to go or not to go that's the question

Je hebt er die dat de normaalste zaak van de wereld vinden. Dat ik heel binnenkort een aantal weken naar Rusland ga om daar aan een unief te gaan doceren. Degenen die dat vinden zijn doorgaans collega's van het mannelijk geslacht, collega's van mezelf of van Manlief, die zelf regelmatig reizen naar conferenties en dergelijke (en het moet gezegd: vaak kunnen rekenen op een vrouwelijke partner die alles aan het thuisfront vlotjes laat draaien terwijl hun mannen 'carriere maken'.)

Aan de heel andere kant heb je er die het absoluut 'not done' vinden. Wie dat zijn, weet ik niet heel precies, want die mensen delen hun mening niet rechtstreeks aan mij mee. Maar uit tussenwerpseltjes en onuitgesproken zinnen en gefronste wenkbrauwen (ik ben een goede verstaander :-) leer ik dat het meestal mama's zijn die dat vinden. Zij denken in de aard van: Welke moeder laat haar kind zomaar een tijdlang in de steek om dan nog notabene in Rusland zich gaan bezig te houden met les te gaan geven? Wat is daar nu belangrijker aan doen er thuis voor je kind te zijn? En helemaal niet kunnen vinden zij het feit dat Dochterlief 1 week van mijn verblijf in Rusland zal 'gedropt' worden bij mijn zus en haar vriend omdat die week ook Manlief in het buitenland zit. Konden we dat dan niet beter plannen? Wel, we hebben het geprobeerd, maar blijkbaar lukt het niet. Manlief moet zowat om de haverklap weg en in de ietwat kalmere periode (qua reizen dan) voor hem, is het academiejaar in Rusland gedaan.

Ikzelf kan me soms vinden in de denkwijze van beide groepen. Ik heb me al meer dan 1 keer afgevraagd waar ik in godsnaam toch aan ben begonnen door mee te willen doen aan die docentenuitwisseling. Er komt ontzettend veel voorbereidingswerk bij kijken, van lesvoorbereidingen tot het regelen van de praktische zaken. Manlief is dermate wereldvreemd dat ik zeer gedetailleerde instructies moet achterlaten over uur en plaats van hobbies van Dochterlief en nog 1001 andere dagdagelijkse details over de inhoud van drinkbus en zwemzak tot instructies voor de wasmachine en online bankieren.

Maar anderzijds ben ik best wel fier dat ik mag meedoen aan het programma en zie ik het als een unieke kans om met de Russische studenten van gedachten te wisselen en de sfeer daar eens voor langer dan enkele dagen op te snuiven (en zo hopelijk mijn Russisch ook weer wat terug op peil te brengen). Ik vind niet dat ik noodzakelijkerwijs mijn plannen moest cancellen toen bleek dat Manlief toch ook naar het buitenland zou moeten in die periode (nadat hij eerst een ijdele poging had ondernomen om die periode reisvrij te houden in zijn agenda). Eerlijk gezegd heb ik wel getwijfeld op dat punt, maar toch doorgezet omdat ik vind dat ik deze professionele kans verdien. Voila.

Dat Dochterlief 1 week zal logeren bij haar tante vond ik eerst vervelend om te vragen, want ik wist dat ze natuurlijk ja zou zeggen (mijn zus is ook meter van Dochterlief en heeft zelf geen kids), maar voor een kinderloos koppel zal de aanwezigheid van een 8-jarige toch een grote aanpassing zijn. Maar ik ben er eigenlijk wel gerust in, want beide partijen (gastgezin en logeergast) lijken er naar uit te kijken. Het wordt dan extra vroeg opstaan voor Dochterlief om op tijd op school te geraken en nog veel erger: ze zal het moeten stellen zonder mama aan wie ze toch wel heel erg gehecht is. De morele chantagezin "mama, jij mag niet gaan" is de voorbije weken al een paar keer gevallen (en yep, het werkt, want het breekt telkens mijn hart) en zal zeker voor mijn vertrek volgend weekend nog meer dan eens geuit worden.
Maar dan is er ook iets in mij dat zegt dat het een goede oefening in leren loslaten zal zijn (zowel voor mij, als voor haar). Voor Manlief zal het zeker ook niet slecht zijn om eens alleen het huishouden te runnen en te beseffen hoeveel daarbij komt kijken, want hij is er aan gewend geraakt dat 'de kaboutertjes' alias AutumnLeaf dat allemaal op zich nemen.

En er is email en Skype en chatten en gsm om het gemis te verzachten. Hoogstwaarschijnlijk zal het uiteindelijk ik zijn die hen op mijn kamertje daar in Rusland 's avonds het hardst zal missen en niet omgekeerd. Maar toch ga ik ervoor.