zondag 12 december 2010

toetsentijd

Ik hoor Man- en Dochterlief bezig met het leren van de toets WO over ons koningshuis. Ja, sommigen zaken zijn niet veranderd sinds onze schooltijd of zelfs de schooltijd van onze ouders. Alleen dat de lijst koningen en hun nageslacht langer is geworden. Ze zijn daar nogal productief in hun gezinsuitbreiding tegenwoordig. Gelukkig horen de namen van de kinderen van Mathilde en Filip niet tot de verplichte leerstof. Marteling voor manlief, hij zit te popelen om aan de volgende toetsvoorbereiding te beginnen: wiskunde. Daarin mag Dochterlief voor het eerst met een geodriehoek en breuken aan de slag. Ik denk dat ik hierzo ongeveer officieel ga afhaken in het wiskundeverhaal ;-) Geef mij maar de taaloefeningen, alhoewel de spelregels en manier van aanleren op dat vlak behoorlijk veranderd zijn sinds de tijd dat ikzelf op de schoolbanken zat. Maar voor taal wil ik wel een inspanning doen om mee te zijn met mijn tijd. Al was het alleen al om eens te zien hoe die dt-regels tegenwoordig worden aangeleerd, want ik krijg grijs haar van de fouten tegen die regels bij mijn studenten.

dinsdag 30 november 2010

kleiner dan een boterham


Het raakte mij echt, deze tekst die ik vanmorgen op de adventskalender van Welzijnszorg las. Joke Van Leeuwen is een echte woordkunstenares. De problematiek des te schrijnerder met dit winterweer.

Zonder
Acht keer heb ik de bomen kaal zien worden,
acht keer heb ik de bomen vol zien worden.
De zetel die ik vond, is wankel.
En ik versta alles: de vermaning van een man achter glas,
de kreet van een kind op een schommel.
Ik inspecteer mijn handen nu die niet werken mogen,
ik controleer mijn hoofd of daar nog iets vertakt.
Ze zeiden vroeger als ik niesde:
nu komt het allemaal in orde.
Ik nies de hele winter.
Mijn zus heeft wel papieren,
mijn zus heeft nu een kaartje
kleiner dan een boterham.
Ai, als ik eens een zetel had die zachter voor mijn rug was
en dat ene, kleiner dan een boterham.

Joke Van Leeuwen, Kruisweg van de immigrant

zaterdag 20 november 2010

mooie start

De dag begonnen met een homemade smoothie (banaan, sinaas, peer) en blauwe lucht. Mooie start van het weekend.

 
Posted by Picasa

maandag 15 november 2010

Strooit Kulderzipken roet in het eten?

"Dat, mama, dat is niet echt Ramon, dat is die Pieter van 'Mijn Sport is top' en van Sunjata". "Ah ja?" zeg ik verbaasd en dan zie ik inderdaad dat Ramon eigenlijk Pieter Embrechts is. We zitten samen onder een dekentje op de bank naar de intrede van de Sint te kijken. Even later: "En, mama, die actrice die de vroedvrouw speelt in dat filmpje met de Sint, dat is ook die mevrouw die de koningin in Kulderzipken speelt. Ja, herken je ze niet? Ik hoor het aan haar stem." Nog wat later: "Die professor van bij de Sint vertelt allemaal dingen die niet echt kunnen." en "Op school en in de winkels enzo daar komt niet de echte Sint, dat zijn hulpsinten, maar daar in Antwerpen daar komt nu de echte Sint aan", "Seg, op Nederland daar hebben ze een andere Sint. Dat heb ik bij oma op de Nederlandse TV gezien. Maar dat is omdat die Nederlandse kindjes een beetje anders spreken, je weet wel, met veel 'asjemenou', en die verstaan de echte Sint dus niet goed." "Ah ja", zeg ik alleen maar. Ik voel me alsof ik op de rooster word gelegd door al die rake observaties en raak er heilig van overtuigd dat Dochterlief nu wel stilaan zal doorhebben dat er iets niet klopt met die heilige man. Want als ze de Koningin uit Kulderzipken herkent, zou ze dan ook niet de Koning uit Kulderzipken herkennen aan zijn stem?? En de Duivel uit Kulderzipken? De halve cast van dat programma is zowat ingehuurd voor het Sintenspectakel. Dus maar even niet naar Kulderzipken kijken, besloot ik zaterdagnamiddag.
Gisteren zat Dochterlief enthousiast speelgoed uit de reclamefoldertjes te knippen voor haar brief aan de Sint. Vanavond mocht ze na school even tv kijken. Terwijl ik sta te koken, heeft ze een programma uitgekozen (voordeel van digitale tv kijken: kijken wat je wil wanneer je wil, weet u wel). Raad eens? Inderdaad, ze koos Kulderzipken, want ze vindt dat een leuk programma. Ik hou haar niet tegen. Ooit zal de waarheid toch aan het licht komen. Bij het zien van Koningin Angina roept ze "Zie je, mama, dat is de vroedvrouw van bij de Sint". Ik zie haar intens naar Duivel (alias Frans Van der Aa, ofte 'Vandenkapblok uit Merlina' voor mijn generatie of 'de echte Zwarte Piet' in Dochters wereld) kijken. Bij de Koning (alias Jan Decleir ofte "de enige echte Sint") heeft ze blijkbaar weinig argwaan. Ze stelt geen vragen. Zou ze het in de mot hebben? Ik zou zo graag tot na deze 6 december de magie nog even laten voortduren. Maar mijn kleine meid wordt groot en ... kijkt teveel naar Kulderzipken ;-)

donderdag 4 november 2010

donderdag veggiedag

Neen, geen paniek: het wordt hier niet het zoveelste blog dat overspoeld zal worden door naaipatronen en andere creatoestanden want ik ben gezegend met 2 linkerhanden ;-) Maar een receptje doe ik voor 1 keertje wel, omdat het werkelijk een poepsimpel en door kids en volwassenen gesmaakt gerechtje is dat ik vandaag dankzij de Libelle Lekker op tafel toverde in no time. Bovendien past het perfect bij de "donderdag veggiedag" campagne. Niet dat ik die campagne trouw opvolg. Ten huize Autumn Leaf gebeurt koken helemaal niet volgens een strakke planning, eerder op basis van een last-minute beslissing die wordt ingegeven door een mix van goesting, beschikbare tijd, energiepeil en gevuldheidsgraad van de koelkast. In het Libelle Lekker weekmenu stond het trouwens niet als donderdag- maar als woensdaggerecht (wegens erg kindvriendelijk).

Hier is het dan.

Tijd: 30 minuten
Nodig voor 4 personen:
-2 rollen kant-en-klaar pizzadeeg
-300g jonge spinazie
-100g rucola
-1/2 bosje peterselie
-2 teentjes knoflook
-1 sjalotje
-300g kruidenkaas (ik ging voor Philadelphia Look en Kruiden Light)
-150g parmezaan

1. Verwarm de oven voor op 230 graden.
2. Spoel de spinazie zorgvuldig. Snipper de sjalot en de knoflook. Hak de peterselie en rucola fijn.
3. Fruit de sjalot en knoflook even in 3el olijfolie. Doe er de spinazie, rucola en peterselie bij. Roerbak kort. Breng op smaak met peper en zout.
4. Bestrijk de pizzabodems met de kruidenkaas. Verdeel er het spinaziemengsel over. Bestrooi met de parmezaan.
5. Bak de pizza's 15 min in de voorverwarmde oven.

Smakelijk!

dinsdag 26 oktober 2010

Op een zomers buitenverblijf

ergens in Rusland speelt het in 1904 door Maxim Gorki geschreven drama "Datchniki" (Zomergasten) zich af. Het verraste mij aangenaam dat tg Stan heel dicht bij de originele tekst bleef. Er is ook niet veel bewerking van die tekst nodig want je staat er versteld van hoe die tekst niks aan actualiteit heeft ingeboet, meer dan 100 jaar later. De voorstelling die ik in de Leuvense schouwburg zag vorige week noem ik gerust het beste theater dat ik in een heeeeele tijd heb gezien. Enkele stukken die Manlief en ik in de afgelopen jaren zagen, deden ons zelfs besluiten om geen theatervoorstellingen meer op te nemen in ons cultureel abonnement want we vonden het welletjes. Maar allez, ik gaf theater toch nog een kans en trok er met vriendin E. naartoe. En genoot van de acteerprestaties waarbij er echt als groep een hele mooie prestatie wordt neergezet en waarbij niemand moest onderdoen voor de anderen. Er wordt met veel 'naturel' geacteerd zodanig dat haast zonder dat je het merkt er heel ver uiteenliggende thema's op de toeschouwer worden losgelaten gaande van luchtige liefdesaffaires tot bloedserieuze vragen over de zin van het leven en onze rol in de maatschappij. De mannen in het zomerse gezelschap zijn de speelvogels; de vrouwen zijn ernstiger (met uitzondering van Tine Embrechts die vrolijk doorheen het stuk dartelt als een onbezonnen losbol). Ja, het smaakte echt naar meer. Echt zo'n stuk dat je zin geeft om daarna je vrienden op te bellen en samen bij een fles vodka verder te filosoferen over het leven. Daarvoor had ik helaas niet de tijd, maar ik was alleszins weer heel blij dat ik ooit voor Slavistiek heb gekozen en toen de luxe heb gehad om me in dat soort teksten te verdiepen. Je hoeft trouwens helemaal geen Slavist of Russofiel te zijn om dit teksttheater te apprecieren. In de uitvoering door tg Stan is de setting volledig tijds- en plaatsongebonden. Maar de personages (met schitterend uitgewerkte dubbelrollen!) hebben natuurlijk wel allemaal heerlijk Russisch klinkende namen.

dinsdag 19 oktober 2010

Verjaren...

