dinsdag 27 januari 2009

Obama is een os

Ik wens u van harte een gelukkig 4707! Mijn oprechte Chinese nieuwjaarswensen komen weliswaar een dagje te laat, maar ik was het niet vergeten, hoor! Gisteren heb ik hier staan wokken en werden al de Chinese spulletjes die we in huis hebben eens afgestoft (en dat zijn er toch al aardig wat dankzij de relatiegeschenkjes die Manlief ontvangt van Chinese collega's) om het Jaar van de Os in te luiden. Kijk ook eens naar deze schitterende foto's van hoe dat feest werd gevierd in het Oosten. Dochterlief vindt het reuzeleuk die Chinese zodiac. En hey, ik ook, vooral nu, omdat ik een Os ben! En lieve mensen, ik verkeer in goed mannelijk gezelschap want enkele andere Ossen zijn: George Clooney, Vincent Van Gogh, Johan Sebastian Bach en... last but not least: Obama himself! Niet dat ik veel geloof hecht aan dat soort toestanden, want als ik zo lees welke karaktereigenschappen typerend zouden zijn voor een Os heb ik duidelijk enkele bedenkingen: geboren leider? handig met de handen?? Maar 1 ding heb ik alvast heel erg goed gedaan, want een Os zou uitstekend passen bij (neen, niet een ezel)een Haan en jawel, Manlief is een Haan! Nu nog wat aan mijn zogenaamde aangeboren leiderschapstalent werken (1 keer in de 12 jaar moet dat toch lukken) en dan wordt dit helemaal mijn jaar!

maandag 26 januari 2009

vluchten

Het onnoemelijke leed veroorzaakt door de acties van een dolle man kleurt het anders al grijze nieuws nu gitzwart. Neen, ik doe niet mee aan het uitsteken van beschuldigende vingers richting politici en psychologen, aan het debat over voor of tegen het afsluiten van creches, aan het speculeren over hoe geschift die man is en wat die demonen in zijn hoofd heeft gebracht, aan het doemdenken over hoe erg het met onze maatschappij is gesteld.
Ik wil vluchten uit deze werkelijkheid. Vluchten naar een mooiere of tenminste andere wereld. En dat deed ik. Ik ging op reis met Federiko Garcia Lorca door het Spanje, New York en Cuba van de jaren '20-'30 op zaterdagavond. Ambiteus amateurtoneel puur gedreven op de kracht van de woorden van Lorca aangevuld met perfect gekozen soundscapes. Op zondagmiddag was ik in het Versailles van Marie-Antoinette vol intrigues, verraad en decadentie. Bijzonder gesmaakt samenspel van harpiste Ann Fierens, sopraan Anne Cambier en een werkelijk verrukkelijke Michael Pas.

