donderdag 19 februari 2009

uitgeteld




Aan enkele ongeruste lezers van mijn blog: neen, ik lag hier niet uitgeteld met een kater onder tafel. Dat kan moeilijk na 1 glaasje, he! (zie vorig postje).
Maar ik ben me wel weer behoorlijk als een 'ploetermoeder' aan het gedragen deze week: Manlief al veel te lang op businesstrip in de US of A, ikzelf een propvol agenda voor, tijdens en na de werkuren. Doe daar nog een ziek kind bovenop en de opdracht om een leuke en niet te veel tijd vergende kindertractatie te bedenken voor de klasgenootjes van Dochterlief (vandaag), de vriendjes van de naschoolse opvang (morgen) en van de vioolles (zaterdag) en de stress over een verjaardagsfeestje waarbij een bende 6-7 jarigen zich op een pedagogisch verantwoorde manier moet amuseren zonder ons appartement af te breken... Dat is zowat het ideale recept om Autumn Leaf veel te moe te maken om nog iets deftigs op haar blog te schrijven.
Voor de nieuwsgierige mama's onder u: voor het feestje in de klas werden het fruitprikkertjes met stukjes appel, mango en druifjes. In plaats van een prulletje voor iedereen, werd er een gezelschapsspel gegeven voor heel de klas. Voor de tractatie morgen in de naschoolse opvang wordt het minder gezond: chips en fruitsap. Voor de vriendjes van de vioolles gaan we wafeltjes bakken. Zondagnamiddag gaan we ons tijdens het feestje amuseren met slingers, confetti en maskers maken en natuurlijk verkleden! Fantastisch toch dat de verjaardag van Dochterlief samenvalt met de carnavalperiode?! Ik heb zo'n flauw vermoeden dat ik zondagavond uitgeteld zal zijn en dat zal niet te wijten zijn aan het verbruik van alcohol...
Klink ik nu niet echt als een 'Desperate Housewife'? Benieuwd naar welke Desperate Housewife dan wel? Wel, volgens een online kwisje op de website van abc lijk ik qua karakter het meest op Lynette.

zaterdag 14 februari 2009

doorspoelen

Er komt nog net genoeg wijn uit de fles met schroefdop om 1 glas te vullen. Dat valt mee. Sommige dagen zijn zo belabberd dat je ze gewoon moet doorspoelen met goedkope Chileense wijn,om zowel de dag als de wijn daarna snel te vergeten.

maandag 9 februari 2009

Op theevisite


Ik ben net terug uit Nederlands-Indie, waar ik een tijdlang verbleef in het gezelschap van de familie Kerkhoven. Heerlijk toeven was het daar in dat warme klimaat tussen talrijke voor mij onbekende planten, bomen en bloemen. En dan dat uitzicht op de theeplantages en de bergen in de verte. Werkelijk adembenemend mooi!
Helaas was niet iedereen daar volkomen gelukkig. Nochtans had landheer Rudolf dat wel gehoopt. Maar zijn lieftallige vrouw Jenny kwijnde daar weg, voelde zich er te ver afgezonderd van de beschaafde wereld, had bredere interesses dan zich beperken tot het opvoeden van een kroostrijk gezin en het ontvangen van gasten van heinde en verre.
Hella S. Haasse toont zich in "Heren van de thee" echt een grande dame van de Nederlandse literatuur. Ze tast de grens tussen fictie en non-fictie op haast onnavolgbare wijze af in deze roman die is gebaseerd op brieven uit een familie-archief. Het hele boek is doordrongen van respect en liefde voor de cultuur, natuur en bevolking van de streek waar de schrijfster zelf werd geboren en een groot deel van haar jeugd doorbracht. Ze brengt een ode aan dit land zonder te vervallen in nostalgie. Bovendien kaart Haasse verschillende thema's aan die sinds de jaren waarin het verhaal zich afspeelt (eind 19de eeuw- begin 20ste eeuw) nog steeds boeien: kolonialisme, emancipatie van de vrouw, het zich overal en nergens thuis voelen van mensen die hun thuisland verlaten om zich elders te vestigen, postnatale depressie, de competitie tussen zussen en broers om bij hun ouders in de gunst te staan... Maar ze dringt op geen enkel moment haar mening op. Ze laat ons meekijken in hoe de hoofdpersonages uit het boek omgaan met die thema's en zet ons zo -ongeforceerd - aan het denken.
Als gepassioneerd theedrinker vond ik de aandacht die doorheen het verhaal wordt gegeven aan het vermelden van feiten over hoe de theeproductie toenertijd gebeurde een fascinerend leuk extraatje.
Jammer dat ik pas aan het eind van het verhaal ontdekte dat er achteraan een verklarende woordenlijst zat met de woorden van de lokale taal die in de tekst werden opgenomen. Maar het stoorde niet echt dat ik niet al die woorden begreep, van de meeste kon je trouwens de betekenis wel afleiden uit de context en het geeft het verhaal wat extra 'couleur locale'.
Niet een boek om snel-snel uit te lezen, maar eerder een boek om voorzichtig en langzaam te savoureren, net als het nippen aan een kopje kwaliteitsthee. Dit is een historische roman, een reisverhaal en literatuur van de bovenste plank in 1 totaalpakket.