is als pakjes openmaken, je weet nooit wat er gaat komen, stond er op 1 van de verjaardagskaartjes die ik kreeg. Alhoewel ik nu echt wel stilaan een leeftijd heb bereikt waarop er hier en daar rimpeltjes durven verschijnen en de afstand in leeftijd met het studentenvolkje een echte "generatiekloof" begint te worden, toch vind ik jarig-zijn eigenlijk nog altijd fijn. Ik bedoel dan: kaartjes en pakjes krijgen en genieten van de extra aandacht. Jarig zijn in een weekend is extra fijn omdat je er dan meteen een heel feestelijk weekend van kan maken en dat deed ik. Neen, niks exuberants, maar gewoon eens een heel weekend niet achter de computer gezeten, niet gewerkt en vooral ook geprobeerd om niet aan het werk te denken (in grote mate geslaagd), voor mij laten koken en zelf gekookt (met wisselend succes van geslaagde cake tot mislukte confituur), brunchen met de familie, Bloody Mary drinken (doet me zooo hard terugdenken aan brunchzondagen in New York) en gezelschapsspelletjes (die ik als cadeau had gekregen) spelen. Ik speelde voor het eerst Carcasonne en Blokus, 2 heel erg verschillende spelletjes. Neen, Manlief is niet zo gek op gezelschapsspelletjes, maar Dochterlief doet al graag mee.
En dan gewoon als afsluiter van het weekend eens heel ordinair samen met Manlief in de zetel wegzakken voor een avondje TV kijken (enkele opgenomen afleveringen van CSI New York en House MD). Maaaaanden was het geleden, zo'n tv-avondje samen. De kater (neen, geen echte) maandagochtend kwam hard aan toen ik alweer achter enkele deadlines zat aan te hollen. En toen speelden ze op Radio 1 uitgerekend dat nummer van Marianne Faithful "Ballad of Lucy Jordan" waarin het refrein mij telkens op mijn nieuwe leeftijd wees. Jakkes, echt niet fijn om zo met de neus op de feiten te worden gedrukt ;-) Maar dat verjaardagsweekend dat heb ik toch lekker gehad.

zondag 10 oktober 2010

als ik ooit eens 5 minuten tijd heb,...

Stilte op het blogfront kan (in mijn geval dan toch) meestal rechtstreeks gelinkt worden aan een boordevolle agenda die niet veel blogtijd toelaat. Dat is nu ook weer het geval. Waarover ik u graag meer zou vertellen, maar waarvoor ik de tijd niet heb:
-het boek "De overgave" van Artur Japin dat ik eindelijk uitlas
-het concert van het Kellers Quartett waar ik naartoe ging
-onze uitstap naar de Efteling op een doordeweekse maandag
-het lekkere Italiaanse restaurantje dat we (her)ontdekten.

dinsdag 21 september 2010

en ondertussen...

-is Dochterlief al helemaal gesettled in het derde leerjaar, waar er beduidend meer huiswerk is dan in het tweede en er inspraak is voor de leerlingen in de vorm van een klasraad en een 'grote kring': amai, ze wordt groot!
-heb ik mijn eerste fikse verkoudheid van het seizoen te pakken en is dus de voorraad papieren zakdoekjes die ik had ingeslagen met het oog op het nieuwe schooljaar al bijna helemaal op
-verzuip ik zowat in het werk: volgende week gaat het academiejaar op nieuw van start!
-hebben we nog steeds geen regering, maar dat wist u ook al
-heb ik voor het eerst in mijn leven "Machiavelli" en "De bezeten fles" gespeeld, het eerste op het verjaardagsfeestje van mijn petekind M., het tweede op het verjaardagsfeestje van mijn zus. Ik vond beide spelletjes heel leuk: misschien omdat ik bij allebei de winnaar was? Ja, zo'n spelletjes halen de competetieve ik in mij naar boven!
-gaat Dochterlief naar de notenleer en heeft ze haar eerste ritmisch en melodisch dictee er al op zitten en ben ik blij verrast dat notenleer nu op een veel aangenamere manier wordt aangeleerd dan in "onzen tijd"
-heb ik nog heel wat masterproeven mogen lezen en beoordelen in de "tweede zit" en vraag ik mij af hoe het komt dat studenten niet meer zonder dt-fouten kunnen schrijven? Wordt dat niet meer geleerd op de humaniora? Ik waarschuw mijn studenten dat ik daar behoorlijk allergisch voor ben! (Ja, u mag mij op dat vlak gerust ouderwets noemen.)

donderdag 26 augustus 2010

niet overdrijven

U heeft het wellicht ook ergens gelezen of gehoord. Hoeveel de start van het nieuwe schooljaar dat nu echt met rasse schreden dichterbij komt aan ons- de ouders van de schoolgaande jeugd- wel niet zal kosten. Ik vind dat allemaal nog meevallen. Voor alle duidelijkheid: ja, ik besef ten zeerste dat er heel wat gezinnen zijn die het financieel niet breed hebben. Maar het valt mij ook altijd op dat er heel veel ouders zijn die enorm overdrijven. Neen, een kind heeft heus niet elk schooljaar een nieuwe boekentas/brooddoos/pennenzak nodig. En als u een gewone blauwe of rode koopt dan is dat een pak goedkoper dan die spullen met Hannah Montana, Geronimo of Hello Kitty erop (en bovendien is de kans erg groot dat er volgend jaar andere 'helden' zijn en dan kunnen die spullen dus niet meer het hart van uw zoon- of dochterlief bekoren).
Dat u uw kinderen bovendien ook nog een volledig nieuwe outfit aanschaft van dure merkkledij (waaruit ze in een mum van tijd toch uitgegroeid zijn en waarin sommige kinderen zich blijkbaar niet meer durven/mogen uitleven op de speelplaats) dat is volledig uw eigen keuze, maar het hoort niet echt bij de schoolfactuur.
Bovendien zijn scholen verplicht om zelf voor de basisspullen zoals potloden, gommen en geodriehoeken te zorgen. Sinds enkele jaren is er een maximumfactuur voor activiteiten als uitstappen. Geen slecht idee omdat enkele scholen toch wel teveel op ski-, zee-, bos-, boerderij- en wat nog niet-klassen trokken. Via de ouderraad waarin ik actief ben heb ik al vaker gezucht van de kleuterjuffen gehoord omdat voor kleuters de maximumfactuur wel heel erg laag ligt en er dus weinig toneeltjes of andere culturele activiteiten binnen dat budget kunnen. Maar dan passen wij als ouderraad bij om dat toch mogelijk te maken.
Laat ons vooral duidelijk zijn over 1 ding: onderwijs kost in Belgie bijzonder weinig. Het is 1 van de beste prijs-kwaliteitsaankopen die je voor je kind kan doen, lijkt me, ons Belgische onderwijssysteem.
Enfin, dit alles om toch even een kleine kanttekening te maken bij dat gezeur over hoe duur de start van het schooljaar wel niet is. Het hangt er in grote mate van af hoe duur je dat wil maken volgens mij. Of denkt u er anders over?

dinsdag 17 augustus 2010

woensdag 11 augustus 2010

2 maanden is misschien net iets te lang?


De 5-sterrenvakantie van Dochterlief werd tot nu toe gevuld met, onder andere:
-2 supertoffe sportkampjes (skeeleren en ijsschaatsen)
-heerlijke speeldagen bij oma en opa in het gezelschap van 2 kakelverse kippen (waarvan Dochterlief -voorlopig nog- met veel enthousiasme het hok leegmest)
-een fantastische vakantie in Zweden
-keitoffe activiteiten bij Stekelbees (dikke pluim voor de moni's)
-een filmnamiddag met papa
-een avontuurlijke tentovernachting
-een dagtrip naar de Zoo en Aquatopia in het gezelschap van meter en haar vriend
-een zonnige dag op het strand in Oostende in het gezelschap van vriendin B. en haar kids
-de WWFdierenkaarten van Delhaize verzamelen en ruilen met vriendjes
-een speeldag thuis met vriendinnetjes waarop er cakejes werden gebakken
-een dagje in de Ardennen (met als hoogtepunt spook Berthe)
-een nieuwe Jommekesstrip en een nieuw boek van Thea Stilton (allebei in een mum van tijd uitgelezen)
-een reuzeleuk vakantiewerkboek van Geronimo Stilton
-een DVD met "Asterix en de Vikingen" (leuke film trouwens als je nog op zoek bent naar een familiefilm)
-veel ijsjes en ander zomers lekkers.
En wat zegt ze vanavond vlak voor het slapengaan???
"Mama, ik wil zoooo graag terug naar school"!!!

Sverige

Wat ik zo fijn vond aan onze vakantie in Zweden:
-dat iedereen je vlot in het Engels bedient
-dat er overal waar we verbleven gratis wifi was
-dat je er in restaurants en cafeetjes steevast gratis water krijgt, meestal gekoeld in mooie kannen met ijsblokjes en schijfjes citroen
-dat je er zowat overal met credit card kan betalen (minder leuk zal het zijn wanneer de afrekening in de brievenbus valt)
-dat Dochterlief die voordien geen grote fan was, nu helemaal in de ban is van Pippi Langkous (voor de fans: heel de Pippi Langkousfilm staat op Youtube)
-dat ze er in hotels (toch in 2 hotels waar wij verbleven) gratis koffie en thee met koekjes en fruit hebben voor de gasten
-dat het aanbod aan ecologische theetjes en biosapjes allerhande er schier eindeloos is
-dat we eigenlijk mooi weer hadden, op 2 regendagen na, waarvan we de ene moeiteloos opvulden met een museumbezoek (absolute aanrader: het Vasamuseum) en de andere tot lees-en luierdag bombardeerden
-dat ik nog eens tijd had om een boek in 1 ruk uit te lezen en wat voor een boek: De eenzaamheid van de priemgetallen was een verhaal dat me echt vanaf het begin meesleurde (en dat Yab blijkbaar ook las op vakantie)
-dat ze er overheerlijk blauwebessenijs hebben en heel lekkere bessenconfituren
-dat ze Engelstalige tv-series niet dubben, maar ondertitelen zoals wij, zodat ik ter ontspanning op de conferentieavonden naar CSI New York kon kijken
-dat we in een piepklein vliegtuig met -onszelf meegerekend- slechts 8 passagiers aan boord naar Gotland vlogen
-dat we een apartement huurden in de coole Sofo buurt van Stockholm
-dat de taxi's er Volvo's zijn (je raadt vast nooit wat voor auto wij hebben ;-)
-dat iedereen er niet met een baksteen in de maag lijkt geboren te zijn, maar wel met een goeie smaak voor binnenhuisinrichting
-dat het er nooit echt heet wordt
-dat ze er grappige letters hebben zoals a's met een rondje erop, zo zijn blauwebessen: blåbär
-dat Dochterlief en ikzelf na een paar dagen er in slaagden om die grappige lettertjes correct uit te spreken (yep, ergens diep in mij zit toch nog die taalkundige)
-dat ze er heel veel verschillende soorten Läkerol verkopen
-dat ze er heel kindvriendelijk zijn
-dat we er lekker Thais en Italiaans aten en dansten op Cubaanse muziek
-dat er veel minder muggen waren dat ik had gevreesd
-dat Manlief en Dochterlief het er ook super naar hun zin hadden
-dat we er een namiddag doorbrachten met Sunnymoon, Koekiemoon en de kids
-dat we gingen fietsen langs de zee
-dat het op Gotland overal postkaartmooi was
-dat Dochterlief leerde zeeslag spelen
-dat de köttbullar er nog lekkerder zijn dan bij Ikea
-dat het er nergens al te druk was
-dat het een land is waarvan we alledrie zeggen dat we er beslist nog een keertje naartoe willen

