dinsdag 29 september 2009

verkeersovertreding

Ze stond met haar fiets haast midden op de straat stil. Ze keek heel aandachtig naar wat papieren in haar hand. Studenten fietsten rakelings langs haar heen. Gelukkig kwam er geen auto aan, want die had haar vast knal overhoop gereden, zo onhandig als ze daar stond. Ze leek niks te merken van de wereld om zich heen en keek alleen maar heel, heel aandachtig naar die papieren in haar hand. Terwijl ze daarnaar keek, kwam er een alsmaar grotere glimlach op haar gezicht.
Toen zag ik het: ze keek naar twee outprints van een echografie. In al dat geruis van zwarte en witte vlekken zag ze het leven dat in haar buik groeide. Plots stopte ze de papieren weer in haar handtas. Stralend van intens geluk fietste ze verder, ... tegen het verkeer in, in de verkeerde richting. Maar hey, dat kan je haar toch niet kwalijk nemen?

zaterdag 26 september 2009

als de vrouw des huizes niet thuis is

Ik weet echt niet wat er met die maand september is gebeurd. In mijn hoofd lijkt ze nog maar net begonnen, maar de kalender vertelt me dat ze er al bijna op zit. Het was in elk geval een maand met veel reizen naar mijn normen: 6 vliegtuigvluchten in 2 weken tijd, dat is echt niet van mijn gewoonte. Nudat de twee conferenties achter de rug zijn, kijk ik er tevreden op terug. Ja, ik zeg het niet zonder trots: ik heb dat goed gedaan daar in Duitsland en Rusland. Het was hard werken om het allemaal klaar te krijgen en ook alles achter de schermen van het gezin te organiseren. Anders dan wanneer manlief op reis gaat voor het werk, moet ik bij mijn afwezigheid toch de nodige instructies achterlaten opdat alles aan het thuisfront op wieltjes zou verlopen. Tenminste, dat is hoe ik daarover denk. Dus er lagen per dag aan te trekken stapeltjes kleren klaar, de frigo werd goed gevuld met gezonde-doch-eenvoudig-te-bereiden maaltijden, post-it notes en fluostift moesten papa herinneren aan het tekenen van de schoolagenda, het vullen van brooddozen, adressen van muzieklessen en verjaardagsfeestjes, en de cadeautjes die naar die feestjes moesten worden meegenomen lagen ook al netjes klaar. Het verliep allemaal goed, vlekkeloos zou ik niet zeggen, maar goed. De wasmand puilde uit bij mijn terugkomst, de frigo was helemaal leeg en dochterlief had een wel erg rare combinatie kleren aan (voor de dag waarop ik terugkeerde had ik geen stapeltje klaargelegd). Maar kijk, ze hadden zich goed gered zonder mij. Het deed me beseffen dat ik -zoals veel andere vrouwen- mezelf een heleboel stress zou kunnen besparen door niet te verwachten dat alles volgens mijn regels verloopt als ik er niet ben. Dat het ok is dat de kleur van de kousen van dochterlief echt niet past bij het rokje dat ze heeft aangetrokken en dat papa haar meenam om pannenkoeken te eten in plaats van boterhammen en dat ze wat meer dan anders op de computer heeft mogen spelen omdat papa dat zelf ook zo leuk vindt. Mezelf wat minder onmisbaar vinden op zo'n momenten, dat zou echt niet slecht zijn. Me over die dingen aan het thuisfront druk maken vreet immers alleen maar energie, die ik broodnodig heb om te focussen op mijn werk. Dus, thuisfront, jullie zijn gewaarschuwd: mams zal heus nog wel op reis gaan en dan laat ze jullie meer aan jullie eigen lot over. Ze heeft er alle vertrouwen in dat jullie dat goed zullen doen. Alleen nog zichzelf overtuigen dat ze dan gerust even de touwtjes uit handen mag geven, dat wordt nog een ander paar mouwen voor deze controle-freak.

dinsdag 8 september 2009

goed gestart?

Of dochterlief goed gestart is aan het nieuwe schooljaar, vragen mensen. Heel goed, zo goed dat ik amper heb gemerkt dat ze terug moest wennen aan het naar school gaan. Integendeel, het lijkt haar veel deugd te doen, terug de routine, terug nieuwe dingen leren, en vooral terug met de vriendinnetjes spelen. Vandaag riep ze "joepie, het is dinsdag, dus heb ik huiswerk!" (op woensdag en vrijdag hebben ze geen huiswerk). Naar het tweede leerjaar gaan is zooo anders dan die stap naar het eerste leerjaar. Vorig jaar moest zij, en ook wij, in deze periode wennen aan agenda nakijken, huiswerk maken, en dan ook nog tijd vinden om viool te oefenen,... Nu heeft dat allemaal al een plaats en tijd. In plaats van maan-roos-vis toestanden toen, leest Dochterlief nu elke avond in bed zelf in een boek.
Natuurlijk was de vakantie fijn, boordevol gevuld met 1001 heel erg afwisselende activiteiten, overgoten met de nodige portie zonneschijn deze zomer. Maar naar school gaan, doet ze ook graag, heel graag zelfs. Hopelijk blijft dat nog lang zo, want een schoolmoe kind dat zou mij als ouder vreselijk moeilijk vallen om mee om te gaan. Ik hoop stiekem dat het graag naar school gaan een beetje genetisch is bepaald, want dan zit het hier tenhuize Autumn Leaf wel snor, zowel van de kant van de mama als de papa. Helaas, hoor ik van ouders van oudere kinderen wel eens verhalen over hoe dat absoluut niet vanzelfsprekend mee met de paplepel wordt doorgegeven, die goesting om te leren en studeren.
Autumn Leaf zelf gaat een paar daagjes richting Berlijn om daar op een conferentie hopelijk ook weer nog heel veel nieuwe dingen te leren.
ps. Het reisverhaal over Duitsland dat werd aangekondigd in de vorige post hebt u nog tegoed.

