zondag 30 december 2007

nieuwjaarsbrief

Oliebollen groot en klein, appelflappen, een glaasje wijn. Weer begint een heel nieuw jaar. Ik sta al met mijn versje klaar. Veel mooie dingen en een heleboel geluk, dan kan het nieuwe jaar niet meer stuk!
ondertekend, prinses, 1 januari 2008

met een trots moederhart vermeld ik er bij dat de bijhorende gebaren schattig zijn en ze het versje snel, traag, luid, stil, dansend en springend, zelfs van achter naar voor als het moet, kan opzeggen! En nu nog even geduld tot zaterdag, tot ik dan weer kan wegsmelten als mijn petekindje zijn versje komt opzeggen.

goede voornemens

Misschien vindt u dat allemaal maar niks, zo van die goede voornemens maken bij het begin van een nieuw jaar, omdat u uit eigen ervaring weet dat het meestal gewoon bij goede voornemens blijft. Wij doen er dit jaar wel aan mee, al was het al alleen maar omdat dochterlief enthousiast mee doet met het maken van "resolutions". Op haar lijstje staan: niet meer duimen (dat wordt zeker geen makkie), minder tv kijken (onder zachte dwang zijn we vooral het ochtendlijke "ketnetten" aan het afbouwen), meer gaan fietsen (maar dan moet ze eerst een nieuwe fiets krijgen van ons, want ze trapt met haar knieen tegen het stuur van haar huidig fietsje omdat ze in 2007 gegroeid is als een kool) en leren lezen en schrijven in het eerste leerjaar (iets waar ze naar uitkijkt). Op het lijstje van s. staat met stip op nummer 1- helemaal niet zo origineel - : vermageren. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij niet zozeer moet dieten door gewoon op het werk lunch over te slaan (wat hij nogal eens doet en dan valt hij 's avonds om van de honger en eet alles op wat hij in de kast vindt...) Er mogen wel een paar kilootjes af bij hem, de vele restaurantbezoekjes voor 't werk en voor plezier hebben geen gunstig effect op de omvang van zijn buikje. Maar het belangrijkste is dat hij meer gaat sporten. Hoe hij dat in zijn drukke agenda gaat inbouwen, dat zal de grote uitdaging worden. "Meer weekendjes met mama weggaan", zei hij ook toen dochterlief hem vroeg naar zijn goede voornemens. Dat vind ik nu eens een goed voornemen, waar ik hem met plezier ga aan herinneren. En de mijne? Mijn voornemens zijn groots en klein tegelijkertijd. Aan prinses heb ik beloofd: meer knuffelen (doen we al heel veel, maar mag altijd nog meer), meer samen gaan lunchen (heb ik recentelijk 2 keer met haar gedaan tijdens haar en mijn middagpauze, waarna ik met nieuwe energie weer ging werken en zij vrolijk weer naar school ging), meer verhaaltjes voorlezen (maar dat doe ik ook al elke avond, behalve als ik stikkapot ben, dan neemt papa het vertelritueel over. Ik beleef er evenveel plezier aan als zijzelf). Mijn doctoraat... Maar dat is niet echt een voornemen, dat is gewoon iets dat ik zal doen. Punt uit. Goede voornemens moeten te maken hebben met iets wat je gaat veranderen. Wel, ik ga proberen minder plannen te maken, minder te moeten van mezelf, meer te mogen, meer te genieten van het moment, meer dingen op me af laten komen, niet alles te beredeneerd doen, soms gewoon ook eens durven "niks" doen, een hele namiddag, een hele avond, een heel weekend lang... Ik hoop van harte dat u -als u daar net als ik heel slecht in bent- in 2008 het pure genot leert kennen van even aan geen enkel voornemen te denken.

zondag 23 december 2007

dreaming of a white christmas


Elk jaar doe ik het tegen beter weten toch stiekem telkens opnieuw: dromen van een witte kerst. Gisteren en eergisteren deed de natuur wel erg haar best om er als een prachtig winterlandschap bij te liggen om iedereen in kerststemming te brengen. Fijnstof en smog, daar leken al de autobestuurders op zoek naar een parkeerplaatsje in de binnenstad zich weinig van aan te trekken, want die cadeautjes moesten natuurlijk nog worden gekocht. Wij gingen met de bus, recht op ons doel af: de Fnac, waar het natuurlijk gigantisch druk was met lange rijen aan de kassa. Prinses hield angstvallig mijn hand vast, bang dat ze mama zou verliezen in die grote mensenzee. We hadden onze keuze snel gemaakt: vorige week had onze radio/cd-speler de geest gegeven. En nu we 2 weken veel tijd met ons gezinnetje thuis zullen doorbrengen wilde ik echt perse een nieuwe in huis, al was het alleen maar omdat dochterlief dan de cd met kerstliedjes tot vervelens toe zou kunnen draaien en ik tussendoor pogingen doe om Music For Life wat te volgen, de enige tijd van het jaar dat ik de knop nog eens richting Studio Brussel draai. De lange rij aan de kassa ging aangenaam verrassend vlot vooruit. Even later voelde de winterkou heerlijk verfrissend aan na de drukkende winkelwarmte. Zowel heen- als terug nog geen minuut op een bus moeten wachten. Radio direct geinstalleerd, prinses heeft onmiddellijk gejinglebelled en 'we wish you a merry christmas' meegekeeld tot aan het avondeten. Daarna hebben we ons in de zetel neergeploft en alledrie samen naar de samen met de radio aangeschafte DVD "Happy Feet" gekeken. De eerste keer dat we zo alledrie samen naar een "familiefilm" keken. Een film met verschillende lagen in het verhaal waar de mama's en papa's zeker andere dingen uithalen dan de kinderen. Technisch ook heel knap. Niet voor niks, de Oscarwinnaar voor beste animatiefilm. Enkele scenes vond prinses een beetje eng, dan kroop ze heel dicht tegen me aan. Maar bij andere scenes lachte ze het vrolijk uit en na de film stond ze al tapdansend op haar happy feet haar tanden te poetsen. Een perfect begin van de kerstvakantie als je 't mij vraagt. Zo wil ik nog wel een paar dagen: gewoon ontspannende dingen samen doen terwijl de lichtjes in de kerstboom branden. Have yourself a merry little Christmas!

woensdag 12 december 2007

Christmas shopping


Ik heb -in navolging van Peeters en Pichal- gewacht tot na de Klaas voor de Kerst. Maar nu ben ik er helemaal klaar voor. Laat de kerstlichtjes nu maar branden, maar volg toch ook de oproep van Lilith en haal die bengelende kerstmannen naar beneden please. Als u niet met de bejaardenbus naar de kerstmarkt in Aken reist, kan u komen de sfeer opsnuiven op de Leuvense kerstmarkt. Maar ik geef de 2 vrouwen die ik vorige week hoorde zeggen dat het toch elk jaar opnieuw dezelfde "kromekes me bougies" (vertaling: kraampjes met kaarsen) zijn, eigenlijk wel gelijk. U kan natuurlijk ook altijd naar London. Sinds kort slechts op 1u51 van ons verwijderd. U bent dus sneller in hartje London met de Eurostar, dan dat u erover doet om van bij u thuis op een regenachtige ochtend met uw auto op uw werk in Brussel te geraken. Ik heb er een jaartje gewoond en zou zeggen: ga naar London met de Eurostar, maar niet in de kerstperiode, want dan is het veel te druk in Regent Street, Covent Garden en Piccadilly Circus. Dus hier een tip voor een originelere bestemming voor uw kerstinkopen: Moscow city. U heeft dan ook nog wat tijd voor kerstshopping, want de Russisch Orthodoxe kerst wordt pas op 7 januari gevierd. Wees wel gewaarschuwd: u moet wat kapitaalkrachtig zijn, want in Moskou zijn tegenwoordig luxe en glamour geen vieze woorden uit het Westen meer. Je kan het zo decadent niet bedenken of je vindt het wel ergens in Moskou. Vooraleer u me een lijst van adresjes vraagt: ik ben geen expert terzake, want ik hou me ver buiten die kringen wanneer ik Rusland bezoek. Ik logeer meestal ergens in een studentenresidentie, niks exclusiefs, maar doorgaans wel inclusief kakkerlakken à volonté.

donderdag 6 december 2007

prinsessen


Ik durf wedden dat de kijkcijfers van Ketnet en Sesamstraat vanavond de diepte in gaan. Als de TV-makers zich hierover zouden ongerust maken: geen paniek, binnenkort is het trouwe kijkerspubliek er weer, maar nu is het speelgoed dat de Sint bracht even veel interessanter!
Hier zijn we echt niet goed bezig met het doorbreken van rollenpatronen, want onze meid is dankzij de Sint een prinses die full-time bezig is met het verzorgen van haar poppekinderen, terwijl ze af en toe haar prinsessentelefoon (een roze natuurlijk!) gebruikt om naar de juwelier of naar een vriendin prinses te bellen, want de nummers van Belle, Assepoester en Doornroosje staan bovenaan in haar telefoonboekje. De Sint heeft hier alles nog een beetje rozer gekleurd en we hadden al behoorlijk wat van die kleur in huis. 't Is maar een fase, denk ik, hoop ik, dan. Echte prinsessen houden trouwens ook van hun rol als mama blijkt en ze hebben zelfs dezelfde smaak wat kledij betreft. Gisteren verschenen Mathilde en Maxima ergens op 1 of andere boekvoorstelling in een haast identieke jas. Gelukkig geen roze! Als ze eerst naar elkaar hadden gebeld met hun prinsessentelefoon, dan was dit niet gebeurd.
Mijn prinses kauwt ondertussen rustig verder op een rauwe wortel, de overschot van wat ze voor Slechtweervandaag of Amerigo (of hoe je die schimmel ook noemt) klaarlegde. Ze heeft het al goed begrepen: echte prinsessen letten op hun lijn en eten liever een wortel dan zich te laten gaan aan de nicnacjes, chocoladecenten en speculaas.

zondag 2 december 2007

En de winnaar is...