zondag 8 februari 2009

Kanonnen

Je kon er niet naast kijken, ook al was je 1 van de weiningen die zelf niet keek. Er werden enkele kijkcijferkanonnen op de Vlamingen losgelaten de voorbije weken met als hoogtepunt vorige donderdagavond de finale van de Slimste Mens en op diezelfde avond ook een aflevering van 'Van vlees en bloed'. Ik ben niet meegeteld in die recordcijfers, want ik bekeek de finale van de Slimste Mens achteraf (digitale tv, weet u wel). De digitale kijkers die achteraf kijken worden blijkbaar niet meegerekend in de kijkcijfers, zo begreep ik uit een artikel in de krant. Geen nood. Op een kijker meer of minder kwam het niet aan. Het was een spannende finale, maar toch een beetje een anticlimax, want van de drie finalisten zag ik die jonge ijdeltuit van het journaal het minst graag winnen. Alhoewel, die Lieven Verstraeten van bij Terzake moet, denk ik, niet onderdoen qua ijdelheid voor zijn jongere VRT-nieuwsdienst collega. Je kan over die derde finalist, Bart De Wever vanalles zeggen, maar dat hij ijdel is, dat niet. Of toch? Wij, als kijkers, schijnen nu te menen dat we die mensen 'beter kennen' doordat ze een paar avonden op een rij ons hebben vermaakt met het beantwoorden van quizvragen. Leuk entertainment, toegegeven. Ik keek graag mee, ook al ergerde ik me soms blauw aan de mopjes van die man die ambities had (heeft?) om de rector van de KU Leuven (en bijgevolg: mijn grote baas) te worden. Jeezes, qua mediageilheid kan die vent zich meten aan Wendy en Frans, als je 't mij vraagt. Ik ben de eerste om te zeggen dat het niet gezond is dat academici zich in hun ivoren toren afzonderen van de realiteit, maar dit is toch werkelijk een brug te ver. Maar kom, als u het amusant vindt, soit. Ik ben eerder het type dat zich laat meeslepen in het quizzen en dan vanuit mijn luie zetel mee de vragen probeert op te lossen. Mateloos irrant, zie ik Manlief dan denken, maar hij zegt het niet.
Er is al 't een en ander geschreven over hoeveel nieuwe kiezers dat onschuldig ogende kwisje zal opleveren voor Bart De Wever. Het heeft mijn beeld dat ik al een tijdje van die man had alleen maar bevestigd. Dit is een intelligente man, een man met een brede kennis, die gevat uit de hoek kan komen. Ik zag hem voor het eerst enkele jaren geleden in het programma "Bracke en Crabbe" in de aanloop naar verkiezingen. Ik denk dat het 2003 was. Toen ik Bart De Wever in dat programma bezig hoorde was ik verbaasd over twee zaken. Ten eerste, amai, dat was nog eens een politicus die het goed kon uitleggen, absoluut geen 'babe' maar eerder een politiek beest puur sang. Ten tweede, net enkele maanden terug in Belgie na bijna 5 jaar in de VS, kon ik absoluut niet vatten hoe iemand zo kortzichtig zijn om zich willen bezig te houden met een politieke partij die de onafhankelijkheid van Vlaanderen eist. Hij boezemde bij mij tegelijkertijd respect (intelligent, welbespraakt, niet uit de hoogte, duidelijke principes) en angst (conservatief denken, erg rechts, te principieel) in. En dat deed hij ook nu weer in de Slimste Mens. Ik bewonder mensen die "witty" zijn (zoals dat zo mooi heet in het Engels). Ik ben helemaal niet ad rem. Ik ben eerder iemand die een paar uur na een conversatie denkt: dat had ik moeten antwoorden. Mijn bewondering heeft hij; mijn stem krijgt hij niet.
Hij zou niet misstaan in dat andere TV-programma dat kijkcijfers verpulvert: Van vlees en bloed. Ook in die kijkcijfers ben ik niet meegeteld en wel om een heel simpele reden: ik kijk niet. Ik heb een paar weken geleden 10 minuten gekeken omdat ik wilde weten waarover de hype ging. Neen, dank u. Ik vond er niks aan. Er hangt net iets teveel Vlaamse klei aan dat programma. Met alle respect voor de acteurs en regisseurs van de ploeg. Neen, 't is niet omdat ik vegetarier ben, want dat ben ik niet. Maar in die paar minuten die ik keek, was er een vechtpartij, viel ongeveer 10 keer het woord 'boshoer' (Ik voel het al aankomen dat dat 1 van de woorden van 2009 gaat worden), werd een weekend op hotel verknald door de mededeling van de echtgenoot dat hij vreemd was gegaan en was er een natuurgids-in-spe die faalde voor zijn examen omdat er geen wandelaars kwamen opdagen) Hoe triest kan een programma zijn? Ik hou van drama, maar niet dit soort drama. Maar we zullen het maar houden bij de gustibus et coloribus non est disputandum De bouletten die ik kreeg te zien (in een Atomiumconstructie) zagen er bijzonder smaakloos uit. Over smaak gesproken: wat vindt u van 'de Smaak van De Keyser'?