donderdag 29 juli 2010

Stadshuset

Erg mooi meegenomen: alle conferentiedeelnemers (en het zijn er een pak!) werden uitgenodigd op een 'walking diner' in de Blauwe Zaal van het stadhuis van Stockholm. Schitterende locatie! Daarna mochten we ook even een kijkje nemen in de Gouden Zaal van het stadhuis. Erg inspirerende plek om de avond door te brengen want in dit mooie kader worden jaarlijks de Nobelprijzen uitgereikt. Het zicht vanop de binnenkoer van het op een 'palazzo' lijkende stadhuis op het water en de rest van de stad was heel erg mooi en werd als topper nog overgoten door een prachtige avondzon. (Vandaag valt de regen daarentegen met bakken uit de hemel).

 

 

 

 

conferentiegebouw

 

 

 

dinsdag 27 juli 2010

hej

Ik had het altijd al wel gedacht, dat ik van Zweden zou houden. Dat deed ik al voor ik er ooit was geweest. Het was dus voor Stockholm moeilijk om de torenhoge verwachtingen die ik van de stad en haar mensen had in te lossen. Werkelijk iedereen met wie ik praatte die hier al eens was geweest, was enthousiast. Dus... viel de aanblik bij de aankomst zondagavond wat tegen. Plots stond ik in een grijze stad, waar de peperdure hotelkamer toch maar vrij basic bleek te zijn. Dat het hier duur is, ja, daar was ik ook voor gewaarschuwd, maar daar was ik -dacht ik- mentaal op voorbereid. Maar toch was het even slikken.
Nu ben ik hier de derde dag en jawel, ik blijk toch wel veel van deze stad en de way of life hier te houden. Dat de zon nu van de partij is maakt natuurlijk ook al een heel verschil. Niet dat ik al heel veel heb gezien, want het grootste gedeelte van mijn tijd hier breng ik binnen de muren van het (overigens mooie) congresgebouw door. Maar wie houdt er niet van een land waar de mensen 'hej' zeggen en waar eenvoud en gevoel voor goeie smaak duidelijk te zien zijn in de charmante winkeltjes en restaurantjes, waar ze in het groene denken mijlenver voorlopen op België en waar je zowat overal met credit card kan betalen (waardoor de kopzorgen over de dure rekeningen pas later op de maand in de brievenbus vallen ;-)
Eerst nog focussen op zoveel mogelijk kennis absorberen op deze megagrote, interessante 5jaarlijkse bijeenkomst van dat rare volkje dat de Ruslandkundigen zijn ;-) Klinkt voor de meeste mensen waarschijnlijk werkelijk oersaai om hier van 's morgens tot 's avonds van het ene panel naar het andere te laveren om te discussiëren over de Poetin-Medvedev tandem, de recente ontwikkelingen in Kyrgizië, de pan-Europese veiligheidsstructuur door de ogen van Moskou etc. Maar hej, ik vind dat hier ongemeen boeiend. Wel supergigantisch jammer dat Gorbatsjev gisteren niet is komen opdagen voor de openingsspeech. Hij moest om gezondheidsredenen cancellen. Jammer, maar dat houdt ons niet tegen om hier nog de rest van de week door te gaan met het Rusland van vandaag, gisteren en morgen te analyseren. Daarna tijd voor echte vakantie, hier in Zweden. Conferentiegroeten uit de Zweedse hoofdstad.

woensdag 14 juli 2010

regendans bis

Oei, het ziet ernaar uit dat ik mijn regendans net iets te enthousiast heb uitgevoerd. We kregen hier in het Leuvense de volle laag vandaag. Manlief moest door een ondergelopen straat naar huis waden met zijn fiets. Mijn met zo veel liefde verzorgde bloemen op het bloemenrekje werden helemaal omvergeblazen. Maar ze lijken het wel overleefd te hebben. Dus, al bij al, heel beperkte hinder ondervonden. Hopelijk bij jullie niks kapotgewaaid of kelder ondergelopen ofzo? Ik beloof zeker om niet meer zo hard om regen te roepen!

maandag 12 juli 2010

regendans!

Zelden zo blij geweest met regen als vandaag. 's Avonds de bloembakken op onze terrassen (jawel, we hebben er drie -weliswaar geen grote, maar op alle drie de terras'jes' staan er bloemen) water geven, roept veel fijne herinneringen op aan de zomeravonden toen ik vanuit mijn bed mijn moeder hoorde met de gieter langs de vensterbank komen (ook toen was ik dus al geen vaste slaper). Op zomeravonden de terrasplanten water geven mag dan wel een rustgevend effect hebben op mij, toch kreeg ik er stilaan schoon genoeg van om dat nu elke avond aan een stuk te doen. Vandaag neemt moeder natuur dus eindelijk terug de beurt eens over.

maandag 28 juni 2010

BK wielrennen







De kans dat u dezer dagen lijdt aan een sport-kijken indigestie lijkt me niet gering. WK voetbal, Wimbledon, binnenkort de Tour. Ergens daartussen was er gisteren ook nog het BK wielrennen. Ik ken weinig tot niks van de koers en toen bleek dat Tom Boonen niet meedeed, werd het lijstje met namen van de deelnemers die ik wel kende ineens heel erg klein. Maar toch snoven we mee de sfeer op. Op de groene plek die we anders steevast alleen voor ons hebben om te picknicken hier in de buurt was er nu een gezellig komen en gaan van mensen, waaronder ook enkele buren van in ons appartementsgebouw. Zo zorgde de koers ervoor dat we nog eens babbelden met buren. Af en toe in huis wat drank, ijsjes en fruit gaan halen en ondertussen even op TV gluren zodat we een idee kregen wie wie was van die voorbijrijdende coureurs. Telkens wanneer we "Rodania" hoorden, verlieten we onze schaduwrijke plek onder de bomen om de bezwete wielrenners bemoedigde woorden toe te roepen en wat foto's te maken van het gebeuren. Een geslaagde zondagnamiddag.

zondag 20 juni 2010

vakantiekalender

Hij ligt hier weer voor me. De jaarlijkse vakantiekalender die ik opstel voor Dochterlief. Twee volle maanden vullen met pret en ontspanning, sport en spel,... Ik weet nog hoe het mij enkele jaartjes geleden toen Dochterlief nog kleuter was bijna onmogelijk leek om die vakantie gevuld te krijgen met het juiste evenwicht van opvang elders en tijd thuis bij mama en/of papa. Nu daarentegen is die kalender is een mum van tijd vol (mits de juiste planning vooraf, zoals op een zondagochtend in februari op een ontiegelijk uur gaan aanschuiven voor de inschrijvingen voor de sportkampjes van Tofsport). Dat Dochterlief nu al wat ouder is en dus kan kiezen uit een groter aanbod van activiteiten en dat de werkgever van Manlief nu uitstekende vakantieopvang organiseert, kan ik alleen maar toejuichen! Maar ik heb ook geleerd om doelbewust enkele daagjes blanco te laten om die last minute in te vullen met gaan picknicken met vriendinnen als het weer en hun agenda het toelaat, of een vriendje uitnodigen voor een speelnamiddag, of om een snipperdag te nemen en met Dochterlief op een regendag naar de bioscoop te gaan, of een daguitstap te maken, of wie weet zelfs nog een korte kortbijvakantie met het hele gezinnetje.
Ook al heb ik zelf geen twee maanden vakantie voor de boeg, toch kijk ik al uit naar de zomervakantie om Dochterlief te horen vertellen over wat ze uitspookte bij Stekelbees of in de tuin bij oma en opa, etc. Dat de wekker dan niet zo vroeg afloopt omdat we dan niet op tijd aan de schoolpoort hoeven te staan, dat is voor mij (als een absolute niet-ochtendmens) al vakantiegevoel. Maar eerst nog even doorbijten en mijn best doen om morgenochtend wel de race tegen de schoolbel te winnen.

vrijdag 11 juni 2010

ook hier valt niet aan te ontsnappen

Jullie zullen het hebben geweten of de Rode Duivels nu meedoen of niet: ook aan het WK voetbal valt niet te ontsnappen. Dankzij deze enthousiasteling krijg ik er alvast ook een beetje zin in. Iemand zin om zich aan een pronostiekje te wagen over wie de finale zal spelen?