Bieke! Ja, Frieda Van Wijck is onze Bekende Buurvrouw.

donderdag 29 november 2007

nog even aftellen

Vandaag gezien: een mama met een drukke professionele praktijk die in haar agenda vol afspraken op 6 december in het groot "SINT" had geschreven. Er zijn dus nog mama's die net als ik aftellen om al de verbazing en blijdschap in de oogjes van hun kinderen te zien.
*Of ben ik naief en is het een codewoord dat betekent "stiekeme date met bebaarde minnaar"?*

Zeg, doet er nu echt niemand een poging om mijn Bekende Buurvrouw te raden??? (zie vorige 2 postjes)

woensdag 28 november 2007

buurvrouw (2)

Jullie hebben blijkbaar meer tips en aanmoediging nodig om te raden welke buurvrouw van mij sinds deze week weer aan het werk is. Wel, ik ben vandaag in een vrijgevige bui: de eerste die het raad krijgt niet alleen een eervolle vermelding, maar ook een heuse cadeaubon van een bekende winkelketen. Kunnen niet deelnemen aan de wedstrijd: s. (maar dat is geen probleem, want die leest mijn blog niet), en mijn ouders (omdat zij weten welke "bekende buurvrouw" wij hier in de wijk hebben). Toen mijn vader haar eens zag, vond hij dat ze er in het echt wel een stukje minder jong uit zag. Misschien heeft hij een beetje een boontje voor haar en viel ze in 't echt wat minder aantrekkelijk uit? Ja, eerlijk gezegd, ik vind ook dat ze behoorlijk wat rimpels heeft. Da's dus een compliment voor de schminksters bij de VRT, zullen we dan maar zeggen, die hun werk goed doen. 't Is wel een sportieve, want ze gaat regelmatig met de fiets winkelen. Wat kan ik nog meegeven? Voor zover ik weet, heeft ze geen zingende hooooooond. Genoeg flauwe grapjes. Raden maar! Klik op comments en geef me de naam van onze BB (Bekende Buurvrouw).

maandag 26 november 2007

buurvrouw

Onze buurvrouw is terug aan de slag. Buurvrouw in de (letterlijk) ruimere betekenis dan. Ze woont enkele appartementsblokken verder aan het eind van onze straat. Als u raadt over welke buurvrouw het gaat, dan krijgt u een eervolle vermelding in mijn volgende berichtje!

dinsdag 20 november 2007

Blogland op zijn kop

Niet alleen Belgenland verkeert in crisis; ook heel blogland -althans bloggend Vlaanderen- staat op zijn kop. De meeste lezers van mijn bescheiden blogspotje weten niet waarover ik het nu heb. Maar ieder zichzelf respecterend blogger weet dat het over Clickx verkiezingen van Site van het Jaar gaat. Toen de genomineerden in de categorie "beste persoonlijke blog" werden bekend gemaakt, brak de storm los in Blogland. Vooral niet-genomineerden die duidelijk hadden gehoopt op een nominatie en hun 'acceptance speech' al hadden geschreven begonnen met modder te gooien. Hier bij autumn leaf blijft het windstil. Ik heb in de verste verte geen ambitie om bij de 'top notch' van Blogland te horen. De enige blogambitie die ik koester is dat er hier af en toe wat meer commentaar op mijn schrijfsels zouden komen. Ik heb een sterk vermoeden dat het heeft te maken met mijn leeftijdscategorie en bij gevolg dus ook de leeftijdscategorie van mijn lezerspubliek. Bloggen is iets waarmee mijn vrienden 30-plussers niet vertrouwd zijn. Sunnymoon, Kruimel, Lilith, Lien,... (om een paar van mijn favoriete blogsters te noemen) zijn allemaal enkele jaartjes (in het verkleinwoord klinkt het voor mij minder erg dan 'jaren') jonger dan ik. Bovendien sta ik er vaak van te kijken hoe weinig van mijn vriendinnen voor de fun achter hun computer zitten. Voor het werk, ja, omdat het moet. E-mailen, ja, ook dat lukt bij de meeste wel aardig en vinden ze zelfs plezant. Maar chatten? Nee, daar doen ze niet aan mee. En bloggen? Neen, dank u. Ja, wel af en toe, heel af en toe, meelezen. En ja, ik vang zo nu en dan wel een commentaar op op mijn blog, als ik ze dan eens persoonlijk zie, maar dat in een comment op mijn blog zetten? Neen, dat doen ze liever niet. Jammer, vind ik dat.
En mocht u ondertussen dan toch heel nieuwsgierig zijn geworden, naar waar die storm in een glas water in Blogland over gaat, dan verwijs ik u graag naar een collega-blogger. Ik ben trouwens niet te beroerd om mijn favoriet te vernoemen. Heus, ik heb daar geen enkele persoonlijke baat bij. Heb geen flauw idee wie schuilgaat achter Kruimel, maar ik heb haar mijn stem gegeven, omdat ze zo schitterend schrijft. Ga ook maar eens snoepen van de kruimels die ze strooit.

maandag 19 november 2007

Dromen over mannen


Prinses ligt in bed, vast vol mooie dromen over de 2 mannen die haar weekend zo mooi maakten. De ene kwam -weliswaar met heel veel vertraging- met de trein aan in het station van Leuven. Terwijl hij elders op ongeveer hetzelfde tijdstip aanmeerde met zijn stoomboot. Maar godzijdank: dankzij een mix van ongebreidelde kleuterfantasie, wat planning en voorbedachte antwoorden op moeilijke vragen door mama, levert dit alomtegenwoordig zijn van de goedheilige man (voorlopig nog) geen problemen op. Deze man met baard bracht nog geen cadeautjes mee, maar zijn aanwezigheid alleen al maakte diepe indruk en maakt het bladeren en uitknippen in de speelgoedcatalogi nog intenser.
Die andere man liet gelukkig geen heel jaar op zich wachten. Hij zou normaal ook aankomen met de trein, maar de treinstaking in Parijs stak daar een stokje voor. Dus na de aankomst uit Seoul dan maar met de bus in plaats van met de TGV van Parijs naar Brussel voor het laatste stukje van de lange reis. Hij bracht wel al een cadeautje mee. En perfect gekozen! Het rode Hello Kitty-handtasje valt in de smaak bij dochterlief en bewijst dat de papa echt wel weet wat vrouwen willen.
Voor mij had s. geen cadeautje bij behalve wat flesjes shampoo en zeep uit de hotels -ik kan ondertussen zelf een hotel beginnen met die flesjescollectie uit alle hoeken van de wereld. (Doet me er trouwens aan denken dat ik "Hotel Babylon" al enkele weken niet heb gezien: een heel goeie serie op Canvas over het leven achter de schermen in een hotel). Maar hoe melig het ook klinkt: zijn aanwezigheid is mij meer waard dan om het even welk cadeau.
Prinses ligt gelukzalig te slapen met het Hello Kitty handtasje naast zich in bed. Ik hoor de douche lopen. Mijn prins wast de vele vliegtuigmijlen van zich af. En ik? Ik voel me de koningin van dit gezinnetje en val in slaap in de zetel.

dinsdag 13 november 2007

Geschiedenis aan het schrijven?!

Dingen die me niet bepaald opvrolijken dezer dagen:
-een cliche van hier tot ginderachter, maar het weer maakt me depri. Kou daar zal je me niet snel over horen klagen, maar al dat somber en grijs (ook al is dat deze winter een modekleur) dat went maar niet. Leve de herfst in New York met leafpeeping, Halloween en Thanksgiving, het allermooiste seizoen in New England!
-de business trips van s. naar Japan, Zuid-Korea, waar Westerse GSM's niet werken en waar het nacht is als het bij ons dag is en omgekeerd, wat communiceren niet echt gemakkelijk maakt. Ik mis hem;
-het falen van de regeringsonderhandelingen en heel de negatieve sfeer daarrond in dit grijze belgenland, geeft me helemaal geen euforisch gevoel zo van:jeeh, dan gaan we maar voor een onafhankelijk vlaanderen. En dan die journalisten en collega-politologen die beweren dat we geschiedenis aan het schrijven zijn. Bwah, kan zijn, maar toen ik op 9/11 in NY was, heb ik dat meeschrijven van geschiedenis van nabij meegemaakt en dat was toch van net iets grotere orde dan de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde;
-het belabberde niveau van de grapjes van Rik Torfs in de Slimste Mens;
-de hoogte van de stapel vuile was;
-dingen die foutlopen op het werk;
-het gebrek aan tijd om mijn doctoraatsthesis af te ronden;
-mijn onverklaarbare lipeczeem: 't is geen zicht! en 2 bezoekjes aan de dermatoloog brachten weinig opheldering;
-dat mijn haar vreselijk lelijk gaat krullen van al die regen;
-het feit dat prinses nog steeds duimt alhoewel ze vorig jaar aan de sint heeft beloofd om dat niet meer te doen tegen zijn komst dit jaar: groot dilemma voor de mama, want ik wil echt dat ze niet meer duimt, maar ik wil ook niet de sint en zwarte piet als boeman misbruiken.

Dingen die me dan toch wat opvrolijk(t)en:
-dat de sint bijna in het land is en dat is een prettige tijd met een meisje van 5 in huis die naar hartelust wegdroomt bij de speelgoedreclamefolders;
-mijn nieuw stapeltje boeken na een dagje boekensnuffelenplezier op de boekenbeurs vorige week;
-de succesvolle afloop van de internationale workshop die ik organiseerde;
-het nieuws dat J. en haar pasgeboren zoontje T. het goed stellen in Moskou na een gecompliceerde zwangerschap;
- de 11.11.11 kwis vorige zaterdag: 10de plaats is echt ni slecht;
-het Halloweenfeestje bij B.: dolle pret voor de kids en vooral ook voor de marinaheksjes. Carnaval was vroeger nooit aan mij besteed, maar met dochterlief is verkleden nu wel dikke pret en doe ik graag mee;
-babysitten op zoontje van vriendin A.: heel fijn om weer even een kruipertje van 1 jaar in huis te hebben en het babyspeelgoed van onder het stof te halen. Dochterlief was heel blij met haar "levende babypop". Ik zag pas hoe groot ze eigenlijk al is toen ze trots de buggy met K. erin voortduwde;
-de luxe van "net gemist" om de paar leuke tv-programma's die er zijn te bekijken wanneer het me uitkomt
-de lekkere vlaamse kost die mijn moeder kookte op zondag;
-het nieuwtje dat er een kleine mega-mindy op komst is;
-de lieve "ik-mis-je" mailtjes die ik van mijn ventje uit verre oorden krijg.

En u, waaruit haalt u wat positieve energie in deze tijden van crisis in Belgie?

vrijdag 2 november 2007

Ben X

Ben met 3 vriendinnen naar Ben X gaan kijken enkele weken geleden. Voor 2 van hen was het zelfs een hele tijd geleden dat ze nog in de bioscoop waren geweest. Als mama's van kleine kinderen en met ervaring in het onderwijs wilden ze allebei toch voor deze film een uitzondering maken en nog eens naar de Studios afzakken. Ben X is inderdaad een film die alle leerkrachten zouden moeten gezien hebben. Maar niet alleen leerkrachten. Het is een erg confronterende film die iedereen wel iets kan leren over hoe we in onze maatschappij omgaan met mensen die "anders" zijn. Zet je echt wel even aan het denken. Ik mag, als ouder, er niet aan denken dat mijn kind zo gepest zou worden! Filmtechnisch zit de film ook echt knap in elkaar, vooral met het over- en weerspringen tussen de -grafisch erg goed- in beeld gebrachte virtuele wereld van computer games en de erg harde realiteit van de school en het sombere dagdagelijkse leven van Ben. Het verhaal is heel origineel opgebouwd. Meer zal ik er niet over verklappen. Hoofdrolspeler Greg Timmermans zet een geloofwaardige vertolking neer. En ook zijn Scarlite is precies zoals ze moet zijn: jong, levendig, warm en een beetje mysterieus. Een minpunt van de film vond ik persoonlijk wel de casting voor de andere rollen. Maar dat is nu eenmaal zo als je in het kleine Vlaanderen op zoek moet naar acteurs en actrices. Als een film al zo bejubeld en gelauwerd is - met name 3 prijzen in Montreal! - dan ligt de lat natuurlijk al hoog als je de film gaat bekijken. Dus toch een ietsiepietsie teleurgesteld omdat het hier en daar oppervlakkig bleef en de acteerprestaties niet altijd van topniveau zijn. Maar toch chapeau voor Nic Balthazar omdat de film echt heel origineel in elkaar steekt en getuigt van heel veel filmvakmanschap. Op sommige momenten een heel erg Vlaamse film, maar over het algemeen van internationaal niveau. Niet de beste film van het jaar, denk ik, maar wel een film die niemand onverschillig kan laten. Verplichte film in alle middelbare scholen, zou ik zeggen.

