dinsdag 18 september 2012

verhuis!

Vanaf nu heeft mijn blog hier een nieuwe stek gevonden, helemaal in een nieuw kleedje.

maandag 20 augustus 2012

Laatste brief uit Marokko: betoverend Fes

De laatste brief uit Marokko had u nog van mij tegoed. In die laatste brief neem ik u graag mee naar het betoverend mooie Fes. J. en ik reden er op 1 mei naartoe met het van de buurvrouw van J. geleende knalgele autootje, dat soms wat wilspelturig deed bij het starten, maar eenmaal onderweg het gelukkig niet liet afweten. Vlak voor ons vertrek had ik nog snel een overnachting in Fes geboekt, omdat J. toch een dagje vrij kon nemen. 'Boek jij maar iets', zei ze terwijl zij haar spullen bij elkaar zocht,'als je iets in de Medina vindt, zou dat leuk zijn', voegde ze eraan toe. En ik vond 'iets' - met dank aan Booking. Het was een schitterende overnachtingsplek waarover ik u al in mijn eerste brief uit Marokko vertelde. Geen idee eigenlijk waar en hoe ik moet beginnen Fes te beschrijven. Woorden als betoverend, sprookjesachtig, 1001 nachten, kleurrijk, druk, uniek,.... schieten me te binnen. Ik had vaak het gevoel op een filmset uit een Indiana Jones film ofzo rond te lopen, maar het bleek gewoon allemaal echt. De mensen in de Medina leven echt nog van hun ambachten en hun koopwaar in de soukhs. Het leven lijkt eraan toe te gaan zoals het honderden jaren geleden ook al deed, met dat verschil dat iedereen er nu GSMs en schotelantennes heeft en er in de soukhs DVDs en CDs worden verkocht (maar ook lekker ouderwets cassettetapes zijn er nog volop te verkrijgen). Onze entree in de stad was niet meteen de beste aanpak. Het was voor J. een tijdje (2 jaar ongeveer) geleden dat ze in Fes was geweest en ze reeds dus het oude stadsgedeelte met de auto binnen, langswaar er nu normaal gezien geen auto's meer ingaan... Resultaat: we kwamen met ons knalgele autootje terecht middenin een mensenzee tussen kraampjes met groeten en fruit en volgestouwde muilezeltjes. Terugdraaien was geen optie. De enige optie was traagjes ons een weg proberen te banen door de mensenmassa door. Bij de eerste de beste plek die ietwat op een parking leek, lieten we de auto achter (neen, natuurlijk is er geen slagboom of parkeerautomaat, maar wel een man die vanop een gammele stoel met een kopje muntthee bij de hand in ruil voor een te onderhandelen vergoeding de veiligheid van de geparkeerde wagens in het oog houdt.) Het werd nog een hele onderneming om onze riad te vinden. We bleken immers zowat aan de pal andere kant van de Medina te zijn geparkeerd als waar we moesten zijn. En een logica vinden in de wirwar van straatjes is onbegonnen werk. Ze leggen de weg daar ook niet uit in termen van "neem het derde straatje links en dan het tweede rechts", maar eerder "bij het pleintje van de groetenverkopers" neem je de straat naar de "koperslagers" en bij moskee zusenzo aan de fontein ga je naar de buurt van de schoenverkopers... Enfin, het is ons gelukt de man van de riad te vinden en hij gidste ons met gele babush aan zijn voeten, zoals dat de traditie is voor mannen in Fes, trapjes op, nauwe steegjes links en rechts door tot we aankwamen in de oase van rust. Hij hield daarbij nauwelijks halt om om te kijken of we nog konden volgen. Alleen als hij een bekende tegen het lijf liep stopte hij even om een kort praatje te slaan. Gelukkig bleek hij veel mensen te kennen, zodat wij op tijd en stond even naar adem konden happen. Duizelingwekkend veel indrukken deed ik op daar in de Medina van Fes waar J. en ik gewillig ons lieten meevoeren op het ritme van kleuren en geuren, verloren lopend zonder de weg te verliezen want we hadden geen concreet doel voor ogen, behalve enkele "must-sees" die J. me absoluut -en geheel terecht- wilde laten zien. Mijn advies om de medina van Fes te verkennen? Vergeet stadsplannetjes. Vraag de weg naar een aantal van de plekken die je echt moet gezien hebben zoals de Bou Inania Madrasa en de Al-Attarine Madrasa, prachtige madrasas uit de 14de eeuw. Volg 1 van de mensen die aanbieden om vanop een dakterras naar de leerlooierijen te kijken en je daarbij gegarandeerd door een winkel met tapijten loodsen. Geniet van het uitzicht op de erg arbeidsintensieve leerlooierij terwijl je de stank probeert te negeren (een takje munt voor je neus houden helpt!) en voel je niet verplicht om iets te kopen. Loop voor de rest op je gevoel door de straten en geef je ogen de kost. Neem daarbij wel een paar regels in acht: 1. Hoor je iemand "balak, balak" roepen gooi je dan tegen de kant (ik weet het: veel "zijkant" is er in de nauwe steegjes niet), want het betekent dat er iemand met een volgepakte muilezel, stootkar of paard langskomt. 2. Ok, je bent een toerist, maar dat betekent niet dat je je als een complete idoot moet gedragen, zoals de groepen luidruchtige buitenlanders (neen, ik zal geen nationaliteiten vernoemen) die ik op een plek die door muslims wordt bezocht als pelgrimsoord en dus een plek is van gebed en eerbied totaal respectloos kabaal zag maken. 3. Wees op je hoede, maar niet krampachtig bang. Wij hebben als 2 vrouwen alleen op stap, echt geen problemen gehad. 4. Afbieden? We hebben verschillende dingen gekocht in de soukhs, maar ik had wel het voordeel dat J. Arabisch spreekt en het al snel aan de verkopers kon duidelijk maken wanneer ze vond dat die een te hoge prijs probeerden te krijgen. Dat hele afbieden is natuurlijk een ingewikkelde zaak en ja, als je deel uitmaakt van een toeristengroep zal de verkoper er waarschijnlijk wel een schepje bovenop doen. Maar uiteindelijk zijn al die spulletjes naar onze normen heel goedkoop, met de hand gemaakt, en dus een goeie deal, hoe dan ook, als je 't mij vraagt. Ik heb natuurlijk geen tapijten of andere grote stukken gekocht, maar eerder kleine spulletjes, zoals de typische babush die je in alle mogelijke maten en kleuren vindt. Dochterlief was ook heel blij met de kaftan die ik voor haar kocht en die ze meteen de dag na mijn thuiskomst aantrok om naar het schoolfeest te gaan. Paste trouwens perfect, zowel van maat als van thema, want het thema van het schoolfeest was "we gaan op wereldreis". Ik ben heel blij dat ik dit stukje van  de wereld alweer heb gezien. Marokko heeft me op vele manieren aangenaam verrast.

