verwend?

Ik heb maar 1 dochter. Zij is voor mijn ouders het enige kleinkind; voor mijn schoonouders het enige kleinkind waarmee ze contact hebben (maar daar komt binnenkort gelukkig verandering in). Haar meter en peter hebben zelf geen kinderen. Dochterlief wordt dus verwend. Ze heeft alles wat haar hartje begeert. Ze begint het zelf te beseffen. Dit jaar had ze geen wenslijstje voor haar verjaardag. We mochten haar zelf verrassen met een cadeautje naar keuze. Ik ben van het principe dat een cadeautje helemaal niet duur en groots hoeft te zijn om plezier te doen. Hier dus geen grootse Playmobil circussen, maar eerder een klein setje Playmobil of zelfs iets kleins goedkoops van bij Zeeman of Wibra. Ik heb een hekel aan mensen die zodanig grote cadeaus geven dat het lijkt alsof ze daarmee de affectie van kinderen willen kopen. Ik heb in mijn kindertijd nooit iets tekort gehad, maar toch bedolven mijn ouders ons zeker niet onder het speelgoed. En dat is iets wat ik ook probeer te doen. Maar het is moeilijk. Op zo'n dagen als haar verjaardag durf ik wel eens doordrammen tegen Dochterlief over het feit dat ze al die cadeautjes niet vanzelfsprekend mag vinden, dat ze luider en vaker dank u mag zeggen aan de mensen van wie ze iets krijgt, dat ze niet mag denken dat alle kinderen zoveel krijgen. Soms lijkt ze te begrijpen wat ik bedoel, soms ook helemaal niet. Tja, ze is nog maar 8 en ze heeft een prinsessenleven. DVD's, boeken, kleren, speelgoed, hobbies, ...
Ik ben er behoorlijk van overtuigd dat zij samen met haar leeftijdsgenootjes een generatie zal zijn die het later met minder zal moeten stellen dan wat ze nu allemaal in de schoot krijgen geworpen. Ik vind het belangrijk dat ze niet te materialistisch is ingesteld, dat ze leert delen, dat ze kan genieten van eenvoudige dingen. En ze doet dat goed. Maar toch hou ik mijn hart vast als ik zie hoe evident ze sommige zaken vindt.
Hoe doet u dat? Puilt uw huis uit van het speelgoed? Is uw kind verwend of rotverwend of helemaal niet?