maandag 29 oktober 2007

deadline

De mama van KleineMan schreef er onlangs over op haar blog. Vreselijk frustrerend kan dat werken: zo'n deadline, een tekst die af MOET zijn. Zoals die tekst over de Russische verkiezingen die al sinds juli in mijn "inbox" zit en die ik nog steeds niet heb afgewerkt, terwijl de deadline overmorgen (ofte: binnen minder dan 48u) is. Ik had 1001 andere zaken te doen, schoof de deadline wijselijk voor me uit omdat ik ondertussen al wel heb geleerd dat Poetin van surprises houdt en zeker in de aanloop naar de verkiezingen nog wat witte konijnen uit zijn hoed zou toveren. Ik zou dus nog even de kat uit de boom kijken om op die manier een zo up-to-date mogelijke tekst te schrijven. En jawel, ik kreeg gelijk: er kwam een nieuwe Russische premier en enkele nieuwe ministers en wat later de aankondiging dat Poetin zelf een partijlijst zou gaan trekken, ... Dus bij deze een vriendelijk verzoek aan Vladimir Vladimirovitsj om het hierbij te houden wat betreft het schaakspelletjes spelen met het verschuiven van ministers, ex-KGB spionnen en andere kameraden. Ik denk dat de huidige opstelling heus wel volstaat om alle mogelijke politieke oppositie schaakmat te zetten. Verdere wijzigingen zijn niet meer wenselijk, aangezien ik morgen een ultieme poging onderneem om dat artikel alsnog klaar te krijgen voor de deadline. En dan maar hopen dat mijn vingers even snel woorden vinden op het toetsenbord als het ritme waarop de regendruppels nu ophoudelijk tegen het raam vallen.

donderdag 25 oktober 2007

drukke tijden


Uit mijn ongeregelmatige bloggedrag van de laatste weken en de laatste twee voor mijn doen erg korte berichtjes, mogen jullie afleiden dat ik het ontzettend druk heb. Drukste periode van het jaar. Morgen organiseer ik een internationale workshop. Daar komt altijd veel bij kijken. Duimen jullie mee dat het niet in het honderd loopt? Een spreker uit Frankrijk heeft gisteren nog afgezegd, maar hij heeft wel een heel goed excuus: zijn vrouw is maandag bevallen! Nu maar hopen dat de Russische rechter die met de trein uit Straatsburg komt en de Duitse politicus die ook met de trein komt er geraken zonder teveel hinder van treinstakingen! Kijk, voor dat soort "vakbondsacties" of "spontane werkneerlegging uit protest" of hoe dat dan ook wordt genoemd kan ik ABSOLUUT geen begrip opbrengen. Het heeft volgens mij alleen een averechts effect. Enfin, ik ga daarover hier nu niet doorbomen... Wat mijn bloggedrag betreft: ik beloof u beterschap heel binnenkort. Dan laat ik zeker weer wat meer van mij horen. In de tussentijd mogen jullie mij altijd bestoken met resto-, boeken- en/of filmtips! By the way, ik heb "Ben X" al gezien. Zal het er zeker nog eens over hebben.

maandag 22 oktober 2007

mijn verjaardag in 50 woorden

verjaardagssms van vriendin A. - ontbijt op bed gebracht door verkouden dochterlief - wenskaarten ipv rekeningen in brievenbus - pralines kopen voor collega's - slecht weer - shoppen (manlief koopt toch geen cadeautjes): zwarte laarsjes - schitterende bladeren in het stadspark - nog verjaardagssms'jes - kroon en kralen van prinses - lekkere mosselen - coupe bresilienne met vuurwerk- cadeaubon massage

donderdag 11 oktober 2007

met de hakken over de sloot


Ik ben 61 percent unionist, blijkt nu. Dat vind ik zelf eerlijk gezegd maar met de hakken over de sloot. En u? Doe zelf de test en je mag mij het resultaat altijd laten weten natuurlijk.

vrijdag 5 oktober 2007

klassiek



Wie regelmatig op mijn blog langskomt of mij kent, weet dat ik heel graag in Leuven woon. Maar het kan altijd beter en als er iets is dat nog beter kan, is het wel het culturele aanbod in Leuven. We hebben hier geen Bozar of Elisabethzaal, geen SMAK of Paleis voor Schone Kunsten,... Maar op 24 september was er een klassiek concert om je vingers van af te likken. Tickets al maanden op voorhand geboekt voor het openingsconcert van Novecento, want niemand minder dan deFilharmonie olv Philippe Herreweghe zouden naar de stadschouwburg komen en ze zouden pianist Leif Ove Andsnes meebrengen. Van die laatste had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord, maar het is een grote naam voor de kenners. En inderdaad, hij stelde niet teleur. Wij zijn dus absoluut geen experts, luisteren niet heel de dag naar Klara en hebben geen uitgebreide collectie klassieke muziek in huis. Maar toch kunnen we heel erg genieten van zo'n avondje klassiek. Nochtans zijn we er niet mee opgegroeid. Bij mij thuis beperkte het muzieke aanbod zich hoofdzakelijk tot Radio 2 en mijn eerste kennismaking met klassieke muziek (of wat erop leek) was in zondagse mis op TV waarnaar mijn grootmoeder keek. Daar speelde af en toe iemand op een dwarsfluit en zo heb ik dan op mijn 8ste mijn ouders de oren van hun kop gezaagd tot ik zelf op dwarsfluitles mocht want ik wilde de nieuwe Berdien Stenberg worden. Ik heb het tien jaar volgehouden en graag gedaan, maar ik was zeker geen groot talent.
De muzikale smaak van s. werd vooral beinvloed door zijn oudere broers. Hij pulkte naar 't schijnt ooit wat op een basgitaar, maar daar heb ik nooit life bewijs van gezien of gehoord. Toen ze wat ouder waren, werden ze bluesfans. Zo leerde ik via s. BB King en zijn Lucille, Stevie Ray Vaughan, Robert Cray en Bonnie Raitt, en nog veel meer obscure bluesgroepjes kennen en ging regelmatig mee naar het bluesfestival in Peer en optredens in de Banana Peel. Niet echt meteen de plaatsen waar ik veel andere meisjes van tussen 18 en 21 tegenkwam. Maar ik leerde die muziek echt apprecieren. Maar ik ben wat muziek betreft een beetje een alleseter. Ik lust ook wel popmuziek, wereldmuziek, ... Ik ben er weinig mee bezig, maar sta open voor vanalles. Dus ook voor klassiek. De Peer Gynt Suite van Grieg was mijn allereerste kennismaking met echte klassieke muziek. Het was jaren later dan ook de eerste klassieke CD die ik kocht toen ik in Londen studeerde. En toen ik per toeval vorige week woensdag even naar Klara luisterde hoor ik daar dat een zekere Leif Ove Andsnes te gast was (jawel, die we dus in Leuven hadden bezig gezien en gehoord) om te vertellen over zijn landgenoot Edvard Grieg want Grieg blijkt dit jaar precies 100 jaar geleden te zijn gestorven en in de wereld van de klassieke muziek is zo'n verjaardag van een overlijden bizar genoeg altijd een reden om er een extra feestjaar van te maken. Enfin, dit maar om te zeggen dat ik vorige week echt wel de kriebels voelde om me wat meer te verdiepen in klassieke muziek. Dus nog iets om toe te voegen aan "wat te doen na het doctoraat"-lijstje. Vanaf de eerste noot klonk het werkelijk schitterend die avond in de stadschouwburg. In tegenstellig tot wat je als leek misschien zou denken, is zo'n klassiek concert echt nooit vervelend. Er is ten eerste de overweldigend mooie muziek, waarvan ik me steeds opnieuw verbaas dat het zo haarscherp klinkt live uitgevoerd. Je moet zeker af en toe even de ogen sluiten om de visuele prikkels uit te sluiten en zo je gehoor optimaal te laten genieten, maar je kan ook elk van de muzikanten individueel observeren. Ik vind het enorm intrigerend om te bedenken dat die mensen leven van en voor de muziek, hoeveel ze daarvoor hebben moeten studeren en oefenen, hoe ze die hele stukken uit het hoofd kennen, hoe ze precies weten wanneer ze moeten invallen, hoe ze zich waarschijnlijk blauw ergeren aan de kuchende mensen in het publiek, hoe ze daar zo helemaal kunnen opgaan in hun uitvoering,... Ik vraag me dan af hoe dat zit in zo'n orkest: verdient de man die maar af en toe eens op zijn hoorn moet blazen of die met zijn piccolootje alleen even vluchtig moet tussenkomen evenveel als de violisten die het hele stuk door aan de beurt lijken te zijn? Het was overigens de eerste keer dat ik dirigent Van Herreweghe bezig zag. Hij is niet meteen de meest typische dirigent, zou ik denken. Heel aparte stijl. Vooral zijn voor dit beroep perfect geschikte handen vielen me op. Hoe wordt een mens topdirigent? Ik zou het begot niet weten, maar ik weet wel dat het goed is dat er mensen zijn die zich daarop toeleggen, zodat wij dan af en toe heel even kunnen wegdromen als zij in Leuven of omstreken passeren met hun muziek. Het heeft voor mij altijd iets luxueus, iets van ultieme verwennerij, iets zoals nippen van een glaasje heerlijke champagne, of het laten smelten van een Neuhauspraline op je tong, zo'n klassiek concert. Het neemt je mee naar een andere wereld. De sfeer is er ook altijd bijzonder. Je ziet er opgedirkte oude dametjes en heren, de stoelen zijn altijd wel een beetje oncomfortabel, mensen zoeken hun genummerde plaatsjes, er is wat gekuch en gefluister, iemand zet nog vlug zijn gsm uit, en dan komt 1 of andere dame of heer met mooie dictie aankondigen dat we naar dat en dat stuk gaan luisteren, en dan plots weerklinkt de eerste noot, en lijkt het even of alles in de wereld even perfect is als die hemelse muziek.

donderdag 27 september 2007

back in town


De kermis is vertrokken. De herfst is volop in 't land. Je zou dus kunnen denken dat het maar een trieste boel is op straat. Niets is minder waar. Leuven leeft weer helemaal op, want de meute studenten is 'back in town'. Vooral de eerstejaars blijven altijd voor een beetje amusement zorgen als je ze zo'n beetje verward ziet rondlopen. Opgevangen flarden zinnen deze week in de Leuvense binnenstad:
-2 meisjesstudenten onder elkaar in zangerig Limburgs:
"Da is hier allemaal nogal ingewikkeld he", waarop de andere, die zich duidelijk al beter thuis voelde: "En toch ken ik mijne weg hier al een beetje".
-een jongen roept naar een meisje dat zich bij een groep bevindt: "He, ga je mee naar ...?", waarop zij "Nee, dat gaat nu niet, want ik ben op stap met de klas, allez dat is niet de klas, ge weet wel, ik bedoel mijn jaar" (meisje moet duidelijk nog wennen aan het feit dat ze niet meer in het middelbaar in een klas zit, maar in het eerstejaar unief)
-enkele meisjes zoekend naar een leslokaal lopen verloren rond op de campus sociale wetenschappen en vragen aan mij: "Weet u soms waar aula Max Weber is?" Ik wijs hen vriendelijk de weg. Ze staan op amper 5meter van de ingang van de aula, die niet echt klein is, redelijk opvallend van architectuur en waarop bovendien in koeieletters "AULA" staat op de glazen deuren!!!
Ik moet wel toegeven dat de campus sociale wetenschappen inderdaad een wirwar van niet erg logisch genummerde en benaamde gebouwen is, waar bovendien ook nog volop bouwwerken aan de gang zijn. Geen wonder dat studenten niet meteen vinden waar AV00.12 is ofzo. Collega's van het ernaast gelegen HIVA hebben er niet beter op gevonden dan gewoon op het raam een papier te hangen met de boodschap:"In dit gebouw bevinden zich GEEN leslokalen". Waarschijnlijk was de receptioniste overwerkt geraakt van al die studenten die daar binnenwandelden op zoek naar een auditorium.
Ook vorig jaar blogde ik al over de invasie van de studenten Nu wonen we niet meer pal in het centrum en hebben we dus ook veel minder last van studentenlawaai. Bij deze heet ik hen dus nog wat hartelijker welkom, aangezien de kans dat ze mijn nachtrust komen verstoren gering is.

dinsdag 18 september 2007

alles voor het vaderland: van bommen tot babies


U heeft misschien gehoord dat Rusland "de vader aller bommen" heeft getest, maar de kille Poetinpolitiek heeft soms ook heel erg menselijke kantjes. Zeg nu zelf, wie wil er nu geen dag vrijaf krijgen om zich aan deze vaderlandslievende taak te wijden? Voor het geval u het gemist hebt: 12 september was het kindjesmaken-feestdag in de Russische provincie Oeljanovsk!!