Gelijke kansen

Vandaag begonnen Dochterlief en haar Beste Vriendinnetje (in het jargon van tegenwoordig BFF) aan een sportkampje ropeskipping (ofte 'leuke kunstjes leren met een springtouw'). Ik pikte het Beste Vriendinnetje op om haar mee te nemen naar het sportkamp. Daar aangekomen gingen de twee meisjes zich vol ongeduld aanmelden, helemaal klaar om erin te vliegen voor een kennismaking met ropeskipping.
Hier wil ik toch even alle lof zwaaien aan de sportdienst van de stad Leuven en sportclubs van Leuven voor de organisatie van de Tofsportkampen. Dochterlief heeft op deze manier in paas- en zomervakanties sinds haar 3de verjaardag al talloze sporten uitgeprobeerd gaande van skeeleren tot judo en petanque. Het is een schitterend initiatief om kinderen met verschillende sporten laten kennis te maken.
Enfin, het werd dus onze beurt aan de inschrijvingstafel toen een dame van de organiserende sportclub aan Dochterliefs Beste Vriendinnetje op niet al te vriendelijk toon vroeg: "hebde gij geen andere schoenen bij?", waarop Beste Vriendinnetje bedremmeld "neen" zei. De dame maakte al snel duidelijk dat Beste Vriendinnetje niet zou mogen meedoen met het kampje in het schoeisel dat ze aan had, wegens "geen sportschoenen". Beste Vriendinnetje had ballerina's aan haar voeten die er inderdaad niet als het meest comfortabele schoeisel uitzagen om te sporten. Beste Vriendinnetje zei "geen probleem, dan doe ik het wel op mijn blote voeten". Maar dat was ook geen oplossing, want mocht volgens de dame niet 'van de verzekeringen'. Oei, wat nu gedaan? Ik zag de tranen bijna komen bij zowel Dochterlief, die stond te blinken in haar gloednieuwe Nikes die we op vakantie in Nederland vorige week nog voor een prikje op de kop hadden getikt, als bij Beste Vriendinnetje... Ik vroeg aan Beste Vriendinnetje of ze thuis sportschoenen had liggen. Ja, zei ze. Ok, dan rijden we terug met jou naar huis om die schoenen op te pikken, zei ik en dat is wat we deden. In de auto probeerde ik zo luchtig mogelijk te doen, want ik voelde hoe verdrietig Beste Vriendinnetje zich voelde over de afgewezen schoenen. Ik was er -net zoals zijzelf waarschijnlijk- niet zeker van of er bij haar thuis wel sportschoenen zouden zijn, alhoewel zij beweerde van wel. Je moet weten dat Beste Vriendinnetje een andere huidskleur heeft en het thuis niet te breed heeft. Het geld dat de alleenstaande mama van Beste Vriendinnetje verdient gaat naar de drie kinderen maar ook naar de verwanten in het thuisland in Afrika. Ik heb Beste Vriendinnetje nog nooit met degelijke sportschoenen gezien en ben er vrij zeker van dat ze die niet heeft. Dat blijkt ook wanneer we even later bij haar thuis door de stapel schoenen gaan, die er allemaal mooi uitzien maar heel goedkoop en waarvan geen enkel paar een stevig paar sportschoenen kan genoemd worden. We kiezen er dan maar een paar sportief ogende sloffen uit en wagen onze kans. Opnieuw aangekomen in de sporthal krijgen we een afkeurende blik van de strenge dame aan de ingang. Ik dring aan om Beste Vriendinnetje toch een kans te geven op deze sportsloffen. De dame zucht en roept de lerares uit de zaal om haar oordeel over de schoenen te vragen. Ondertussen is de sportles al begonnen en kijken dus alle kinderen mee naar Beste Vriendinnetje en haar schoenen. Na enige aarzeling stemt de lerares in. Ik zie de lichtjes in de fonkelzwarte ogen van Beste Vriendinnetje oplichten van blijdschap. Ik roep haar nog 'veel plezier' na, maar dat heeft ze allang niet meer gehoord, want ze rent naar Dochterlief om zo snel mogelijk mee te beginnen doen. Een vriendelijke meneer van de sportclub legt me uit dat ze zo streng zijn geworden op het dragen van het gepaste schoeisel omdat ze een probleem hebben gehad met een kind dat een voetwonde had opgelopen bij 1 van de vorige edities van het kampje door het dragen van ongeschikte schoenen en dat dat niet alleen tot veel pijn bij het meisje in kwestie had geleid maar ook tot ruzie met de ouders en verzekeringen etc. Ik begrijp het van hun kant, maar ik voel toch vooral pijn in mijn hart voor Beste Vriendinnetje. Hoe vaak in haar leven is ze al in dergelijke situaties terechtgekomen waarin ze beseft dat ze het met minder moet doen dan de andere kinderen om haar heen? Dochterlief vertelde haar even daarvoor nog enthousiast over wat we allemaal deden op vakantie vorige week en op de vraag van Dochterlief "en wat heb jij gedaan?" antwoordde ze "niks speciaals, gewoon thuisgebleven".
Vooral de manier waarop die vrouw aan de ingang zich opstelde stoorde me. Zou deze vrouw even brutaal hebben gedaan tegen een blank kind? Misschien wel, misschien niet. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het volstrekt tactloos was. Ik had haar willen toeroepen: "Sportschoenen of niet, ik denk dat Usain Bolt, Allyson Felix of Mo Farah ook op blote voeten hun blanke tegenstanders naar huis hadden gelopen op de Olympische spelen.", maar ik deed het natuurlijk niet. Als ik de meisjes ga ophalen aan het eind van de namiddag blijkt Beste Vriendinnetje in de beste groep te zitten, ook zonder ondersteuning van Nike of Puma. Ik had niet anders verwacht. Ik heb haar al op slippers zien spurten en op (namaak)Crocks met gaten erin zien touwtje springen en hoelahoepen. Telkens was ze veruit de beste van het groepje kinderen waarin ze zich op dat moment bevond. Gelijke kansen, meid, heb je misschien niet helemaal. Maar laat je niet doen: je komt er wel! Ik ben fier op wat je doet met de middelen die je hebt en vind het een eer dat mijn dochter jouw BFF mag zijn.

