werkzomer (daarover een andere keer meer). Na dat weekje graag nog enkele keren een mini-break zoals het leuke Pinksterweekend in Nederland (zie 1 van de vorige berichtjes). Ik heb nog een Bongo-bon liggen voor een nachtje "pittoresk logeren". Da's nu eens een cadeau naar mijn hart. Trouwens, nu Leuven zo'n beetje "lazytown" is, kan je gewoon tijdens het weekend ook al vakantiesfeer creeren met een picknick in de buurt bijvoorbeeld of een terrasje doen. Maar kom aub niet te massaal afgezakt naar "onze" stad. We willen ze even helemaal voor onszelf.

dinsdag 24 juli 2007

genietadresje

Ik had hier al een tijdje geleden een kookrubriekje aangekondigd. Lijkt me toch een beetje te ambitieus. Er zijn al zoveel andere websites waar je heerlijke receptjes kan vinden. Ik ben zeker niet de Vlaamse Nigella, noch een concurrente voor Jamie Oliver. Heb trouwens dit weekend iemand ontmoet die daar wel voor in aanmerking komt. Als p. voortaan kookt op de familiefeestjes, dan zal ik s. zeker kunnen overtuigen om eens vaker mee te gaan. Toen ik ventjelief zondagavond vertelde over de pasta met parmaham, truffelolie en parmesaanschilfers begon hij te watertanden en had hij duidelijk spijt dat hij niet was meegegaan. Maar nu terzake: ik beschouw mijn kookkunst als te beperkt om een kookrubriek op te starten. Dus laten we het bij een rubriekje met lekkere eet- en drinkadresjes houden. En laten we dan meteen beginnen met een adresje dat ik in oktober ontdekte, maar pas deze maand heb uitgeprobeerd en meteen door mezelf en zus werd goedgekeurd als superverwenadresje. Chocolatier "Boon" in Hasselt! Een beetje van de shoppingdrukte verwijderd in de Paardsdemerstraat in een statig herenhuis ligt dit chocoladehuis, waar koffie- en theeliefhebbers kunnen genieten van enkele niet alledaagse soorten koffie of thee, en niet te vergeten ook van verschillende soorten warme choco. En als extra verwennerijtje krijg je daarbij ook enkele huisgemaakte chocolaatje te proeven. Wat maakt het zo'n leuk adresje? Het kader is helemaal af, alles is verzorgd tot in de details en de chocolade is gewoon om je vingers af te likken! Niet voor grote honger, dus, maar voor een moment van zalig zoet genieten. Volgens mij is "Boon" zeker 1 van de redenen waarom Hasselt boven Leuven uitkwam in de lijst van aangenaamste steden om te wonen (Hasselt stond op nummer 1, Leuven op 2). In het volgende genietadresjes-rubriekje heb ik het zeker over een adresje in Leuven. Da's beloofd!

maandag 16 juli 2007

een straffe madam

Een paar dagen geleden zag ik haar even in Tour 2007, dat avondprogramma dat mij altijd zin doet krijgen om ook een glas wijn uit te schenken om de dag mooi af te ronden, ook al zit ik hier niet in la douce France. Ik had haar een paar weken daarvoor ook al even gezien en toen al beslist dat ik een blogje over haar zou schrijven. Ik zag haar toen niet op het TV-scherm, wat haar natuurlijke biotoop is als journaliste, maar gewoon in levende lijve op straat. Ik liep even van kantoor naar een broodjeszaak voor een snelle hap. Het was -zoals zoveel dagen in de maand juni- een regendag. Ik was die dag al helemaal uitgeregend op het werk aangekomen en had echt geen zin om ook nog tijdens mijn middagpauze een plensbui over mij heen te krijgen. Ik liep dus wat humeurige blikken richting grijze wolkenhemel te gooien, toen plots een groepje vrouwen op straat mijn aandacht trok. Meer bepaald 1 vrouw in het gezelschap trok gewoon door haar stralende houding al mijn aandacht naar zich toe. Het was Phara de Aguirre. De paar regendruppels die net begonnen te vallen deerden haar hoegenaamd niet. Ze had een brede glimlach op haar gezicht en liep vrolijk te praten met de andere vrouwen van het groepje. Haar houding werkte zo aanstekelijk dat mijn slecht humeur ook verdween. 't Is een straffe madam, die Phara. Ze kan rake vragen stellen als de beste aan hese Freya en aan Mijnheer de Gucht of aan om het even wie in Terzake langskomt. Een eersteklasjournaliste , en wel met 4 kinderen. Dat op zich is al een niet te onderschatten combinatie. En dan ineens -boem patat- komt daar nog borstkanker bij. Ze was plots niet meer op TV en nu is ze er alweer -met een knap kort kopje haar, met een uitstraling om u tegen te zeggen. Ze gaf enkele openhartige interviews over haar ervaringen als kankerpatiente. Maar nu in Tour 2007 gaf ze aan dat ze er genoeg over had gepraat en dat het tijd is om "back to business" te gaan. Een straffe madam, die mijn plaatselijke regenbui verjoeg.