Voor wie verbaasd is over hoe de "ingepakte" babietjes er in Rusland uitzien in het nieuwsfilmpje. Ja, dat is daar vandaag de dag nog zo! En ja, ook in de US worden pasgeboren babietjes op ongeveer dezelfde manier in doeken gewikkeld! Dus ook dochterlief was ooit zo'n bundeltje! Er werd ons zelfs aangeleerd hoe we zo'n 'pakketje' moesten maken door doeken zus en zo te vouwen. En ongelooflijk maar waar: we hadden de techniek onder de knie en... babietje leek het heel fijn en gezellig te vinden om zo ingepakt te worden. Als u het zelf eens wil uitproberen met uw pasgeborene, volg de instructies...en "do the wrap"!

THE WRAP:

A suitable material for a wrap is muslin or light cotton which measures about 1.5 metres x 1.0 metres. You may worry that this material is not warm enough but remember when you place your baby in bed there may also be a sheet and/or blanket over her. Another of the SIDS & KIDS recommendations is to avoid overheating your baby.

WHAT TO DO:


1. Fold down one long edge about 20cms and place your baby in the middle with her shoulders at the level of the fold
2. Place your baby’s left hand under the fold
3. Keeping your baby’s left hand near the shoulder take the top of the fold and tuck it under your baby’s legs
4. Take the left edge of this new fold and wrap it over your baby’s body then tuck it under the body on the right side
5. Place your baby’s right hand under the fold
6. Keeping your baby’s right hand near the shoulder take the top of the fold and tuck it under your baby’s legs
7. Take the right edge of this new fold and wrap it over your baby’s body then tuck it under the body on the left side
8. Fold any extra length of the wrap under your baby’s legs

maandag 10 september 2007

welkom in Belgie: het land van het bier, zonder regering


Een aantal buitenlandse vrienden begrijpt er geen snars van dat wij met z'n allen gewoon gaan werken, naar school gaan, dat de vuilniszakken worden opgehaald, dat de politie gewoon doorgaat met parkeerboetes schrijven, dat er nog meer dan voldoende eten in de rekken van de supermarkten ligt, terwijl we al 92 dagen zitten te wachten op een nieuwe regering. Waarom we dan niet opnieuw naar de stembus trokken, vroeg een Amerikaanse vriendin vorige week aan mij. Ik antwoordde verontwaardigd dat ze niet moest denken dat het hier een soort herhaling was van het debacle van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2000. Herinnert u zich die komedie nog? We woonden toen in de VS. In heel onze New Yorkse omgeving kenden we niemand die op Bush zou stemmen. Ik volgde de kiesresultaten op CNN en ging met een gerust hart slapen, want op het TV-scherm kleurden er meer staten blauw (democrat) dan rood (republican) en dus zou Gore de nieuwe president worden. Enfin, dat was wat men toen even dacht bij CNN. Maar toen begon in Florida dat hele gedoe met ponskaarten en kregen we die cowboy uit Texas in het Witte Huis. De gevolgen zijn u bekend. Ik probeerde die vriendin uit te leggen dat het heus niet zo was dat ze daar op Hertoginnendal al heel de tijd proberen uit te zoeken wie de verkiezingen heeft gewonnen en daar met z'n allen zitten geponste stembiljetten na te kijken en te hertellen. Nee, dit is de beschaafde wereld en wij (althans wij hier in Leuven en in een aantal andere steden en gemeenten) hebben niet met ponskaarten, met per computer gestemt. Wij, de kiezers, hebben alles netjes gedaan zoals het hoort. Alleen hebben wij het de politici nogal moeilijk gemaakt door de kaarten zodanig moeilijk te leggen, dat ze er niet goed uitraken daar in Hertoginnedal. Team building, dat wordt wel hoog aanschreven in de bedrijfswereld, waar managers dan worden meegenomen om rotsen te gaan beklimmen in de Ardennen of -als het budget dat toelaat- naar meer exotische bestemmingen met nog veel meer avontuurlijke uitdagingen. In de politiek lijkt zo'n cursus teambuilding niet op het cv te staan. Binnen de eigen partij lukt het nog wel (alhoewel de VLD toch ook enkele mooie staaltjes liet zien van intern geruzie en lijkt nu ook de SpA na de zware nederlaag behoorlijk intern verdeeld te zijn, worstelend met de vraag hoe ze kunnen kiezen tussen 'babes' of 'brains' of zijn er toch enkele 'babes met brains'?). Samenwerken met een andere partij in de vorm van een kartel om op die manier meer kiezers te krijgen, ja, dat kunnen de politici over 't algemeen wel goed. Maar samenwerken over de taalgrenzen heen, ho maar, dat is teveel gevraagd. Alsof die dames en heren politici waren vergeten dat er ook mensen aan de andere kant van de taalgrens wonen, net nu ze aan hun eigen kiezers vanalles hebben beloofd dat die mensen aan de andere kant van de taalgrens niet zo leuk vinden. Intussen vinden wij die Joelle Milquet aan deze kant van de taalgrens met z'n allen een "bitch" en is in Wallonie Yves Leterme niet echt graag gezien en Bart Dewever nog veel minder. En zo zijn we intussen al bijna midden september en is er nog geen regering in 't vooruitzicht. Maar laat u daarvoor aub uw nachtrust niet (tenzij u in de buurt van de luchthaven woont want de nachtvluchten da's nog zoiets heikels in de Belgische politiek). Het komt allemaal wel goed, want er is vandaag een grote doorbraak gemeld. De Walen doen een laatste zoenoffer en schenken (liefst in een gekoeld glas) Hoegaarden terug aan Hoegaarden. In Jupille bakten ze er niks van. Dus terug naar waar het hoort. Nee, alle gekheid op een stokje. Ik vind het echt chapeau (om het op z'n Vlaams te zeggen) dat een gigant als InBev (ja, ik weet hoe je de naam van dit bedrijf juist moet schrijven: aan elkaar en met een hoofdletter "B" en dat ik dat zo goed weet heeft zo zijn redenen) terugkomt op een beslissing. Die gladde (en meestal erg mooi ogende, moet ik toegeven) Brazilianen met hun MBA's van Amerikaanse universiteiten die grotendeels het beleid van de Leuvense bierbrouwer uitstippelen, hadden zich teveel op cijfertjes verkeken en niet verwacht dat er ook nog zoiets als "tradities en vakmanschap" bestaat. Het bleek ook niet zo'n goeie pr-stunt, want heel wat Hoegaardendrinkers waren uitermate verbolgen. Brouwerij Haacht speelde op dat misnoegen bij de witbierdrinkers handig in: hun Mystic bier (witbier met kriek of limoen) bleek een ideale vervanger voor wie geen Hoegaarden meer wilde drinken. Jammer dat het geen zonnige zomer werd, want dan zou dat witbier nog beter over den toog zijn gegaan. S. en ik werden fan van Mystic (we dronken het de eerste keer bij restaurant Ribs, 1 van onze favoriete adresjes in Leuven: zie blogje van 22.06.2007). Maar 's werelds grootste bierbrouwer, 'Artois' of 'Interbrew', zoals de meeste locals het bedrijf nog steeds noemen, heeft een speciale link met Leuven, ondanks het feit dat ze je op de hoofdzetel aan "the reception desk" niet altijd kunnen aanspreken in 't Nederlands: echt waar, zelf meegemaakt toen ik er onlangs voor een vergadering moest zijn: de receptioniste sprak alleen Frans en Engels. De InBev Brazilianen hebben misschien toch even de pols van de Belgische biercultuur gevoeld en hun conclusies getrokken. Ik ben al content dat we nu weer met een gerust hart Hoegaarden kunnen drinken, die niet naar Jupiler smaakt (bah!). Laat de ministers-in-spe nu een voorbeeld nemen aan zo'n goeie constructieve beslissingen en dan hebben wij binnen de kortste keren een regering. Misschien een Hoegaarden, of nog beter, wat stevige trappisten schenken bij die onderhandelingen en dan loopt dat vanzelf wel los. Om de communautaire gemoederen niet te verhitten, suggereer ik om naast Westvleteren ook Orval te schenken.

vrijdag 7 september 2007

ochtendlijke conversatie



Vorige zaterdag, rond 7u ‘s morgens, hoor ik vanuit mijn bed een ingewikkelde conversatie in de kamer ernaast waarin de woorden “zeewier”, “plankton”, en “stalagtieten” vallen. Dochterlief en vriendinnetje dat is blijven logeren zijn duidelijk al klaarwakker en dringend toe aan een nieuw schooljaar. Dochterlief is 5-en-half, vriendinnetje nog-net-geen-zes. Help, waar gaat dat naartoe? Aan dit tempo zijn ze binnen een half jaar slimmer dan hun ouders! Geinspireerd door de Frosties en Smacks van aan de ontbijttafel, kruipt er even later een brullende tijger over de keukenvloer en springt er kwakende kikker rond. Broer van vriendinnetje, net 4 geworden, doet vrolijk mee. Gelukkig maar, ze blijven nog even kinderen…

donderdag 6 september 2007

wereldrecord doctoreren


Voor diegenen onder u die denken dat ik persoonlijk het wereldrecord langstdurend-doctoraatsstudent op mijn naam heb staan (geef maar toe dat u dat denkt!), geef ik graag dit berichtje uit de Standaard Online van enkele weken geleden mee:

Doctoraat in astrofysica voor Queen-gitarist Brian May
LONDEN - Brian May, gitarist bij de Britse band Queen, heeft zijn doctoraat in de astrofysica behaald, meer dan dertig jaar nadat hij zijn studie stopzette.
'Ik kan niet uitdrukken hoe opgelucht ik ben', vertelde de 60-jarige rocker. May gaf in 1974 de cursus op om zich volledig op muziek toe te leggen. Vorig jaar hervatte hij zijn studies en werkte zijn thesis van 48.000 woorden over interplanetair stof af.
Ondanks honderden optredens voor immens veel volk, geeft May toe dat hij bang was om
voor de jury te staan. 'De kans bestaat altijd dat de jury je iets vraagt waarop je niet kan antwoorden. Gelukkig gebeurde dat niet', aldus de gitarist.
Volgend jaar in mei krijgt Brian May officieel zijn titel van doctor in de astrofysica.


