woensdag 27 augustus 2008

Een nieuwe koude oorlog?


Bij de Ruslandkundigen heb je al zolang ik me op dat vakdomein bevind al pessimisten en optimisten gehad. Enerzijds degenen die zeggen dat het allemaal kommer en kwel is, dat er daar geen sprake is en nooit zal zijn van democratie, van respect voor mensenrechten; dat er daar moeilijk uit te roeien corruptie is, en teveel macht voor de geheime diensten, een te grote kloof tussen de nieuwe rijken en de arme gepensioneerden, of dat het geen ondernemers zijn omdat ze gewoon zijn alles van de staat te krijgen; dat er daar geen eerlijke zakenmensen zijn, maar alleen maffiosi; ... Anderzijds heb je degenen die Rusland een succesverhaal noemen, wijzen naar de economische groeicijfers; die de vooruitgang die Rusland op democratisch vlak heeft geboekt sinds het eind van de Sovjet-Unie indrukwekkend noemen; die de relaties tussen Rusland en het Westen als gebaseerd op wederzijds respect omschrijven; die wijzen op de stabiliteit die Poetin bracht,...
Als academicus wordt men verondersteld zich neutraal op te stellen en zich alleen te baseren op objectieve feiten. Je moet niet pro of contra zijn, maar gewoon (ook al is dat niet zo simpel) een wetenschappelijk onderbouwde analyse geven. Toch is het juist in die kringen dat ik al sinds een tweetal jaar regelmatig gewag hoor maken over een 'nieuwe koude oorlog'. Dat kwam dan meestal van westerse (Amerikaanse) Rusland watchers. Journalisten vinden het ook een heerlijk sensationeel begrip en nemen het nu sinds een aantal weken bijzonder graag in de mond. Ik kon me er altijd serieus over opwinden. Dat er fundamentele veranderingen zijn gebeurd in het internationele systeem, waardoor een terugkeer naar de koude oorlogsmentaliteit niet aan de orde is, zei ik dan telkens weer. Twee weken geleden zei ik -doodgemoedereed- tegen een journaliste die weeral eens polste of er een nieuwe koude oorlog komt dat als de media die bewoordingen zouden blijven gebruiken dat wel eens een selffulfilling prophecy zou kunnen worden. En warempel, Rusland dat steeds halsstarig elke verwijzing naar een nieuwe koude oorlog afwimpelde als larie en apekool, sloot gisteren bij monde van president Medvedev voor het eerst de mogelijkheid van een nieuwe koude oorlog niet uit. Tot gisteren behoorde ik in het kamp van de eeuwige optimisten, degenen die geloven in de mogelijkheden van dialoog tussen Rusland en het Westen omdat dat voor beide partijen een goeie zaak is. Tot gisteren weigerde ik in een nieuwe koude oorlog te geloven. Maar gisteren wist ik het plots niet meer. In bed besprong mij ineens de gedachte dat het binnenkort misschien wel eens zou kunnen gedaan zijn met de mogelijkheid om naar Rusland te reizen. Dat Rusland misschien weer haar poorten zou sluiten voor Westerlingen. Dat al die plaatsen die ik in dat wijdse land nog wil ontdekken misschien ontoegankelijk worden. Dat er dan toch misschien een nieuwe koude oorlog komt? Jakkes, dat was even slikken.
Maar deze namiddag stapte een doctoraatsstudente uit het verre Perm mijn kantoor binnen en liet foto's van de stad zien en bracht een doos Russische snoepjes mee. En toen wist ik het opeens weer heel zeker: we moeten blijven geloven in de dialoog met Rusland. En ons vooral niet laten opjutten door de media en een paar politici die graag vuurtje stoken, wij hier niet en de Russen daar niet.