donderdag 22 januari 2009

Brokeback Mountain Trailer

Niet zomaar een cowboy film

Vrijdagavond. Ik scroll door het filmaanbod van Belgacom TV. Ik ga voor Brokeback Mountain. Ja hoor, iets meer dan 2 uur later besluit ik: helemaal goed gekozen! Ik had de film nog niet gezien een beetje afgeschrikt door het feit dat hij in 2006 zo laaiend enthousiast werd onthaald en overspoeld met prijzen. Mijn hoge verwachtingen durven dan wel eens voor een teleurstelling zorgen als ze niet worden ingelost. Maar niet in dit geval: ik ben heel blij dat ik hem nu eindelijk toch heb gezien.
Schitterende beelden van het 'Wilde Westen'. Man, wat zou ik graag eens kriskas door die hele Verenigde Staten trekken, ook door die 'rode staten' met nietszeggende namen als Wyoming, South Dakota of Montana. Een hele goeie vriendin woont in Idaho, niet ver van Utah, en wanneer zij het over camping of hiking in de mountains heeft, moet je je daarbij het avontuurlijke soort kamperen voorstellen dat die 2 schapenhoeders in deze film doen: echt afgezonderd van de beschaafde wereld, mijlenver van het dichstbijzijnde stadje, overgelaten aan de grillen van de natuur. En daar in dat schitterende landschap, daar bloeit dan die prille homoliefde.
Ang Lee heeft dat gewoonweg briljant aangepakt: die combinatie van de natuur, dat rauwe leven op den buiten, het tijdskader van de jaren '60 en die relatie tussen die 2 mannen maakt dat er geen grammetje te veel is aan deze film, gewoon schoon en puur. De toon wordt al meteen gezet van bij de beginscene: weinig dialoog, trage opbouw, maar geen seconde vervelend, omdat elk beeld zoveel zegt.
Ook al zijn we nu enkele decennia verder, nog steeds is 'out there' in die staten van de Verenigde Staten waar mensen rondrijden met stickers als 'proud member of the NRA' en alleen een enkeling op Obama stemde (in Wyoming won McCain de 3 electoral votes van de staat en hebben ze sinds 1964 niet meer voor een democratische president gestemd) gay zijn 'not done', erger dan dat: een 'sin', die moet gestraft worden. De film veroorzaakte dan ook de nodige controverse in Amerika. De film is echter veel meer dan een aanklacht tegen homofobie. Wat deze film zo ijzersterk maakt is dat het ingetogen blijft, dat de karakters zo goed zijn uitgediept, dat het op geen enkel moment zeemzoeterig wordt, dat hun liefde en hun frustraties zo oprecht worden getoond. Er wordt geen woord teveel gezegd, zeker niet door Heath Ledger, die zijn rol schitterend vertolkt, worstelend met zijn gevoelens, pogend om mee in de pas te lopen die de maatschappij van hem verwacht. Nen echte binnenvetter. Ook de meer flamboyante Jack is schitterend neergezet door Jake Gyllenhaal. Deze laatste was bij mij nog niet echt bekend. Heath Ledger kende ik wel al voor hij beroemd werd door te vroeg te sterven. Ik zag hem in The Patriot (met Mel Gibson), Monster's Ball (geen film voor doetjes), A Knight's Tale (heel fijne film die ons aangenaam verraste), en The Brothers Grimm (naast Matt Damon), maar hier in Brokeback Mountain speelt hij veruit zijn beste rol waarin ik hem bezig zag (ik heb The Dark Knight nog niet gezien). De scene bij de ouders van Jack waarin Enis de hemden vindt en die dan tactvol meegegeven krijgt van de moeder vond ik hartverscheurend mooi. En jawel, tegen het eind zat ik met tranen in de ogen toen ik al zuchtend zei tegen Manlief die achter zijn computer zat: dat was een schone film. Hij, verbaasd: "Wat zie ik daar, tranen bij een cowboy film?" Ikke: "Yep, maar dat is dan ook niet zomaar een cowboy film."
Al googelend stelde ik net vast dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat Heath Ledger overleed in New York: dus draag ik dit postje graag op aan hem als eerbetoon voor zijn acteurscarriere die nog maar net goed op dreef begon te komen.