Er is dus nog hoop dat ik ook ooit mijn doctoraat zal halen... en neen, ik ben heus niet van plan te wachten tot ik 60 ben.

dinsdag 4 september 2007

5 goeie (en minder goeie) redenen


5 goeie (en minder goeie) redenen waarom een nieuw berichtje op mijn blog even op zich laat wachten:
1. 't was de laatste week van de zomervakantie voor prinses: dus wat extra tijd voor haar gemaakt
2. 't is kermis in Leuven: zondag met de familie gaan eendjes vissen en van ander kermisvermaak genoten en maandag langs de jaarmarkt gewandeld. Nee, geen koe gekocht, noch een keukenmes dat volgens de verkoper alles kan snijden, noch een tailleurke dat op een heuse catwalk werd geshowed door senioren-modellen. Wel een lekkere lamsragout gegeten, een speciale kruidenthee gekocht (en gisterenavond al meteen geproefd en goedbevonden) en vooral veel people watching gedaan.
3. 't was ondertussen ook al de eerste en tweede schooldag voor dochterlief: dus vanaf nu staat mijn wekker weer op (2 maanden lang niet opgezet, om zoveel mogelijk van een vakantieritme te genieten), wat betekent dat ik er 's avonds iets vroeger moet (proberen) in te kruipen en dus minder tijd heb om te bloggen, want dat is iets dat vooral in de late avonduurtjes wordt gedaan
4. de Canvascrack: ik beken: ik ben eraan verslaafd en zeker nu dat er een bijna-supercrack is! ik probeer geen enkele aflevering te missen (en heel soms kijkt s. zelfs mee!)
5. last but not least: ik probeer minder te bloggen en al mijn schrijfinspiratie in mijn doctoraat te steken

donderdag 23 augustus 2007

geen gebrek aan zelfvertrouwen

Ikzelf durf wel eens aan mijn eigen kunnen te twijfelen. Zelfvertrouwen is niet meteen iets waarin ik uitblink. Dochterlief echter is op die leeftijd dat alles lijkt te kunnen en blaakt van zelfvertrouwen. Gisteren verkondigde ze heel overtuigd dat ze tot in Oostende kan fietsen (ze kan sinds een paar weken zonder zijwieltjes fietsen, weliswaar af en toe een beetje wankel lukt het een paar 100 meter misschien wel zonder vallen). Toen ze aan iets in mijn blik las dat ik haar niet geloofde, deed ze er nog een schepje bovenop: "Mama, echt waar, ik kan tot in, tot in, euh, ... EGYPTE (!) fietsen". Voila, nu was ik helemaal overtuigd.
En als ze springt, springt ze "bijna tot tegen het plafond" en als ze een bal omhoog gooit, gooit ze die soms "bijna tot aan de wolken". En als ze met papa "vecht", dan drukt ze hem helemaal plat, zo sterk is ze. En natuurlijk kan ze wel "100 miljoen duizend" andere dingen "megasuperkeigoed".

donderdag 16 augustus 2007

page turner

-zucht- het voelde een beetje vreemd, ik klapte "De schaduw van de wind" dicht. Het leek nog maar 5 minuutjes geleden dat ik naar bed ging en tegen s. zei: "Ik ga slapen. Maak jij het ook niet te laat?" We hebben allebei de niet zo gezonde gewoonte om 's avonds veel te laat op te blijven om te computeren (internetten, bloggen, mailen, ...) of 1001 andere zaken te doen, die op dat moment niet te lijken kunnen wachten tot de volgende dag (homebanking, afwasmachine leeghalen en weer vullen, een wanhopige blik op de berg was gooien, maar bedenken dat het al te laat is om de wasmachine te laten draaien want de buren hebben recht op hun nachtrust, boodschappen lijstjes en andere to-do lijstjes maken,...). Heel af en toe gunt s. zichzelf ook wat echte -voor mij totaal onbegrijpbare- ontspanning met z'n gamecube. "Blijf je niet te lang gamen?", zei ik nog terwijl ikzelf al naar dat dikke boek greep dat me nu al een dikke week een paar zalige uurtjes leesgenot had bezorgd. Ieder diertje zijn pleziertje. S. aan 't gamen, ik met Daniel en co. rondzwerven in Barcelona. Nog enkele bladzijden lezen, nam ik mezelf voor, tot s. ook naar bed komt. En toen was het plots middernacht voorbij en had ik de laatste letters gretig doorgeslikt en was het plots uit met de leespret. Blij dat ik nu wist hoe het allemaal in elkaar zat met Daniel en Julian en Penelope en Fermin en Nuria en Bea, met wie ik wat tijd had doorgebracht. Jammer dat het al gedaan was, want ik had echt niet de bedoeling gehad om het die avond al uit te lezen. Dus gisterenavond liep ik een beetje doelloos rond, in dat halve uurtje tussen de tanden al gepoetst en helemaal klaar voor bed en het echte naar bed gaan, dat perfect zou kunnen opgevuld worden met wat lezen, maar ik had niet meteen een opvolger voor "De schaduw van de wind" klaar liggen. Via Amazon, nog zo'n fantastische uitvinding op 't internet, had ik wel net "Russian Imperialism: Development and Crisis" toegestuurd gekregen, maar dat behoort tot de categorie "vakliteratuur" en het zou doodzonde zijn om dat half uurtje relaxatie daarmee te vullen. Dan maar wat ge-Ebay-ed en een bod gedaan op een kinderfietsje, omdat dochterlief haar huidige fietsje stilaan ontgroeit. Maar zeg nu zelf, Ebay-en is nog half niet zo leuk als door het spookachtige huis van de Aldaya's sluipen tijdens een stormachtige nacht op zoek naar de geheimen van Julian Carax. U weet wellicht waarover ik het heb, want De schaduw van de wind is een bestseller die door velen voor mij is verslonden. Mocht u het toch nog niet hebben gelezen, het is nu aan een superprijs van 15 euro te koop in elke "betere boekhandel". Da's peanuts vergeleken met de prijs van een game voor gamecube en zoveel meer fun!

maandag 13 augustus 2007

't internet is toch fantastisch

Terug van een weekje weggeweest. In een piepklein dorpje, waar het enige wat lawaai maakt de klokken van de dorpskapel zijn, waar elke straat zijn eigen wijnboer heeft, waar de huisjes er allemaal postkaartjes-perfect uitzien met bloemen op het balkon en op het binnenhof, waar de lokale oudjes 's avonds de nieuwtjes uitwisselen op het bankje bij de fontein, waar we naartoe reden zonder ook maar een halve meter file; stress lijkt er nog niet te zijn uitgevonden en onthaasten doe je er vanzelf bij voorkeur met een glaasje wijn in de hand; kortom, het was er heerlijk vertoeven. Neen, ik ga hier niet verklappen waar het precies was. Het is er -naar Westeuropese normen- nog redelijk authentiek en wordt er niet platgelopen door toeristen. Geen enkele andere Belg tegengekomen, en alleen 1 koppel Nederlanders in het dichtstbijgelegen stadje gehoord. Je moet er wel een beetje Duits kunnen sprechen, want er is geen kat die een woord Engels lijkt te kunnen. Maar zelfs met dat kleine beetje Duits dat ik alleen maar in 1 maandcursus CLT lang geleden heb opgestoken lukte dat wel. Ook dochterlief kon haar al redden met 'apfelsaft bitte' en 'danke schon'. Ik had ons vakantie-appartementje via het internet gevonden en bij deze was ik dus nog maar eens aangenaam verrast over wat wat zoeken op het internet kan opleveren. Trouwens, zo'n weekje zonder internet, e-mail en computer mag ook wel eens af en toe. Ik had zelfs manlief kunnen overtuigen om zijn laptop thuis te laten. Wie hem kent, weet dat dat niet zijn gewoonte is. Zijn Blackberry ging wel mee, en ik zag hem soms stiekem wel mailtjes lezen en beantwoorden op zijn 'zwarte bes' (zoals ik dat ding meestal noem als ik zin heb om het door het raam te gooien). Maar het stoorde me niet, want hij deed dat meestal terwijl ik helemaal verdiept was in "De Schaduw van de wind", het boek dat ik op de valreep nog kocht als vakantielectuur en waar ik nog geen seconde spijt van heb gehad. Het is nog niet helemaal uit, want het is een kanjer van meer dan 540 blz, maar ik ben er al een flink stuk in opgeschoten. Lang geleden dat ik nog met zoveel enthousiasme een dikke roman heb gelezen. Op die manier ben ik niet alleen een weekje in Duitsland geweest, maar ben ik ook een beetje naar Barcelona gereisd. Maar nu terug in Leuven dus, back to business.

vrijdag 27 juli 2007

jaarlijks verlof

"Wij zijn er even tussen uit", "jaarlijkse sluiting van ... tot...", "vanaf ... augustus begroeten wij u graag weer",... Alle broodjeszaken, kopiewinkels, veel bakkers en restaurants, apothekers en slagers zijn gesloten. Het is nu even echt niet zo levendig in onze studentenstad, met uitzondering van de vrijdagavonden in juli (vanavond dus de laatste), wanneer Beleuvenissen telkens heel wat volk op de been brengt. Binnenkort zie je de tweede-zit studenten alweer arriveren en wordt de stad tussendoor ook nog 3 dagen 1 groot muziekfestival met Marktrock. Maar nu even niet. Hier en daar zie je een toekomstige student met ma en pa aanbellen waar er een bordje "kamer te huur" hangt, maar voor de rest weinig of geen studenten te bespeuren. Nu lijkt Leuven echt even een slaperig provinciestadje. Dat heeft ook zo zijn voordelen: je kan nu met wat geluk wel een parkeerplaatsje in het hartje van de stad vinden, zonder in een dure ondergrondse parking te moeten gaan staan en geen nachtlawaai op donderdagavond.
Wijzelf zijn nog niet aan jaarlijks verlof toe. Nog even aftellen en dan gaan we er voor 1 weekje tussenuit. Da's niet echt lang. Nee, dank u, voor ons hoeven 2 of 3 weken in het Zuiden van Frankrijk echt niet. Zeker niet met de auto langs de "route du soleil" in de file gaan staan in wat ik vanmorgen hoorde aangekondigd worden als een 'zwart weekend' op de wegen. Neen, ook geen 2 weken voor klusjes in onze tuin of verbouwingen van de badkamer, want een tuin hebben we niet en voor verbouwingen zijn we veel te onhandig. Dus gewoon 1 weekje, wel in het buitenland, maar echt niet heel ver, en waar het zeker niet te heet zal zijn (manlief verbrandt onmiddellijk als een kreeft en ikzelf begin meteen te zuchten en puffen als het 30+ wordt). Daarna weer aan de slag, want deze zomer is voor mij echt een werkzomer (daarover een andere keer meer). Na dat weekje graag nog enkele keren een mini-break zoals het leuke Pinksterweekend in Nederland (zie 1 van de vorige berichtjes). Ik heb nog een Bongo-bon liggen voor een nachtje "pittoresk logeren". Da's nu eens een cadeau naar mijn hart. Trouwens, nu Leuven zo'n beetje "lazytown" is, kan je gewoon tijdens het weekend ook al vakantiesfeer creeren met een picknick in de buurt bijvoorbeeld of een terrasje doen. Maar kom aub niet te massaal afgezakt naar "onze" stad. We willen ze even helemaal voor onszelf.

