Gelijke kansen

Vandaag begonnen Dochterlief en haar Beste Vriendinnetje (in het jargon van tegenwoordig BFF) aan een sportkampje ropeskipping (ofte 'leuke kunstjes leren met een springtouw'). Ik pikte het Beste Vriendinnetje op om haar mee te nemen naar het sportkamp. Daar aangekomen gingen de twee meisjes zich vol ongeduld aanmelden, helemaal klaar om erin te vliegen voor een kennismaking met ropeskipping.
Hier wil ik toch even alle lof zwaaien aan de sportdienst van de stad Leuven en sportclubs van Leuven voor de organisatie van de Tofsportkampen. Dochterlief heeft op deze manier in paas- en zomervakanties sinds haar 3de verjaardag al talloze sporten uitgeprobeerd gaande van skeeleren tot judo en petanque. Het is een schitterend initiatief om kinderen met verschillende sporten laten kennis te maken.
Enfin, het werd dus onze beurt aan de inschrijvingstafel toen een dame van de organiserende sportclub aan Dochterliefs Beste Vriendinnetje op niet al te vriendelijk toon vroeg: "hebde gij geen andere schoenen bij?", waarop Beste Vriendinnetje bedremmeld "neen" zei. De dame maakte al snel duidelijk dat Beste Vriendinnetje niet zou mogen meedoen met het kampje in het schoeisel dat ze aan had, wegens "geen sportschoenen". Beste Vriendinnetje had ballerina's aan haar voeten die er inderdaad niet als het meest comfortabele schoeisel uitzagen om te sporten. Beste Vriendinnetje zei "geen probleem, dan doe ik het wel op mijn blote voeten". Maar dat was ook geen oplossing, want mocht volgens de dame niet 'van de verzekeringen'. Oei, wat nu gedaan? Ik zag de tranen bijna komen bij zowel Dochterlief, die stond te blinken in haar gloednieuwe Nikes die we op vakantie in Nederland vorige week nog voor een prikje op de kop hadden getikt, als bij Beste Vriendinnetje... Ik vroeg aan Beste Vriendinnetje of ze thuis sportschoenen had liggen. Ja, zei ze. Ok, dan rijden we terug met jou naar huis om die schoenen op te pikken, zei ik en dat is wat we deden. In de auto probeerde ik zo luchtig mogelijk te doen, want ik voelde hoe verdrietig Beste Vriendinnetje zich voelde over de afgewezen schoenen. Ik was er -net zoals zijzelf waarschijnlijk- niet zeker van of er bij haar thuis wel sportschoenen zouden zijn, alhoewel zij beweerde van wel. Je moet weten dat Beste Vriendinnetje een andere huidskleur heeft en het thuis niet te breed heeft. Het geld dat de alleenstaande mama van Beste Vriendinnetje verdient gaat naar de drie kinderen maar ook naar de verwanten in het thuisland in Afrika. Ik heb Beste Vriendinnetje nog nooit met degelijke sportschoenen gezien en ben er vrij zeker van dat ze die niet heeft. Dat blijkt ook wanneer we even later bij haar thuis door de stapel schoenen gaan, die er allemaal mooi uitzien maar heel goedkoop en waarvan geen enkel paar een stevig paar sportschoenen kan genoemd worden. We kiezen er dan maar een paar sportief ogende sloffen uit en wagen onze kans. Opnieuw aangekomen in de sporthal krijgen we een afkeurende blik van de strenge dame aan de ingang. Ik dring aan om Beste Vriendinnetje toch een kans te geven op deze sportsloffen. De dame zucht en roept de lerares uit de zaal om haar oordeel over de schoenen te vragen. Ondertussen is de sportles al begonnen en kijken dus alle kinderen mee naar Beste Vriendinnetje en haar schoenen. Na enige aarzeling stemt de lerares in. Ik zie de lichtjes in de fonkelzwarte ogen van Beste Vriendinnetje oplichten van blijdschap. Ik roep haar nog 'veel plezier' na, maar dat heeft ze allang niet meer gehoord, want ze rent naar Dochterlief om zo snel mogelijk mee te beginnen doen. Een vriendelijke meneer van de sportclub legt me uit dat ze zo streng zijn geworden op het dragen van het gepaste schoeisel omdat ze een probleem hebben gehad met een kind dat een voetwonde had opgelopen bij 1 van de vorige edities van het kampje door het dragen van ongeschikte schoenen en dat dat niet alleen tot veel pijn bij het meisje in kwestie had geleid maar ook tot ruzie met de ouders en verzekeringen etc. Ik begrijp het van hun kant, maar ik voel toch vooral pijn in mijn hart voor Beste Vriendinnetje. Hoe vaak in haar leven is ze al in dergelijke situaties terechtgekomen waarin ze beseft dat ze het met minder moet doen dan de andere kinderen om haar heen? Dochterlief vertelde haar even daarvoor nog enthousiast over wat we allemaal deden op vakantie vorige week en op de vraag van Dochterlief "en wat heb jij gedaan?" antwoordde ze "niks speciaals, gewoon thuisgebleven".
Vooral de manier waarop die vrouw aan de ingang zich opstelde stoorde me. Zou deze vrouw even brutaal hebben gedaan tegen een blank kind? Misschien wel, misschien niet. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het volstrekt tactloos was. Ik had haar willen toeroepen: "Sportschoenen of niet, ik denk dat Usain Bolt, Allyson Felix of Mo Farah ook op blote voeten hun blanke tegenstanders naar huis hadden gelopen op de Olympische spelen.", maar ik deed het natuurlijk niet. Als ik de meisjes ga ophalen aan het eind van de namiddag blijkt Beste Vriendinnetje in de beste groep te zitten, ook zonder ondersteuning van Nike of Puma. Ik had niet anders verwacht. Ik heb haar al op slippers zien spurten en op (namaak)Crocks met gaten erin zien touwtje springen en hoelahoepen. Telkens was ze veruit de beste van het groepje kinderen waarin ze zich op dat moment bevond. Gelijke kansen, meid, heb je misschien niet helemaal. Maar laat je niet doen: je komt er wel! Ik ben fier op wat je doet met de middelen die je hebt en vind het een eer dat mijn dochter jouw BFF mag zijn.