maandag 7 juni 2010

er valt niet aan te ontsnappen

U had toch niet gedacht dat ik samen met Stijn Meuris had afgehaakt? Dat ik hier wegens hoog 'ik ben dat gedoe kotsbeu' gehalte zou oproepen tot een boycott van de verkiezingen? Of dat ik hier helemaal geen politiek zou tersprake brengen? Wel, eerlijk gezegd, heel even leek me dat discours van Meuris heel aanlokkelijk. Het zat (en zit nog steeds) me ook tot hier (en ik wijs nu echt naar een hoogte ver boven wat ik aankan) met dat politieke geleuter en die non-activiteit. Maar ik kwam al vrij snel tot de conclusie dat steen en been klagen en zagen en passief toekijken niet tot een oplossing leidt (wat zijn wij Belgen daar toch goed in). Bovendien ben ik in mijn dagdagelijkse beroepsleven net iets teveel bezig met politiek in landen waar het met de democratie zo erg is gesteld dat ik het zonde zou vinden om mijn eigen kiesstem niet te gebruiken. Want laat ons even duidelijk zijn: ja, ze hebben er hier een ongelooflijk, eigenlijk ontoelaatbaar boeltje van gemaakt; maar neen, dat betekent gelukkig niet dat hier de democratische principes niet meer gelden.
Dus probeer -ondanks de weerzin die u wellicht voor het hele zootje Belgische politici met mij en menig anderen deelt- toch een oordeelkundige analyse te maken en een doordachte stem uit te brengen. Dat het kijken naar TV-debatten zoals dat van zondagavond daarbij kan helpen, betwijfel ik ten zeerste. Met een applausmeter in de hand lijkt men tegenwoordig te beslissen wie de beste politicus/politica is. Ja, natuurlijk moeten politici hun eigen programma goed kennen en natuurlijk moeten ze hun boodschap in duidelijk verstaanbare bewoordingen aan de man/vrouw op de straat/in de luie zetel achter het tv-scherm kunnen overbrengen. Maar er is meer nodig dan enkele rake oneliners en verbale agressiviteit om ons uit de politieke impasse te leiden.
Om nog maar te zwijgen over al dat gegoochel met cijfers (blijkbaar een trend die uit Nederland nu ook naar hier komt overwaaien). Elk verkiezingsprogramma moet 'becijferd' zijn. Ja, het lijkt me niet meer dan normaal dat men niet meer mag beloven aan de kiezer dan wat haalbaar is, maar moet er op elk voorstel nu echt een cijfer geplakt worden? Het gaat toch om bedragen waarvan mijn hoofd (en dat van de gemiddelde Belg samen met mij, geloof ik) begint te duizelen. Een miljoentje hier, een miljardje daar en huppakee de rekening is klaar.
Enfin, genoeg gepreekt. Ga heen en stem met uw verstand (en ook een beetje met uw hart)!

woensdag 26 mei 2010

terugblik op pinkstermaandag


Terwijl het hier echt zit te gieten, denk ik graag even terug aan Pinstermaandag. Ik nestelde me toen in de tuin van mijn ouders, zette mijn strenge (zonne)bril op en begon thesissen na te lezen. Maar veel schoot ik daar niet mee op, want plots ontstond er een watergevecht met Dochterlief, wat voor veel pret zorgde. Ik kon net voorkomen dat de thesissen helemaal nat werden. Neen, lieve studenten, geen zorgen, ik heb er angstvallig over gewaakt dat de waterpistolen niet op het resultaat van jullie noeste werk werden gericht ;-) Toen iedereen was opgedroogd in het zonnetje, volgde er nog een spelletje petanque met 3 generaties. Daarna plantte ik me toch nog wat met een thesis neer in de tuinzetel. Het was best interessante lectuur over de rol van vrouwen in de Russische politiek.
's Avonds luisterde (en keek ik half) naar de eerste finale van de Koningin Elisabethwedstrijd (op zo'n momenten kan ik er echt van genieten om digitale tv te hebben en dus naar Canvas+ te kunnen kijken) en daar werd veel aandacht besteed aan het feit dat er een vrouwelijke dirigent het orkest leidt. Blijkbaar -naast de (Russische) politiek en vele andere sectoren- ook een beroep waarin vrouwen heel erg ondervertegenwoordigd zijn en nog tegen veel vooroordelen moeten opboksen. Maar volgens de kenners deed ze het uitstekend, die kleine, energieke Marin Alsop. Al was ze wel behoorlijk 'pissed' naar verluid over het feit dat het zo ondraaglijk warm was in de zaal maandagavond. Zij zal het dus niet erg vinden dat het ondertussen een pak koeler is geworden. Ik kijk er alvast naar uit om nog meer schitterende muziek te horen in de rest van de finales van de wedstrijd. Perfecte manier om te ontstressen na heel erg drukke werkdagen (of onder het luisteren nog wat verder te werken).

dinsdag 18 mei 2010

het beestje

Ik zit weer in een vicieus cirkeltje van werk, werk en nog wat werk voor de boeg. Ik kom belange niet aan mijn broodnodige 7 (beter nog 8) uurtjes slaap per nacht en mijn lichaam roept: moe, MOE!!! Maar ik doe alsof ik het niet hoor en doe gewoon verder, want ik heb geen tijd voor dat gezaag van mijn knorrige lijf. Dat is niet goed, want door niet te luisteren naar mijn lichaam ben ik al eens heel erg hard uit de bocht gevlogen. Figuurlijk dan welteverstaan. Het is ondertussen al bijna 4 jaar geleden dat ik toen keihard door het rood reed. Ik heb toen tegen wil en dank maanden aan een stuk volledig knocked out langs de zijlijn moeten toekijken hoe de rest van de wereld verder raasde. Ik leerde toen een paar heel belangrijke levenslessen en krabbelde langzaam weer overeind. Ik beloofde mezelf plechtig dat ik het nooit meer zover zou laten komen. Dat lukt aardig, maar soms durf ik nog wel eens met die grens van mijn kunnen te flirten omdat ik het knap lastig vind om dingen aan mij laten voorbij te gaan, om neen te zeggen, om niet alles tegelijkertijd te willen. 't Is de aard van het beestje, moeilijk af te leren slechte gewoontes. En binnenkort vertrekt Manlief weer voor langere tijd naar het Verre Buitenland (Shanghai en Bangalore) en ik weet dat ik als hij er niet is nog vaker de neiging heb om tot een kot in de nacht achter mijn computer te zitten en zo een torenhoog slaapgebrek op te bouwen. Dus trekt u dan op tijd eens aan mijn oren om te zeggen: Foei, Autumn Leaf, niet goed bezig! aub?

woensdag 5 mei 2010

Geen paniek: ik leef nog! Maar heb het gigageitenkaas-gigantisch druk, om het met de woorden van Geronimo Stilton te zeggen (1 van Dochterliefs helden). Straks mag ik een hele namiddag een publiek gaan entertainen met een lezing over het hedendaagse Rusland en zondag geven we een feest bij ons thuis voor Dochterliefs eerste communie. Dat zijn zowat de meest energievretende items op mijn agenda, maar daarnaast zijn er nog deadlines voor boekhoofdstukken en conferentiepapers en zoveel meer. Ik kom dus eventjes niet aan bloggen toe. Maar ik beloof beterschap.

zaterdag 10 april 2010

in de spotlight

Soms dan durft deze Oosteuropakundige wel eens klagen over een gebrek aan belangstelling voor de regio. Maar na de ontwikkelingen van de laatste 2 weken begin ik haast opnieuw te hopen op minder belangstelling voor Centraal- en Oost-Europa, de post-Sovjetruimte, het voormalige Oostblok of hoe u het gebied waar ik mij professioneel mee bezig hou ook wil noemen. Het begon met de bomaanslagen in Moskou, daarna gevolgd door de opstand in Kirgizie en vandaag de crash van het met Poolse hoogwaardigheidsbekleders gevulde vliegtuig in Rusland. Wel jammer dat alleen als er veel doden ergens te betreuren vallen, de media geintereseerd is en dan een kans biedt om mijn kennis met de buitenwereld te delen. Zo hoeft het voor mij echt niet. De spotlights mogen weer doven, wat mij betreft. Genoeg geweld, vernieling en verdriet. Volgende keer graag iets leukers graag, Medvedev en Obama die samen de slappe lach krijgen bijvoorbeeld.

vrijdag 2 april 2010

Pasen!



Uit Kaliningrad bracht ik prachtige Russische wikkeltjes om paaseieren te versieren mee. Dochterlief ging er woensdagnamiddag mee aan de slag. Mooi resultaat.
Dit jaar valt het Orthodoxe Paasfeest trouwens samen met het onze.

Aan iedereen veel eitjes (verstoppen-)vinden-en-opeten plezier gewenst!

vrijdag 19 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (9)