dinsdag 24 juli 2007

genietadresje

Ik had hier al een tijdje geleden een kookrubriekje aangekondigd. Lijkt me toch een beetje te ambitieus. Er zijn al zoveel andere websites waar je heerlijke receptjes kan vinden. Ik ben zeker niet de Vlaamse Nigella, noch een concurrente voor Jamie Oliver. Heb trouwens dit weekend iemand ontmoet die daar wel voor in aanmerking komt. Als p. voortaan kookt op de familiefeestjes, dan zal ik s. zeker kunnen overtuigen om eens vaker mee te gaan. Toen ik ventjelief zondagavond vertelde over de pasta met parmaham, truffelolie en parmesaanschilfers begon hij te watertanden en had hij duidelijk spijt dat hij niet was meegegaan. Maar nu terzake: ik beschouw mijn kookkunst als te beperkt om een kookrubriek op te starten. Dus laten we het bij een rubriekje met lekkere eet- en drinkadresjes houden. En laten we dan meteen beginnen met een adresje dat ik in oktober ontdekte, maar pas deze maand heb uitgeprobeerd en meteen door mezelf en zus werd goedgekeurd als superverwenadresje. Chocolatier "Boon" in Hasselt! Een beetje van de shoppingdrukte verwijderd in de Paardsdemerstraat in een statig herenhuis ligt dit chocoladehuis, waar koffie- en theeliefhebbers kunnen genieten van enkele niet alledaagse soorten koffie of thee, en niet te vergeten ook van verschillende soorten warme choco. En als extra verwennerijtje krijg je daarbij ook enkele huisgemaakte chocolaatje te proeven. Wat maakt het zo'n leuk adresje? Het kader is helemaal af, alles is verzorgd tot in de details en de chocolade is gewoon om je vingers af te likken! Niet voor grote honger, dus, maar voor een moment van zalig zoet genieten. Volgens mij is "Boon" zeker 1 van de redenen waarom Hasselt boven Leuven uitkwam in de lijst van aangenaamste steden om te wonen (Hasselt stond op nummer 1, Leuven op 2). In het volgende genietadresjes-rubriekje heb ik het zeker over een adresje in Leuven. Da's beloofd!

maandag 16 juli 2007

een straffe madam

Een paar dagen geleden zag ik haar even in Tour 2007, dat avondprogramma dat mij altijd zin doet krijgen om ook een glas wijn uit te schenken om de dag mooi af te ronden, ook al zit ik hier niet in la douce France. Ik had haar een paar weken daarvoor ook al even gezien en toen al beslist dat ik een blogje over haar zou schrijven. Ik zag haar toen niet op het TV-scherm, wat haar natuurlijke biotoop is als journaliste, maar gewoon in levende lijve op straat. Ik liep even van kantoor naar een broodjeszaak voor een snelle hap. Het was -zoals zoveel dagen in de maand juni- een regendag. Ik was die dag al helemaal uitgeregend op het werk aangekomen en had echt geen zin om ook nog tijdens mijn middagpauze een plensbui over mij heen te krijgen. Ik liep dus wat humeurige blikken richting grijze wolkenhemel te gooien, toen plots een groepje vrouwen op straat mijn aandacht trok. Meer bepaald 1 vrouw in het gezelschap trok gewoon door haar stralende houding al mijn aandacht naar zich toe. Het was Phara de Aguirre. De paar regendruppels die net begonnen te vallen deerden haar hoegenaamd niet. Ze had een brede glimlach op haar gezicht en liep vrolijk te praten met de andere vrouwen van het groepje. Haar houding werkte zo aanstekelijk dat mijn slecht humeur ook verdween. 't Is een straffe madam, die Phara. Ze kan rake vragen stellen als de beste aan hese Freya en aan Mijnheer de Gucht of aan om het even wie in Terzake langskomt. Een eersteklasjournaliste , en wel met 4 kinderen. Dat op zich is al een niet te onderschatten combinatie. En dan ineens -boem patat- komt daar nog borstkanker bij. Ze was plots niet meer op TV en nu is ze er alweer -met een knap kort kopje haar, met een uitstraling om u tegen te zeggen. Ze gaf enkele openhartige interviews over haar ervaringen als kankerpatiente. Maar nu in Tour 2007 gaf ze aan dat ze er genoeg over had gepraat en dat het tijd is om "back to business" te gaan. Een straffe madam, die mijn plaatselijke regenbui verjoeg.

dinsdag 10 juli 2007

het zomert, ook zonder zon



De zon schijnt dan wel niet volop, maar 't leven kan toch schoon zijn in vakantietijden als deze. Hier enkele nieuwtjes die mij zo blij stemmen:
-een knecht die zijn meester verslaat op eigen bodem.
In de wielrennerij hebben ze van "politiek correct" zijn nog niet gehoord, daar heb je nog echt knechten en meesters, en vrouwen die alleen maar mooi moeten zijn, moeten zwijgen en kussen moet uitdelen aan de bezwete winnaar die in een veel te nauwaanspannend broekske op het podium staat te glunderen. Als er dan zo eens iemand de ongeschreven wetten van het spel overtreedt door gewoon sneller te rijden dan de "hot star", dan is dat toch geweldig.
-nieuwtje nummer twee dat mij goedgezind maakt: Kim Clijsters is zwanger. Dat komt echt goed uit, want vorige week tijdens Wimbledon vroeg dochterlief herhaaldelijk waarom Kim gestopt is met tennissen. Ze vraagt dat alsof ik Kim persoonlijk ken. Ik antwoordde: "Omdat Kim wil trouwen en kindjes krijgen." Voila, bedankt, Kim, om dat antwoord meteen helemaal correct te maken. In welke volgorde dat je die dingen doet, maakt voor mij niks uit. Nu is dochterlief dus fan van Justine en Roger (Federer).
-en dan dat gekke klimaat: in NY is het heet, heet, heet. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik daar nu niet ben. Ik heb altijd met heel veel plezier in NY gewoond, maar die hete hondsdagen waarop je in de metrostations geen lucht krijgt en in de restaurants en winkels bevriest omdat de airco te hard staat, neen, daar heb ik echt geen heimwee naar. Geef mij maar die iets koelere Indian Summer.
En in Argentinie sneeuwt het. Mensen/kinderen die voor het eerst sneeuw in hun leven (of in heel lange tijd) zien, dat is echt iets heel wonderlijks en geeft altijd een vrolijk gevoel, ondanks de praktische ellende die sneeuw kan veroorzaken.
Zwangere Kim, onklopbare knecht, gekke grillen van het klimaat, en mijn schoonbroer die EINDELIJK parket komt leggen in onze living: meer heb ik niet nodig om vandaag goed gezind te zijn.

zondag 8 juli 2007

stoelendans in de cinema


Vrijdag deden s. en ik voor het eerst in behoorlijk lange tijd nog eens samen een uitstapje naar de bioscoop. We gingen naar Ocean's 13 kijken. Goed voor wat aangename ontspanning in het goede gezelschap van de elegante dieven Clooney, Brad Pitt, Matt Damon en co. Best geslaagd. Maar tot onze verbazing stelden we vast dat je nu bij Kinepolis niet meer zelf kiest waar je in de zaal gaat zitten. Je krijgt een zetelnummer toegewezen! S. ging daar resoluut tegen in en mopperde dat de filmzaal toch geen vliegtuig is waar je moet plaatsnemen op zitje 12D. Ook ik zag het niet zitten om op de aangeduide plaats te gaan zitten. Dus ploften we ons lekker neer waar het ons het leukst leek. De zaal zat trouwens belange niet vol. Maar ik stelde vast dat de meerderheid van de andere aanwezigen zich wel netjes aan deze nieuwe regeling hielden. Of die regeling helemaal nieuw is, weet ik trouwens niet. Voor ons was het alleszins nieuw, maar wij waren dan ook al een hele tijd niet meer in de Kinepolis geweest. Toen even later een koppel bleek tickets te hebben met de zetelnummers waarop wij waren gaan zitten, hing er even spanning in de lucht, want de mannelijke helft van het koppel wilde "zijn" plaats opeisen en vond dat wij de regels overtraden. Kijk, als het nou een uitverkochte voorstelling zou blijken te zijn, dan zou ik nog netjes verhuisd hebben naar de ons aangewezen plaats op onze tickets, maar er was plaats in overschot, zowel voor, als achter, als links als rechts van ons. S. gooide 1 van zijn "no way that I am going to move"-blikken en toen had die andere man het wel begrepen en kozen ze een andere plek. Het hele systeem voelde echt als een beperking van mijn beweginsvrijheid aan. In het theater, bij een klassiek concert, in de opera, heb ik geen probleem met het respecteren van de genummerde zitjes. Die kan je dan ook meestal kiezen bij de reservatie, afhankelijk van je budget zit je op de 'parterre' of op het 'eerste balkon' ofzo. Maar zo werkt het niet bij Kinepolis. Blijkbaar vult het systeem de zaal gewoon van achter naar voren op. Dus je moet dan haast gaan timen wanneer je je ticket koopt, afhankelijk van waar je wil zitten. Blijkbaar kan je je tickets ook on-line kopen en dan al meteen kiezen waar je gaat zitten. Vreselijk toch, dat je niet meer zomaar terplaatse kan kiezen of je zin hebt om als een pril verliefd koppeltje helemaal achteraan in de filmzaal te gaan zitten zoenen in het donker of als fan van het eerste uur helemaal ergens op de eerste rijen in de film wil opgaan. Ik vraag me echt af of hieraan nood was. Als ze willen dat s. en ik netjes op de genummerde zitjes plaatsnemen in de filmzaal zullen ze toch wel wat doortastender moeten optreden, want tot nader order tekenen wij verontwaardigd protest aan.

woensdag 27 juni 2007

ballonnenmeisje

Vandaag was mijn prinsesje "haar gelukkige dag", naar eigen zeggen. Neen, niet haar verjaardag. Ze is een winterkind, geboren onder het sterrenbeeld Vissen (niet dat ik aan die horoscopentoestanden enige waarde hecht). Maar er was wel iets te vieren. Ze heeft de ballonnenwedstrijd van de school gewonnen! Tijdens het schoolfeest kon je een ballon-met-naam-op-een-kaartje de lucht insturen. En de ballon van dochterlief blijkt helemaal tot in Etreaupont in Frankrijk te zijn gevlogen - zo'n 162 km van Leuven, waar iemand dan ook nog de moeite heeft gedaan om dat kaartje terug te sturen naar de school. Dus dochterlief heeft een Fnac-bon van 20 Euro gewonnen en haar juf heeft gezegd dat zij daar helemaal zelf iets mee mag kiezen. Dus neen, 't zal geen DVD van The West Wing of kookboek van Nigella Lawson worden voor de mama, of een DVD van 24 of een Gamecube spelletje voor de papa, maar wel iets dat zij zal kiezen. 't Zal nog moeilijk worden als ze al die DVDs en boeken ziet. Waarschijnlijk zal ze moeten "ienemienemutten" om de knoop door te hakken. Ik hou u op de hoogte van wat het wordt.

maandag 25 juni 2007

dove evolution

De winnaar van het reclamefilmfestival van Cannes. Pluim voor Dove dat veel vrouwen en meisjes hun zelfvertrouwen probeert een duwtje in de rug te geven. Maar het blijft natuurlijk "commerce".

