maandag 28 juli 2008

waar u wel vaker met de nationale driekleur kan zwaaien

Op het nippertje werd de eer van ons wielergekke landje dan toch nog gered door een Belgische overwinning op de Champs Elysees. Als u een nationaliteitsverandering overweegt - niet alleen omdat u al dat politieke gepalaver beu bent - maar vooral omdat er op sportief vlak zo weinig gelegenheden zijn om trots met de driekleur te staan zwaaien nudat Kim en Justine zijn gestopt en ook Tia en die andere Kim niet in topvorm blijken te verkeren, om dan nog te zwijgen over de Rode Duivels, dan moet u misschien overwegen om het Russische staatsburgerschap aan te vragen.
Alleen al in 2008 kunnen ze dit voorleggen:
-Wereldkampioen ijshockey: een sport die hier niet op veel enthousiasme kan rekenen, maar toch ontzettend veel fans heeft wereldwijd van Canada tot Slovakije.
-Zenit Sint-Petersburg, tot voor kort een voetbalploeg waarvan nog niemand had van gehoord, won de UEFA Cup.
-De prestaties van de Russen op het EK voetbal zijn u wellicht ook niet ontgaan. Pavljutsjenko,Arsjavin en co. schopten het tot in de halve finale, waarin ze-toegeven- compleet onderuit gingen.
-En als dat alles u nog niet kan overtuigen, neem dan eens de WTA tennis ranking bij de hand. In de top 20 staan maar liefst 8 Russische speelsters. Broer en zus Safin(a) zijn mijn persoonlijke favorieten uit het Russische tenniswereldje.
Ter info: de eerste Belgische vindt u op de 69ste plaats in die ranglijst.

En dan moeten de Olympische Spelen nog beginnen. Om nog wat extra motivatie mee te geven aan de Russische atleten, werd vorige week aangekondigd dat de geldprijs verbonden aan een gouden medaille wordt opgetrokken tot 100.000 Euro (een verdubbeling van het bedrag in vergelijking met de vorige Olympische Spelen). Bij de vorige editie won Rusland 27 keer goud, 27 keer zilver en 38 keer brons.
Geen probleem om de premie op te trekken. Geld genoeg in de staatskas, waar de petrodollars binnenstromen. Voor de economisten onder u: Rusland had in het eerste kwartaal van dit jaar een groei van maar liefst 8.5%!! Er is dus ook wat geld in kas om iets moois te maken van de Olympische Winterspelen die in 2014 door Rusland worden georganiseerd.

Zegt sport u weinig? Misschien eerder een Eurovisiesongfan? (Ik kan me amper inbeelden dat die fans dikgezaaid zijn in Belgie, maar je weet maar nooit). Wel, in dat geval geef ik graag mee dat Rusland het liedjesfestival won. Zanger Dima doet menig Russisch vrouwenhart sneller slaan, naar verluid.
Maar dat doet niet alleen die zanger, maar ook ex-president, huidig premier Poetin. Tja, over smaak valt niet te discussieren.

Er zijn dus wel degelijk enkele grote culturele verschillen. En daar knelt nu precies het schoentje. Misschien toch nog niet massaal naar de Russische ambassade in Ukkel trekken om dat staatsburgerschap aan te vragen. Maar als u nog eens echt aan den lijve wil ondervinden hoe een ijzige Koude Oorlog ontvangst voelt, dan raad ik u zo'n bezoek aan dat consulaat wel aan. Kan erg verfrissend zijn op zo'n zwoele zomerdag als deze. En dan bedenkt u wellicht dat we het al bij al toch nog niet zo slecht hebben in ons chaotische Belgenlandje.

donderdag 24 juli 2008

afgehaakt

Er waren twee "maatschappelijke fenomenen" -of als je het liever mediacircussen noemt, mij ook goed- die ik tot nu toe altijd met behoorlijk veel interesse volgde, in tegenstelling tot de meerderheid van mijn sexegenoten (jakkes, wat een raar woord!): Belgische politiek en de ronde van Frankrijk. Ik stel nu echter vast dat ik heb afgehaakt uit pure teleurstelling over de prestaties van deze mannen (en een klein beetje vrouwen). Onze vorige premier en ook onze (tegen-wil-en-dank) huidige premier zijn fan van de Tour. Waarschijnlijk is de moeilijkheidsgraad van het winnen van een bergrit en het vormen van een regering vergelijkbaar of het geel winnen en het komen tot een akkoord over staatshervorming. Maar in beide gevallen blijken de hoofdrolspelers te vaak te zwak om hun eigen mannetje te staan en grijpen ze dan naar onaanvaardbare middelen: epo, populisme, cocaine, loze beloftes, doping, extreem nationalisme,... Het is me een boeltje. Ik heb er de buik van vol. Stel mijn hoop dan nu maar op de Olympische Spelen en de Amerikaanse presidentsverkiezingen voor interessanter materiaal. Kan het u nog boeien wie er zondag in Parijs wint en/of er ooit een oplossing komt voor BHV?

