woensdag 30 mei 2007

BOEH!


ik ben niet de enige tegen het hoofddoekenverbod in Antwerpen (zie vorige post van 15-05-2007)

dit geldt niet echt als een nieuw berichtje, want ik ben nog steeds in schrijfstaking tot ik meer reacties krijg... (zie vorige post van 29-05-2007)

maandag 21 mei 2007

regenboog

Ik merkte meteen dat s. het laatst met de auto had gereden aan 2 zaken. Ten eerste, stond de chauffeursstoel te ver van het stuur. Dus vlug de stoel weer dichterbij gezet zodat ik met mijn voeten tenminste aan het gaspedaal kon. En ten tweede stond de autoradio op 4FM, terwijl ik van de momenten in de auto geniet om rustig naar Radio1 of Klara te luisteren. Dat is thuis bijna uitgesloten, omdat mijn huisgenoten beide radiozenders niet erg apprecieren. S. houdt helemaal niet van gepraat op de radio. Titaantjes, Het Beste moet nog komen,... allemaal niet aan hem besteed, terwijl ik dat best wel goeie programma's vind (afhankelijk natuurlijk van wie de gast is). Klara kan hij soms wel even pruimen, maar dan is het meestal dochterlief die de knop uitzet en zelf een CD met K3-gekweel of Plop en co op zet. Sinds ze recentelijk in de ban is van ballet, is ze soms wel bereid om naar klassieke muziek te luisteren, maar dan moet ik ondertussen constant naar haar balletkunsten kijken. "Kijk, mama, ik draai op mijn tippen rond!", "Kijk, mama, kijk dan toch naar mijn voeten!!" Neen, vergis u niet, ze zit helemaal niet op balletles en heeft geen roze tutu, maar ze heeft wel de DVD van Barbie en het Zwanenmeer en dat verklaart alles. Trouwens, ik moet toegeven dat de muziek van deze film echt heel mooi is (uitgevoerd door de London Symphonic) en de balletpasjes schitterend zijn nagebootst met de computeranimatie (getekend door een choreograaf van het New York City Ballet). Een aanrader voor prinsessen van 5 jaar! Maar terug naar de auto: daar stond de radio dus op 4FM. Een zender die s. graag hoort omdat het hem terugvoert naar zijn jeugd door constant hits uit de jaren 80 en 90 te draaien. Kan best wel eens leuk zijn, maar ik vind het goedkoop jeugdsentiment. Het is best wel eens plezant om zo'n "gouden ouwe" terug te horen, maar ik hoef echt niet 5 keer in 1 uur tijd naar de fuifhitjes van toen ik 18 was terug gekatapulteerd te worden. Ik leef niet in het verleden en al bij al zit er tussen die muziek enorm veel rommel (of zoals dat tegenwoordig heet: "foute muziek"). Ik wilde dus net 4fm afzetten toen ik de presentator met veel poeha hoorde aankondigen dat ze bij de top 3 van de top 100 van de jaren 80 waren gekomen. Was het dan plots 31 december en niet 18 mei? Dat soort top-100 toestanden is toch meestal iets dat ze rond eindejaar in onze strot (of beter onze oren) duwen? Enfin, ik bleef toch een beetje benieuwd luisteren. Ik hoorde net dat "the River" van Bruce Springsteen op 4 was gestrand. Op 3 stond een nummer van Phil Collins. Vraag me al niet meer welk nummer. Op 2 stond Abba met "The Winner Takes it All". Ja, ik ben fan van Abba! Als kleine uk zong ik naar 't schijnt al "I have a dream" mee. Dus Abba op 2, da's ok voor mij, al vind ik dat nu niet het meest typerend voor de jaren 80. Ik zou die naar een decennium eerder doorverwijzen omdat ik die toch echt meer iets van de jaren 70 vind. Maar goed, ik ben Guy De Pre niet. Dus, Abba