vrijdag 22 juni 2007

om honger te krijgen

De kookrubriek laat nog even op zich wachten. Voor wie in de tussentijd al wat inspiratie wil opdoen voor heerlijke receptjes, kijk eens op kokeneten. Vanavond gaan we de verjaardag van een heel goeie vriendin vieren bij de Marrokaan in de Muntstraat. Het is alweer een tijdje geleden dat ik daar nog ben gaan eten, maar de 2 vorige keren waren zeer goed. Wat uit eten betreft, zoeken s. en ik het graag buiten de Belgische keuken - alhoewel een goeie steak met frietjes af en toe ook echt wel kan smaken. We hebben in de VS de gewoonte opgepikt om niet alleen voor speciale gelegenheden op restaurant te gaan, maar ook regelmatig gewoon tijdens de week als we geen zin hebben om te koken of als we eens even tijd voor ons 2 hebben. Dan hoeft er voor ons zeker geen uitgebreid diner voorgeschoteld te worden. Een ovenverse pizza, een al dente pasta, een hamburger met gebakken patatjes ofzo is dan al meer dan voldoende. Een voorgerecht of dessert nemen we dan meestal niet. Het is dan eerder een kort restaurantbezoek zonder veel franjes erop en eraan. Waar gaan we dat dan eten? Bij "Casa Mia" in de Muntstraat kiezen we dan een escalope provincial (met pasta, natuurlijk - geen frietjes bij een Italiaan!) of als we gewoon een lekkere spaghetti willen (al dan niet vegetarisch) vind je ons in de Metropole op de Oude Markt (voor s. dan een tagliatelli a la romana aub). Trek in een Amerikaanse stijl hamburger (neen, dan bedoel ik niet MacDonalds en co)? Dan gaan we naar Ribs in de Parijsstraat, waar ze de hamburger echt serveren zoals in een Amerikaanse 'diner'. Een klassieker die al jarenlang op onze lijst staat is het Thaise restaurant in de Tiensestraat aan de Holiday Inn. Daar kiezen we meestal voor iets met rode curry en kokosmelk en daarbij een iets minder pikante schotel en dan delen we alles zoals dat eigenlijk hoort in de Asiatische keuken. Over onze liefde voor de Indische en daaraan verwante keuken, heb ik het een volgende keer Nu heb ik al enkele van onze favoriete adresjes in Leuven weggegeven. Budget dat we dan spenderen op deze adresjes? Dat varieert tussen 20 (of zelfs daaronder als we het gewoon bij een pasta/pizza en water houden) en 35 Euro voor 2 personen.

woensdag 20 juni 2007

op een zondagnamiddag in de speeltuin

Een zondagnamiddag rond 16u30 een paar weken geleden. Ik ben met dochterlief in het Provinciaal Domein van Kessel-Lo. Ze leeft zich uit op de speeltuigen, hangt aan touwen, klimt, glijdt, loopt, springt, kortom: ze amuseert zich. Ik kijk toe vanop een bankje in de buurt. Er zijn veel kinderen, het is er vrolijk druk. Papa is thuisgebleven. Hij houdt een siesta, vermoed ik. Het is hem gegund. De speeltuigen zijn nu precies op de maat van onze kleutermeid. Vorig jaar had ze nog moeite met die avontuurlijke dingen, maar nu geniet ze volop. Voor mij geen siesta-tijd. Ik laat N. geen 2 minuten uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Ik ben het bezorgde moedertype. Hou mijn hart vast als ze halsbrekende toeren uithaalt. Wat een schril contrast met de mama die op het bankje naast mij zit, bedenk ik. Zij zit rustig een boek te lezen. Ik wou dat ik wat van haar karakter had en zo onverstoord een boek kon zitten lezen terwijl mijn kind in een speeltuin speelt. Bovendien ziet deze vrouw er perfect uit. Ik zit daar met een jeans en t-shirt en totaal onmodieuze, no-style sandalen van dit merk. De ideale outfit om straks op de terugweg naar de parking nog mee even in de zandbak te spelen of aan de waterspeeltuigen halt te houden, of desnoods, dochterlief achterna te klimmen als ze ergens plots niet meer afdurft... De collega-mama heeft stijlvolle schoentjes met hak aan en zwierige zomerse kleren, die wel eens zouden kunnen scheuren als ze achter haar kroost aan moet rennnen. Het boek en enkele andere spulletjes heeft ze in een zakje van 1 of andere chice kledingzaak meegebracht. Ik heb ook spulletjes bij: een koek en een flesje water, papieren zakdoekjes en nog enkele andere praktische hebbedingetjes heb ik een helemaal niet zo stijlvolle, maar wel praktische grote handtas bij. Had ik toch maar wat meer stijl, zoals die vrouw naast me. Haar man komt naast haar zitten. Hij is veel sportiever aangekleed en sleurt een propvolle rugzak mee. Met mijn blik volg ik dochterlief die moeiteloos langs een touw naar boven klimt, met mijn oren volg ik de conversatie tussen het koppel: "Wat heb jij gisteren gekookt?" "Vis, blablabla. En jij?" "Ik heb scampi's gemaakt, heerlijk met kokosmelk en dan heb ik er nog van die speciale tandoorikruiden bij gedaan." "Oh, klinkt heerlijk, je had me moeten bellen." - geen reactie- "Het was Shrek op TV" (ja, daar hadden s. en ik ook even naar gekeken, want we vonden die eerste Shrek-film heel leuk, vooral met de stemmen van Mike Meyers en Eddie Murphy) ... Zo wordt het duidelijk dat die 2 dus apart hebben gegeten, apart tv hebben gekeken, en ook apart wonen. Ondertussen ben ik even naar N. toegelopen, want ze wil perse dat ik dichterbij kom kijken hoe ze van een andere glijbaan naar beneden zoeft. Terug op het bankje is de kleine van het koppel er ook bij: het is nog een kleine uk (een jaar of 2, schat ik) "Is hij dan nog altijd niet droog?" vraagt zij, terwijl papa in zijn rugzak een propere pamper zoekt. "Op welke leeftijd is dat dan?" vraagt zij, onbegrijpend. Nu wordt alles duidelijk: dit is niet de mama van uk. Dit is de vriendin van de papa. Zij is dus helemaal geen collega-mama. Vandaar de onberispelijke outfit, het onverstoorbare lezen, de veel te kleine zak met alleen maar eigen persoonlijke spulletjes! Het is dus het weekend dat uk bij papa logeert. Terwijl ik een paar minuten geleden nog stiekem een beetje jaloers was op deze zo perfect uitziende vrouw, bedenk ik nu dat deze vrouw nog veel moet leren: neen, ukkies van 2 zijn nog niet uit de pampers; neen, als je voor hen kookt maak je best geen scampi's met tandoorikruiden, maar liever kip met appelmoes; neen, hoge hakken zijn niet het ideale schoeisel in een speeldomein. Vriendin-van-papa heeft nog veel werk om het hart van kleine uk te veroveren. Hij klampt zich vast aan papa. Zij gunt hem (kleine uk, bedoel ik) niet veel aandacht.
Een paar dagen voordien zaten wij in de pizzeria ook al naast zo'n papa-met-vriendin en zijn kids. Vriendin duidelijk minstens 15 jaar jonger, half flirtend met de Italiaanse ober terwijl ze haar beste Italiaans bovenhaalde, gestresste papa die tijdens het etentje meer dan 1 keer zijn gsm moest beantwoorden, duidelijk 1 van de eerste keren dat hij met vriendin EN kids erbij uit ging eten. Zoon van een jaar of 9 had het over de lotto winnen. Vriendin van papa vroeg wat hij met dat geld zou doen? Daar moest de jongen niet lang over nadenken: "10.000 aan mama, 10.000 aan papa, en o ja, ook nog een beetje voor jou", was het antwoord. Die nieuwe mama's kunnen dan misschien wel met hun looks het hart van de papa's hebben veroverd, voor de kinderen moeten ze met meer over de brug komen dan een kort rokje, hoge hakken en slanke taille. Ben ik ouderwets op dit vlak? Vast wel. Er zijn zeker veel nieuwe mama's die hun rol met glans vervullen, maar deze 2 exemplaren die ik toevallig tegenkwam, hadden nog veel werk voor de boeg. Ik wens ze van harte veel succes.

maandag 11 juni 2007

Nederland-buitenland




Onlangs een lang weekend in Nederland doorgebracht. ‘t Is toch echt het buitenland, want in Nederland vielen mij deze dingen op:

In Nederland mag je nog roken op restaurant: ik altijd maar denken dat Nederlands moderner zijn, maar op dit vlak laten wij hen dus ‘poepje ruiken’. Die sigarettenrook bij het eten kan ik echt wel missen.

De burgemeester van onze stad, heeft voor het systeem van parkeren duidelijk de mosterd in Nederland gehaald. In Leiden, Delft, Den Haag, Scheveningen, Katwijk,… wijzen bordjes de bezoekers de weg naar ondergrondse parkings en duiden meteen ook aan welke al vol zijn of niet. Sinds een jaartje ofzo ook in Leuven.

In Nederland lijkt iedereen te fietsen en wel met heel mooie fietsen, niet op een wrak van Velo. Nergens zoveel verschillende mooie fietstassen gezien. Ik ben trouwens op zoek naar een mooie praktische fietstas. Had er daar 1 moeten kopen.

In Nederland heet confituur ‘jam’, wat voor verwarring zorgde bij dochterlief die geen ‘jam’ wilde tot ze zag dat het confituur was… Toen herinnerde ze zich heel wijs dat ze dat rare woord ‘jam’ ook al eens in een verhaaltje had gehoord.

In Nederland gaven ze ons ergens in een restaurant het Engelstalige menu omdat ze niet hadden verstaan dat we dezelfde taal spreken… Maar wat we uiteindelijk op ons bord kregen, was heel lekker.

Trouwens, in Nederland heb ik heel lekker gegeten – in tegenstelling tot wat je zou verwachten gezien het bedenkelijke culinaire imago van dat land. Het ontbijtbuffet in het hotel was yummie! Ik heb me daar telkens zo vol gepropt dat het niet meer schoon was. Ook dochterlief deed dat graag – de fruitsla was haar favoriet.

In Nederland eten ze geen choco maar pindakaas en hagelslag op de boterham. Jakkes. Gelukkig was er buiten dat nog heel veel anders waar je kon uit kiezen.

In Nederland zijn ze wat ‘veramerikaanster’ dan in Belgie. Er zijn bijvoorbeeld al meer ‘bagelshops’. Opnieuw yummie! En we hebben er ook “Ben en Jerry”ijs uit Vermont gegeten. Nog meer yummie!

In Nederland is er geen VTM op TV (niet getreurd), en ook geen VT4 . Dus miste ik mijn wekelijkse zondagavondafspraak met H. en companen in Miami: de enige tv-reeks waarvoor s. en ik samen voor de buis in de zetel ploffen.

In Nederland hebben ze heel veel soorten ‘peperkoek’, wat ze dan ontbijtkoek noemen. N. neemt nu dus ontbijtkoek van ‘Kapitein Koek’ mee naar school als vieruurtje.

In Nederland is de kust niet volgebouwd met appartementen. Is er ook geen file naar ‘de kust’. Heb er in Katwijk-aan-zee een perfecte dag-aan-zee doorgebracht (terwijl s. in Leiden op een conferentie zat). Gelukkig was er een Kruidvat in de buurt, want de aftersun hadden dochterlief en ik na een ongeplande, heel zonnige, dag aan het strand echt nodig.

