vrijdag 30 mei 2008

Genetica aan het werk


Het is hier even wat stiller. Maar ik beloof u binnenkort weer meer nieuwe schrijfsels. Minder koetjes en kalfjes, meer stof tot discussie. Scherp alvast uw eigen pen om te reageren!
Maar nu nog even als "uitsmijter van de week" wat "wat ben ik fier op mijn dochter"-praat. Morgen is het schoolfeest en dochterlief doet volledig uit eigen wil mee aan het free podium. Het zal een "ebony and ivory" verschijning worden, want onze bleekgetinte meid doet een dansje samen met haar Afrikaanse vriendinnetje. Ben benieuwd of ze niet door plankenkoorts zullen geveld worden. Je moet weten dat onze dochter een schuchter meisje is, erg verlegen in vreemd gezelschap, goeiedag komt er alleen maar na heel veel aandringen uit. Toch staat ze blijkbaar wel graag onder de spotlights. Voor mij vooral een teken dat ze zich goed voelt op school. Op 1 of andere manier heel herkenbaar. De wonderen der genetica aan het werk. Mama en papa zijn ook niet de meest sociale wezens, houden zich in onbekend gezelschap ook liever op de achtergrond, zullen op een "network" receptie niet uitblinken in sociale vaardigheden, maar als ze zich op vertrouwd domein bevinden, en het gaat om iets waarin ze zich echt thuis voelen, dan durven ze wel meer op de voorgrond treden. Vraag maar aan de collega's van manlief, zij zullen het zeker bevestigen!, of aan de ex-klasgenoten van ondergetekende, die haast elk jaar klasverantwoordelijke was en menig maal op een podium stond in haar humanioratijd, of vorige week nog voor een zaal meer dan 2 uur volbabbelde over haar favoriete gespreksonderwerp zijnde Russische politiek. Dus morgen zal mijn hart overlopen van moedertrots als dochterlief op het podium staat - ongeacht het niveau van de prestatie.You go girl! Alles wat helpt om jouw "social skills" te laten ontwikkelen juich ik toe, want dat zijn heel erg belangrijke vaardigheden in onze maatschappij.
Ik weet dat ze alvast heeft begrepen dat "black and white" perfect samen passen, zoals in de superlekkere New Yorkse koekjes (zie foto) en dat is een mooi uitgangspunt om de wereld verder te ontdekken.

maandag 26 mei 2008

met blote voeten in het park of toch liever niet?


