zondag 28 februari 2010

to go or not to go that's the question

Je hebt er die dat de normaalste zaak van de wereld vinden. Dat ik heel binnenkort een aantal weken naar Rusland ga om daar aan een unief te gaan doceren. Degenen die dat vinden zijn doorgaans collega's van het mannelijk geslacht, collega's van mezelf of van Manlief, die zelf regelmatig reizen naar conferenties en dergelijke (en het moet gezegd: vaak kunnen rekenen op een vrouwelijke partner die alles aan het thuisfront vlotjes laat draaien terwijl hun mannen 'carriere maken'.)

Aan de heel andere kant heb je er die het absoluut 'not done' vinden. Wie dat zijn, weet ik niet heel precies, want die mensen delen hun mening niet rechtstreeks aan mij mee. Maar uit tussenwerpseltjes en onuitgesproken zinnen en gefronste wenkbrauwen (ik ben een goede verstaander :-) leer ik dat het meestal mama's zijn die dat vinden. Zij denken in de aard van: Welke moeder laat haar kind zomaar een tijdlang in de steek om dan nog notabene in Rusland zich gaan bezig te houden met les te gaan geven? Wat is daar nu belangrijker aan doen er thuis voor je kind te zijn? En helemaal niet kunnen vinden zij het feit dat Dochterlief 1 week van mijn verblijf in Rusland zal 'gedropt' worden bij mijn zus en haar vriend omdat die week ook Manlief in het buitenland zit. Konden we dat dan niet beter plannen? Wel, we hebben het geprobeerd, maar blijkbaar lukt het niet. Manlief moet zowat om de haverklap weg en in de ietwat kalmere periode (qua reizen dan) voor hem, is het academiejaar in Rusland gedaan.

Ikzelf kan me soms vinden in de denkwijze van beide groepen. Ik heb me al meer dan 1 keer afgevraagd waar ik in godsnaam toch aan ben begonnen door mee te willen doen aan die docentenuitwisseling. Er komt ontzettend veel voorbereidingswerk bij kijken, van lesvoorbereidingen tot het regelen van de praktische zaken. Manlief is dermate wereldvreemd dat ik zeer gedetailleerde instructies moet achterlaten over uur en plaats van hobbies van Dochterlief en nog 1001 andere dagdagelijkse details over de inhoud van drinkbus en zwemzak tot instructies voor de wasmachine en online bankieren.

Maar anderzijds ben ik best wel fier dat ik mag meedoen aan het programma en zie ik het als een unieke kans om met de Russische studenten van gedachten te wisselen en de sfeer daar eens voor langer dan enkele dagen op te snuiven (en zo hopelijk mijn Russisch ook weer wat terug op peil te brengen). Ik vind niet dat ik noodzakelijkerwijs mijn plannen moest cancellen toen bleek dat Manlief toch ook naar het buitenland zou moeten in die periode (nadat hij eerst een ijdele poging had ondernomen om die periode reisvrij te houden in zijn agenda). Eerlijk gezegd heb ik wel getwijfeld op dat punt, maar toch doorgezet omdat ik vind dat ik deze professionele kans verdien. Voila.

Dat Dochterlief 1 week zal logeren bij haar tante vond ik eerst vervelend om te vragen, want ik wist dat ze natuurlijk ja zou zeggen (mijn zus is ook meter van Dochterlief en heeft zelf geen kids), maar voor een kinderloos koppel zal de aanwezigheid van een 8-jarige toch een grote aanpassing zijn. Maar ik ben er eigenlijk wel gerust in, want beide partijen (gastgezin en logeergast) lijken er naar uit te kijken. Het wordt dan extra vroeg opstaan voor Dochterlief om op tijd op school te geraken en nog veel erger: ze zal het moeten stellen zonder mama aan wie ze toch wel heel erg gehecht is. De morele chantagezin "mama, jij mag niet gaan" is de voorbije weken al een paar keer gevallen (en yep, het werkt, want het breekt telkens mijn hart) en zal zeker voor mijn vertrek volgend weekend nog meer dan eens geuit worden.
Maar dan is er ook iets in mij dat zegt dat het een goede oefening in leren loslaten zal zijn (zowel voor mij, als voor haar). Voor Manlief zal het zeker ook niet slecht zijn om eens alleen het huishouden te runnen en te beseffen hoeveel daarbij komt kijken, want hij is er aan gewend geraakt dat 'de kaboutertjes' alias AutumnLeaf dat allemaal op zich nemen.