maandag 25 augustus 2008

Artikel zoveel.bis

Als ik een brief krijg waarin wordt verwezen naar Artikel zoveel.bis etc. van een of ander reglement, betekent dat meestal geen goed nieuws. Het komt er dan meestal op neer dat die brief me in nogal moeilijke bewoordingen probeert duidelijk te maken dat ik iets heb mispeuterd. Voor u begint te vermoeden dat ik een indrukwekkend strafblad heb of vanuit Leuven centraal zit te bloggen: voor alle duidelijkheid ik heb in mijn leven hooguit een handvol van dergelijke naar Artikels verwijzende brieven ontvangen. Een paar jaar geleden tikte een verzuurde onder-onderbuurman ons met een getypte brief en verwijzingen naar Artikels uit het huishoudelijk regelement op de vingers omdat we bij het buitenzetten van de kerstboom een paar naalden waren vergeten op te kuisen in de gang. Dat is dus het niveau van overtredingen waaraan ik me al heb bezondigd. Maar nu to the point. Ik wil u dit stukje uit de allermooiste brief verwijzend naar Artikels die ik waarschijnlijk ooit zal krijgen niet onthouden:

Geachte promovenda
Artikel 52 van het Reglement Doctoraat Sociale wetenschappen stelt: “Als door de leden van de examencommissie geen fundamentele bezwaren worden geformuleerd of als slechts door één lid bezwaren van die aard worden aangetekend, mag de openbare verdediging worden georganiseerd.”
Aan deze voorwaarde is nu voldaan. Dienvolgens mag worden overgegaan tot de verdediging en publicatie van het proefschrift volgens artikelen 54 tot 62 van bovenvermeld reglement.


Met andere woorden: ik heb -zoals dat in ons doctorandi jargon wordt genoemd - "groen licht" gekregen om te verdedigen. Ik zal nooit weten hoe het voelt om over 2.05 meter te springen, maar ik durf te vermoeden dat mijn blijdschap bij het ontvangen van dit bericht die van Tia benaderde.
Bij deze dank ook aan iedereen die al zo fijn reageerde op mijn groen licht. Het worden nog enkele intense weken tot en met die doctoraatsverdediging. Maar twee jaar geleden durfde ik zelfs niet meer dromen dat ik ooit in deze fase zou geraken. Dus nu gaan we er gewoon voor. Op die dag bibberen en beven voor de juryleden nemen we er wel nog even bij.

zondag 24 augustus 2008

rechtzetting

Uit 1 van mijn vorige posts:

Als u een nationaliteitsverandering overweegt - niet alleen omdat u al dat politieke gepalaver beu bent - maar vooral omdat er op sportief vlak zo weinig gelegenheden zijn om trots met de driekleur te staan zwaaien nudat Kim en Justine zijn gestopt en ook Tia en die andere Kim niet in topvorm blijken te verkeren,

shame on me: correctie vereist!! Deze meiden bleken WEL in topvorm en bezorgden mij -samen met veel andere Belgen mag ik hopen - enkele heerlijke kippevelmomenten. En wat ik nu zo fijn vind aan deze meiden buiten het feit dat het topatleten zijn? Wel, dat ze niet op voorhand het constant hadden over hun medaillekansen. Het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is. Daar hou ik van. Even kort en krachtig als hun voornamen, waren hun prestaties. Dat vereist op z'n minst een rechtzetting van mijnentwege.