Las vandaag een artikel in de New York Times met de titel "Barefoot in the Park? Watch Your Step". Het is wel heel erg Amerikaans om nu ook al gaan te schrijven over al de gevaren die op de loer liggen als je op een zomerse dag ergens in een stadpark je schoenen uitdoet om even het gras aan je voeten te laten kriebelen:schimmels, wratten of erger, je kan het allemaal krijgen als je op blote voeten door het park rent waarschuwt een dokter in het artikel. Amerikanen en vooral New Yorkers zijn op dat vlak echte paniekzaaiers. "Lyme disease", daarover heb ik het eerst gehoord toen ik in NY woonde. Nu begint men hier ook wel regelmatig over teken die de ziekte van Lyme kunnen overdragen te spreken en zie je overal van de pincetten om teken te verwijderen opduiken in winkels. Daar was het 10 jaar geleden al een "hot item" elke zomer. Tja, het is natuurlijk een miljoenenstad. Je mag er niet aan denken wat er daar allemaal kan misgaan als er daar ergens 1 of ander vies beestje begint toe te slaan. Het bedenken van zo' scenario heeft de makers van rampenfilms al aardig wat blockbusters opgeleverd. Onlangs nog "I am Legend" gezien met indrukwekkende computerbeelden van NY city dat er verkommerd bij ligt nadat iedereen is ten prooi gevallen aan de gevolgen van het verspreiden van een virus. Gelukkig is er de moederziel alleen achtergebleven Will Smith nog om NY en de rest van de mensheid te redden! U hoort het al: een echt Hollywoodscenario.
Maar ik moet zeggen dat ik zo'n vies beestje toch ook 1 keer echt aan den lijve (letterlijk) heb ondervonden. Toen we in de US woonden, kreeg ik tijdens de zomer van 2000 op mijn arm plots een rode cirkelvormige plek, die gloedheet aanvoelde. De dokter stelde vast dat ik waarschijnlijk bij contact met een niet al te propere medemens tegen elkaar geperst op het piekuur in de metro een bacterie had opgedaan. Een antibioticakuur was nodig om het weg te krijgen en nu nog kan je de contouren van die plek onderscheiden op mijn bovenarm. Het is dus allemaal niet zo totaal uit de lucht gegrepen, die bezorgdheid van New Yorkers.
Maar toch, als er iets is waar ik echt van kan genieten is het toch wel ergens in een park picnicken, een boek lezen en met dochterlief spelen, en daarbij met blote voeten over het gras lopen, waarvan bijgevoegde foto het bewijs levert. Deze foto werd 2 weken geleden genomen op minder dan 100m van ons appartement. Ik ben een stadmens geworden ondanks het feit dat ik van "denboerenbuiten" kom. Maar dat betekent zeker niet dat ik het contact met de natuur ben vergeten of niet weet te waarderen. Het is een veel voorkomend misverstand dat er in een stad geen groen is. Ik durf wedden dat wij vaker in het gras zitten en liggen, dan de meeste mensen die in een huis met grote tuin in een dorp wonen. Wij kunnen immers van dat groen genieten zonder dat we het hoeven te onderhouden! In het deel van de stad waar we wonen zijn er heel wat groene plekjes. Ook in New York en London, 2 steden die ik toch vrij goed ken, zijn er veel parken en plekjes waar je van de natuur kan genieten, met Hyde Park en Central Park als de 2 uitschieters natuurlijk. En je schoenen even uitschoppen dat hoort erbij op een zomerse dag in het park. Ik neem het risico op 1 of andere bacterie er wel bij. Mijn 10 favoriete "plekjes groen" middenin de stad:
1. Central Park: dat is geen "plekje", maar een heuse groene vlek (van 341 hectare) middenin Manhattan. Schitterend in alle jaargetijden.
2. stadspark van Leuven als het vol ligt met studenten, omdat ik dan steeds terugdenk aan de keren dat ik er zelf zat te blokken of te zoenen met mijn lief
3. Rambergpark - park achter Van Daelecollege: goed verborgen, heerlijke groene plekjes om een rustige binnenweg te nemen.
4. de ring rond Leuven in de lente: daar tussen die narcissen wandelen doet je het voorbijzoevende verkeer helemaal vergeten
5. parkje achter de Dijlemolens, niet echt bekend bij het grote publiek, we gingen er -toen we er vlakbij woonden- heel vaak picnicken, met de bal spelen, en naar de kwakende kikkers tussen het riet luisteren. Het brugje over de vijver en het prieeltje ogen heel romantisch. Vroeger was het naar schijnt het hoerenkwartier van Leuven?
6. Van Wayenbergpark: vooral het hoogst gelegen gedeelte met mooi zicht over Leuven en -voorlopig nog- steeds heel rustig wegens nog niet echt gekend bij veel mensen.
7. telt misschien niet mee omdat het niet echt "middenin de stad" ligt, maar toch echt wel vlakbij Leuven centrum: Parkabdij en de omliggende vijvers in Heverlee.
8.ik weet de naam niet meer van het park, maar een niet al te groot park vlakbij de studentenpeda waar ik verbleef middenin London, waar ik bij mooi weer op zondag ging lezen en waar in de lente een prachtige collectie sneeuwklokjes en krokussen uit de grond schoot.
9. Kew Gardens in London: dat is toch nog van een ander kaliber dan de Leuvense Kruidtuin (die ik overigens ook wel best mooi vind)
10. Bryant Park in New York: unieke locatie met zicht op schitterende wolkenkrabbers.
En ik heb het gevoel dat ik zelfs hier in Leuven nog groene plekjes moet ontdekken, want het stadbestuur maakt er werk van om nog meer van die oases open te stellen voor het publiek.