maandag 2 februari 2009

verloren maandag

Op deze winterse maandag waarop ik -samen met de 8000+ collega's van de KU Leuven een extra vrije dag heb, maak ik er een cocoon-dag van voor 'me, myself and I'. Moet ik niet nog vanalles en nog wat? Ja, de to-do list is lang. Er is een boiler die lekt (weliswaar heel langzaam en daardoor stel ik het al veel te lang uit om een loodgieter te bellen). De wasmand met vuile was puilt weer eens uit. Er is een bijdrage voor een boek dat allang had moeten klaar zijn. Dat laatste besluit ik tot de avonduren voor me uit te schuiven. Het schrijven gaat zoveel vlotter tussen 21u en ... 'k Weet het: geen voorbeeld van time management en bovendien het ideale recept om mijn slaaptekort nog te vergroten want wanneer er tot in de nachtelijke uurtjes wordt geschreven, doet het opstaan zo zeer na een veel te korte nacht! Ik zou dus beter overdag mijn tekst afwerken of tenminste iets doen aan die stapel was en/of te sorteren papieren op mijn bureau of gaan boodschappen doen. Maar ik maak er mijn eigen verloren maandag van. Een computer met internetverbinding, meer heb ik vandaag niet nodig.
Een sluimerende winterblues wordt verjaagd met een bod doen op enkele spullen op e-Bay, plannen maken voor een zomerse roadtrip, tussen het surfen door de geluidsknop heel ver openzetten om totaal ongestoord te dansen op muziek van Lenny Kravitz en Kylie Minogue, op i-Tunes songs downloaden van Ella Fitzgerald, wat blogs lezen. Ik verlaat de kamer alleen om een kop thee, een koekje afgewisseld met een stuk fruit en water te gaan halen. Het plan om pannenkoeken te bakken omdat het Lichtmis is wordt geschrapt. Dat zou teveel actie vergen op deze luie achter mijn computer zitten dag. Kan het nog luier? Jawel, ter afwisseling dankzij 'net gemist' naar de Pappenheimers kijken. Dat ga ik nu doen. En daarna zal het al ongeveer tijd zijn om uit mijn coconnetje te kruipen en Dochterlief te gaan afhalen. Wellicht hou ik er morgen naast een berg was en papieren, ook een berg schuldgevoelens aan over als ik bedenk dat ik mijn vrije dag toch wat nuttiger had kunnen invullen...