dinsdag 10 juli 2007

het zomert, ook zonder zon



De zon schijnt dan wel niet volop, maar 't leven kan toch schoon zijn in vakantietijden als deze. Hier enkele nieuwtjes die mij zo blij stemmen:
-een knecht die zijn meester verslaat op eigen bodem.
In de wielrennerij hebben ze van "politiek correct" zijn nog niet gehoord, daar heb je nog echt knechten en meesters, en vrouwen die alleen maar mooi moeten zijn, moeten zwijgen en kussen moet uitdelen aan de bezwete winnaar die in een veel te nauwaanspannend broekske op het podium staat te glunderen. Als er dan zo eens iemand de ongeschreven wetten van het spel overtreedt door gewoon sneller te rijden dan de "hot star", dan is dat toch geweldig.
-nieuwtje nummer twee dat mij goedgezind maakt: Kim Clijsters is zwanger. Dat komt echt goed uit, want vorige week tijdens Wimbledon vroeg dochterlief herhaaldelijk waarom Kim gestopt is met tennissen. Ze vraagt dat alsof ik Kim persoonlijk ken. Ik antwoordde: "Omdat Kim wil trouwen en kindjes krijgen." Voila, bedankt, Kim, om dat antwoord meteen helemaal correct te maken. In welke volgorde dat je die dingen doet, maakt voor mij niks uit. Nu is dochterlief dus fan van Justine en Roger (Federer).
-en dan dat gekke klimaat: in NY is het heet, heet, heet. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik daar nu niet ben. Ik heb altijd met heel veel plezier in NY gewoond, maar die hete hondsdagen waarop je in de metrostations geen lucht krijgt en in de restaurants en winkels bevriest omdat de airco te hard staat, neen, daar heb ik echt geen heimwee naar. Geef mij maar die iets koelere Indian Summer.
En in Argentinie sneeuwt het. Mensen/kinderen die voor het eerst sneeuw in hun leven (of in heel lange tijd) zien, dat is echt iets heel wonderlijks en geeft altijd een vrolijk gevoel, ondanks de praktische ellende die sneeuw kan veroorzaken.
Zwangere Kim, onklopbare knecht, gekke grillen van het klimaat, en mijn schoonbroer die EINDELIJK parket komt leggen in onze living: meer heb ik niet nodig om vandaag goed gezind te zijn.

zondag 8 juli 2007

stoelendans in de cinema


Vrijdag deden s. en ik voor het eerst in behoorlijk lange tijd nog eens samen een uitstapje naar de bioscoop. We gingen naar Ocean's 13 kijken. Goed voor wat aangename ontspanning in het goede gezelschap van de elegante dieven Clooney, Brad Pitt, Matt Damon en co. Best geslaagd. Maar tot onze verbazing stelden we vast dat je nu bij Kinepolis niet meer zelf kiest waar je in de zaal gaat zitten. Je krijgt een zetelnummer toegewezen! S. ging daar resoluut tegen in en mopperde dat de filmzaal toch geen vliegtuig is waar je moet plaatsnemen op zitje 12D. Ook ik zag het niet zitten om op de aangeduide plaats te gaan zitten. Dus ploften we ons lekker neer waar het ons het leukst leek. De zaal zat trouwens belange niet vol. Maar ik stelde vast dat de meerderheid van de andere aanwezigen zich wel netjes aan deze nieuwe regeling hielden. Of die regeling helemaal nieuw is, weet ik trouwens niet. Voor ons was het alleszins nieuw, maar wij waren dan ook al een hele tijd niet meer in de Kinepolis geweest. Toen even later een koppel bleek tickets te hebben met de zetelnummers waarop wij waren gaan zitten, hing er even spanning in de lucht, want de mannelijke helft van het koppel wilde "zijn" plaats opeisen en vond dat wij de regels overtraden. Kijk, als het nou een uitverkochte voorstelling zou blijken te zijn, dan zou ik nog netjes verhuisd hebben naar de ons aangewezen plaats op onze tickets, maar er was plaats in overschot, zowel voor, als achter, als links als rechts van ons. S. gooide 1 van zijn "no way that I am going to move"-blikken en toen had die andere man het wel begrepen en kozen ze een andere plek. Het hele systeem voelde echt als een beperking van mijn beweginsvrijheid aan. In het theater, bij een klassiek concert, in de opera, heb ik geen probleem met het respecteren van de genummerde zitjes. Die kan je dan ook meestal kiezen bij de reservatie, afhankelijk van je budget zit je op de 'parterre' of op het 'eerste balkon' ofzo. Maar zo werkt het niet bij Kinepolis. Blijkbaar vult het systeem de zaal gewoon van achter naar voren op. Dus je moet dan haast gaan timen wanneer je je ticket koopt, afhankelijk van waar je wil zitten. Blijkbaar kan je je tickets ook on-line kopen en dan al meteen kiezen waar je gaat zitten. Vreselijk toch, dat je niet meer zomaar terplaatse kan kiezen of je zin hebt om als een pril verliefd koppeltje helemaal achteraan in de filmzaal te gaan zitten zoenen in het donker of als fan van het eerste uur helemaal ergens op de eerste rijen in de film wil opgaan. Ik vraag me echt af of hieraan nood was. Als ze willen dat s. en ik netjes op de genummerde zitjes plaatsnemen in de filmzaal zullen ze toch wel wat doortastender moeten optreden, want tot nader order tekenen wij verontwaardigd protest aan.