maandag 19 januari 2009

blauwe maandag


Hopelijk voelde u zich niet al te down op deze 'blue Monday'. Ik had eerder last van de blues op vrijdag. Mijn bureauspullen, inclusief mijn desktop computer, had ik afgedekt onder lakens en vuilniszakken achtergelaten, hopend op de goodwill van de werkmannen dat ze niet al te doortastend en nietsontziend zouden tewerk gaan bij het plaatsen van nieuwe ramen. Eindelijk is onze verdieping aan de beurt in het jarenlange renovatieproject op de campus. Klein detail: terwijl de collega's van de andere verdiepen dankzij vernuftig inelkaar gestoken planning verhuisden van hun oude niet-gerenoveerde bureau's naar kant-en-klare gerenoveerde bureau's, moeten wij die als laatste aan de beurt komen, gewoon doorwerken in onze oude bureaus terwijl de renovatie terplekke wordt uitgevoerd. Alle respect voor de werkmannen, maar het geluid dat hun radio's en drilboren (en vooral de combinatie van die 2) produceren gaat NIET samen met het produceren van wetenschappelijke essays, om het nog beleefd uit te drukken. We hebben het dan nog niet over de stofwolken, verfgeur en het feit dat de lift zowat permanent door hen wordt in beslag genomen. Bovendien werd de datum waarop we echt niet op onze bureau zouden kunnen omdat er ramen werden geplaatst, steeds weer verschoven alsof we zelf geen werkplanning te volgen hebben. Enfin, vrijdag was het dus zover en uitgerekend op die dag werd hier thuis ook volop geboord en was er stof a volonte en constant stroomonderbrekingen, waardoor op de computer werken ook hier thuis uitgesloten bleek (ik weet het: het klinkt pre-historisch, maar ik heb geen laptop). Neen, het waren geen grote renovatiewerken hier. Het ging slechts om het plaatsen van wat verlichting. Hier gaat u geen voor en na foto's van indrukwekkende verbouwwerken kunnen bewonderen, zoals dat wel het geval is bij blog- en stadsgenoot Lies. In een conversatie donderdagavond heb ik nog bekend dat ik nog nooit een gyproc-plaat van dichtbij heb gezien (terwijl het een woord is dat bij zowat elk vriendenbezoek wel eens valt, want iedereen lijkt te zitten (ver)bouwen). Manlief en ik komen op dat vlak wondermooi overeen: voor ons geen (ver)bouwplannen, dank u. Mijn twee werkplekken die niet bruikbaar zijn door de aanwezigheid van mannen met allerlei gerief waarvan ik de benamingen niet eens ken; dat is voor mij al meer dan voldoende om een overdosis 'verbouwstress' te krijgen. De gedachte dat ik mijn weekend zou vullen met het opkuisen van de rommel en stof achtergelaten door de werklui hier thuis maakte mij niet bepaald vrolijk. Maar Manlief loodste me naar boven met de belofte dat hij dat allemaal wel in orde zou brengen (en dat deed hij ook: hij kuiste zowat de hele zaterdag!), schonk me een glaasje in en liet me wegzakken achter "Brokeback Mountain" en die film maakte mijn vrijdag helemaal goed. Later deze week meer over die film, maar ik wilde u nu gewoon zeggen dat ik met het oog op morgen vandaag gewoonweg niet depri kon zijn. Morgen is het Inauguration Day en op de achtergrond staat CNN op om er niet teveel van te missen. Op de website van de NYTimes geniet ik al dagenlang mee van de 'anticipation', al die speculaties over welke woorden hij zal gebruiken, van de analyse van al de vorige speeches, van de prachtige fotoreportage van de nauwe medewerkers van Obama die de NYTimes Magazine publiceerde, de analyse van de invloed van boeken op Obama, van hoe vaak het woord 'historisch' valt, denk bij het zien van de beelden uit DC met nostalgie terug aan 8 jaar geleden toen ik een maand lang daar woonde, vlak achter Capitol Hill en een beetje verliefd werd op deze fascinerende stad. Neen, mensen, dit is geen dag om blue te zijn. Dit is Amerika op zijn best, het land van woorden als 'great', 'nation', 'together', 'united', 'diversity', ... Geniet er mee van en duim vooral mee dat de beloftes kunnen worden omgezet in realiteit. Dromen mag toch ook op een blauwe maandag?

woensdag 14 januari 2009

telefoondoodelen

Het staart me zwart op wit in het gezicht vanop het blad papier dat hier vlak bij me ligt. Op dat blad had ik stukjes zin voor een project neergepend. Nu zijn de letters allemaal overschreven met veel krullen en lijnen, enkele zijn met potlood zachtjes ingekleurd, ertussen staan bloemen getekend en enkele symmetrische figuren waarvan ik geen idee heb wat ze voorstellen. Nochtans komen ze van mijn eigen hand. Ik heb zitten doodelen.