woensdag 21 mei 2008

kiespijn


Liefde is...
voor hem Danio met kersensmaak, yoghurt met ananas, rijstpudding en Alpro-pudding kopen omdat hij moeite heeft met kauwen,
naar de apotheker gaan voor straffere pijnstillers omdat niks dat we in huis hebben soelaas brengt,
Dochterlief hem een glaasje water en een kusje laten brengen (-pas op! niet op de zere wang!)- terwijl hij ellendig ligt te wezen in de zetel,
hem laten de brombeer uithangen en dat toedekken met de mantel der liefde omdat je weet dat het laten trekken van een tand nu eenmaal geen pretje is,
daarbij stilletjes in mezelf toch lachen en bedenken dat het maar goed is dat Moeder Natuur ons-de vrouwen- de kinderen op de wereld laat zetten, want mannen- althans het exemplaar waar ik het meest van hou- kunnen niet goed met pijn omgaan...

maandag 19 mei 2008

tennis en eurovisiesongfestival


Uit 1 van de Russische kranten online die ik beroepshalve doorneem:

Sharapova Top Rated
Maria Sharapova is first in the ratings of the Women’s Tennis Association, moving up from second place with the retirement of Justine Henin last week. Sharapova has 4181 points in the rating. She is followed by two Serbs, Ana Ivanovic with 3922 points and Jelena Jankovic with 3755 points. Besides Sharapova, there are five other Russian players in the top 20. They are Svetlana Kuznetsova (4th place), Anna Chakvetadze (6th), Elena Dementyeva (7th), Vera Zvonareva (12th) and Dinara Safina (14th).


www.kommersant.com

Tja, zo is het gemakkelijk om nummer 1 te worden als de beste zich terugtrekt. Jammer voor het vrouwentennis dat na Kim nu ook Justine er niet meer bij zijn. Heb Henin altijd een tikkeltje liever zien spelen dan Clijsters. Ze was gewoon superklasse. Zeer veeleisend voor zichzelf, perfectionistisch,... Ik kan begrijpen dat het dan op een gegeven moment moeilijk wordt om telkens weer heel diep te gaan en alles te geven. Ook haar afscheid was stijlvol: alleen de besten zijn zo moedig om te stoppen op hun hoogtepunt. Chapeau, Justine en het ga je goed in je prive-leven!

Ondertussen vertoont die top-20 van het vrouwentennis opvallend veel gelijkenissen met het Eurovisiesong-klassement: helemaal gedomineerd door Oost-Europa. Een nieuwe Kim of Justine hebben we nog niet meteen klaargestoomd. Maar misschien maken we wel een kans met Ishtar? Hoorde dat er veel protest komt van niet-digitale kijkers die boos zijn omdat de tweede halve finale van het Eurovisiesongfestival (is dat geen afschuwelijk lang woord?) alleen maar via digitale TV is te bekijken. Ik dacht dat er geen kat nog naar die dingen keek. Heb zelf al ongeveer een 10-tal jaar dat liedjesgedoe niet meer live gevolgd. Maar misschien maak ik voor dat vrolijk Slavisch klinkende melodietjes van Ishtar wel een uitzondering, nu dat ik toch niet meer voor Justine kan supporteren op Roland Garros.

vrijdag 16 mei 2008

Laat het u koud?


Ik maak hier even schaamteloos misbruik van mijn blog nadat ik in de kranten las dat de ramp in Miyanmar ons blijkbaar koud laat.
Te-ver-van-ons-bed? In tegenstelling tot de tsunami geen gebied dat door westerse toeristen is platgetreden? Te weinig aandacht van de media? Te veel bezig met onze bezorgdheid over stijgende olieprijzen? Wat de oorzaak ook moge wezen van onze onverschilligheid, ik nodig u graag uit om u te onderscheiden van de gemiddelde Belg door wel een bijdrage te doen. Dat kan door een storting bij Unicef, Caritas, Rode Kruis of andere hulporganisaties. Doen!

Praatbarak?