op 2. Wie dan op nummer 1? Misschien iets van Madonna of the Police, bedacht ik snel. Maar neen, de luisteraars van 4fm bleken een betere smaak te hebben dan ik had verwacht en het was U2 die met "With or Without You" bovenaan stond. Ondertussen was ik al een flink eind opgeschoten op mijn ritje richting schoonouders om dochterlief op te halen. Geen file op de ring rond Brussel, want velen maakten een brugdag. Ikke niet. Perfecte dag om rustig veel werk gedaan te krijgen. Geef mij liever een vrije dag op een ander moment, want op zo'n brugdag is het file aan de Ikea en in de plaatselijke Colruyt. Geen file onderweg en ondertussen nog leuke muziek op de radio, dan rijd ik graag. De rit van Leuven naar mijn schoonouders is minder lang in afstand dan de rit die s. in Amerika dagelijks naar het werk moest afleggen. Met 1 groot verschil: hier sta je meestal in de file, terwijl je daar lekker kon doorrijden op de highway. Wel niet te snel natuurlijk, want overal (meestal verstopt achter de "bushes") kon er controle staan en zo'n snelheidsovertreding waarbij je een bekeuring krijgt van een sheriff-met-hoed (ja, zo zien ze er echt uit!) is een heel stuk impressionanter dan geflitst worden door een onpersoonlijke camera hier in leuven. In Amerika deed ik dat wel graag: zo'n lange afstand met de auto afleggen op rustige highways, vaak door een schitterend landschap: de skyline van Manhattan in de verte of rijden over de Bear Mountain bridge over de Hudson river in al zijn glorie of de veelvoud aan herfstkleuren in de bossen van Noord-Amerika. Vrijdagavond was er wel geen schitterend landschap (de Zenne kan moeilijk de vergelijking met de Hudson aan), maar de natuur liet zich toch ook van een mooie kant zien, want tussen de regen en zonneschijn door, verscheen er een regenboog op de terugweg. Dochterlief was in alle staten van extase over het verschijnsel. Vanop de achterbank begon ze uit te leggen dat er wel iets verkeerd was met deze regenboog, want de kleuren stonden volgens haar niet in de juiste volgorde. Op zo'n momenten denk ik dat ze meer iets van de wetenschapper van haar vader in zich heeft, want als ik een regenboog zie, dan ben ik gewoon kinderlijk blij en opgetogen over dat moois dat zomaar even verschijnt en voor je het weet weer weg kan zijn, terwijl zij begint te discussieren over de volgorde van de kleuren van de regenboog. De juiste volgorde van die kleuren ken ik trouwens niet, maar zij heeft dat blijkbaar wel in de 2de kleuterklas al geleerd. Even later kijkt ze met papa in een boek over dino's en vallen er worden als "krijttijdperk" en "fossielen". Dochterlief stelt 1001 vragen en papa antwoordt enthousiast. Help, word ik binnenkort de enige hier in huis die niks weet van fysika, wiskunde en dergelijke? Maar morgen is het mijn beurt om te vertellen voor het slapengaan en dan zal haar keuze waarschijnlijk vallen op Assepoester of een ander prinsessenverhaal en dan brabbelen wij tweetjes in onze eigen verzonnen taal (een rare gewoonte die dochterlief en ik hebben aangekweekt) en dan vraagt ze misschien hoe je regenboog in het Engels zegt of in het Russisch. Trouwens, wat ze ook wordt: wetenschapper of talenknobbel of nog iets heel anders, dat maakt mij helemaal niks uit, zolang ze maar gelukkig is als ze een regenboog ziet.