En er is email en Skype en chatten en gsm om het gemis te verzachten. Hoogstwaarschijnlijk zal het uiteindelijk ik zijn die hen op mijn kamertje daar in Rusland 's avonds het hardst zal missen en niet omgekeerd. Maar toch ga ik ervoor.

woensdag 24 februari 2010

onmogelijk lijstje

Ik zag het stokje hier al liggen en voelde het al kriebelen om het op te rapen. Toen dat hier dan ook gebeurde, kon ik niet meer wachten.
Reizen, dat doe ik toch oh zo graag. Zeker niet van thuisuit meegekregen. Maar ik heb het mijn Dochter wel al met de moedermelk meegegeven (letterlijk, want ik heb haar borstvoeding gegeven op haar eerste transatlantische vliegtuigvlucht toen ze nog net geen 4 maand oud was). Trouwens, reizen met een baby die je borstvoeding geeft is echt handig, want je hoeft je nooit zorgen te maken over het feit dat je geen flesjes of melkpoeder in de buurt zou hebben.
Dus het lijstje van reizen die ik graag met man en kind zou maken. Eigenlijk onbegonnen werk om al die reizen die ik zou willen maken op te lijsten, maar hier dan toch een snelle poging:
-Zweden (hey, da's toevallig, het staat op de planning voor deze zomer ;-)
-jeugdvriend van Manlief die zich heeft gesettled in Alaska gaan bezoeken
-rondtrekken door de VS door staten als Montana, Idaho, Oregon en Washington (de staat, niet de stad)
-nog een keer naar Schotland (veel te lang geleden en nog niet alles gezien)
-en ook aan die kant van het kanaal: Wales
-meer zuidwaarts: Madrid, Granada, Sevilla, Valencia.... dus een grote reis door Spanje of verschillende citytrips
-en nog binnen Europa: de Baltische landen (vooral Estland en Letland wil ik echt graag eens bezoeken)
-en als het dan eens echt ver weg mag zijn: China
-maar een citytripje naar London lijkt me meer haalbaar en Dochterlief is er nog niet geweest, dus dat staat ergens bovenaan het lijstje.

Maar eerst vertrekt Manlief morgen voor de derde keer dit jaar naar de VS en vertrek ik onmiddellijk na zijn thuiskomst naar Rusland en terwijl ik nog daar ben, vertrekt Manlief alweer naar China en Taiwan. Dus toch wel wat reisstress hier om heel die puzzel mooi en vlotjes in elkaar te laten passen. Daarover hoort u hier zeker nog meer de komende dagen.

verwend?

Ik heb maar 1 dochter. Zij is voor mijn ouders het enige kleinkind; voor mijn schoonouders het enige kleinkind waarmee ze contact hebben (maar daar komt binnenkort gelukkig verandering in). Haar meter en peter hebben zelf geen kinderen. Dochterlief wordt dus verwend. Ze heeft alles wat haar hartje begeert. Ze begint het zelf te beseffen. Dit jaar had ze geen wenslijstje voor haar verjaardag. We mochten haar zelf verrassen met een cadeautje naar keuze. Ik ben van het principe dat een cadeautje helemaal niet duur en groots hoeft te zijn om plezier te doen. Hier dus geen grootse Playmobil circussen, maar eerder een klein setje Playmobil of zelfs iets kleins goedkoops van bij Zeeman of Wibra. Ik heb een hekel aan mensen die zodanig grote cadeaus geven dat het lijkt alsof ze daarmee de affectie van kinderen willen kopen. Ik heb in mijn kindertijd nooit iets tekort gehad, maar toch bedolven mijn ouders ons zeker niet onder het speelgoed. En dat is iets wat ik ook probeer te doen. Maar het is moeilijk. Op zo'n dagen als haar verjaardag durf ik wel eens doordrammen tegen Dochterlief over het feit dat ze al die cadeautjes niet vanzelfsprekend mag vinden, dat ze luider en vaker dank u mag zeggen aan de mensen van wie ze iets krijgt, dat ze niet mag denken dat alle kinderen zoveel krijgen. Soms lijkt ze te begrijpen wat ik bedoel, soms ook helemaal niet. Tja, ze is nog maar 8 en ze heeft een prinsessenleven. DVD's, boeken, kleren, speelgoed, hobbies, ...
Ik ben er behoorlijk van overtuigd dat zij samen met haar leeftijdsgenootjes een generatie zal zijn die het later met minder zal moeten stellen dan wat ze nu allemaal in de schoot krijgen geworpen. Ik vind het belangrijk dat ze niet te materialistisch is ingesteld, dat ze leert delen, dat ze kan genieten van eenvoudige dingen. En ze doet dat goed. Maar toch hou ik mijn hart vast als ik zie hoe evident ze sommige zaken vindt.
Hoe doet u dat? Puilt uw huis uit van het speelgoed? Is uw kind verwend of rotverwend of helemaal niet?

zondag 21 februari 2010

feest

Reeds lang voor ik werd geveld door een buikgriep plande ik 2 feestjes op deze ene zondag. Dat leek me handig: 1 feestelijke zondag. Eerst een brunch voor de familie en daarna in de latere namiddag het feestje met de vriendjes van de klas. Een paar dagen geleden leek dat idee plots een heel pak minder briljant. Die buikgriep had me zo lelijk te pakken dat ik zelfs vreesde dat het hele feestgedoe zou moeten worden afgelast.