maandag 21 juli 2008

zonnerecept



Hoe de zon toch in huis halen met dit miezerige weer?
Men gaat naar de lokale wekelijkse markt en koopt daar zomers fruit. Mijn keuze viel op frambozen en braambessen. Je haalt een grote kookpot boven en je maakt confituur. Man, dan wordt deze city girl helemaal terug het meisje van den boerenbuiten. Ik kan je proberen te overtuigen met woord en beeld (zie foto's), maar jammer genoeg kan ik de geur van dat rijpe fruit dat ligt te pruttelen niet op mijn blog zetten. Het is onmiskenbaar de geur van zomer. Confituur maken, dat is 1 van die dingen die al lang op mijn to do lijstje stonden, maar waar ik nooit aan toe kwam. Tijdens deze doctoraatsvrije weken maak ik er wel tijd voor. Een paar maanden geleden al kocht ik een receptenboek voor confituren, marmelades en gelei om te beginnen experimenteren.

Ik maakte eerder al de mangomarmelade en was bijzonder tevreden over het resultaat. Maar deze keer hield ik het bij lokaler fruit. Ja, ook uit ecologische overwegingen. Ik ben dan wel een mens van 't stad geworden, maar ik weet nog welke groenten en fruit er bij het seizoen horen. Ik ben immers op dat natuurlijke ritme groot geworden met groenten en fruit uit de eigen tuin. Ik proef nog de eerste aardbeien die geplukt werden in de tuin. Die waren een pak kleiner, maar ook smaakvoller dan die grote exemplaren die je nu tegenwoordig al midden in de winter in de warenhuizen vindt.
En nu is het volop het seizoen van het kleinfruit. Ik koos dus een recept voor een frambozenconfituur met appels en drukte er mijn eigen stempel op door ook nog braambessen toe te voegen, omdat die ook zo heerlijk rijp naar mij lagen te lonken op de markt.

Ik moest dochterlief wegslaan van de bessen als een fruitvlieg. Anders zou er niet voldoende zijn over gebleven om nog enkele potjes confituur te kunnen maken. Neen, ik had niet de ambitie om mijn moeders voorbeeld te volgen die bijna elke zomer (afhankelijk van de grootte van de oogst) tientallen potten aalbessengelei en kriekenconfituur maakte. Enkele potjes zijn voor mij al voldoende. Ik kan immers ook geen emmers vol gaan plukken, zoals we dat vroeger elk jaar deden met de krieken in de tuin van mijn grootouders. Voor mijn moeder was het waarschijnlijk niet echt een pretje om over die dampende potten te hangen op warme zomerdagen, maar krieken plukken bij mijn grootouders -die echt nog een beetje zoals in Bokrijk leefden- was voor mij zo puur natuur dat ik er met veel nostalgie aan terugdenk.

Confituur maken is trouwens niet meer zo moeilijk, want je hebt nu van die superhandige "extra fruit"geleisuiker. Te loperige confituur (steeds de bezorgdheid van mijn moeder) is nu haast geen optie meer. En het voordeel is ook dat je met dat nieuwe spul minder suiker hoeft toe te voegen dan vroeger. Het mag wat mij betreft allemaal lekker fruitig smaken en moet zeker niet te zeemzoet zijn. Manlief houdt niet van pitjes. Dus speciaal voor hem zwoegde ik aan 1 potje bijna-pitjesvrije "frambozen-braambessen met een vleugje appel" confituur. Ikzelf hou het bij de potjes-met-pitjes. Nu staan een ouderwets neteldoek en een goeie zeef op mijn aankooplijstje voor een volgend confituuravontuur. Het smaakt immers naar meer.

vrijdag 18 juli 2008

Thuiskomen

Een impulsieve aankoop overkomt me niet zo vaak. Zeker niet van een boek. Die leen ik meestal in de bibliotheek. Ik heb geen bezittingsdrang, niet wat schoenen, juwelen en andere aan vrouwen toegeschreven hebbedingen betreft, en zelfs niet wat boeken betreft. Maar toen we een paar maanden geleden in de mooiste boekenwinkel van de wereld terechtkwamen (zie blogpost), stapte ik toch -overweldigd door het decor- met een paar titels onder mijn arm naar buiten, waarover ik niet meteen hard had nagedacht. "De thuiskomst" van Anna Enquist zat ertussen. Waarom? Hoofdzakelijk een economische reden: omdat die bij het stapeltje "mid price" boeken lag. En omdat ik nog nooit iets van Anna Enquist had gelezen. Een naam waarvan ik dacht dat haar schrijfstijl wel iets voor mij zou zijn. Eerlijk gezegd viel dat bij de eerste tientallen bladzijdes wat tegen (zeg maar de eerste 50 pagina's). Maar toen kwam ik erin en begon ik mij vooral meer in te leven in die zwakke en tegelijkertijd sterke Elizabeth, het hoofdpersonage in deze historische roman. Het duurde even voor ik in het ritme van het boek kwam dat draait over wachten en dat is niet meteen de meest aangename bezigheid. Wachten op de thuiskomst van een man op zee, wachten op liefde, wachten op de komst van een kind, wachten op een beter leven, wachten op erkenning van de prestaties van haar man en haar eigen bijdrage daaraan, wachten op het antwoord op onbeantwoorde vragen, wachten op een minnaar die niet komt, ... heel veel tevergeefs wachten beheerst het leven van Elizabeth. En toch is het mooi. Mooi hoe we in het hoofd van die vrouw kunnen meekijken, hoe zij probeert te leven tussen al dat wachten en telkens opnieuw afscheid nemen door. Traag, meeslepend, diepgaand. Teleurstellend einde. Maar al bij al zeker goed bevonden.
Ben al opnieuw aan een boek vanuit het vrouwenperspectief begonnen: Anna, Hanna en Johanna van Fredriksson. Heeft me al meteen mee.