Doodelen is gedachteloos lijntjes en cirkeltjes tekenen op een kladblok terwijl je aan het telefoneren bent. We doen het al jaren en omdat je je niet concentreert op waar je mee bezig bent (het doodelen dus), maar op je telefoongesprek, krijg je vaak de mooiste lijnen.


Ik die echt helemaal niet creatief ben met mijn handen en geen enkel talent voor schetsen, tekenen, schilderen,... heb. Ik staar ongelovig naar het papier, want het roept herinneringen op.

Lang geleden, voor doodelen een trend was; voor er zelfs een woord bestond voor dat soort spontaan naar boven borrelende krulletjes en lijnen en figuurtjes neerkrabbelen, deed mijn moeder het al. Helemaal onbewust, terwijl ze in de hall in telefoongesprek was. Ik vond het als kind fascinerend om toe te kijken hoe ze dat deed zo praten aan de telefoon en ondertussen op het notablokje naast de telefoon zwierige lijnen uit haar hand laten tevoorschijn komen. Een vluchtig neergeschreven boodschap (meestal iets over het verzekeringswerk dat mijn vader deed), werd tijdens een langer telefoongesprek versierd met die doodles. Ik zie me daar weer staan in de hall, waar het altijd iets frisser was. Het was nog lang voor er draagbare telefoons waren. De telefoon stond in de hall.
Als tiener hing ik urenlang in die hall aan de telefoon met een vriendin, die ik nochtans al de hele dag op school had gezien, maar waarmee ook 's avonds zo nodig nog heel veel moest besproken worden, gaande van huiswerk tot prille verliefdheden. Wegens nog niet bestaan van gsm, chatten, sms, facebook en msn gebeurde dat daar in de hall aan die grijze telefoon. Heel soms werd het ding meegesleurd tot in mijn kamer als er op fluistertoon geheimen werden overgebracht naar de andere kant van de lijn. Maar doodelen, neen, dat deed ik toen niet. Nu dus wel. Een bewijs, zwart op wit, dat zegt dat ik op mijn moeder lijk (of ik dat nu fijn vind of niet).

zaterdag 10 januari 2009

cinefiel, ikke?


In een mailtje noemde iemand mij onlangs een cinefiel en ik beschouwde dat als een compliment. Maar tegelijkertijd deed zijn vraag naar filmtips mij nog maar eens beseffen dat ik toch nog niet vaak genoeg films kijk om het label van een echte cinefiel waardig te zijn. In een Knack Weekend van enkele weken geleden (ik lees de oude exemplaren af en toe die mijn vader mij doorspeelt, want hij heeft een abonnement) overliep ik de top 5 films van 2008 van enkele recensenten. Entre les murs, de film die ik in de kerstvakantie met vriendinnen ging bekijken, scoorde heel goed in die lijstjes. Ik vond het ook een erg goeie film, vooral omdat die je echt aan het nadenken zet over een aantal hete maatschappelijke hangijzers en omwille van de originaliteit (de leraar en de leerlingen acteren als zichzelf). Na de film babbelden we er nog over na in een cafeetje, want het is echt een film waarover je nog lang kan napraten, zeker in het gezelschap van mensen die in de onderwijssector werken. Het gebrek aan discipline bij de leerlingen, hun gebrek aan respect voor hun leerkrachten, voor regels, hun nonchalante houding tegenover alles en iedereen levert zeker stof voor discussie op; maar wat mij het meest aangreep was eigenlijk niet dat. Ik vond het vooral beklijvend om te zien hoe het duidelijk is dat sommige van die leerlingen totaal geen toekomst voor zich hebben om naar uit te kijken, hoe het eigenlijk van meet af aan vast lijkt te liggen dat zij de dromen van hun ouders (die uit verre landen zijn verhuisd om in West-Europa een toekomst uit te bouwen) nooit zullen kunnen waar maken, hoe zij eigenlijk vogels voor de kat zijn in het onderwijssysteem en in de maatschappij in het algemeen. Het lijkt me dan ook niet verwonderlijk dat je je met dergelijke perspectieven niet gedraagt als een Streber (zoals ik destijds wel was), dat je lak hebt aan al die (leerkrachten, geef maar toe) soms heel erg kinderachtige en weinig praktische regels of details (mooi geillustreerd in de film in de discussie over het nut van de ik weet al niet meer welke grammaticale nachtmerrie uit de franse taal). De film die door een leerkracht is gemaakt is trouwens niet geheel vrij van enige zelfspot voor het soms erg typerende gedrag van leerkrachten die soms wel bijzonder veel zelfbeklag hebben en over futuliteiten eindeloos kunnen discussieren (over de prijs van een kop koffie bijvoorbeeld). De film bewaart een delicaat evenwicht in het portretteren van de leerkrachten en de allochtonen leerlingen met aandacht voor de kwaliteiten en gebreken van beide groepen. Petje af voor alle leerkrachten die er dag in dag uit het beste proberen van te maken in deze scholen, niet alleen in Parijs, maar ook in Mechelen, Antwerpen, Anderlecht, en andere multiculturele buurten; maar toch gaat na het bekijken van deze film mijn hart in de eerste plaats naar die zogenaamde 'moeilijke leerlingen', die elke dag opnieuw een overlevingsstrijd moet leveren in hun relaties met de harde woorden (en vuisten) van andere jongeren, met de soms totaal onbegrijpelijke gewoontes, regels en taal van andere culturen, met de misschien aanlokkelijke criminaliteit, met de torenhoge verwachtingen van hun ouders, met zichzelf als pubers. Wat zou het mooi zijn als er een sequel van entre les murs kwam binnen 10 jaar waarin kon worden getoond dat de leerlingen stuk voor stuk goed zijn terecht gekomen.
Andere film die ik graag had gezien in 2008: Waltz with Bashir. Iemand van jullie hem gezien?