Apetrots ben ik op mijn Russische studentjes. Ik werd door de proffen hier, inclusief door de decaan, gewaarschuwd dat ik geen al te hoge verwachtingen moest hebben van het niveau van de studenten. Die had ik eerlijk gezegd ook niet. Het is immers vrij goed bekend dat de Russische universiteiten momenteel worden overspoeld door zonen en dochters van de "nieuwe Russen", de Russen die goed hebben geboerd in de boom die de economie hier de laatste 10 jaar beleefde. Hun ouders zijn welstellend in de zin van HEEL erg rijk en kijken op geen roebel. De kinderen zijn rotverwend en leven in een wereldje waarin ze denken dat je ALLES kan krijgen mits de nodige hoeveelheid geld op tafel te leggen. Corruptie, jawel, tiert hier welig. Alhoewel de president himselve het uitroeien van corruptie tot staatsprioriteit nummer 1 heeft uitgeroepen. Enfin, die ouders en studenten durven dus ook wel te denken dat je een universiteitsdiploma gewoon kan kopen. Dus waarom studeren? Sommige proffen (die zelf geen al te breed loon hebben hier) zijn niet ongevoelig voor die omkooppraktijken. Maar de meeste proffen die ik ken in Rusland roeien met de riemen die ze hebben uit alle macht om dat soort praktijken de kop in te drukken.
Het echte probleem zijn niet die rechtstreekse omkooppraktijken. De meeste academici proberen daar in alle eer en geweten wel aan te weerstaan. Maar er zijn andere, meer indirecte beïnvloedingspraktijken. De uniefs hebben natuurlijk inkomsten nodig en die rijke ouders beseffen dus heel goed dat ze met het inschrijvingsgeld een belangrijke bron van inkomsten vormen voor de uniefs. Hier in Kaliningrad is er een team van jonge, competente proffen die weigeren mee te gaan in het 'geef ze maar snel een goed punt, want de unief heeft het inschrijvingsgeld van deze rijkeluiszoontjes broodnodig". Maar het is een moeilijke strijd. Ik bewonder die docenten oprecht. Zo was ik hier al een paar keer getuige van het feit dat totaal niet gemotiveerde studenten die de lessen niet hebben bijgewoond en ook geen cursus hebben bekeken voor de 5de keer een poging ondernemen om te slagen voor een mondeling examen. Officieel mogen ze maar 3 keer proberen, maar als ze een goede reden hebben (een doktersbriefje is snel 'gekocht'), dan mogen ze meerdere keren blijven proberen. Op een gegeven moment hoorde ik 1 van de proffen zelfs (wanhopig) vragen aan een student: is er dan een stuk van de cursus waar je misschien wel iets over weet, zodat ik daar een vraag over kan stellen??? Meestal eindigde het gesprek met: kom nog maar eens terug als je de cursus wel hebt gestudeerd. Heel frustrerend werken voor die proffen.
Het werkt natuurlijk ook heel demotiverend voor de andere studenten. Er zijn immers ook oprecht geïnteresseerde studenten, maar als er zo'n sfeertje hangt van meer bezig zijn met kleren en gsm's dan met de cursus, slaat dat snel over op de hele groep. Er zijn ook zogenaamde 'contractstudenten'. Zij hebben een beurs gekregen om te studeren op basis van hun goede punten. Dat zijn meestal wel gemotiveerde studenten, maar die krijgen dan van de anderen snel het label 'nerds' opgeplakt. Zonder te weten wie de 'budgetstudenten' (betalende) en 'contractstudenten' (met beurs) zijn kan ik van de studenten in mijn groep ook vrij goed inschatten wie tot welke groep behoort.
Maar zelfs de "verwende nesten" zijn van een goed niveau in mijn klas. Ik heb het echt getroffen met hen. Tja, het feit dat ze naar een keuzevak, in het Engels dan nog, komen toont natuurlijk al wel aan dat ze een zekere graad van motivatie hebben. Eerst waren ze wat stil en durfden ze niet veel zeggen, maar daarna werd er volop gediscussieerd over allerlei 'netelige' kwesties in EU-Rusland relaties gaande van de gascrisis met Oekraïne tot het respect voor mensenrechten in Tsjetjsenië, de rol van Stalin in de geschiedenis van Rusland en de gespannen relaties met de Baltische staten. Ik overhandig hen met veel plezier en voldoening hun certificaat met hun punten. Dikke pluim voor mijn studentjes! En ook voor Tanja, Kostja, Vadim en Vera om de lat blijven hoog te leggen en te streven naar kwaliteit! Keep up the good work!

donderdag 18 maart 2010

brieven uit Kaliningrad (8)

Ik laveer ondertussen als een echte local tussen de plassen (sommige kan men eerder beschrijven als beken of vijvers!), de putten, de ijsplekken, de modder, de auto's en de tramsporen om de overkant van het kruispunt aan de faculteit te bereiken.
Er komen op dat kruispunt 4 heel brede straten bij elkaar en er lopen ook 3 tramlijnen, maar... er zijn geen verkeerslichten! En natuurlijk ook geen zebrapaden. Alhoewel, als je heel, heel goed kijkt kan je op het wegdek onder de modder en sneeuw iets zien dat lijkt op wat ooit moeten zebrapaden geweest zijn. Een extra paar ogen zou bij het oversteken echt van pas komen. Je moet het verkeer dat van alle kanten komt in de gaten houden: even geen snelle geblindeerde jeeps in aantocht, check, (de bestuurders van de oudere Ladakes met het slakkengangetje die wachten meestal wel even voor de overstekende voetgangers), en ook geen tram in zicht? Ok, dan kan het oversteken beginnen. Zorg wel dat je al hebt gechecked of het punt aan de overkant dat je wil bereiken niet onbereikbaar is door een al te diepe plas, want je stapt best in een zo snel mogelijke rechte lijn naar de overkant. Er is immers altijd wel een haastige Rus in aantocht die vindt dat de jacht op voetgangers open is, die denkt dat je samen met de aankoop van een dure wagen ook een speciaal rijbewijs krijgt dat toelaat om alles en iedereen voorbij te steken, desnoods over stoepen heen. Het feit dat er niet echt rijvakken zijn, moedigt deze klasse van chauffeurs nog aan in hun gedrag. De politie met hun Ladakes houden die mannen niet tegen. Zij zijn meestal te druk bezig met het lastig vallen van de mensen met een iets bruinere huidskleur die met versleten bestelwagentjes rondrijden. De lokale versie van Marokkanen en Turken (hier immigranten afkomstig uit de Kaukasus) worden systematisch door de politie uit het verkeer geplukt om hun documenten te inspecteren. Die mensen hebben meestal een handeltje in fruit of andere (soms meer illegale) waren en zijn het doelwit van de nogal racistisch ingestelde politie.
Enfin, terug naar het oversteken. Ik sluit me meestal aan bij een groepje mede-'overstekers' omdat dat me wat dekking biedt. Zware ongevallen waarbij auto's en voetgangers zijn betrokken gebeuren in Rusland dagelijks, waarvan dan uitgebreid verslag wordt gedaan op het avondjournaal. In het centrum van de stad daar zijn de kruispunten wel uitgerust met verkeerslichten. Zelfs heel blitse. Die aftellen tot wanneer je mag oversteken, zodat je kan inschatten of je nog aan de overkant raakt voor het verkeer weer begint te razen.
Eenmaal heelhuids de overkant bereikt, hou je je best zo ver mogelijk van de stoeprand, ook al betekent dat meestal dat je door de modder moet plonzen of over ijsplekken glijden. Zo ver mogelijk weg van de auto's omdat je anders gegarandeerd van kop tot teen onder wordt gesplashed door de auto's die door de grote waterplassen op de stratenrijden.
En eenmaal ter plaatse, mag je dan beginnen met al de laagjes van je lijf te pellen, want binnen is het snikheet. Natuurlijk ook inspecteren of je broekspijpen niet onder al te veel modderspatten zitten van dat hele avontuur dat amper iets meer dan 500 meter wandelen met zich meebrengt hier. Ik heb al gemerkt dat een collega hier in haar bureaulade een paar extra propere schoenen heeft zitten. Geen slecht idee. Ik zou het ook doen, maar voorlopig stel ik het hier goed met mijn 'Dresden boots' (die ik in Dresden kocht toen het daar plots begon te sneeuwen tijdens ons verblijf): zero elegantie, maar superhandig, want het is al avontuurlijk genoeg zo. Dat allemaal doen mét hoge naaldhakken, dat is me een te geavanceerd level, dat laat ik over aan de echte 'locals'.

woensdag 17 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (7)








Na mijn vorige postje, hadden jullie deze link natuurlijk nog tegoed.

Vandaag wat fotokes waarmee ik de opvallende contradicties in deze stad probeer te illustreren: de kathedraal met het graf van Kant (op een eilandje in de rivier op een heel rustige plek) en het "Monster" of de mislukte blokkendoos alias het Huis der Sovjet (waarlangs auto's op brede straten razen) dat staat op exact de plaats waar de burcht van de Teutoonse Orde stond. Het splinternieuwe "Vissersdorp" met chice hotels, spa's, cafe's, winkeltjes en daar pal naast deprimerende Sovjetblokken. Nieuwe bouwprojecten en versleten woonbuurten. Als ik nog een keer naar hier zou komen, zou ik vooral heel veel potten verf willen meebrengen om al die grauwe lelijke gebouwen een likje verf te geven.
Die schrille contrasten tussen rijk en arm, superdeluxe over-de-top-decadent en o zo armoedig en verouderd, die zijn zo tekenend voor het huidige Rusland. Het valt moeilijk in beelden te vatten omdat ik natuurlijk niet meteen op elke straathoek wil gaan staan opvallen door foto's te schieten van "de lelijkheid" en van de minder goedgestelde mensen die proberen de eindjes aan elkaar te knopen door op de straathoeken wat eigen gekweekte pompoenen en appels te verkopen.
Hier rijden ambulances rond waarvan je denkt dat ze uit het decor van een oorlogsfilm (misschien zelfs WOI) komen, maar die blijken nog steeds dienst te doen! Maar enkele seconden later raast een Porche Cayenne voorbij.
Op de unief is overal WiFi, maar geen toilet dat voldoet aan de basisvoorwaarden voor minimum hygiëne, laat staan toiletpapier.
Vrouwen lopen op hoge naaldhakken met hun gsm's en blinkende sjakossen, maar de straten en stoepen zijn zo modderig en vol putten en gaten dat het een hele kunst is dat ze a) die schoenen proper kunnen houden en b) hun voeten niet breken.
Ik kan nog uren doorgaan over al die contrasten die voor mij heel verwarrend zijn maar door de mensen hier blijkbaar als de normaalste zaak ter wereld worden aanvaard. Hier kan je met eigen ogen komen zien dat de EU en Rusland zo dicht tegen elkaar liggen en tegelijkertijd zo eindeloos ver van elkaar verwijderd zijn. Geen meer geschikte plaats als deze om een cursus over "EU-Russia relations" te komen doceren!

maandag 15 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (6)