dinsdag 15 juli 2008

Niet hip

De vraag viel onvermijdelijk de voorbije weken. Collega's, vrienden, en natuurlijk ook de kapster wilden het graag weten. Het antwoord van mijn kant kwam dan een beetje schuchter, haast mompelend. Ik voegde er steeds iets verontschuldigends aan toe in de aard van: ja, ik weet het, niet echt hip, niet echt exotisch, ... Je zag de mensen dan zo'n beetje meewarig kijken en meestal gooiden zij er dan meteen hun veel hipper klinkende antwoord op de vraag tegenaan. Geef toe, als je moet antwoorden dat je naar Duitsland op vakantie gaat en dan nog wel naar de buurt van het Zwarte Woud, dan vraag je erom om met opgetrokken wenkbrauwen te worden bekeken. Dat is toch iets voor conservatieve 60plussers en niet voor een jong gezinnetje. Ondertussen zijn we terug van onze niet-coole vakantiebestemming. En deze keer zeg ik het luid en duidelijk: ja, wij gaan graag naar Duitsland op vakantie. Het was er heel erg mooi, rustig, netjes, lekker, kindvriendelijk, niet duur, en last but not least: niet druk. We logeerden in een vakantiehuisje op een wijnboerderij in een wondermooie streek vol druivenranken, goed gemarkeerde wandelpaden, heerlijk fruit en onbekende charmante historische dorpjes. We reden er gratis met het openbaar vervoer (een verwelkomende geste naar toeristen toe). Zo namen we de trein naar de dichtstbijzijnde stad Freiburg, net als onze thuisbasis, een oude universiteitsstad. We wandelden, proefden wijn, rustten en genoten van mooi weer. De slogans over een microklimaat in de toeristische brochures bleken te kloppen. Ik trok me uit de slag met de weinige woordjes Duits die ik ken, dochterlief deed ook haar best en bestelde vrolijk 'apfelsaft bitte', manlief liet ons begaan. Ik verbrak mijn persoonlijk record en keek een hele week lang geen TV, las geen krant, geen e-mail, en had totale vrede met het feit dat de batterij van mijn gsm leeg was en ik de lader was vergeten mee te nemen. Ik liep met blote voeten in een beek en hopte door een rivier van de ene kei op de andere, terwijl manlief aan dochter toonde hoe hij keien over het water liet springen, we kochten kersen en frambozen langs de kant van de weg, ik liet de verkoelende wind een warboel maken van mijn haar en hing kersen als oorbellen om. Het was een vijf-sterren vakantie. We kwamen geen enkele Belg tegen, maar zodra we op de terugweg even door Frankrijk reden, zagen we de Belgische nummerplaten rijden in de tegenrichting. Gaat u maar met z'n allen naar la douce France, dan hebben wij die Duitse dorpjes en stadjes lekker helemaal exclusief voor ons. Leven als God in ...Duitsland.

dinsdag 1 juli 2008

Roetsjbaan

Het ene moment de euforie over het doctoraat indienen, het volgende moment de onzekerheid over het neergeschreven resultaat van jarenlang werk. Maar die "mood swing" is nog niks in vergelijking met de ene dag (gisteren) intens genieten van het warme zand onder mijn blote voeten, pootje baden, en ander strandplezier, samen met beste vriendin en 3 kids die joelen van de pret; en dan de andere dag om 6u45 's ochtends al in de auto (dat is afzien voor een niet-ochtendmens als ik) om dan wat later de hele voormiddag in ziekenhuisgangen door te brengen om een familielid van het ene onderzoek naar het andere te brengen, wachtend tussen een naar mijn aanvoelen veel te groot aantal door-chemo-kalende mensen, waarvan er enkele nog veel te jong uit zien om al met dat vreselijke K-woord moeten om te gaan. "Oncologie", "hematologie", "beenmergpunctie", ... die zomerse dag aan het strand lijkt heel ver weg. Het leven is een roetsjbaan.