dinsdag 6 januari 2009

't vriest dat het kraakt

waarschuwing: hoog 'lang leve NY' gehalte in deze post
mijn excuus: het heimwee slaagt bij dit soort weer hevig toe


Het vriest letterlijk dat het kraakt. Ik probeer de auto sneeuwvrij te maken nadat ik hem gisteren heel de dag onder zijn witte deken liet staan. De handschoenen die ik zondag in de solden kocht bewijzen hun nut en ze blijken wel degelijk 'water resistant' waardoor ik bereid was om er wat extra geld aan uit te geven (ook al was dat dan een soldenprijs). De zon schijnt heerlijk. Ik heb me lekker warm ingeduffeld. Man, van dit soort dingen word ik helemaal nostalgisch naar onze tijd in New York. Daar was sneeuwruimen er elk jaar wel bij. Daar had iedereen een 'shovel' om meteen na de sneeuwstorm aan de slag te gaan om een paadje in de diepe sneeuw vrij te maken. HEERLIJK was dat. Tot aan je knieen of dieper in de sneeuw wegzakken. 's Avonds door de besneeuwde buurt een wandeling maken, zo goed als geen auto's op straat, behalve dan de stoere binken met hun sneeuwploegen, en voor de rest alles zo onvoorstelbaar stil. Op zo'n dagen begonnen ze op de radio van 's ochtends vroeg de 'school closings' om te roepen en verzocht zelfs IBM de medewerkers vriendelijk om thuis te blijven als de kans er in zat dat je over te gevaarlijke wegen moest rijden om op het werk te geraken. Manlief - workaholic als hij is - vertrok eens onbesuisd naar het werk op zo'n dag en kwam terug met een 'total loss' auto. Gelukkig hadden we een omniumverzekering en kwam hij er zonder kleerscheuren vanaf. Vanaf toen sloeg hij de goede raad die op sneeuwdagen 's morgens werd afgeroepen op alle lokale radiostations niet meer in de lucht.
Hier probeert iedereen zich ten alle kosten toch te verplaatsen, ook al zitten ze dan 3 uur in de auto op weg naar hun werk. Wij Belgen zijn toch zo bezeten van het 'kloppen van de werkuren'. Ik bedoel daarmee zeker niet dat er hier harder wordt gewerkt dan in de VS. We hebben dat gewoon in ons zitten dat we 'op den bureau' moeten zijn. Terwijl heel veel van de mensen die zo'n bureaujob hebben waarschijnlijk ook van thuis uit hun werk kunnen doen. Er zijn natuurlijk beroepen die altijd moeten doorgaan: sneeuw of geen sneeuw. Maar er zijn ook heel veel taken die je van thuisuit kan doen of -als dat niet kan- desnoods de dag erna kan inhalen door wat langer te blijven of geen koffiepauzes of sigarettenpauzes te houden. Ik denk dat wij Belgen wel de kroon spannen in het houden van dergelijke pauzes. Niet dat ik daar iets tegen heb. Dergelijke pauzes hebben ongetwijfeld een hoge sociale waarde. Maar ik heb wel bedenkingen als sommige mensen permanent lijken buiten aan een sigaret te staan lurken. Enfin, ik ga hier niet verder staan jakkeren en zeuren, want eigenlijk word ik heel goed gezind van dit weertje. Toen ik in de uiteindelijk bijna helemaal sneeuwvrij gemaakte auto (er lag er nog op het dak van de auto waar ik niet aan kon) wegreed vertelde die me vrolijk dat het 22 graden was. Neen, mijn auto sprak geen wartaal. 