In Nederland hebben ze heel lekkere stroopwafels (bizar genoeg hebben wij die leren eten in de US – heerlijk in de winter: een stroopwafel opwarmen bovenop een tas warme dampende thee), maar voor chocolade moet je in Belgie zijn.

In Nederland zijn Belgische bieren blijkbaar ‘in’, maar ook duidelijk een ‘exportprodukt’ met een prijskaartje navenant.

Ook in Nederland is er file naar de Ikea op een brugdag.

In Nederland staat er in elk café ook gewoon een glaasje melk op de drankkaart. Zouden ze hier ook moeten invoeren, zeker voor de kids, zodat die bij een cafebezoekje niet altijd veel te gesuikerde drankjes naar binnen werken.

In Nederland hebben ze veel charmante oude en ook blitse nieuwe windmolens.

In Nederland draagt niemand nog klompen, maar ze proberen dat wel wijs te maken aan de toeristen.

In Nederland hebben straatnamen op de universiteitscampus ronkende namen als de “Einsteinweg” en de “Max Planck-straat”, wat toch iets indrukwekkender klinkt dan de ‘Celestijnenlaan’ of de ‘Van Evenstraat’.

In Nederland gebruiken ze die kleine bruine eurocentjes van 1 en 2 cent liever niet. Dus ronden ze de prijs (naar boven of onder) af. Zouden de zuinige Nederlanders hebben uitgerekend dat dat in hun voordeel uitkomt?

Over geld gesproken, in Nederland ‘ga je geen geld afhalen aan de bancontact’, maar ga je gewoon ‘even pinnen’.

In Nederland: was ‘t Pinsterweekend heel plezant!

vrijdag 8 juni 2007

we zullen doorgaan...

Uiteindelijk heb ik -mits het uitoefenen van wat morele druk * shame on me * op jullie allen- dan toch een hoopje reacties bijeengesprokkeld, waarvoor dank!
Ik ga dus door met bloggen!

Ik beloof plechtig om jullie niet meer lastig te vallen met oproepen voor reacties, maar een beetje meer interactie met de bezoekers van dit blog zou toch welkom zijn (oeps, ik doe het weer: ik ben jullie weeral onder druk aan het zetten).
Wat ik eigenlijk wil zeggen: ik weet dat sommigen van jullie zich een beetje geremd voelen omdat ze denken dat je om een reactie achter te laten een computerexpert moet zijn.Dat is echt niet het geval! Als het je niet lukt om hier een reactie achter te laten, mag dat ook altijd via mail naar: autumnleaf17@gmail.com Ikzelf ben ook helemaal geen techneut (dat zie je wel aan de redelijk beperkte 'snufjes' op dit blog in vergelijking met heel veel andere veel 'blitsere' en 'creatievere' blogs)

Ik kan -zoals iemand van jullie heel opmerkzaam vaststelde- nog geen gedachten lezen en heb dus geen flauw benul van wat jullie van mijn berichtjes vinden als jullie niet reageren. Dus als ik hier zit te preken tegen het hoofddoekenverbod en jij vindt dat dat er wel moet zijn, ga dan gerust tegen me in. Ik hou wel van een levendige discussie.
Niet geinteresseerd in politieke standpunten? Laat me dan weten welke leuke film je onlangs hebt gezien of welk goed boek je hebt gelezen. Want ondanks mijn goede voornemens -geuit naar aanleiding van het TV-programma "Alles uit de kast" op mijn oude blogstek- is er van veel boeken lezen ondertussen nog niet veel in huis gekomen.
Of heb je een lekker recept voor cranberry muffins of het ultieme stoofvleesrecept? Ook welkom! Want koken is iets waarover ik hier nog niet veel heb geschreven, maar dat mij ook altijd kan bekoren. Uit gaan eten is zeker ook een passie, en eentje die ik deel met s. Dus vanaf volgende week komt er een resto-rubriekje op dit blog.

ps. omdat ik het een beetje vervelend vind dat ik zo zat te bedelen om reacties van jullie heb ik alle "hallo, is daar iemand" berichtjes gewist

woensdag 30 mei 2007

BOEH!


ik ben niet de enige tegen het hoofddoekenverbod in Antwerpen (zie vorige post van 15-05-2007)

dit geldt niet echt als een nieuw berichtje, want ik ben nog steeds in schrijfstaking tot ik meer reacties krijg... (zie vorige post van 29-05-2007)

maandag 21 mei 2007

regenboog

Ik merkte meteen dat s. het laatst met de auto had gereden aan 2 zaken. Ten eerste, stond de chauffeursstoel te ver van het stuur. Dus vlug de stoel weer dichterbij gezet zodat ik met mijn voeten tenminste aan het gaspedaal kon. En ten tweede stond de autoradio op 4FM, terwijl ik van de momenten in de auto geniet om rustig naar Radio1 of Klara te luisteren. Dat is thuis bijna uitgesloten, omdat mijn huisgenoten beide radiozenders niet erg apprecieren. S. houdt helemaal niet van gepraat op de radio. Titaantjes, Het Beste moet nog komen,... allemaal niet aan hem besteed, terwijl ik dat best wel goeie programma's vind (afhankelijk natuurlijk van wie de gast is). Klara kan hij soms wel even pruimen, maar dan is het meestal dochterlief die de knop uitzet en zelf een CD met K3-gekweel of Plop en co op zet. Sinds ze recentelijk in de ban is van ballet, is ze soms wel bereid om naar klassieke muziek te luisteren, maar dan moet ik ondertussen constant naar haar balletkunsten kijken. "Kijk, mama, ik draai op mijn tippen rond!", "Kijk, mama, kijk dan toch naar mijn voeten!!" Neen, vergis u niet, ze zit helemaal niet op balletles en heeft geen roze tutu, maar ze heeft wel de DVD van Barbie en het Zwanenmeer en dat verklaart alles. Trouwens, ik moet toegeven dat de muziek van deze film echt heel mooi is (uitgevoerd door de London Symphonic) en de balletpasjes schitterend zijn nagebootst met de computeranimatie (getekend door een choreograaf van het New York City Ballet). Een aanrader voor prinsessen van 5 jaar! Maar terug naar de auto: daar stond de radio dus op 4FM. Een zender die s. graag hoort omdat het hem terugvoert naar zijn jeugd door constant hits uit de jaren 80 en 90 te draaien. Kan best wel eens leuk zijn, maar ik vind het goedkoop jeugdsentiment. Het is best wel eens plezant om zo'n "gouden ouwe" terug te horen, maar ik hoef echt niet 5 keer in 1 uur tijd naar de fuifhitjes van toen ik 18 was terug gekatapulteerd te worden. Ik leef niet in het verleden en al bij al zit er tussen die muziek enorm veel rommel (of zoals dat tegenwoordig heet: "foute muziek"). Ik wilde dus net 4fm afzetten toen ik de presentator met veel poeha hoorde aankondigen dat ze bij de top 3 van de top 100 van de jaren 80 waren gekomen. Was het dan plots 31 december en niet 18 mei? Dat soort top-100 toestanden is toch meestal iets dat ze rond eindejaar in onze strot (of beter onze oren) duwen? Enfin, ik bleef toch een beetje benieuwd luisteren. Ik hoorde net dat "the River" van Bruce Springsteen op 4 was gestrand. Op 3 stond een nummer van Phil Collins. Vraag me al niet meer welk nummer. Op 2 stond Abba met "The Winner Takes it All". Ja, ik ben fan van Abba! Als kleine uk zong ik naar 't schijnt al "I have a dream" mee. Dus Abba op 2, da's ok voor mij, al vind ik dat nu niet het meest typerend voor de jaren 80. Ik zou die naar een decennium eerder doorverwijzen omdat ik die toch echt meer iets van de jaren 70 vind. Maar goed, ik ben Guy De Pre niet. Dus, Abba op 2. Wie dan op nummer 1? Misschien iets van Madonna of the Police, bedacht ik snel. Maar neen, de luisteraars van 4fm bleken een betere smaak te hebben dan ik had verwacht en het was U2 die met "With or Without You" bovenaan stond. Ondertussen was ik al een flink eind opgeschoten op mijn ritje richting schoonouders om dochterlief op te halen. Geen file op de ring rond Brussel, want velen maakten een brugdag. Ikke niet. Perfecte dag om rustig veel werk gedaan te krijgen. Geef mij liever een vrije dag op een ander moment, want op zo'n brugdag is het file aan de Ikea en in de plaatselijke Colruyt. Geen file onderweg en ondertussen nog leuke muziek op de radio, dan rijd ik graag. De rit van Leuven naar mijn schoonouders is minder lang in afstand dan de rit die s. in Amerika dagelijks naar het werk moest afleggen. Met 1 groot verschil: hier sta je meestal in de file, terwijl je daar lekker kon doorrijden op de highway. Wel niet te snel natuurlijk, want overal (meestal verstopt achter de "bushes") kon er controle staan en zo'n snelheidsovertreding waarbij je een bekeuring krijgt van een sheriff-met-hoed (ja, zo zien ze er echt uit!) is een heel stuk impressionanter dan geflitst worden door een onpersoonlijke camera hier in leuven. In Amerika deed ik dat wel graag: zo'n lange afstand met de auto afleggen op rustige highways, vaak door een schitterend landschap: de skyline van Manhattan in de verte of rijden over de Bear Mountain bridge over de Hudson river in al zijn glorie of de veelvoud aan herfstkleuren in de bossen van Noord-Amerika. Vrijdagavond was er wel geen schitterend landschap (de Zenne kan moeilijk de vergelijking met de Hudson aan), maar de natuur liet zich toch ook van een mooie kant zien, want tussen de regen en zonneschijn door, verscheen er een regenboog op de terugweg. Dochterlief was in alle staten van extase over het verschijnsel. Vanop de achterbank begon ze uit te leggen dat er wel iets verkeerd was met deze regenboog, want de kleuren stonden volgens haar niet in de juiste volgorde. Op zo'n momenten denk ik dat ze meer iets van de wetenschapper van haar vader in zich heeft, want als ik een regenboog zie, dan ben ik gewoon kinderlijk blij en opgetogen over dat moois dat zomaar even verschijnt en voor je het weet weer weg kan zijn, terwijl zij begint te discussieren over de volgorde van de kleuren van de regenboog. De juiste volgorde van die kleuren ken ik trouwens niet, maar zij heeft dat blijkbaar wel in de 2de kleuterklas al geleerd. Even later kijkt ze met papa in een boek over dino's en vallen er worden als "krijttijdperk" en "fossielen". Dochterlief stelt 1001 vragen en papa antwoordt enthousiast. Help, word ik binnenkort de enige hier in huis die niks weet van fysika, wiskunde en dergelijke? Maar morgen is het mijn beurt om te vertellen voor het slapengaan en dan zal haar keuze waarschijnlijk vallen op Assepoester of een ander prinsessenverhaal en dan brabbelen wij tweetjes in onze eigen verzonnen taal (een rare gewoonte die dochterlief en ik hebben aangekweekt) en dan vraagt ze misschien hoe je regenboog in het Engels zegt of in het Russisch. Trouwens, wat ze ook wordt: wetenschapper of talenknobbel of nog iets heel anders, dat maakt mij helemaal niks uit, zolang ze maar gelukkig is als ze een regenboog ziet.