dinsdag 15 mei 2007

Die schrijver met die gekke brillen over vrouwen met hoofddoeken enzo.

Ik moet toegeven: ik heb van schrijver Tom L. nog geen enkel boek gelezen. De periode waarin deze schrijver populair werd in en rond de metropool A. verbleef ik in een andere metropool, aan de andere kant van de oceaan. Toen we terugkeerden naar Belgie bleek hij met zijn boeken -of is het eerder met zijn collectie excentrieke brillen, zijn uitgesproken vet Antwaarps accent en zijn homo-zijn? - een sterrenstatus te hebben verworven. Een van de zovele BV’s waarvan ik amper had gehoord en waar ik geen connectie mee voelde. Ik was toen de mama van een baby en was net verhuisd van het ene continent naar het andere en dat is niet meteen de bevolkingslaag die veel tijd heeft om boeken te lezen. Met andere woorden: ik zit hier allerlei goeie excuses te bedenken waarom ik nog nooit een boek van Lanoye heb gelezen, maar het komt erop neer dat die vent me echt iemand leek die kickt op aandacht en dan haak ik al snel af. Nu kreeg die auteur een paar weken geleden een eredoctoraat (of hij dat al dan niet verdient weet ik dus hoegenaamd niet aangezien ik nog geen letter van hem heb gelezen). Maar hij steeg wel in mijn achting, want hij nam het hoofddoekenbeleid van zijn geliefde stad A. opde korrel. Want burgemeest Patrick (juist: de man die ik verkoos tot beste politicus van 2006 in een eerdere blogpost) voerde een regel in die ik totaal verkeerd vind. Om zogezegd de neutraliteit te bewaren mag het stadspersoneel dat in A’pen aan loketten zit geen hoofddoek of ander symbool meer dragen. Gisteren verdedigde burgemeester P.J. zich in de Morgen over het waarom van deze regel. Hij zegt o.a. “Wij willen namelijk de diversiteit bij het stadspersoneel laten toenemen en de problematiek zal dus enkel groter worden.” Blijkbaar voelt burgemeester P zich geroepen om met deze nieuwe regel een voorbeeld te stellen van hoe een multiculturele samenleving het best kan functioneren. Tja, binnen de Belgische landsgrenzen is A’pen weliswaar een metropool, maar ik raad de burgemeester dan toch aan om eens te kijken hoe het er aantoe gaat in en rond die andere metropool waar ik verbleef toen de slagerszoon T.-met-de-gekke-brillen hier furore begon te maken. Als er nu 1 stad is waar men wel met het fenomeen van diversiteit wordt geconfronteerd dan is het wel New York. Toegegeven, de scheiding tussen kerk en staat is in de US niet altijd even duidelijk als de president himself zijn speeches beeindigt met: God bless America. Dan vraag ik me ook altijd af waarom ze God daarbij moeten betrekken, maar daarover gaat het hier nu even niet. Het gaat hier wel over de manier waarop in New York, de melting pot bij uitstek, al eeuwenlang wordt omgesprongen met multiculturaliteit en dan kunnen wij hier in Europa nog veel leren over tolerantie. De mooiste illustratie daarvan: Woodland Street in Mount Kisco, NY een rustige straat in “suburbia”: op nummer 39 woont op de benedenverdieping een gezin Indische Sikhs, meer dan 15 jaar geleden uit hun arme geboortestreek naar Amerika gekomen en nu eigenaars van een aantal benzinestations. Zij verhuren een appartement op de bovenverdieping aan een koppel Vlamingen (wij dus) en bekeren die twee Belgen tot grote fans van de Indische keuken door hen regelmatig van al dat lekkers te laten proeven. In het huis daarnaast woont een Joods gezin met 3 kinderen. In het weekend kan je op zomerse dagen de man des huizes mee uit volle borst opera horen zingen terwijl hij zo even de stress van zijn drukke job op Wall Street vergeet. Aan de overkant woont een koppel illegale immigranten uit Guatemala. Daarnaast wonen hun huurbazen: Amerikanen met Italiaanse roots die net zoals hun huurders - maar dan een generatie eerder- vluchtten voor armoede in hun thuisland en in