woensdag 20 augustus 2008

eerste keren

Het eerste levensjaar hou je het als nieuwbakken ouders nog allemaal netjes bij: wanneer baby de eerste keer de nacht heeft doorgeslapen, zich heeft omgerold, heeft gekird van het lachen, fruitpap eet, kruipt, "papa" (komt meestal voor "mama" tot grote frustratie van de moeders) zegt, wankele stapjes zet... Ook in de peuterjaren volgen er nog veel 'eerste keren' waarvan kiekjes worden genomen of filmpjes worden gemaakt. Daarna worden fototoestel en camera wat minder frequent bovengehaald. Maar er zijn toch nog de klassiekers die worden vastgelegd: het paaseieren zoeken, de komst van de Sint, het opzeggen van de nieuwjaarsbrief, het versje voor moederdag, het uitblazen van de 3,4,5,6 verjaardagskaarsjes,...
Misschien is het omdat ik er maar eentje heb, maar ik geniet ook van al die andere eerste keren. Dus ik neem me voor om ze nu ook beter te documenteren. Vorige zomervakantie was er het leren fietsen zonder zijwieltjes. Deze zomer was er het leren touwtje springen (en vaststellen dat ik het zelf niet meer zo goed kan als destijds op de speelplaats). Er was deze zomer ook de eerste keer minigolf spelen en pingpongen op vakantie in Duitsland, de eerste keer de Olympische Spelen volgen. Andere eerste keren in de eerste helft van 2008? De eerste keer dat ze zelf spontaan de tafel dekte, dat ze een heuse choreografie uittekende op papier, dat ze op een podium meedeed aan een dansoptreden, dat ze haar haar opstak met een grote speld en er dan plots 2 jaar ouder uitzag, dat ze privacy wilde op het toilet en de deur dus niet meer wagenwijd liet openstaan, dat ze naar zwemles ging, dat ze na 1 dag al vriendjes maakte in een nieuwe groep, dat ze op de spelcomputer van papa mocht spelen, dat ze thee dronk (lindebloesem), dat ze naar Peter en de wolf luisterde, dat ze het onderscheid tussen stalagmieten en stalagtieten leerde, dat ze een papier op haar kamerdeur hing en daarop "niet binnenkomen" schreef, dat ze als iemand jarig was ook vroeg welk sterrenbeeld dat is, dat ze op een veerboot zat, dat ze naar een optreden van de Ketnetband ging en elk liedje bleek kunnen mee te zingen, dat ze tot helemaal boven in het touwenklimrek durfde, dat ze zei "zet de kinderliedjes maar af, ik luister wel mee naar de grotemensenradio", dat ze 10 dagen lang niet duimde (behalve in bed)... Ik kan nog eindeloos doorgaan.
Eergisteren heeft ze haar eerste melktand gewisseld. Dus nu kan ze met zo'n schattige opening in haar gebit aan die andere grote eerste keer beginnen: het eerste leerjaar. Maar eerst nog 11 dagen om nog eindeloos veel andere eerste keren te beleven.
Ik wens ieder van jullie nog heel veel memorabele eerste keren toe!

dinsdag 19 augustus 2008

bejaarde beiaard?

Wegens vandaag onderhevig aan een te verwarrende mengelmoes van serieuze, blije, bezorgde,verdrietige, uitbundige hersenkronkels, hier gewoon wat pr voor een nieuw evenement in Leuven: Ladeuze Bells. Een leuke manier om dit instrument dat we meestal associeren met ouderwets en alleen voor toeristen weer nieuw leven in te blazen (ook al is het geen blaasinstrument).
Toch raar dat die vrolijke, onschuldige belklanken worden geproduceerd door heftig op de vuist te gaan. Kies hier alvast mee wat u uit de jukebox wil laten komen op 30 augustus. Ik heb mijn keuze al doorgestuurd.

vrijdag 15 augustus 2008

nog even

Nog even staat de nieuwe boekentas in de kast,
een boekentas zo groot
dat ik me afvraag hoe die op haar rugje past.

Nog even kan ze niet lezen en niet zwemmen,
fietsen zonder zijwieltjes kan ze wel,
maar nog niet goed remmen.

Nog even lacht ze al haar melktandjes bloot,
er staat er eentje heftig te wiebelen,
ze wordt nu echt groot.

maandag 11 augustus 2008

spelbrekers

Moesten ze nu echt perse de vreedzame boodschap van de Olympische Spelen als een ballon doorprikken? En mij uitgerekend nu dat ik gehoopt op een rustig weekje handenvol extra werk bezorgen door oorlogje te beginnen spelen? Volodja (Poetin) en Misha (Saakasjvili), jullie zijn spelbrekers! Jullie maken dan op deze manier het onderwerp van mijn onderzoek wel brandend actueel. Ik apprecieer het dan ook ten zeerste dat er opeens veel mediabelangstelling is voor waar ik me mee bezig hou, maar ik zou het toch nog net iets fijner vinden als de interesse voor mijn onderzoek ook zou gewekt worden zonder dat er bombardementen, vernieling en slachtoffers aan te pas kwamen.