Maar gisteren ging ik dan -weliswaar nog bleekjes en wat trillend op de benen- toch winkelen. Het was een lange boodschappenlijst. En ergens tussen het aanschaffen van verdeelzakjes om mee naar huis te geven met de vriendjes na het feestje en de bestelling van taart bij de bakker, hield ik even halt aan een bloemenkraam om een bos tulpen te kopen. Dochterlief vroeg: "Voor wie zijn die bloemen?" Ik antwoordde: "voor mezelf". "En waarom dan wel?", vroeg Dochterlief verder omdat een 7-jarige die op het punt staat 8 te worden altijd doorvraagt tot ze een volledig antwoord heeft gekregen. Snijbloemen koop ik niet zo vaak, ziet u, en zeker niet voor mezelf. "Wel, omdat ik vind dat ik wel een bloemetje verdien omdat ik jou 8 jaar geleden uit mijn buik op de wereld heb gezet.", antwoordde ik met een air van 'ziezo, nu heb je een antwoord waar niks meer aan toe te voegen valt en dat je zeker niet had verwacht." Waarop Dochterlief laconiek: "Oh, ik dacht het wel dat het daarom was." En dat was dan weer het antwoord dat ik niet had verwacht.

De tulpen staan prachtig op de kast. En die dochter van mij, ja, die mag er ook echt wel zijn. 8 jaar zijn voorbij gevlogen! Fijne verjaardag, meid!

donderdag 18 februari 2010

verwaarlozing van dit stekje

Aan mijn blogstekje: mijn oprechte excuses voor de staat van verwaarlozing. 't Is niet dat ik niet meer wil bloggen omdat dat volgens sommigen passe zou zijn.
Het ontbreekt me aan tijd en ook wel een beetje aan inspiratie.
Er is de actualiteit waarover altijd wel iets te zeggen valt. Zeker door iemand als ik die het wereldnieuws graag op de voet volgt. Ik zou hier dus kunnen doorbomen over de presidentsverkiezingen in Oekraine met Joesjsjenko en -ko. Neen, die man met het door een vergiftiging getekende gezicht maakte geen schijn van kans om herverkozen te worden. En die madam met haar vlechtjeskrans, die verloor uiteindelijk ook. De winnaar werd de verliezer van vorige keer (en de winnaar van vorige keer was nu de grote verliezer). Tot zover dat verhaal in een notendop.
Door de treinramp ben ik ook geschokt, maar ik voel me niet geneigd om meteen een zondebok te willen zoeken of er een spelletje de zwarte piet doorschuiven van te maken. Ik heb te weinig kennis van zaken in deze materie. Mijn grootvader was destijds seingever in Schaarbeek en ik hou ervan om te denken dat ik mijn liefde voor met de trein reizen een beetje van hem heb geerfd. Maar dat maakt mij natuurlijk helemaal geen deskundige.
Ik zou het nieuws ook kunnen laten voor wat het is. Daarover vloeit toch al meer dan genoeg inkt. Misschien zou ik het kunnen hebben over een goed boek dat ik heb gelezen of een film die ik onlangs zag. Op dat vlak valt er helaas door tijdsgebrek (alweer!) weinig te vertellen. De ongelezen boeken stapelen zich op op mijn nachtkastje, de Studios zijn dicht en in Cinemazed ben ik nog niet geraakt dit jaar.
Over mijn dochter zou ik hele boeken kunnen schrijven, maar ik wil niet echt alleen maar een mamablog zijn en wil u zeker niet vervelen met het rapporteren van elke prestatie van mijn kroost.
Over Manlief dan? Wel, als hij dan toch eens thuis is tussen zijn talrijke reizen door, dan lig ik eerlijk gezegd liever in zijn armen, dan hier te vertellen over hem.
Over mijn drukke plannen voor de komende weken? Jaaaa, daar zeg je me wat!
Maar eerst even die vervelende buikgriep verslaan. En dan komt u alles te weten over mijn plannen (Is het gelukt om jullie een beetje nieuwsgierig te maken? ;-)

woensdag 10 februari 2010

helderziend?

Ik kreeg een brief van "meester A., helderziende genezer". Is die meester A. dan niet helderziende genoeg om te weten dat ik zijn brief weggooi en dat hij zich dus die kosten had kunnen besparen?