maandag 9 juli 2012

Sprekende broek

Dochterlief heeft haar eerste dag Stekelbees deze vakantie erop zitten. Of het leuk was, vraag ik als ik haar ga ophalen. Ik kan het antwoord al voor ze iets zegt van haar blik en haar vuile broek aflezen: JA!

dinsdag 22 mei 2012

Brieven uit St. Petersburg

Jawel, u leest het goed. De reeks "Brieven uit Marokko" wordt even onderbroken, voor "live" verslaggeving vanuit de stad van Dostojevski, Peter en Katarina de Grote, van het Hermitage, de culturele hoofdstad van Rusland! Vanochtend op een ontieglijk vroeg uur vertrokken en exact twaalf uur nadat ik uit ons appartement stapte, mijn hotelkamer hier binnengestapt. Best wel vermoeiend, zo'n reisdag, maar ik word hier meteen getrakteerd op een schitterende "Witte Nacht" in St. Petersburg (het is nu bijna middernacht en nog maar net beginnen schemeren). Te moe voor veel tekst en uitleg, maar hier al enkele kiekjes: from Russia with love!

zaterdag 19 mei 2012

Brieven uit Marokko 3 - Rabat, de eerste indrukken

Op de autosnelweg tussen Casablanca en Rabat viel mij het droge, dorre landschap op. Mijn ogen moesten nog wennen aan het zonlicht na weken aan een stuk grijs en regen in Belgie. De autosnelweg was perfect onderhouden en helemaal niet druk. Mohammed, mijn chauffeur, sprak me voortdurend aan met "madame" en vertelde me trots over zijn piratenroots in Sale. Terwijl ik naar zijn verhalen luisterde, viel het mij op hoe langs de kant van de snelweg her en der mensen wat vee liet grazen (alhoewel er volgens mij niet veel te grazen viel). De knokige koeien en geiten zagen er povertjes uit in vergelijking met hun volgemeste soortgenoten in ons land. We zoefden hen voorbij en reden na ongeveer 1.5 uur Rabat binnen. Dat Rabat de hoofdstad is, werd meteen duidelijk uit brede boulevards met daarlangs palmbomen. We reden langs een gedeelte van de stad met veel nieuwbouw en autogarages van dure merken, terwijl Mohammed me op een gebouw met veel vlaggen in de verte wees en zei dat dat de universiteit was waar ik was uitgenodigd. De gebouwen in die buurt zagen er allemaal splinternieuw uit met de Marokkaanse vlag alom aanwezig. Even later kwamen we voorbij het koninklijk paleis, de oude stadpoorten en reden we door chice lanen met perfect gesnoeide bomen waarvan het groen schaduw creerde voor de voetgangers en stonden we al snel aan het poepchice hotel dat de gastuniversiteit voor mij geboekt had. In mijn kamer lagen rozenblaadjes gestrooid in de badkamer en werd ik verwelkomd met mijn eerste glaasje muntthee (en zouden er nog vele volgen tijdens mijn verblijf) en 2 heerlijke koekjes. De portier legde met veel trots uit hoe het koffie-apparaat op mijn kamer werkte. Ik deed niet de moeite om te zeggen dat ik geen koffie drink en checkte voor alle zekerheid even of George Clooney niet bij de machine mee werd geleverd. Jammer, dat bleek zowat de enige wens die dit hotel niet kon waarmaken ;-) Amper een half uurtje later stapte een jonge vrouw de hotellobby binnen en ondanks het hoofddoek en de vele jaren tussen onze laatste ontmoeting, herkende ik haar meteen. Het weerzien was hartelijk en even later liepen we babbelend door Rabat en leek het alsof het slechts enkele dagen geleden was dat we elkaar hadden gezien. We praatten honderuit. Vriendin