vrijdag 18 mei 2012

Brieven uit Marokko 2 - an offer I could not refuse

Heel onverwacht viel er een aantal weken geleden een verrassend aanbod uit de lucht om naar Marokko te reizen voor een paar dagen om daar in Rabat een gastlezing te gaan geven (jawel, over Rusland). Het aanbod kwam van een unief in de Marokkaanse hoofdstad, Rabat, waar een vriendin die ik al jaren niet meer had gezien nu bleek les te geven. Tijdens het jaar dat ik in Londen studeerde, trok ik heel veel met die boeiende, superintelligente Francaise op. We verloren elkaar wat uit het oog omdat we allebei een aantal keer verhuisden. Toen ik een dik jaar geleden mijn drempelvrees overwon en mijn eerste stappen op Facebook zette, dook zij meteen op. Veel berichten plaatst ze niet op Facebook, dus wat er echt gebeurde in haar leven wist ik niet. Klein detail: uit het hoofddoek op haar profielfoto kon ik afleiden dat ze ondertussen moslima was geworden. Toen die plotse uitnodiging kwam, aarzelde ik niet lang en zei snel: ja! Ik zou de vriendin terugzien (bij natelling bleek het 15 jaar geleden dat we elkaar hadden gezien) en ik zou naar een land kunnen reizen waar ik nog nooit was geweest. Ik zou er bovendien kunnen lesgeven en in contact komen met studenten. Ik was nog nooit in een Magreb- of moslimland geweest. De Marokkaanse prive-unief die me uitnodigde betaalde en regelde alles: vliegtuigticket, hotelverblijf, prive-chauffeur van luchthaven in Casablanca naar Rabat heen en terug,... Ik zou 2 nachten in een hotel verblijven en dan nog 3 nachten bij de vriendin. Ik had het vreselijk druk in de weken voor mijn vertrek en kwam dus amper toe aan iets lezen over Marokko, over Rabat,... voor ik er naartoe trok. Ik slaagde er zelfs niet in een reisgids in de bib te gaan lenen, iets wat ik beschouw als een 'minumumreisvoorbereiding'. Ik hoorde wel van de enkele vrienden die al naar Marokko waren geweest als toerist stuk voor stuk dat ze het een prachtig land vonden en dat ik -indien mogelijk- zou moeten proberen om Fez te bezoeken. Op mijn vraag of alleen rondreizen als vrouw in Marokko ok was, kreeg ik afhoudende reacties. Eigenlijk had niemand het gedaan. Iedereen die ik kende was er in groepsverband of als koppel geweest. Vriendin J. had al laten weten dat ze graag met mij daguitstappen zou ondernemen, maar ze moest ook lesgeven, dus evident zou het niet worden. Ik wist niet echt wat te verwachten, maar trok met veel nieuwsgierigheid richting Marokko. Ik werd in alle opzichten uitermate aangenaam verrast!!! Waar moet ik beginnen? Marokko is een feest voor alle zintuigen (misschien op uitzondering van de geur na ;-) maar er is wel altijd de aangename geur van munt en muntthee om de minder aangename geurtjes uit de soukhs snel te vergeten) Het is vooral een feest voor de ogen. De kledij van de mensen, de kleurrijke waren in de kraampjes, de strakblauwe lucht (wat een heerlijk verschil met de deprimerende lente hier). En ook de smaakpapillen worden er verwend. Er kreeg er de heerlijkste zaken voorgeschoteld: tajines, pastillas, 7-groentencouscous (wist je dat dat het gerecht is dat traditioneel op vrijdag wordt gegeten in Marokkaanse gezinnen?), mierzoete koekjes, zalig verse fruitsapjes en natuurlijk muntthee, muntthee en muntthee (geen probleem voor deze theefreak). Ik leerde er hoe ik de thee moet zetten en niet onbelangrijk- correct uitschenken- en kreeg zelfs net voor mijn vertrek een hele bos verse muntthee in mijn handbagage gestopt door de buurvrouw/vriendin van de vriendin, die in die paar dagen tijd ook al mijn vriendin was geworden en wiens kinderen mij al "tante" noemden want zo snel gaat dat met hartelijkheid, gastvrijheid en vriendschap in Marokko. Even vreesde ik dat die bos munt uit mijn tas zou geplukt worden door de security op de luchthaven en het wel eens zou kunnen verward worden met minder onschuldige planten, maar niks van: natuurlijk herkende de Marokkaanse security het groene goedje en knikte goedkeurend. Na mijn thuiskomst was het 1 van de eerste dingen die ik deed: met de cadeau gekregen munt thee zetten en die drinken uit de theeglaasjes die ik heb meegebracht. ps. Op de foto's zie je het afscheidsetentje waarvoor buurvrouw S. heel de dag stond te koken, haar beste servies uithaalde en haar man de laan uitstuurde zodat wij een heerlijk avond alleen onder vrouwen en kinderen hadden; de pastilla (bladerdeeg met hartige vulling) die we aten op het dakterras in Fez waar wij de 2 enige klanten waren en speciaal voor ons de fontein werd aangezet en we tot laat in de avond bleven babbelen; de thee en koekjes die door buurvrouw S. werden klaargezet om mij te verwelkomen; de lekkerste 'smoothie' ooit: een avocadosmoothie met een mengsel van dadels, noten en vijgen, een maaltijd op zichzelf en vooral tijdens de ramadan een fel gegeerd goedje in de hippe sapjesbars in Rabat; de 7-groentencouscous, het hoofdgerecht van het afscheidsetentje, die pas op tafel kwam toen ik al vol zat met de lekkere hapjes en harirasoep. De couscous aten we zoals het hoort samen uit 1 reuzegrote schotel; de muntthee die er altijd is om elke maaltijd af te sluiten.