Niet zomaar een cowboy film

Vrijdagavond. Ik scroll door het filmaanbod van Belgacom TV. Ik ga voor Brokeback Mountain. Ja hoor, iets meer dan 2 uur later besluit ik: helemaal goed gekozen! Ik had de film nog niet gezien een beetje afgeschrikt door het feit dat hij in 2006 zo laaiend enthousiast werd onthaald en overspoeld met prijzen. Mijn hoge verwachtingen durven dan wel eens voor een teleurstelling zorgen als ze niet worden ingelost. Maar niet in dit geval: ik ben heel blij dat ik hem nu eindelijk toch heb gezien.
Schitterende beelden van het 'Wilde Westen'. Man, wat zou ik graag eens kriskas door die hele Verenigde Staten trekken, ook door die 'rode staten' met nietszeggende namen als Wyoming, South Dakota of Montana. Een hele goeie vriendin woont in Idaho, niet ver van Utah, en wanneer zij het over camping of hiking in de mountains heeft, moet je je daarbij het avontuurlijke soort kamperen voorstellen dat die 2 schapenhoeders in deze film doen: echt afgezonderd van de beschaafde wereld, mijlenver van het dichstbijzijnde stadje, overgelaten aan de grillen van de natuur. En daar in dat schitterende landschap, daar bloeit dan die prille homoliefde.
Ang Lee heeft dat gewoonweg briljant aangepakt: die combinatie van de natuur, dat rauwe leven op den buiten, het tijdskader van de jaren '60 en die relatie tussen die 2 mannen maakt dat er geen grammetje te veel is aan deze film, gewoon schoon en puur. De toon wordt al meteen gezet van bij de beginscene: weinig dialoog, trage opbouw, maar geen seconde vervelend, omdat elk beeld zoveel zegt.
Ook al zijn we nu enkele decennia verder, nog steeds is 'out there' in die staten van de Verenigde Staten waar mensen rondrijden met stickers als 'proud member of the NRA' en alleen een enkeling op Obama stemde (in Wyoming won McCain de 3 electoral votes van de staat en hebben ze sinds 1964 niet meer voor een democratische president gestemd) gay zijn 'not done', erger dan dat: een 'sin', die moet gestraft worden. De film veroorzaakte dan ook de nodige controverse in Amerika. De film is echter veel meer dan een aanklacht tegen homofobie. Wat deze film zo ijzersterk maakt is dat het ingetogen blijft, dat de karakters zo goed zijn uitgediept, dat het op geen enkel moment zeemzoeterig wordt, dat hun liefde en hun frustraties zo oprecht worden getoond. Er wordt geen woord teveel gezegd, zeker niet door Heath Ledger, die zijn rol schitterend vertolkt, worstelend met zijn gevoelens, pogend om mee in de pas te lopen die de maatschappij van hem verwacht. Nen echte binnenvetter. Ook de meer flamboyante Jack is schitterend neergezet door Jake Gyllenhaal. Deze laatste was bij mij nog niet echt bekend. Heath Ledger kende ik wel al voor hij beroemd werd door te vroeg te sterven. Ik zag hem in The Patriot (met Mel Gibson), Monster's Ball (geen film voor doetjes), A Knight's Tale (heel fijne film die ons aangenaam verraste), en The Brothers Grimm (naast Matt Damon), maar hier in Brokeback Mountain speelt hij veruit zijn beste rol waarin ik hem bezig zag (ik heb The Dark Knight nog niet gezien). De scene bij de ouders van Jack waarin Enis de hemden vindt en die dan tactvol meegegeven krijgt van de moeder vond ik hartverscheurend mooi. En jawel, tegen het eind zat ik met tranen in de ogen toen ik al zuchtend zei tegen Manlief die achter zijn computer zat: dat was een schone film. Hij, verbaasd: "Wat zie ik daar, tranen bij een cowboy film?" Ikke: "Yep, maar dat is dan ook niet zomaar een cowboy film."
Al googelend stelde ik net vast dat het vandaag precies 1 jaar geleden is dat Heath Ledger overleed in New York: dus draag ik dit postje graag op aan hem als eerbetoon voor zijn acteurscarriere die nog maar net goed op dreef begon te komen.