Amerika op zoek gingen naar een beter leven. J., het 10-jarige zoontje van onze onderburen speelt in de tuin baseball met de Joodse buurjongetjes, terwijl zijn mama via de schotelantenne naar haar favoriete soap uit Bollywood kijkt. J. draagt zijn lange haren (een Sikh mag zijn haar niet knippen) in een soort haarnet-doek (patka). Binnen een paar jaar zal hij net zoals zijn papa -die eigenlijk Mohinder heet maar door iedereen Tony wordt genoemd - een tulband dragen. De Joodse buurjongetjes dragen een keppeltje. Maar dat creert hoegenaamd geen spanningen tussen hen. Het zijn alleen onze Belgische bezoekers die keer op keer verbaasd vragen stellen over de haartooi van J.. De jongetjes zelf houden zich meer bezig met wie supportert voor de Yankees of de Mets (of in Belgische termen: supporter van Anderlecht of Club Brugge). Door hoofddoeken enzo te gaan verbieden, creer je meer problemen dan dat je er oplost. Je risceert dat mensen zich extremistischer gaan opstellen en juist nog liever en meer een hoofddoek zullen dragen. Om dan een beetje betuttelend te gaan argumenteren dat wij die moslimvrouwen helpen in hun emancipatie door hen te verbieden dat “symbool van onderdrukking” te dragen vind ik helemaal een argument dat nergens op slaat. Ik denk dat de meeste vrouwen en mannen die zo’n religieus hoofddeksel dragen dat doen uit pure geloofsoveruitging of traditie en dat heus niet tegen hun zin doen. Die mensen vinden hun geloof een belangrijk deel van hun identiteit en zijn daar niet beschaamd over. Daar heb ik alle respect voor. Ik ga zelf niet meteen mijn kettinkje met kruisje van mijn plechtige communie rond mijn hals dragen om aan iedereen te tonen dat ik katholiek ben, maar als die mensen dat wel willen doen, moet dat kunnen. We gebruiken toch allemaal op 1 of andere manier kledij of andere attributen om een deel van onze eigen persoonlijkheid te tonen. In mijn ‘rebelse” tienerjaren droeg ik die T-shirts met “No time to waste” van Greenpeace en had ik ook een T-shirt van Natuurpunt, waardoor ik door de leraar Engels prompt als een “groene” werd bestempeld. Ik droeg altijd broeken, zelden rokken, hield mijn haar kort en droeg nooit make-up, gewoon om te tonen dat ik geen “opgemaakte tuttebel” wilde zijn. Nu doe ik nog altijd met veel moeite en alleen als het echt, echt moet aan “power dressing” om er dan toch een beetje als een vrouw met ambitie uit te zien. En die schrijver Tom? Die draagt die brillen toch ook om een statement te maken? Mag dat dan ook niet meer? En mijn schoonbroer die draagt zo’n geel polsbandje van Lance Armstrong en een oorbel. Mag dat dan wel? Natuurlijk, als hij dat wil. En Freya die een rood kleedje draagt op 1 mei? En de minister van buitenlandse zaken in zijn saaie Armani maatpakken? En mijn Russische collega die denkt dat ze mooi is met haar leren minirokje en heftige make-up?En burgemeester P zelf in kwestie die bijna altijd een t-shirt draagt in plaats van hemd met das? En Elio met zijn strikske? Laat ze allemaal aandoen wat ze willen. Zolang ze geen Hitler-groet brengen of hakenkruis dragen, ben ik er redelijk gerust in dat al die symbolen weinig kwaad kunnen en dat een burgemeester of rechter zich beter met andere zaken zou bezighouden. Dus ik sta helemaal achter de reactie van die andere burgemeester, D. uit Gent, die in hetzelfde artikel uit de Morgen zegt: “Dit is een overbodige symbolendiscussie die contraproductief werkt. Laat ons ons liever bezighouden met de strijd tegen de kansarmoede.”

maandag 14 mei 2007

nog een verhuis

We zijn niet alleen fysiek verhuisd. Ook mijn blogje krijgt een nieuwe stek. Wie mijn oude berichtjes wil (her)lezen kan nog op de oude blogspot terecht. En voortaan dus naar hier surfen als je mijn bedenkingen bij alles en nog wat wil lezen. Reacties, commentaar ook altijd welkom!