"Russians (love their children too)", dat liedje van Sting daar moest ik hier al enkele keren aan denken. Ik herinner me dat dat nummer uit 1985 (waar is de tijd naartoe?) mij qua tekst heel erg aansprak. Ik had de tekst ervan op mijn kamer opgehangen. Ik kon toen amper een woord Engels, maar had met behulp van een woordenboek ijverig de hele tekst vertaald. Nu ik er over nadenk was dat 1 van de eerste tekenen van mijn fascinatie niet voor Sting (toen vond ik hem helemaal nog niet zo knap als een paar jaar later), maar voor Rusland.
Eigenlijk waren de kiemen van die fascinatie voor de Sovjet-Unie er nog veel vroeger al. Ik herinner me tv-beelden van de begrafenis van Brezjnev (in 1982) en hoe het mij intrigeerde dat daar in dat verre gigantische land alles er zo totaal anders aan toe ging en vooral dat alles wat daar gebeurde zo mysterieus verborgen en bedreigend leek voor ons. Toen waren er (heel kort) Tsjernenko en Andropov en dan kwam Gorbatsjov met zijn perestrojka en glasnost en ging ik mee in de Gorby-mania in het Westen. Ik besloot Russisch te studeren, ook omdat ik die Russische literatuur van Poesjkin, Dostojevski en co. graag in het origineel wilde kunnen lezen. Ik probeerde mijn eerste woordjes en het Cyrillisch alfabet onder de knie te krijgen toen Jeltsin op een tank kroop en zat in het eerste jaar slavistiek toen de Sovjet-Unie uiteen viel.
Nu exact 25 jaar na het begin van perestrojka zit ik in een stukje Rusland dat volledig is omring door EU-lidstaten (wie had dat toen gedacht?). Er is in Rusland ontzettend veel veranderd sinds perestrojka. For better and worse. Maar 1 ding is zeker niet veranderd: Russians love their children too.
Kinderen zijn hier kostbaar goed, zoals overal in de wereld. Maar gegeven de penible demografische toestand van Rusland zijn ze hier letterlijk "kostbaar". Om ouders aan te moedigen hun gezin uit te breiden van het traditionele 1-kind gezin naar 2 of meer, is er nu immers sinds recent een staatspremie van 250.000 roebel (de niet onaardige som van ongeveer 6250 Euro) bij de geboorte van een 2de kind. Maar belange niet iedereen kan zomaar de stap zetten voor gezinsuitbreiding. Er zijn oa. veel vruchtbaarheidsproblemen, maar daarop rust (nog meer dan bij ons) een taboe. Daarnaast zijn er ook de praktische bezwaren: niet iedereen heeft hier een ruime woning waarin plaats is voor een kroostrijk gezin (de premie is vooral bedoeld om oa. een ruimere woning te kunnen huren/kopen).
Kinderen fleuren het grauwe straatbeeld hier op met hun kleurrijke mutsen (bij de meisjes steevast met zo'n pomponnetje bovenop) en sneeuwpakken. Flink ingeduffeld zijn ze, die Russische kinderen. Maar dat is ook nodig, want er staat hier een ijskoude wind. Ze worden verwend met speelgoed en snoep, net zoals de kinderen bij ons. En ze spelen graag buiten, want de apartementjes zijn voor de grote meerderheid van de bevolking nog steeds krap. In de buurt hier zie je overal glijbanen en schommels en klimrekken van het soort dat 30 jaar geleden Belgische speelplaatsen sierde, maar nu allang door meer veilige en moderne modellen zijn vervangen bij ons.
Ik zou elk kind dat ik tegenkom willen platknuffelen omdat ik mijn eigen Dochterlief stilaan hard begin te missen.

zondag 14 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (5)

Ze zijn ze hier nog niet vergeten. De communistische helden, bedoel ik. Ik had het al over de naam van de stad zelf, die duidelijk verbonden is met het communistische verleden. Maar er zijn nog heel wat straatnamen en standbeelden die ook nog naar die periode verwijzen. Er is een Karel Marx straat en ook Engels heeft de zijne (in een residentiële wijk van de stad die redelijk ongeschonden zowel WOII als de Sovjettijd doorstond en dus nog heel wat oude Duitse gebouwen telt).
Kosmonauten zijn ook communistische helden. Dus is er een Kosmonaut Leonov straat.

Ik wandel hier elke dag via de Frunze straat naar de faculteit. Het toeristische stadsplan, dat duidelijk wil inspelen op Königsberg-nostalgia, vermeldt voor de belangrijkste straten ook de oude Duitse naam. Dat plan leert me dat Frunze straat vroeger "König Strasse" was. Geef toe, dat klinkt een pak aantrekkelijker dan "Frunze". Wie was die Frunze die naar goede Sovjettraditie ook een stad had die naar hem werd genoemd (zijn geboortestad het huidige Bisjkek, hoofdstad van Kyrgyzië heette een tijdlang Frunze)?
Wel, Michaïl Frunze was 1 van de Russische communisten van het eerste uur. Een bolsjevist om preciezer te zijn (die de overhand haalden op de mensjevieken). Hij had een belangrijke bijdrage in de revoluties van 1905 en 1917. Zoals wel meer communisten stierf hij in mysterieuze omstandigheden, waarin Stalin waarschijnlijk een aandeel had...

Onderweg naar de faculteit steek ik de "Pioniersstraat" (de Sovjet versie van de scouts) over om dan richting Lenin-laan te stappen.
Over Lenin gesproken, rond zijn standbeeld ontstond hier wat heibel. Je moet weten dat het centrale plein van Kaliningrad helemaal is heraangelegd n.a.v. de 750ste verjaardag van de stad, dat hier met veel poeha werd gevierd in 2005. Het plein was een beetje in verval geraakt. Maar nu is het een groots plein omringd met splinternieuwe kantoorgebouwen en winkels. Midden op het plein stond er vroeger natuurlijk een groot standbeeld van Lenin. Dat moest wijken voor de renovatie van het plein. De burgemeester van de stad beloofde de communisten die bezorgd waren over het lot van het standbeeld dat het standbeeld zou gerenoveerd worden en daarna een plek op het nieuwe plein zou krijgen. Dus Lenin verdween een tijdje. Ondertussen verrees er op het plein een gigantische Orthodoxe kathedraal. Het werd duidelijk dat er op het nieuwe plein geen plaats meer zou zijn voor Lenin. Maar daar lieten de communisten het niet bij. Zij protesteerden en eisten dat Lenin -zoals beloofd- zou terugkomen. De burgemeester kwam met een compromis. Het standbeeld zou terugkomen, maar op een andere plaats in de stad "waar het meer tot zijn recht zou komen". Dus nu siert het standbeeld van Lenin een pleintje in de buurt van het station van Kaliningrad. Iedereen tevreden. Waar het nu staat lijkt het standbeeld imposant. Als het voor de kathedraal zou gebleven zijn,zou Lenin maar verbleken in vergelijking met de afmetingen van de kerk. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het ideologisch gezien moeilijk met elkaar te verzoenen lijkt, Lenin en de Orthodoxe Kerk, me dunkt. Enfin, Lenin kwam dus terug, maar dat is dan weer niet naar de zin van anderen. Het beeld werd al een paar keer aangepakt door vandalen, maar stond gisteren perfect schoon te glanzen in een winterzonnetje.
Meer lezen over Kaliningrad? Dit vind ik wel een leuke tekst.

zaterdag 13 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (4)


Eigenlijk een brief uit Svjetlogorsk, waar ik vandaag een dagje ging uitwaaien. "When you need to escape from the grit and grim of Kaliningrad, Svetlogorsk is the place to come to", zo begint een website over deze plek. En inderdaad dat was precies hoe het aanvoelde. Heerlijk om even weg te zijn uit de grijze stad.
Over de Russen als volk kan je vanalles zeggen, zowel positief als negatief. Ik merk dat de meeste Belgen een eerder negatief beeld hebben van Russen omdat zij Russen hoofdzakelijk kennen van de luidruchtige, onbehouwen types die ze tegenkomen op vakantie in Turkije, Cyprus of op andere vakantiebestemmingen. Inderdaad, dat soort Russen is niet het beste uithangbordje voor de hele natie. Maar er zijn nog vele miljoenen andere Russen. En ze zijn een gastvrij volk. De grauwe grijze stad vergeet je snel al je binnen hartelijk wordt ontvangen met levendige discussies en veel menselijke warmte. Eén van de aspecten van gastvrijheid houdt in dat er een traditie is om voor buitenlandse gasten in hun vrije tijd "een cultureel programma" te organiseren. En zo nam een Russische collega me vandaag op sleeptouw. Eerst naar een lekker typisch Russisch maar wel nieuw en netjes restaurant dat ik alleen nooit zou hebben gevonden. Daarna reden we dus naar Svjetlogorsk, een badplaats aan de Oostzee. Daar zaten we in een oerouderweste kabelbaan (letterlijk van voor de eerste wereldoorlog!) die ons naar het strand bracht. De promenade (in Vlaamse termsen 'den dijk') is er prachtig hersteld omdat enkele jaren geleden Poetin hier Chirac en Schröder ontving en hij het kustplaatsje dus liet opsmukken om een goeie indruk te maken op zijn gasten.
Er hangt in de badplaats een heel interessant sfeer: de gebouwen zijn een mix van authentieke oude Duitse gebouwen, nieuwe huizen die in de oude stijl worden opgetrokken, gerenoveerde oude protestantse kerkjes die allerlei andere functies kregen, versleten Sovjetgebouwen (gelukkig niet al teveel), nieuwe (maar lelijke) hotels. Het hoogteverschil tussen het strand en het stadje is vrij groot (vandaar de kabelbaan) en er kronkelen veel kleine straatjes tussen de huizen en dennenbossen (heerlijke geur!) door.
Natuurlijk zijn er de nodige commerciële activiteiten om het publiek dat vooral uit Russen en enkele Duitsers bestaat te entertainen met hotdogkraampjes, cafeetjes, en de in deze regio alomaanwezige winkeltjes met barnsteen. Er zijn sanitoria voor militairen en voor gewone burgers (netjes van elkaar gescheiden). Er staan enkele optrekjes die de ambitie hebben om door te gaan voor "paleizen", waar vervaarlijk blaffende honden pottenkijkers uit de buurt houden. Er rijden geblindeerde mercedessen en bmw's rond. Er staan ook nog heel wat heel dure bouwprojecten in de steigers. Maar er zijn ook heel wat gewone Russen, inwoners van Kaliningrad, die hier een dagje de rust komen opzoeken. Je kan er heerlijk wandelen en de heel authentieke sfeer komen opsnuiven die een mix van Europees (Duits) en (toch hoofdzakelijk) Russisch is. Ik heb ervan genoten.

vrijdag 12 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (3)

