een straffe madam

Een paar dagen geleden zag ik haar even in Tour 2007, dat avondprogramma dat mij altijd zin doet krijgen om ook een glas wijn uit te schenken om de dag mooi af te ronden, ook al zit ik hier niet in la douce France. Ik had haar een paar weken daarvoor ook al even gezien en toen al beslist dat ik een blogje over haar zou schrijven. Ik zag haar toen niet op het TV-scherm, wat haar natuurlijke biotoop is als journaliste, maar gewoon in levende lijve op straat. Ik liep even van kantoor naar een broodjeszaak voor een snelle hap. Het was -zoals zoveel dagen in de maand juni- een regendag. Ik was die dag al helemaal uitgeregend op het werk aangekomen en had echt geen zin om ook nog tijdens mijn middagpauze een plensbui over mij heen te krijgen. Ik liep dus wat humeurige blikken richting grijze wolkenhemel te gooien, toen plots een groepje vrouwen op straat mijn aandacht trok. Meer bepaald 1 vrouw in het gezelschap trok gewoon door haar stralende houding al mijn aandacht naar zich toe. Het was Phara de Aguirre. De paar regendruppels die net begonnen te vallen deerden haar hoegenaamd niet. Ze had een brede glimlach op haar gezicht en liep vrolijk te praten met de andere vrouwen van het groepje. Haar houding werkte zo aanstekelijk dat mijn slecht humeur ook verdween. 't Is een straffe madam, die Phara. Ze kan rake vragen stellen als de beste aan hese Freya en aan Mijnheer de Gucht of aan om het even wie in Terzake langskomt. Een eersteklasjournaliste , en wel met 4 kinderen. Dat op zich is al een niet te onderschatten combinatie. En dan ineens -boem patat- komt daar nog borstkanker bij. Ze was plots niet meer op TV en nu is ze er alweer -met een knap kort kopje haar, met een uitstraling om u tegen te zeggen. Ze gaf enkele openhartige interviews over haar ervaringen als kankerpatiente. Maar nu in Tour 2007 gaf ze aan dat ze er genoeg over had gepraat en dat het tijd is om "back to business" te gaan. Een straffe madam, die mijn plaatselijke regenbui verjoeg.