J. toonde me mooie pleinen waar het wemelde van het volk op de aangename zondagavond. Ze trakteerde me op een zakje kikkererwten en favabonen van een kraampje langs de straat. Ik wimpelde het eerst af omdat ik me had voorgenomen om voorzichtig te zijn met het eten van dat soort kraampjes. Ik heb gevoelige darmen en had geen zin om de rest van mijn verblijf met diarree te moeten afrekenen. Vriendin J. overtuigde me, me ervan verzekerend dat dit voedsel ok was. Ik vertrouwde op haar advies en heb dat ook de rest van mijn verblijf gedaan, heb letterlijk alles geproefd wat me werd voorgeschoteld, zelfs toen we enkele dagen later in een piepklein restaurantje middenin de medina van Fes mee naar de keuken werden getroond en met een lepel uit alle potten mochten/moesten proeven. Ik heb helemaal geen last van mijn darmen gehad en de tajine die ik in dat piepkleine restaurantje van de oude berbersman at was de lekkerste die ik proefde. Maar over dat bezoek aan Fes lees je meer in mijn volgende brief. Terug naar de eerste avond in Rabat, waar vriendin J. me tegen valavond meetroonde naar de 'medina' waar ik in een andere wereld leek terecht gekomen te zijn. Een wirwar van nauwe steegjes, een drukte van jewelste, koopwaar van groenten, fruit en kruiden (wawh, wat een grote bussels munt en koriander!) tot sportschoenen (letterlijk op een berg gegooid), teenslippers en illegale DVDs (zelfs van films die op dit moment nog in de bioscoop te zien zijn). Wat een verschil met de brede boulevards en open pleinen van even daarvoor! Ik zag weinig toeristen hier en de enkele die ik zag, vielen meteen op. Ikzelf viel niet op tussen de massa, in tegenstelling tot de verschillende toeristengroepen die ik nog zou zien (vooral in Fes) en die meteen door verkopers werden aangeklampt. Ik kreeg het voorrecht om Marokko te ontdekken met en door de ogen van mijn vriendin, een Westerse vrouw die al 7 jaar in Marokko woont, Arabisch spreekt en moslima is. Ik hoorde de eerste keer de oproep tot gebed. Vriendin J. wees me verschillende moskees aan van grote tot kleine, van weelderig versierde tot vrij eenvoudige. Meteen ook een goeie aanleiding om te vertellen over haar eigen bekering tot islam. We praatten en praatten terwijl we verder wandelden richting zee. Ondertussen was het al donker geworden en zou ik allang het noorden zijn kwijtgeraakt in de wirwar van steegjes. Maar J. loodste me handig overal door. Ik had me nochtans voorgenomen om niet na donker nog op straat te blijven zonder mannelijk gezelschap, want dat was het advies dat ik toch van enkele mensen had gekregen en zeker niet in een 'medina' na zonderondergang... Meteen een tweede voornemen dat ik snel vergat, want het was te boeiend om te zien om hoe nu de steegjes een heel andere gloed kregen bij het schaarse licht, hoe jongetjes her en der voetbalden,... We luisterden naar het ruisen van de zee (echt zien konden we ze in het donker niet meer), wandelden nog veel meer om de avond te eindigen in een schitterend restaurant. Pas na middernacht kwam ik doodmoe op mijn kamer. De toon was gezet voor de rest van mijn verblijf: veel nieuwe indrukken, lekker eten, kennismaking met Marokkaanse cultuur en islam aan de zijde van vriendin J. en intense gesprekken tot laat in de avond...