Geduld is een schone deugd...
vooral in Rusland lijkt dat ouderwetse spreekwoord nog te gelden. Gisteren was er opeens, floeps, geen internetverbinding meer. Je moet weten dat internet hier een beetje als mijn navelstreng is met het thuisfront. Dochterlief, ma en pa, zus en haar vriend, Manlief heb ik allemaal warm gemaakt voor Skype voor ik vertrok. En ja, het maakt het verblijf hier een HEEL pak aangenamer. Want zelfs hier in deze oubollige peda met de naam van "Instituut voor Het Verhogen van de Opvoedkundige Vaardigheden" (zeer letterlijk vertaald, een instituut waar vooral leraren in het kader van 1 of andere lerarenopleiding verbleven) is er WiFi. Dat zou je nooit denken als je de rest van de infrastructuur hier ziet. Maar ik had slechts 2 voorwaarden voor mijn onderkomen hier: 1. internetverbinding (al dan niet draadloos, dat maakt mij niet uit) 2. eigen douche (zonder kakkerlakken aub). En aan die eisen voldoet mijn kamer ruimschoots. Natuurlijk is de douche geen oord van zen. Het water wordt pas warm na een kwartier. Ik probeerde in 1 van mijn lessen deze week uit te leggen dat Rusland een koploper is wat betreft landen met het laagste niveau van energie-efficiëntie en kreeg toen verbaasde blikken van de studenten. Ik probeerde het begrip energie-efficiëntie (of eerder het gebrek daaraan) te illustreren met enkele voorbeelden uit het dagelijkse leven. Hoe het hier binnen stikheet is terwijl het buiten vriest (ja, vandaag sneeuwde het opnieuw) en hoe je dan de knop van de verwarming niet kan lager draaien en dus genoodzaakt bent om de vensters op te zetten en dus veel kostbare warmte zomaar op te stoken. Maar ja, de mensen krijgen hier geen gepeperde rekening van Electrabel en co. Hier zijn nutsvoorzieningen nog zwaar gesubsidieerd door de staat en dus ver beneden het prijsniveau dat wij daarvoor betalen.
Enfin, ik dwaal af. Ik had dus slechts 2 vereisten. Ik Skypte de vorige avonden erop los. Bij deze wil ik u graag laten weten dat ik de uitvinders van Skype wil nomineren voor een Nobelprijs, van Vrede desnoods, want ik vind dat een heel schone uitvinding. Je kan je niet voorstellen hoe fijn het is om met Dochterlief te chatten en skypen en haar gewoon te zien ook ondertussen en dat gratis en voor niks!!! Sms'en en bellen met de GSM kan natuurlijk ook, maar die kosten swingen snel de pan uit. Dat mocht ik vorige keer merken toen ik gewoon naar een berichtje op mijn voicemail had geluisterd dat amper een minuutje duurde en ik daarvoor 4 EU werd aangerekend op mijn Proximusrekening. Aan die rate zou luisteren naar een verslagje van Dochterlief die in geuren en kleuren haar dag beschrijft wel een heel dure aangelegenheid worden. Er is de optie om een lokale sim-kaart te kopen, iets wat mij werd aanbevolen door de mensen hier, maar ik heb geen zin om naar zo'n winkel te gaan en dat daar dan met gebarentaal uit te leggen want ik ken die woorden niet in het Russisch. En ik heb slechte ervaringen met het overschakelen van een oude naar een nieuwe gsm, dus mijn sim-kaart laat ik voorlopig liever gewoon waar ze is: in mijn nieuwe gsm waar ik net een beetje begin aan te wennen. Bovendien zou ik dan geen beeld hebben en dat is wel het geval met skype.
Groot was mijn teleurstelling dus toen gisteren mijn navelstreng, alias internetconnectie, werd doorgeknipt!! Gelukkig stond er gisterenavond geen Skype gesprekje met dochterlief op het programma, want die logeerde voor 1 nachtje bij een klasgenootje. Deze morgend had ik graag nog wat op internet gesurfd naar meer info over de onderhandelingen tussen Rusland en de WHO (omdat dat vandaag in mijn les ter sprake zou komen), maar nog steeds noppens qua internet. Een mens kan zich dan beginnen opjagen. Maar dat heeft hier dus totaal geen zin, want de madammekes (baboesjkas) beneden aan de receptie (veel te chic woord voor het kot waarin ze zitten) hebben nog nooit in hun leven het internet gebruikt, laat staan dat ze dat weer aan de praat kunnen of zelfs willen krijgen. De directeur van deze "instelling" heb ik alleen gezien toen ik de rekening moest betalen. Dus gewoon geduld hebben... Toen mensen zich allerlei vraagden stelden tijdens de eindeloze vertraging van mijn vlucht van Riga naar hier, zei de man aan de balie (ook weeral te schoon woord voor het kotteke) gewoon schouderophalend: "tak jest" (het is zo). Basta. Meer uitleg kwam er niet. Dus ook hier geen uitleg. Voorlopig werkt het internet terug en ik duim dat dat zo blijft, want vanavond heb ik wel een Skype date met het thuisfront.

woensdag 10 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (2)


What's in a name? De secretaresse schrijft vanuit Leuven in een mailtje dat ze de naam Kaliningrad een mooie naam voor een stad vindt. En ze vraagt of de stad ook zo mooi is als de naam klinkt? Kaliningrad op zich is een weinig originele naam. Een overblijfsel van uit de Sovjettijd waarin steden naar communistische helden werden genoemd. Ze werd genoemd naar mijnheer of beter "kameraad" Michail Kalinin die in 1946 overleed en een goede kameraad was van Lenin en Stalin. Hij bracht het zelfs tot president van de Sovjet-Unie (wat in die periode niet veel betekende). De man had niks te maken met deze stad en er waren nog 2 andere steden in de Sovjet-Unie die naar hem werden genoemd, maar die hebben hun oude naam ondertussen teruggekregen (zoals zijn geboortestad die nu Tver heet). De oude naam van deze stad spreekt veel meer tot de verbeelding. Königsberg!
Tot 1945 was dit een Duitse stad. In tegenstelling tot andere plaatsen in de ex-Sovjet-Unie waar er werd teruggekeerd naar de oude benaming of een nieuwe naam werd gegeven (zoals Leningrad dat opnieuw Sint Petersburg werd en Stalingrad dat nu Volgograd heet) is hier (nog) geen naamsverandering gebeurd. Alhoewel, Königsberg lijkt hier goed ingeburgerd en aanvaardbaar voor de bevolking. Het Pruisische/Duitse verleden wordt in een heel klein gedeelte van de stad, dat volledig in oud-Pruisische stijl werd gerenoveerd met Duits geld, weer tot leven gebracht. Königsberg lijkt een "brand", een "merk" te zijn dat hier goed verkoopt. Het brengt geld in het laatje dankzij de Duitse toeristen die er naartoe komen in de hoop een glimps van de vergane glorie van het ooit zo machtige Königsbergen op te vangen. Dit was in de middeleeuwen een welvarende Hanzestad, de hoofdstad van Oost-Pruisen en ook de stad waar Immanuel Kant himself dagelijks door de straten wandelde. De filosoof keert zich waarschijnlijk in zijn graf als hij ziet hoe zijn naam hier gebruikt en misbruikt wordt. De universiteit waar ik hier gastdocent ben, werd enkele jaren geleden onder het goedkeurend oog van Poetin omgedoopt tot Immanuel Kant State University of Russia (kortweg IKSUR) maar wordt ook wel Albertina genoemd naar de laatste 'Hoogmeester' van de Duitse Orde, hertog Albrecht die hier destijds een universiteit oprichtte.
Maar eens buiten het 'Fischerdorf' en het eilandje met de kathedraal met de graftombe van Kant, is er weinig van het roemrijke Pruisische verleden te merken en ontsieren spuuglelijke Sovjetgebouwen het zicht. Zo staat er op de plaats waar de burcht van de Duitse orde stond het "Huis der Sovjets", een gedrocht van een gebouw dat nooit werd gebruikt wegens onstabiele ondergrond en de bijnaam "Monster" kreeg! Hier en daar zijn er gelukkig enkele historische gebouwen die dateren uit de Duitse tijd die Sovjetaanpak hebben overleefd. Zoals ook het gebouw waarin ik hier verblijf met een prachtige ouderwetse trappenhal aan de inkom (die je de geur van de kattenpis die er hangt doet vergeten ;-) Er zijn ook enkele oude stadsversterkingen die werden gerenoveerd. Maar toch overheerst de aanblik van troosteloze grauwe Sovjetblokken en in het nieuwe centrum een mix van praalzuchtige smaakloze bouwwoede. Met onder andere een gigantische splinternieuwe Russisch-Orthodoxe kathedraal, een "business center" en grootse fonteinen.
Dus de vraag is Kaliningrad mooi? valt niet zomaar in 1-2-3 te beantwoorden. Het hangt in grote mate af van met welke verwachtigen je hier toe komt. Voor Duitse toeristen zal het volgens mij hard tegenvallen. Voor wie niet veel had verwacht (zoals ik) viel een eerste bezoek (met toen in september uitbundige zonneschijn) wel mee. Nu met overal een vieze brij van smeltende sneeuw valt de lelijkheid van de stad mij meer op. De faculteit waar ik lesgeef bijvoorbeeld bevindt zich in 1 van de allerlelijkste Sovjetgebouwen die ik al heb aangeschouwd! Dus nu begrijp ik waarom we tijdens de conferentie in september daar niet kwamen, maar werden ontvangen in het hoofdgebouw van de unief (dat ook een lelijk Sovjetgebouw is maar toch net iets beter de tand des tijds heeft doorstaan).
Maar de Baltische kust, ofte Oostzee, die is gewoonweg schitterend en de Curonische landengte (is het zeeëngte?) is puur natuurlijke schoonheid. Dat heb ik nu weer vanuit het vliegtuig mogen zien.
In mijn volgende brieven neem ik u mee op een stadswandeling door Kaliningrad of Königsberg(en), kies zelf maar welke naam u het mooist vindt.

ps. Op de foto ziet u van links naar rechts Stalin, Lenin en jawel, Kalinin, op het communistisch congres in 1919

dinsdag 9 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (1)