Ik ging er samen met een Russische naartoe. Ik voelde mij minstens evenveel een buitenlander als zij, alhoewel we officieel gezien op Belgisch grondgebied waren. In praktijk leek het eerder of we in een andere land waren of beter in: andere landen, in "Europa". Dat Europa dat daar ergens boven onze hoofden vanalles beslist. Dat Europa waar Brussel de hoofdstad van is, dat Europa dat over landsgrenzen heen een boeiend experiment voert.
Het Europees Parlement is een fascinerend stukje microcosmos. Althans voor mij. Toen ik 's avonds aan manlief enthousiast vertelde over hoe boeiend het was om tijdens een studiedag te horen hoe en zien hoe het er in het Europees parlement aan toe gaat, keek hij mij met opgetrokken wenkbrauwen aan: "Hoezo?"
't Zal wel aan mij liggen zeker? Ik behoor tot die minderheid van mensen die het interessant om dat schouwspel eens van dichtbij mee te maken: Duitsers, Esten, Britten en Cyprioten (om maar een paar van de nationaliteiten te noemen van de mensen die heftig mee debatteerden over de relaties tussen de EU en Rusland) die een poging ondernemen om elkaars standpunten te begrijpen en samen iets wat op een gemeenschappelijk standpunt moet lijken proberen vorm te geven. Een dovemansgesprek was het zeker niet, maar de nationale belangen kwamen toch telkens bovendrijven. En dan nog op zoek gaan naar een gemeenschappelijke taal met Rusland en discussieren over welke waarden we als EU gemeen hebben met dat Rusland dat toch een geval apart is. Ik vond het allemaal bijzonder fascinerend.
Maar voor we er binnengeraakten toch ook even kennis gemaakt met de beruchte logge bureaucratie. We moesten een badge krijgen om binnen te geraken. De security mensen die hun werk duidelijk met grote tegenzin deden waren eentalig Frans, stuurden ons en nog een hele hoop andere mensen van hot naar her in het gebouwencomplex, waar we uiteindelijk toch een vriendelijk onthaal kregen en na wat zoeken de juiste zaal vonden in het grote netwerk van complex genummerde ruimtes.
Voor mensen als ik met een zwak voor talen, is het bijwonen van zo'n sessie gewoon al vanuit taalkundig standpunt een interessant fenomeen. Al die tolkenlokalen, waarin alles wat er gezegd wordt simultaan wordt vertaald, als het moet in 21 verschillende talen, van Roemeens tot Spaans, van Zweeds tot Hongaars, ...
In die microcosmos weet je opeens niet meer op het buiten regent of snikheet is, je wandelt er door gangen en gebouwen die met elkaar verbonden zijn en waarbinnen de perfecte temperatuur heerst, alle mannen in maatpakken voorbijlopen terwijl ze de meest trendy GSM-modellen showen en waar vrouwen er allemaal stijlvol uitzien, met kapsels die niet door elkaar gewaaid zijn van het fietsen of door de regen lopen. Ik deed erg mijn best om erbij te horen, maar toch waren mijn krullen door het vochtige weer extra weerbarstig en kreeg ik van het lopen op de ongemakkelijke schoenen met hakje een blaar (gelukkig was ik voortuitziend genoeg geweest om pleisters in m'n handtas te stoppen).
Dat de koffie en thee door piekfijn uitgedoste obers in witte hemden en zwarte strikdas aan iedereen persoonlijk wordt opgediend lijkt misschien een overbodige luxe, weer zo'n verspilling van ons belastingsgeld. Maar het was een aangename vaststelling dat het Oxfam koffie en thee was. En na gisteren herzie ik mijn mening: zo debatteren is harder werken dat je denkt. Dus die MEPpers* hadden dat kopje koffie of thee in servies met het embleem van het EP erop best wel verdiend. Het Europees Parlement, een praatbarak waar boven onze hoofden uren worden geleuterd over dingen die ons niet erg aanbelangen? Ik denk het niet. Ik kreeg toch het gevoel dat deze mensen wisten waarmee ze bezig waren en niet het eigenbelang verdedigden, zelfs niet noodzakelijk de belangen van hun land, maar eerder de "Europese belangen". En dat is een indrukwekkende prestatie op zich als je bedenkt dat WO I, WO II, de tijd van het Warschaupact en de Koude Oorlog, van de oorlog in de Balkan, nog niet eens zo heel ver achter ons liggen.

*MEP = Member of the European Parliament

woensdag 14 mei 2008

Niemand heeft ooit zo mooi... tegen mij gezegd.