vrijdag 18 mei 2012

Brieven uit Marokko 2 - an offer I could not refuse

Heel onverwacht viel er een aantal weken geleden een verrassend aanbod uit de lucht om naar Marokko te reizen voor een paar dagen om daar in Rabat een gastlezing te gaan geven (jawel, over Rusland). Het aanbod kwam van een unief in de Marokkaanse hoofdstad, Rabat, waar een vriendin die ik al jaren niet meer had gezien nu bleek les te geven. Tijdens het jaar dat ik in Londen studeerde, trok ik heel veel met die boeiende, superintelligente Francaise op. We verloren elkaar wat uit het oog omdat we allebei een aantal keer verhuisden. Toen ik een dik jaar geleden mijn drempelvrees overwon en mijn eerste stappen op Facebook zette, dook zij meteen op. Veel berichten plaatst ze niet op Facebook, dus wat er echt gebeurde in haar leven wist ik niet. Klein detail: uit het hoofddoek op haar profielfoto kon ik afleiden dat ze ondertussen moslima was geworden. Toen die plotse uitnodiging kwam, aarzelde ik niet lang en zei snel: ja! Ik zou de vriendin terugzien (bij natelling bleek het 15 jaar geleden dat we elkaar hadden gezien) en ik zou naar een land kunnen reizen waar ik nog nooit was geweest. Ik zou er bovendien kunnen lesgeven en in contact komen met studenten. Ik was nog nooit in een Magreb- of moslimland geweest. De Marokkaanse prive-unief die me uitnodigde betaalde en regelde alles: vliegtuigticket, hotelverblijf, prive-chauffeur van luchthaven in Casablanca naar Rabat heen en terug,... Ik zou 2 nachten in een hotel verblijven en dan nog 3 nachten bij de vriendin. Ik had het vreselijk druk in de weken voor mijn vertrek en kwam dus amper toe aan iets lezen over Marokko, over Rabat,... voor ik er naartoe trok. Ik slaagde er zelfs niet in een reisgids in de bib te gaan lenen, iets wat ik beschouw als een 'minumumreisvoorbereiding'. Ik hoorde wel van de enkele vrienden die al naar Marokko waren geweest als toerist stuk voor stuk dat ze het een prachtig land vonden en dat ik -indien mogelijk- zou moeten proberen om Fez te bezoeken. Op mijn vraag of alleen rondreizen als vrouw in Marokko ok was, kreeg ik afhoudende reacties. Eigenlijk had niemand het gedaan. Iedereen die ik kende was er in groepsverband of als koppel geweest. Vriendin J. had al laten weten dat ze graag met mij daguitstappen zou ondernemen, maar ze moest ook lesgeven, dus evident zou het niet worden. Ik wist niet echt wat te verwachten, maar trok met veel nieuwsgierigheid richting Marokko. Ik werd in alle opzichten uitermate aangenaam verrast!!! Waar moet ik beginnen? Marokko is een feest voor alle zintuigen (misschien op uitzondering van de geur na ;-) maar er is wel altijd de aangename geur van munt en muntthee om de minder aangename geurtjes uit de soukhs snel te vergeten) Het is vooral een feest voor de ogen. De kledij van de mensen, de kleurrijke waren in de kraampjes, de strakblauwe lucht (wat een heerlijk verschil met de deprimerende lente hier). En ook de smaakpapillen worden er verwend. Er kreeg er de heerlijkste zaken voorgeschoteld: tajines, pastillas, 7-groentencouscous (wist je dat dat het gerecht is dat traditioneel op vrijdag wordt gegeten in Marokkaanse gezinnen?), mierzoete koekjes, zalig verse fruitsapjes en natuurlijk muntthee, muntthee en muntthee (geen probleem voor deze theefreak). Ik leerde er hoe ik de thee moet zetten en niet onbelangrijk- correct uitschenken- en kreeg zelfs net voor mijn vertrek een hele bos verse muntthee in mijn handbagage gestopt door de buurvrouw/vriendin van de vriendin, die in die paar dagen tijd ook al mijn vriendin was geworden en wiens kinderen mij al "tante" noemden want zo snel gaat dat met hartelijkheid, gastvrijheid en vriendschap in Marokko. Even vreesde ik dat die bos munt uit mijn tas zou geplukt worden door de security op de luchthaven en het wel eens zou kunnen verward worden met minder onschuldige planten, maar niks van: natuurlijk herkende de Marokkaanse security het groene goedje en knikte goedkeurend. Na mijn thuiskomst was het 1 van de eerste dingen die ik deed: met de cadeau gekregen munt thee zetten en die drinken uit de theeglaasjes die ik heb meegebracht. ps. Op de foto's zie je het afscheidsetentje waarvoor buurvrouw S. heel de dag stond te koken, haar beste servies uithaalde en haar man de laan uitstuurde zodat wij een heerlijk avond alleen onder vrouwen en kinderen hadden; de pastilla (bladerdeeg met hartige vulling) die we aten op het dakterras in Fez waar wij de 2 enige klanten waren en speciaal voor ons de fontein werd aangezet en we tot laat in de avond bleven babbelen; de thee en koekjes die door buurvrouw S. werden klaargezet om mij te verwelkomen; de lekkerste 'smoothie' ooit: een avocadosmoothie met een mengsel van dadels, noten en vijgen, een maaltijd op zichzelf en vooral tijdens de ramadan een fel gegeerd goedje in de hippe sapjesbars in Rabat; de 7-groentencouscous, het hoofdgerecht van het afscheidsetentje, die pas op tafel kwam toen ik al vol zat met de lekkere hapjes en harirasoep. De couscous aten we zoals het hoort samen uit 1 reuzegrote schotel; de muntthee die er altijd is om elke maaltijd af te sluiten.

maandag 7 mei 2012

Scheherazade voor 1 nacht (brieven uit Marokko-1)

Tip als u zich eens als Scheherazade uit 1001-nacht wil wanen: Riad Le Patio de Fes. Een oase van rust en pracht, midden in de Medina (oude wijk) van de schitterende stad Fes. Meer tekst en uitleg over mijn reis naar Marokko volgen gauw. Laat ik alvast deze foto's van de riad meegeven en zeggen dat ik met al mijn zintuigen heb genoten van Marokko!