globetrotter in huis

Dochterlief en ik hebben een nieuwe gezamelijke interesse ontdekt: samen naar de Olympische Spelen kijken. Het boeit haar: al die atleten uit al die landen. Ze kijkt meteen naar de vlag die bij de naam van de atleten op het scherm verschijnt en probeert dan aan de hand van die vlag het land te raden. Samen op zondagochtend vanuit de luie zetel naar lenige turnsters kijken die op een balk halsbrekende toeren uithalen of naar hartelust flikflak en doebele schroeven combineren op de mat,... Dochterlief geniet vooral ook van de glitter outfitjes van de turnsters. Opeens roept ze: "Mama, mag die wel meedoen? Het is nog een kindje!" Inderdaad, het Chinese meisje in kwestie ziet er heel tenger uit. Nog een echt 'kindje', maar veel tijd om te spelen als een kind heeft dat meisje de voorbije jaren waarschijnlijk niet gehad. Keihard trainen, dat is het leven van die meisjes. Ik wil er even niet aan denken en geniet van wat ze allemaal kunnen met hun lichaam.
Na enkele dagen Olympische Spelen heeft Dochterlief al begrepen dat er niet zoveel medailles te winnen vallen voor ons landje. "Waarom winnen die andere landen altijd?", vraagt ze enigszins teleurgesteld. Ik probeer haar uit te leggen dat Belgie maar een klein land is. Daarop zegt ze heel serieus: "Op de kaart in een atlas in ons land wel heel klein, maar als je erin staat zoals wij nu, dan is ons land toch groot." Ja, kinderlogica, is heerlijk onweerlegbaar! Wanneer het plots naar zwemmen zoeft en de Belgische deelnemer behoorlijk achteraan eindigt, maakt Dochterlief ineens gretig misbruik van haar dubbele nationaliteit. "He, mama, ik ga voor het land waar ik geboren ben supporteren." Geen slecht idee, meid, het is het land waar ook mensvis Michael Phelps geboren werd...
Dat brengt haar op een grandioos idee: "Zeg, mama, wanneer gaan we nog eens naar Amerika?" "Euh, ik weet niet,..." "Mama, ik heb zo'n zin om nog eens onze vrienden daar te bezoeken en naar het huis te gaan waar wij vroeger woonden." "Ja, meid, ik zou dat ook wel willen, maar zo'n reis dat doe je niet van vandaag op morgen." Waarop Dochterlief hoopvol: "Overmorgen dan?".

zaterdag 9 augustus 2008

blufboeken


De Standaard kwam ermee op de proppen: een boek met daarin de 100 boeken die je zou moeten gelezen hebben. De blufboekenlijst. En toen begon blogland erover te bloggen. Ik doe met wat vertraging ook mee, maar toch onder enig voorbehoud. Wat is het met onze dwang om alles in lijstjes te gieten? De 100 boeken die je moet gelezen hebben, de mooiste boekenwinkels, om dan nog niet te spreken van boeken over de 100 plaatsen in de wereld die je moet gezien hebben of de 100 beste hotels. Nooit gehoord van de stelling dat smaken kunnen verschillen? Trouwens, hoe begint men aan het maken van zulke lijstjes als er zoveel is om uit te kiezen? Wie is er zo arrogant om van zichzelf te denken dat hij of zij zo'n grote kennis heeft dat hij/zij die selectie mag/kan maken? In alle bescheidenheid zou ik willen zeggen dat ik in dat lijstje van 100 blufboeken toch wel enkele grote namen mis, zoals Doris Lessing en Dostojevski en dat ik van enkele andere schrijvens dan weer een ander werk als hun beste boek zou hebben gekozen. Maar ok, tot zover het voorbehoud.
De vraag waarom het allemaal draait: met hoeveel boeken uit die lijst kan ik zelf pochen? Wel, precies 10 heb ik er uitgelezen, 4 andere ben ik ooit in begonnen, maar heb ik nooit uitgelezen (indicatie van hoe 'goed' ik ze vond) en van nog 3 andere denk ik dat ik ze ooit in mijn leesvraatzuchtige jaren heb gelezen, maar kan ik me niet meer met zekerheid herinneren (ja, mijn geheugen krijgt gaatjes). De 10 die ik dus met zekerheid helemaal heb gelezen zijn:
-A. Roy, De god van de kleine dingen (***)
-J. Irving, De wereld volgens Garp (****!)
-G. Reve, De avonden (wil die herlezen, wegens te lang geleden)
-I. Allende, Het huis met de geesten (***)
-J. Chang, Wilde zwanen (****)
-M. Kundera, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (***)
-G. Grass, De blikken trommel (****!!)
-Boelgakov, De meester en Margarita (over-geanalyseerd tijdens studies, daardoor geen 'pure' leespret meer)
- E. Hemingway, De oude man en de zee (te lang geleden, vond andere werken van Hemingway beter)

