donderdag 23 augustus 2007

geen gebrek aan zelfvertrouwen

Ikzelf durf wel eens aan mijn eigen kunnen te twijfelen. Zelfvertrouwen is niet meteen iets waarin ik uitblink. Dochterlief echter is op die leeftijd dat alles lijkt te kunnen en blaakt van zelfvertrouwen. Gisteren verkondigde ze heel overtuigd dat ze tot in Oostende kan fietsen (ze kan sinds een paar weken zonder zijwieltjes fietsen, weliswaar af en toe een beetje wankel lukt het een paar 100 meter misschien wel zonder vallen). Toen ze aan iets in mijn blik las dat ik haar niet geloofde, deed ze er nog een schepje bovenop: "Mama, echt waar, ik kan tot in, tot in, euh, ... EGYPTE (!) fietsen". Voila, nu was ik helemaal overtuigd.
En als ze springt, springt ze "bijna tot tegen het plafond" en als ze een bal omhoog gooit, gooit ze die soms "bijna tot aan de wolken". En als ze met papa "vecht", dan drukt ze hem helemaal plat, zo sterk is ze. En natuurlijk kan ze wel "100 miljoen duizend" andere dingen "megasuperkeigoed".

donderdag 16 augustus 2007

page turner

-zucht- het voelde een beetje vreemd, ik klapte "De schaduw van de wind" dicht. Het leek nog maar 5 minuutjes geleden dat ik naar bed ging en tegen s. zei: "Ik ga slapen. Maak jij het ook niet te laat?" We hebben allebei de niet zo gezonde gewoonte om 's avonds veel te laat op te blijven om te computeren (internetten, bloggen, mailen, ...) of 1001 andere zaken te doen, die op dat moment niet te lijken kunnen wachten tot de volgende dag (homebanking, afwasmachine leeghalen en weer vullen, een wanhopige blik op de berg was gooien, maar bedenken dat het al te laat is om de wasmachine te laten draaien want de buren hebben recht op hun nachtrust, boodschappen lijstjes en andere to-do lijstjes maken,...). Heel af en toe gunt s. zichzelf ook wat echte -voor mij totaal onbegrijpbare- ontspanning met z'n gamecube. "Blijf je niet te lang gamen?", zei ik nog terwijl ikzelf al naar dat dikke boek greep dat me nu al een dikke week een paar zalige uurtjes leesgenot had bezorgd. Ieder diertje zijn pleziertje. S. aan 't gamen, ik met Daniel en co. rondzwerven in Barcelona. Nog enkele bladzijden lezen, nam ik mezelf voor, tot s. ook naar bed komt. En toen was het plots middernacht voorbij en had ik de laatste letters gretig doorgeslikt en was het plots uit met de leespret. Blij dat ik nu wist hoe het allemaal in elkaar zat met Daniel en Julian en Penelope en Fermin en Nuria en Bea, met wie ik wat tijd had doorgebracht. Jammer dat het al gedaan was, want ik had echt niet de bedoeling gehad om het die avond al uit te lezen. Dus gisterenavond liep ik een beetje doelloos rond, in dat halve uurtje tussen de tanden al gepoetst en helemaal klaar voor bed en het echte naar bed gaan, dat perfect zou kunnen opgevuld worden met wat lezen, maar ik had niet meteen een opvolger voor "De schaduw van de wind" klaar liggen. Via Amazon, nog zo'n fantastische uitvinding op 't internet, had ik wel net "Russian Imperialism: Development and Crisis" toegestuurd gekregen, maar dat behoort tot de categorie "vakliteratuur" en het zou doodzonde zijn om dat half uurtje relaxatie daarmee te vullen. Dan maar wat ge-Ebay-ed en een bod gedaan op een kinderfietsje, omdat dochterlief haar huidige fietsje stilaan ontgroeit. Maar zeg nu zelf, Ebay-en is nog half niet zo leuk als door het spookachtige huis van de Aldaya's sluipen tijdens een stormachtige nacht op zoek naar de geheimen van Julian Carax. U weet wellicht waarover ik het heb, want De schaduw van de wind is een bestseller die door velen voor mij is verslonden. Mocht u het toch nog niet hebben gelezen, het is nu aan een superprijs van 15 euro te koop in elke "betere boekhandel". Da's peanuts vergeleken met de prijs van een game voor gamecube en zoveel meer fun!

maandag 13 augustus 2007

't internet is toch fantastisch

Terug van een weekje weggeweest. In een piepklein dorpje, waar het enige wat lawaai maakt de klokken van de dorpskapel zijn, waar elke straat zijn eigen wijnboer heeft, waar de huisjes er allemaal postkaartjes-perfect uitzien met bloemen op het balkon en op het binnenhof, waar de lokale oudjes 's avonds de nieuwtjes uitwisselen op het bankje bij de fontein, waar we naartoe reden zonder ook maar een halve meter file; stress lijkt er nog niet te zijn uitgevonden en onthaasten doe je er vanzelf bij voorkeur met een glaasje wijn in de hand; kortom, het was er heerlijk vertoeven. Neen, ik ga hier niet verklappen waar het precies was. Het is er -naar Westeuropese normen- nog redelijk authentiek en wordt er niet platgelopen door toeristen. Geen enkele andere Belg tegengekomen, en alleen 1 koppel Nederlanders in het dichtstbijgelegen stadje gehoord. Je moet er wel een beetje Duits kunnen sprechen, want er is geen kat die een woord Engels lijkt te kunnen. Maar zelfs met dat kleine beetje Duits dat ik alleen maar in 1 maandcursus CLT lang geleden heb opgestoken lukte dat wel. Ook dochterlief kon haar al redden met 'apfelsaft bitte' en 'danke schon'. Ik had ons vakantie-appartementje via het internet gevonden en bij deze was ik dus nog maar eens aangenaam verrast over wat wat zoeken op het internet kan opleveren. Trouwens, zo'n weekje zonder internet, e-mail en computer mag ook wel eens af en toe. Ik had zelfs manlief kunnen overtuigen om zijn laptop thuis te laten. Wie hem kent, weet dat dat niet zijn gewoonte is. Zijn Blackberry ging wel mee, en ik zag hem soms stiekem wel mailtjes lezen en beantwoorden op zijn 'zwarte bes' (zoals ik dat ding meestal noem als ik zin heb om het door het raam te gooien). Maar het stoorde me niet, want hij deed dat meestal terwijl ik helemaal verdiept was in "De Schaduw van de wind", het boek dat ik op de valreep nog kocht als vakantielectuur en waar ik nog geen seconde spijt van heb gehad. Het is nog niet helemaal uit, want het is een kanjer van meer dan 540 blz, maar ik ben er al een flink stuk in opgeschoten. Lang geleden dat ik nog met zoveel enthousiasme een dikke roman heb gelezen. Op die manier ben ik niet alleen een weekje in Duitsland geweest, maar ben ik ook een beetje naar Barcelona gereisd. Maar nu terug in Leuven dus, back to business.