Bleekjes

Het debat tussen Sarkozy en Hollande volgde ik vorige week in Rabat op TV waar dat debat door zowat alle Marokkanen met argusogen werd bekeken. Slappe koffie, dat is het eerste waar ik aan denk als ik Francois Hollande zie; zo (letterlijk en figuurlijk) bleekjes in vergelijking met zijn ex Segolene Royal (wat zou een vrouwelijke president als haar Frankrijk toch goed hebben gestaan!) en zijn tegenstander Sarko (waarvan ik het 4 jaar lang niet kon nalaten telkens als ik hem zag aan een fake Napoleon te denken). Maar kijk, het is niet omdat een politicus niet veel charisma uitstraalt, dat hij geen goed politicus is (Herman Van Rompuy doet het bijvoorbeeld niet zo slecht). Dus doe ik mijn uiterste best om niet te veel te beoordelen op basis van eerste indrukken en redevoeringskracht en hoop ik voor Frankrijk en voor Europa dat de nieuwe Franse president alles in goede banen zal leiden en zijn belofte om vooral werk te maken van verbeteringen voor de "jeunesse" en "justice" zal waarmaken.

zondag 22 april 2012

lenteschoonmaak



Dochterlief hield lenteschoonmaak in haar boekenkast. Er werd gesorteerd in volgende categorieen: boeken om te verkopen op rommelmarkt, boeken om bij te houden in een opbergdoos, boeken om opnieuw te lezen en dus bij te houden in de boekenkast. De Harry Potter boeken kregen allemaal een plek in de laatste categorie. Wat had je anders verwacht van onze grote Potter fan?

dinsdag 10 april 2012

Pasen



Op Paaszondag haalde ik de Jeroen Meus in mezelf naar boven en roerde vrolijk in potten en pannen om dit menu aan de familie voor te schotelen:

-lentesoepje met asperges (Libelle-recept)
-sint jacobsnootjes met gecarameliseerde uitjes (recept uit Nest)
-feestelijke parelhoen met pepersaus (Libelle-recept)
-vanille-ijs met verse mango

De ingredienten kwamen o.a. van bij Long (waar ik bij aankoop van de parelhoen een kleine quiche er gratis bij kreeg, die we als aperitiefhapje bij de bubbels opaten), de Walvis en de marktkramen van de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat. Neen, ik word niet betaald om voor deze handelaars reclame te maken. Maar beginnen met goeie producten is al meteen een grote stap gewonnen in het slagen van een recept, vind ik.

Hierbij geen foto's van het paasmenu, wel van ons paasontbijt, waar natuurlijk chocolade bij hoort!

zondag 18 maart 2012

en de speeltuin die leek vandaag zoveel leger

Zoals bijna elke zondag ging ik ook vandaag naar de markt in Heverlee om verse groenten en fruit, kaas en brood. Het speelplein vlakbij de markt aan de kerk van Heverlee werd vorig jaar heraangelegd tot een heel mooi stuk kinderland in de stad. Vorige week zondag scheen de zon overdadig en was de speeltuin een drukte van jewelste, zo druk had ik het er nog nooit gezien. Vele gezinnen genoten er van de eerste lentezon.
Vandaag leek de speeltuin een pijnlijk pak leger. Ik slik en veeg voor de zoveelste keer sinds we op woensdagochtend door dat vreselijke radionieuws werden gewekt enkele tranen weg. Aan het kippenkraam hoor ik de ene moeder bezorgd aan een andere moeder vragen naar hoe het met hen gaat. "Niet goed", antwoordt de ene moeder. "Dat kan ook niet", zegt de andere. Ze hebben het over bevriend koppels waarvan de kinderen op de noodlottige bus zaten. "Wij brengen hen eten. Dan helpen we hen tenminste met iets". Eten, ja dat moeten die ouders, broers en zussen van die gewonde en dode kinderen ook; al zal hun eetlust niet bijzonder groot zijn, kan ik me zo voorstellen. Dus dat lijkt me een zinvol initiatief: eten brengen.
Ik weet het: er zijn al kranten vol over gedrukt, tot extra edities toe, praatprogramma's volgepraat door psychologen, dokters, deskundigen allerhande. We kregen beeld en tekst, van de tunnel, de bus, de scholen, het vliegtuig, de ziekenhuizen, funeraria,... Er werd door de media gebalanceerd op de grens tussen wat kan en mag en wat er ver over is. Het beeld van de hangar met de kisten flitst regelmatig door mijn hoofd sinds ik het als een koude douche over me kreeg uitgestort bij het vrijdagavondjournaal. Ik drukte de voorbije dagen een paar keer op de "uit"knop omdat ik het allemaal niet meer wilde horen en zien. Te veel.
De ouders en andere naasten hebben die optie niet. Zij kunnen niet wegzappen wegens te veel ellende. Ik heb geen idee hoe zij het doen. Wat zou het toch mooi zijn als het gezegde "gedeelde smart, is halve smart" echt zou gelden. Dan zouden we toch allemaal een klein stukje van dat immense verdriet van hen overnemen om het zo wat draaglijker te maker? Maar dat kunnen we niet. We kunnen alleen maar iets neerpennen in een rouwregister en hopen dat het hen -al was het maar enkele ogenblikken en misschien op een veel later moment- steun geeft, ons respect tonen door het vorige vrijdag om 11u even stil te maken, een kaars te branden, een blogstukje te schrijven,... Maar uiteindelijk moeten zij alleen verder met die loodzware last op hun schouders.
De speeltuin bij het marktplein leek vandaag zo pijnlijk veel leger dan vorige week.