Niemand heeft ooit zo mooi, "ik ben zwanger" tegen mij gezegd als vriendin V. eergisteren. Ze gebruikte er bijzonder weinig woorden voor en vooral 1 mooi gebaar: ze legde haar hand op haar buik. Neen, we hadden het niet kunnen raden, want ze zag er schitterend uit, niet misselijk en bleek. En neen, ze dronk geen glaasje bubbels mee, maar dat doet ze nooit. En neen, er was nog niet de minste zwelling van haar buik. Maar toch zei dat gebaar dat ze dat groeiend leventje al koestert. En ja, het is nog pril. Maar het hele vriendinnenclubje -met mij voorop- is samen met haar in de wolken over het blije nieuws. De zon, het gezelschap, manlief die mij zowat al het werk uit handen nam in de keuken zodat ik van het babbelen met de gasten kon genieten, de kids die zich amuseerden zonder dat we er tussen moesten komen, attente geschenkjes, en zo'n nieuwtje: wat mij betreft was de Pinstermaandag helemaal geslaagd.

woensdag 7 mei 2008

vroegzomer


Bijna het gras niet meer zien in het stadspark omdat het er vol ligt en zit met lezende, picnicende, slapende, zonnebadende, kussende, ijsjes etende studenten;
de aanschuifrijen die zich verplaatsen van de broodjeszaken naar de ijsjeswinkels in de Tiensestraat; maar ook wachtrijen in de copy shops omdat de thesissen moeten worden ingediend en nota's van gemiste lessen worden gecopieerd;
bizarre figuren zien opduiken voor Leuven in Scene, het eerste in een hele reeks openluchtevenementen (daarna volgen o.a. het Wereldfeest, Beleuvenissen, Marktrock, Hapje-Tapje);
in het weekend een bonte mengeling van talen en nationaliteiten, met 1 gemeenschappelijke noemer: kids die zich willen uitleven, in het Provinciaal Domein;
als mama van een prinses van 6 de programma's van de grabbelpas, tofsportkampen en de speelpleinen afzoeken naar leuke activiteiten voor dochterlief in juli en augustus en er dan op tijd proberen bij te zijn voor de inschrijvingen (sorry, hier zet ik geen links omdat de vraag altijd groter is dan het aanbod en ik dus zeker de concurrentie met andere mama's niet wil groter maken ;-)
's nachts bruusk worden gewekt door Manlief die het licht aanknipt omdat hij zich mateloos ergert aan het gezoem van een mug;
vaststellen dat de zomerse jurkjes die voor Dochterlief vorig jaar nog een paar maten te groot leken, nu als gegoten passen;
's avonds nog even langs de nachtwinkel om de hoek passeren om voor mezelf en Manlief een Magnum te halen (toch even deze waarschuwing meegeven: u of uw vrouwelijke partner gaat er heus niet plots als Eva Longoria uitzien na zo'n Magnum, maar het smaakte wel verleidelijk lekker, zie foto)
...
dat is vroegzomer in Leuven!

maandag 5 mei 2008

gal

Las daarnet op het internet een aankondiging van een tentoonstelling over "galblaaskunst" en klikte half-verbaasd, half-nieuwsgierig verder... Bleek dat ik het verkeerd had gelezen (tja, 't is eigenlijk allang bedtijd): het ging over "glasblaaskunst". Een fractie van een seconde hadden mijn hersens rare kronkels gemaakt en zich iets voorgesteld bij "galblaaskunst". Misschien niet zo verwonderlijk voor iemand die het al meer dan 10 jaar zonder galblaas stelt en zich een hoedje schrok toen ze nog half onder de narcose na de operatie de boosdoeners, alias galstenen, in een potje in de handen kreeg gestopt?
Aan iedereen die al eens een galcrisis heeft meegemaakt, slechts 1 advies: laten weghalen die galblaas en -stenen zo snel mogelijk! Vooral nu die ingreep nog een pak minder omslachtig is geworden dan toen ik onder het mes moest. En daarna kan u met het potje stenen dat u mee naar huis krijgt misschien aan een kunstwerk beginnen zodat er op een dag toch zoiets als galblaaskunst bestaat?! Wees gerust: uw gal kan u altijd nog spuwen, desnoods op deze blog als het echt moet.