and last, but not least, met speciale respectvolle vermelding naar aanleiding van het overlijden van de auteur: De Goelag archipel, van Aleksander Solzjenytsyn.
Aan alle ijverige minsters die om ter meest hun best willen doen om de gruweldaden van de nazi's niet laten vergeten, geef ik ook graag het advies mee om Solzjenytsyn verplichte lectuur te maken om ook Stalin zijn plaats in de geschiedenis te laten behouden die hij verdient, namelijk die van onvervalste dictator verantwoordelijk voor de dood van miljoenen mensen.

dinsdag 5 augustus 2008

less than 24 hours in paradise

Vrijdagavond om 17u30 vertrokken; zaterdag om 16u30 terug thuis. "He, we zijn minder dan 24 uur weggeweest", zei ik verbaasd. Waarop Manlief precies verwoordde wat ik voelde: "Het leek zalig veel langer." 't Is iets wat we leerden in de VS, waar de mensen het met een pak minder vakantiedagen moeten stellen dan hier. Gewoon zoveel mogelijk ontspanning uit het weekend halen en zelfs op een gewoon weekend een tripje maken, kan een wereld van verschil maken. Wat deden we in die 24 uur? We reden naar een hotelletje in Genk, waren erg snel van Leuven in Genk op een file-vrije zomerse vrijdagavond, waren aangenaam verrast door de warme verwelkomende kleuren in de Best Western (een hotelketen die we ook al in de US leerden kennen en daar niet bepaald een voorbeeld van klasse en luxe is, maar wel van degelijke low-budget overnachtingen), dronken champagne in de hotelbar om te vieren dat 1 van de externe juryleden van mijn doctoraat een uiterst lovende mail had gestuurd, aten op het terras een heerlijke tajine, sloten de maaltijd af met een verse muntthee voor haar en een cognac voor hem, terwijl de ondergaande zon de bossen rond het hotel een mooie gloed gaf, maakten de volgende dag na het ontbijt (ontbijten op hotel staat in mijn top-10 van "hier geniet ik nu werkelijk van" lijstje) een fietstocht van 40 km op gehuurde "fietsparadijs Limburg"-fietsen, maakten voor het eerst gebruik van het fietsknooppuntennetwerk en waren hierover bijzonder tevreden, stelden vast dat het met de conditie toch nog niet zo slecht was gesteld als voor de fietstocht werd gevreesd, genoten van het heidelandschap, de bossen, de natuur en vooral van het bij elkaar zijn en reden terug naar huis met een vakantiegevoel alsof we minstens een week naar een paradijsbestemming waren geweest.
Voor wie weinig verlof kan nemen, of de kids voor slechts 1 nachtje kan/wil achterlaten: zeker eens uitproberen zo'n minder-dan-24u-vakantie!

zondag 3 augustus 2008

een hapje


Vrijdag nam de maan een hapje uit de zon. Dochterlief vond het een hele belevenis.
En zus maakte er een heel geslaagde foto van. Met dank ook aan moeder die steeds vanalles bij houdt op haar schattenzolder en dus de juiste brilletjes opdiepte bijgehouden na een zonsverduistering in 1999.