donderdag 8 maart 2012

Kriebel en jeuk

Het kriebelde en jeukte, maar ik deed het niet: hier iets schrijven over de presidentsverkiezingen in Rusland. Waarom niet? Vind ik het dan allemaal niet meer boeiend? O jawel! Maar ik werd beroepsmatig al her en der gevraagd om mijn mening over die verkiezingen te formuleren. Bovendien vind ik het ook best wel cynisch dat het hele mediacircus dan plots aandacht heeft voor wat er in Rusland gebeurt. Dan mag Jan Balliauw nog eens naar Moskou en word ik door journalisten op zondagochtend om 7u uit mijn bed gebeld voor aan radio-interview, alsof het allemaal razend spannend is. Superslechte timing wilde ik toen roepen. Niet alleen omdat ik toen nog lekker lag te slapen, maar vooral omdat als er 1 dag was waarop er eigenlijk uitermate weinig spannends gebeurde in Rusland dat vooral vorige zondag was. Het scenario van die verkiezingsdag was allang uitgeschreven en werd helemaal volgens plan uitgevoerd. Dat die journalisten mij nog eens terugbellen binnen een paar maanden om te horen hoe het met de politiek in Rusland is gesteld. Ik hoop vooral dat het geen 6 jaar duurt tot de volgende presidentsverkiezingen vooraleer er weer aandacht is voor wat er daar allemaal beweegt. Soit, genoeg erover voor nu. Ik had me toch voorgenomen om het hier niet over die verkiezingen te hebben?!

Vandaag kriebelde en jeukte het opnieuw n.a.v. alweer een gebeurtenis die de media helemaal opkloppen tot grootse proporties: internationale vrouwendag. Dat die dag de aanleiding is voor de Standaard om compleet idiote artikels te publiceren heeft YAB al gezegd. Die stunt van de Morgen om de verkoopsprijs van de krant vandaag naar beneden te trekken, daar had ik ook bedenkingen bij. Zo leek de krant bij mij althans de indruk te wekken dat een krant die door vrouwen is gemaakt 'minder waard' is... Enfin, ik wil hier geen ingewikkelde argumentaties voor noch tegen de mediabelangstelling rond vrouwendag gaan voeren. Alleen wilde ik toch even aanstippen dat ik met spijt moet vaststellen dat heel veel mensen lippendienst bewijzen aan thema's als gender en diversiteit omdat dat nu eenmaal politiek correct is en goed staat, maar daar in praktijk bitter weinig mee doen of zelfs bij de eerste de beste gelegenheid die zich voordoet er meteen schamper over gaan doen. Kijk, dan heb ik liever dat een man rechtuit zegt dat hij het liever zou hebben dat de vrouw thuis blijft bij de kinderen en het avondeten heeft gekookt tegen dat hij thuiskomt (ja, zo ken ik er echt nog, die daar zo over denken!). Die man is tenminste niet huichelachtig. De mannelijke collega's die veel hogeropgeleid zijn dan de man waarnaar ik net verwees, scharen zich achter ideeen als gelijkekansenbeleid maar gaan voor de rest wel rustig verder met hun old boys' club en vanuit dat netwerk hun mannelijke proteges lanceren als 'aanstormend talent' terwijl de minstens even competente vrouwen zichzelf driedubbel moeten bewijzen en worden geacht zelfs een deeltijdse job als een godsgeschenk te aanvaarden (want dat is toch wat al die vrouwen willen zodat ze hun job beter met hun gezin kunnen combineren?) Maar mijn allergrootste ergernis?? Hoogopgeleide vrouwen die precies hetzelfde doen en geen greintje hun best doen om de obstakels die ze misschien zelf hebben ondervonden bij het opklimmen van de ladder ook maar ietwat lichter te maken voor de vrouwen die na hen komen. Integendeel, ze lijken soms zelfs nog liever de sporten van de ladder door te zagen zodat die jongere generatie zeker niet in de buurt zou komen. Daar hoog vanop die ladder hebben ze het dan wel over de nood aan een mentorship programma voor vrouwen, zodat die schandelijke cijfers toch eindelijk eens zouden veranderen. Je hoort het, ook bij mij nog veel ergernissen te luchten op vrouwendag. En in 1 klap bevestig ik ook meteen 1 van de cliches: zitten bitchen op andere vrouwen. Tss...het komt vast nooit goed met ons ;-)