vrijdag 4 september 2009

vakantieverhalen uit het noorden (1)

Op een druilerige dag als vandaag waarop de herfst al duidelijk in de lucht hangt, tracteer ik u graag op wat vakantieverhalen:We reden voor onze vakantiebestemming een uur of vier niet zuid-, maar noordwaarts. Dat is weersgewijs natuurlijk een risicovolle onderneming, maar daar deinzen we niet voor terug. We zouden ons ook wel binnen kunnen bezig houden in de chalet die we hadden geboekt. Boeken gaan altijd mee op vakantie (ook al komen ze vaak ongelezen mee terug naar huis). Het bleek trouwens een overbodige bekommernis, want het werd de zonnigste vakantie die we al hadden in jaren en er waren zelfs momenten waarop we dankbaar waren dat we daar in "het hoge noorden" zaten waar het een paar graadjes minder heet was dan hier. We gingen naar het bij de meeste Belgen volslagen onbekende Drenthe.
Onbekend is onbemind, maar zo werkt dat niet bij Autumn Leaf. Integendeel, Autumn Leaf wilde het best wel eens uitproberen en ten huize Autumn Leaf is zij de reisorganisator. Manlief stelt als enige vereiste dat het niet meer dan 6uur rijden is (anders nemen we het vliegtuig) en dat het er gemiddeld minder dan 35 graden is (want hij is niet erg hittebestendig, evenmin als ik). De eerste randvoorwaarde vervult meteen ook de tweede ;-) Wat gespeur op het internet beloofde de nodige ingredienten waarnaar ik op zoek was: bosrijke en landelijke omgeving, een vakantiedomein van een ons niet onbekende keten met een vreselijke naam maar met kindvriendelijke activiteiten, charmante dorpjes met boerderijen, en het meest tot de verbeelding sprekend: hunnebedden. En ja, we kregen dit alles waar we naar uitkeken en het bleek allemaal nog mooier en rustiger dan we het ons hadden voorgesteld. We klommen in bomen, aten elke dag buiten, speurden samen met Simon Specht in het bos, dansten, wandelden tussen vlinders, fietsten op de alom geloofde Nederlandse fietspaden, en lieten de wind door onze haren wapperen terwijl we door het landschap bezaaid met mooi verzorgde boerderijen zoefden. Het cliche van luiddruchtig drukdoende noorderburen bleek daar helemaal niet te kloppen. Alles en iedereen ademde rust uit. We waanden ons daar in het noorden helemaal in het zuiden. Het was er helemaal anders dan thuis. We kwamen er geen landgenoten tegen. Het enige Vlaams dat ik er hoorde was Eva de Roovere (die er samen met Diggi Dex een hit scoorde) op de radio in het zwembad.
Op de terugweg halte gehouden in Utrecht, waarvan ik me van een schooluitstap op de humaniora meende te herinneren dat ik het een mooie stad vond. Dat bleek nog te kloppen. We aten er in de buurt van de Dom op een terras terwijl de bootjes onder ons door vaarden.
Dochterlief had het ook reuze naar haar zin op deze vakantie, want er was zoveel te doen en te beleven en niet onbelangrijk op haar leeftijd: ze vond het reuzefijn dat ze toch ook alles zelf kon lezen. Dezelfde taal en toch heel anders: Nederland trekt ons echt aan als bestemming voor een familievakantie. Niet cool, exotisch en hip? Dat zal ons worst wezen. Over worst gesproken:volgende keer neem ik u mee naar dat andere favoriete vakantieland van ons: Duitsland. Want eerder deze zomer trokken we ook al noordwaarts, naar een oude hanzestad.
Koos u ook voor een dichtbijhuis vakantie of trok u onze premier achterna naar het andere eind van de wereld? Ik hoop alvast dat u er evenveel van heeft genoten als wij.

dinsdag 1 september 2009

ook dit brengt de eerste schooldag

5 jaar geleden, Beslan, een plaatsje in Noord-Ossetie, de woelige Noord-Kaukasus, de onstabiele "onderbuik" van Rusland. Kinderen trekken feestelijk uitgedost naar school, meisjes hebben de mooiste vlechtjes en schitterende strikjes in hun haar; jongetjes hebben hun beste pak aan. Er worden bloemen meegenomen voor de juf,...
Wat een mooie feestdag moest worden naar Russische traditie, eindigde in een nachtmerrie, waarvan de beelden nog steeds op mijn netvlies staan gebrand.
Mijn gedachten gaan vandaag naar de 186 Russische kinderen die omkwamen, naar hun ouders, broers en zussen die verder moeten met het verdriet, naar de families van de 145 volwassen slachtoffers, maar ook naar de kinderen die het drama overleefden en moeten verderleven met het trauma.