Live verslaggeving vanuit Kaliningrad waar ik goed en wel ben aangekomen (ondanks de nodige vertragingen, die ervoor zorgden dat ik de luchthaven van Riga nu op mijn duimpje ken ;-)
Wat de lentekriebels betreft die opborrelden in mijn vorig berichtje, is het hier helemaal terug naar af. Sneeuw, ijskoude wind,... maar gelukkig ook af en toe een grote hoeveelheid zon. Die zon scheen zelfs zo heftig dat mijn powerpoint slides zo goed als onleesbaar waren voor de studenten deze namiddag, want zonnewering was er niet aanwezig in het leslokaal. Over mijn Russische studenten en mijn lessen breng ik een volgende keer wel omstandig verslag uit.
Nu eerst over naar de orde van de dag, of beter van gisteren. Want 8 maart, internationale vrouwendag, is een grote aangelegenheid in Rusland. Een echte feestdag waarop alle vrouwen letterlijk in de bloemetjes worden gezet. Ook ik! Er fleurt dus een bosje tulpjes mijn kamer op. Het straatbeeld was gevuld met vrouwen met enkele bloemen in de hand. De echte gelukzakken krijgen er ook andere cadeautjes bij. Ook ik! Want ik kreeg een kicherig doosje chocolaatjes in hartjesvorm. Ja, een verdacht naar Valentijnsdag ruikende aangelegenheid dus. Dat hoort er allemaal bij. Ook is het hier de gewoonste zaak van de wereld dat vrouwelijke docenten presentjes krijgen aangeboden van hun studenten (die hopen hen op die manier gunstig te stemmen bij het beoordelen van de examens).
Male chauvinism is hier nog springlevend. Dat mocht ik vorig week nog ondervinden in aanwezigheid van een Russische gastprof in Leuven. Maar toegegeven, dat heeft ook leuke kantjes: zoals het feit dat ik hier mijn eigen (zware) valies niet de 4 verdiepingen van het gebouw moest opsleuren omdat natuurlijk een Russische man dat galant voor me deed. In Belgie lieten mijn mannelijke medepassagiers mij gewoon zelf dat ding op en af de trein naar de luchthaven sleuren.
Bij de jongere generatie (zowel mannen als vrouwen) begint er toch wel een discussie te leven, merkte ik gisterenavond aan de feestdis ter ere van Vrouwendag op, over hoe politiek (in)correct de manier die wordt gevierd in Rusland is en hoe het toch interessanter zou zijn als vrouwen het hele jaar door gewoon goed worden behandeld. Maar het hield de feestvierders niet tegen om met (veel) wijn te toasten op de schoonheid van vrouwen en de schoonheid van de liefde!! Na zdorovje, klonk het met opgeheven glazen en ik klonk en dronk mee, natuurlijk!

donderdag 4 maart 2010

ze zijn er!!!




De vorige weken probeerde ik ze al te vinden, maar toen was er nog niks te bespeuren. Ik vreesde even dat ze dit jaar niet van de partij zouden zijn afgeschrikt door teveel koude of gewoon weggesneden uit het stadsbudget wegens besparingen. Maar neen, nu laten ze toch hun kopjes zien! De narcissen en krokussen die elk jaar de ring van Leuven tot de Mooiste Lentestadsring van 't land maken zijn er! Heel binnenkort in volle bloei. Dan is het officieel lente.

ps. Bijgevoegde foto's werden in 2009 en 2008 gemaakt.

dinsdag 2 maart 2010

En dan is er soep

Gedachten die door mijn hoofd flitsten toen ik daarnet in de keuken het avondeten klaarmaakte of beter gezegd 'in elkaar flanste':
-Jeezus, wat is het hier een bende, een troep, een varkensstal,... De keuken lijkt momenteel op een soort oorlogszone waar net een bom is ontploft of om het in natuurramp termen uit te drukken: het lijkt of Xynthia hier net is voorbijgeraasd.
-Al bij al misschien toch niet zo slecht dat Manlief op zakenreis is nu dat ik volop in de aanloop naar mijn vertrek naar Rusland zit: hij zou zich blauw ergeren aan de rommel in de keuken, de her en der rondslingerende papieren en boeken en mijn vorm van 'organisatie' die eerder op als een kip zonder kop rondlopen lijkt.
-Toch jammer dat hij er niet is: hij zou de keuken misschien beginnen op te ruimen omdat hij niet tegen zo'n hoge graad van wanorde kan ;-) En hij zou me op tijd naar bed sturen erover wakend dat ik niet tot een kot in de nacht achter mijn computerscherm zit door te werken (wat niet wegneemt dat hij dat op zeer regelmatige basis zelf ook doet)
-Mmm lekker... lang leve mama, die zo lief was om zondag een grote kom heerlijk verse soep mee te geven en gekookte patatjes, die ik nu alleen maar hoefde op te warmen. Hier hoor ik eerlijkheidshalve bij te vermelden dat ik vroeger, heeeel lang geleden het type vrouw die haar gepensioneerde moeder soep liet maken om dan gewoon op te warmen voor haar gezin ronduit lui vond. Ik zag dat hier en daar in mijn omgeving gebeuren, maar had zelf een moeder die niet ging uit werken en die elke dag verse soep op tafel toverde (meestal gemaakt met groenten rechtstreeks uit de moestuin.) Boy oh boy, wat zijn mijn ideeen over die moeders nu veranderd tegen de tijd dat ik een tiener was! Ik vond toen dat die vrouwen het recht niet hadden om hun moeders zo te 'misbruiken' voor kinderopvang en soep. Nu doe ik het zelf en heb ik er soms nog wel gewetensproblemen mee omdat ik liefst zo weinig mogelijk afhankelijk ben van anderen. Maar enkele tegenargumenten: als ik zelf soep maak, is die nooit zo lekker als die van mijn moeder; ik heb zelf geen moestuin; die soep is een goeie manier om toch groentenvitamientjes te eten als er geen tijd is om veel te koken en tijd om te koken heb ik te weinig en last but not least... mijn moeder is gelukkig als ze Dochterlief hoort verkondigen dat ze de soep van oma zoooooo lekker vindt.

zondag 28 februari 2010

to go or not to go that's the question

Je hebt er die dat de normaalste zaak van de wereld vinden. Dat ik heel binnenkort een aantal weken naar Rusland ga om daar aan een unief te gaan doceren. Degenen die dat vinden zijn doorgaans collega's van het mannelijk geslacht, collega's van mezelf of van Manlief, die zelf regelmatig reizen naar conferenties en dergelijke (en het moet gezegd: vaak kunnen rekenen op een vrouwelijke partner die alles aan het thuisfront vlotjes laat draaien terwijl hun mannen 'carriere maken'.)

Aan de heel andere kant heb je er die het absoluut 'not done' vinden. Wie dat zijn, weet ik niet heel precies, want die mensen delen hun mening niet rechtstreeks aan mij mee. Maar uit tussenwerpseltjes en onuitgesproken zinnen en gefronste wenkbrauwen (ik ben een goede verstaander :-) leer ik dat het meestal mama's zijn die dat vinden. Zij denken in de aard van: Welke moeder laat haar kind zomaar een tijdlang in de steek om dan nog notabene in Rusland zich gaan bezig te houden met les te gaan geven? Wat is daar nu belangrijker aan doen er thuis voor je kind te zijn? En helemaal niet kunnen vinden zij het feit dat Dochterlief 1 week van mijn verblijf in Rusland zal 'gedropt' worden bij mijn zus en haar vriend omdat die week ook Manlief in het buitenland zit. Konden we dat dan niet beter plannen? Wel, we hebben het geprobeerd, maar blijkbaar lukt het niet. Manlief moet zowat om de haverklap weg en in de ietwat kalmere periode (qua reizen dan) voor hem, is het academiejaar in Rusland gedaan.

Ikzelf kan me soms vinden in de denkwijze van beide groepen. Ik heb me al meer dan 1 keer afgevraagd waar ik in godsnaam toch aan ben begonnen door mee te willen doen aan die docentenuitwisseling. Er komt ontzettend veel voorbereidingswerk bij kijken, van lesvoorbereidingen tot het regelen van de praktische zaken. Manlief is dermate wereldvreemd dat ik zeer gedetailleerde instructies moet achterlaten over uur en plaats van hobbies van Dochterlief en nog 1001 andere dagdagelijkse details over de inhoud van drinkbus en zwemzak tot instructies voor de wasmachine en online bankieren.

Maar anderzijds ben ik best wel fier dat ik mag meedoen aan het programma en zie ik het als een unieke kans om met de Russische studenten van gedachten te wisselen en de sfeer daar eens voor langer dan enkele dagen op te snuiven (en zo hopelijk mijn Russisch ook weer wat terug op peil te brengen). Ik vind niet dat ik noodzakelijkerwijs mijn plannen moest cancellen toen bleek dat Manlief toch ook naar het buitenland zou moeten in die periode (nadat hij eerst een ijdele poging had ondernomen om die periode reisvrij te houden in zijn agenda). Eerlijk gezegd heb ik wel getwijfeld op dat punt, maar toch doorgezet omdat ik vind dat ik deze professionele kans verdien. Voila.

Dat Dochterlief 1 week zal logeren bij haar tante vond ik eerst vervelend om te vragen, want ik wist dat ze natuurlijk ja zou zeggen (mijn zus is ook meter van Dochterlief en heeft zelf geen kids), maar voor een kinderloos koppel zal de aanwezigheid van een 8-jarige toch een grote aanpassing zijn. Maar ik ben er eigenlijk wel gerust in, want beide partijen (gastgezin en logeergast) lijken er naar uit te kijken. Het wordt dan extra vroeg opstaan voor Dochterlief om op tijd op school te geraken en nog veel erger: ze zal het moeten stellen zonder mama aan wie ze toch wel heel erg gehecht is. De morele chantagezin "mama, jij mag niet gaan" is de voorbije weken al een paar keer gevallen (en yep, het werkt, want het breekt telkens mijn hart) en zal zeker voor mijn vertrek volgend weekend nog meer dan eens geuit worden.
Maar dan is er ook iets in mij dat zegt dat het een goede oefening in leren loslaten zal zijn (zowel voor mij, als voor haar). Voor Manlief zal het zeker ook niet slecht zijn om eens alleen het huishouden te runnen en te beseffen hoeveel daarbij komt kijken, want hij is er aan gewend geraakt dat 'de kaboutertjes' alias AutumnLeaf dat allemaal op zich nemen.

En er is email en Skype en chatten en gsm om het gemis te verzachten. Hoogstwaarschijnlijk zal het uiteindelijk ik zijn die hen op mijn kamertje daar in Rusland 's avonds het hardst zal missen en niet omgekeerd. Maar toch ga ik ervoor.