't Is een Amerikaan ('t is te zeggen een Japans merk gekocht in de US en mee naar hier verhuisd). Hij rekent in Fahrenheit (en vertelt me hoeveel miles/per uur ik doe en of ik South East of North West rij). 32 graden Fahrenheit is nul graden Celcius. Hoe de omrekening precies gebeurt, heb ik nooit helemaal onthouden, maar ik weet 1 ding zeker: als het maar in 'de twenties' is, is het behoorlijk koud en dan hebben we het nog niet over de 'wind chill' die daar soms bij hoorde. Ik zie me zelf nog lopen in downtown Manhattan ingepakt in mijn warmste kleren en met een dikke sjaal helemaal rond mijn gezicht zodat alleen mijn ogen en neus vrij waren, omdat de ijskoude wind door merg en been ging. Dus kom aub niet zeuren dat je het koud hebt als het eens rond het vriespunt is, want dan heb ik de neiging om je vierkant uit te lachen. Het lijkt mij dat veel mensen er zich hier niet naar kleden. Een tip: laagjeskledij helpt echt en dames, neen, nylonkousen daar hou je je voeten niet mee warm! Laagjes kan je van je afpellen als je dan uiteindelijk toch op je warme bureau arriveert. Wat wilde ik nu eigenlijk zeggen? Juist ja: geniet van dit echte winterweer, maak het gezellig binnen en buiten, strooi eten voor de vogeltjes, geef de postbode of de mannen van de vuilniskar een jeneverke, haal je portemonnee boven voor de bedelaar aan de ingang van de supermarkt, maak tijd voor een gezelschapsspelletje met je gezin of vrienden, verwarm je handen aan een kop thee of een kom soep, maak je stoep ijsvrij en lig niet wakker van de gasrekening. De Russen hebben de kraan wel dicht gedraaid, maar daar zullen wij hier in Belgie weinig of niks van voelen. Laat dit weer je er vooral niet toe brengen om dat doen waar wij Belgen o zo goed in zijn: steen en been klagen. De ultieme tip om het warm te krijgen: lekker dicht tegen je lief aan gaan liggen in bed. Dat is wat ik nu ga doen.

maandag 5 januari 2009

verplicht huiswerk

Als ik de minister van onderwijs was, dan zou ik vandaag hebben uitgeroepen tot een extra vakantiedag met als verplicht huiswerk het maken van een sneeuwman en het houden van een sneeuwballengevecht samen met de mama's en papa's (die dan ook zouden mogen thuisblijven van de minister van werk). Het zou natuurlijk ook een beslissing van onze nieuwe premier mogen zijn. Het zou hem meteen een imagoboost van formaat bezorgen (althans in mijn kinderlijke ogen).