vrijdag 17 februari 2012

Egyptenaren en Grieken in Londen

Alleen al het British Museum is een trip naar Londen waard! Gewapend met een plannetje van het museum (waarin in je zonder plan ongetwijfeld verloren loopt), troonde ik Dochterlief mee naar de Griekse en Egyptische afdeling voor een les cultuurgeschiedenis met veel illustratiemateriaal. Ze was geboeid en keek zich de ogen uit het lijf. Natuurlijk maakten vooral de mummies veel indruk. Maar ook de op kinderen van 6 tot 11 jaar gerichte speurtocht met opdrachtjes in de Griekse afdeling was heel geslaagd. Dochterlief vroeg zich wel -terecht- af waarom al die mooie dingen in Londen staan terwijl die eigenlijk uit andere landen komen."Waarom staan die friezen uit het Parthenon niet in Athene waar ze vandaan komen?" Toen liet ik enkele moeilijke woorden als "imperialisme" vallen. Maar ik besloot het toch maar niet te ingewikkeld te maken. Ik was tenslotte even weg van de artikels en boeken over Russisch imperialisme. Dus even later konden de uit alle hoeken van de wereld komende bezoekers mij en Dochterlief enthousiast zien pogen om een elegante pose van een Griekse standbeeld na te bootsen. De met stip leukste opdracht was het organiseren van een feestje in het oude Griekenland. We leerden ook wel dat wij als meisjes op die feestjes alleen aanwezig konden zijn als slavin of danseres en niet als 1 van de genodigden, dat plezier was alleen voor de mannen weggelegd. We hebben dus toch wat vooruitgang geboekt in die paar duizenden jaar.
Voor de andere stukken cultuurgeschiedenis naast de Grieken en Egyptenaren keren we graag nog een keertje terug naar het Britisch Museum. Zit een echte trip naar Londen voor u er niet meteen in? Dan is de website van het museum een aanrader, want daarop kan je ook al heel wat van wat het museum te bieden heeft online proeven.Zowel de online versie als een echt bezoek zijn helemaal gratis!! Maar we stopten met veel plezier een vrije bijdrage in de grote urne in de inkomhal.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
Posted by Picasa

maandag 13 februari 2012

donderdag 9 februari 2012

gedichtendag met vertraging



Ruimschoots laat. Gedichtendag is alweer een paar weken geleden. Toen had ik absoluut geen tijd om mijn gedachten door de wereld van de poezie te laten dwalen, maar nu wil ik u toch even wat poezie meegeven van "une grande dame" uit de Russische poezie: Anna Achmatova.

In 1921 schreef ze dit gedicht ergens in Rusland op een treinwagon:

Sneeuw. Ga liggen.Korte metten.
Hoeveel kogels? Vijf?
Achtenentwintig bajonetten?
Alles voor een lijf.
Ik borduurde voor mijn broeder
Bitter dit gewaad.
Bloed, o bloed is iets waar moeder
Rusland graag in baadt.

(Geschreven toen ze vernam dat haar ex-man, de dichter Goemiljov, werd geexecuteerd. Ze zou nog vele andere vrienden en geliefden (ook haar eigen zoon) zien verdwijnen in de strafkampen en gevangenissen onder de Sovjet-terreur.)

En dan nog dit, ook van haar hand, uit de periode voor de Oktoberrevolutie, minder hard en meer iets voor de romantische zielen onder u die nu al in valentijnsstemming willen komen, maar zeker niet zeemzoet. De liefde had in het leven van Achmatova vaak een scherp randje:

De Liefde
Ze kan soms in je hart zitten roeren
als een kleine maar listige slang;
Ze kan soms in je raam zitten koeren
Als een duifje, de hele dag lang.

Ze kan vonken in rijp, en zich mengen
Met de droom van een rouwviolier,
Om je feilloos, in stilte, te brengen
Naar een land zonder rust of plezier.

Ze kan bidden en schreien in stemmen
Van violen: geen zoeter verdriet.
Dankzij haar kan een glimlach beklemmen
Als je iemand de eerste keer ziet.
november 1911, Petersburg


ps. Het bijgevoegde portrait van de dichteres werd in 1914 geschilderd door Nathan Altman. Ze werd ook door verschillende andere kunstenaars afgebeeld, ook door Modigliani met wie ze in 1911 een korte liefdesrelatie had.

ps2: Heel veel dank aan de dames uit Brasschaat die mij met hun vraag voor hun lezing de gelegenheid gaven om mij weer eens helemaal onder te dompelen in de wereld van de Russische literatuur!

maandag 6 februari 2012

London (1): The City

Meer dan 15 jaar geleden studeerde ik een jaar in Londen. Ondertussen was een laatste bezoek aan de stad al meer dan 10 jaar geleden. Hoog tijd dus om nog eens naar Londen te trekken en Dochterlief mee te nemen voor een eerste kennismaking met deze fantastische stad. Een pedagogische studiedag werd aangegrepen als de ideale gelegenheid om er een lang weekend Londen van te maken. Hier een eerste reeksje foto's van de buurt waar we verblevehttp://www.blogger.com/img/blank.gifn, Tower Hill in The City, waar oud en nieuw moeiteloos met elkaar vermengd zijn. Met dank aan Manlief voor de foto's.


 

 

 

 

 

 

 

 
Posted by Picasa