met blote voeten in het park of toch liever niet?

Las vandaag een artikel in de New York Times met de titel "Barefoot in the Park? Watch Your Step". Het is wel heel erg Amerikaans om nu ook al gaan te schrijven over al de gevaren die op de loer liggen als je op een zomerse dag ergens in een stadpark je schoenen uitdoet om even het gras aan je voeten te laten kriebelen:schimmels, wratten of erger, je kan het allemaal krijgen als je op blote voeten door het park rent waarschuwt een dokter in het artikel. Amerikanen en vooral New Yorkers zijn op dat vlak echte paniekzaaiers. "Lyme disease", daarover heb ik het eerst gehoord toen ik in NY woonde. Nu begint men hier ook wel regelmatig over teken die de ziekte van Lyme kunnen overdragen te spreken en zie je overal van de pincetten om teken te verwijderen opduiken in winkels. Daar was het 10 jaar geleden al een "hot item" elke zomer. Tja, het is natuurlijk een miljoenenstad. Je mag er niet aan denken wat er daar allemaal kan misgaan als er daar ergens 1 of ander vies beestje begint toe te slaan. Het bedenken van zo' scenario heeft de makers van rampenfilms al aardig wat blockbusters opgeleverd. Onlangs nog "I am Legend" gezien met indrukwekkende computerbeelden van NY city dat er verkommerd bij ligt nadat iedereen is ten prooi gevallen aan de gevolgen van het verspreiden van een virus. Gelukkig is er de moederziel alleen achtergebleven Will Smith nog om NY en de rest van de mensheid te redden! U hoort het al: een echt Hollywoodscenario.
Maar ik moet zeggen dat ik zo'n vies beestje toch ook 1 keer echt aan den lijve (letterlijk) heb ondervonden. Toen we in de US woonden, kreeg ik tijdens de zomer van 2000 op mijn arm plots een rode cirkelvormige plek, die gloedheet aanvoelde. De dokter stelde vast dat ik waarschijnlijk bij contact met een niet al te propere medemens tegen elkaar geperst op het piekuur in de metro een bacterie had opgedaan. Een antibioticakuur was nodig om het weg te krijgen en nu nog kan je de contouren van die plek onderscheiden op mijn bovenarm. Het is dus allemaal niet zo totaal uit de lucht gegrepen, die bezorgdheid van New Yorkers.
Maar toch, als er iets is waar ik echt van kan genieten is het toch wel ergens in een park picnicken, een boek lezen en met dochterlief spelen, en daarbij met blote voeten over het gras lopen, waarvan bijgevoegde foto het bewijs levert. Deze foto werd 2 weken geleden genomen op minder dan 100m van ons appartement. Ik ben een stadmens geworden ondanks het feit dat ik van "denboerenbuiten" kom. Maar dat betekent zeker niet dat ik het contact met de natuur ben vergeten of niet weet te waarderen. Het is een veel voorkomend misverstand dat er in een stad geen groen is. Ik durf wedden dat wij vaker in het gras zitten en liggen, dan de meeste mensen die in een huis met grote tuin in een dorp wonen. Wij kunnen immers van dat groen genieten zonder dat we het hoeven te onderhouden! In het deel van de stad waar we wonen zijn er heel wat groene plekjes. Ook in New York en London, 2 steden die ik toch vrij goed ken, zijn er veel parken en plekjes waar je van de natuur kan genieten, met Hyde Park en Central Park als de 2 uitschieters natuurlijk. En je schoenen even uitschoppen dat hoort erbij op een zomerse dag in het park. Ik neem het risico op 1 of andere bacterie er wel bij. Mijn 10 favoriete "plekjes groen" middenin de stad:
1. Central Park: dat is geen "plekje", maar een heuse groene vlek (van 341 hectare) middenin Manhattan. Schitterend in alle jaargetijden.
2. stadspark van Leuven als het vol ligt met studenten, omdat ik dan steeds terugdenk aan de keren dat ik er zelf zat te blokken of te zoenen met mijn lief
3. Rambergpark - park achter Van Daelecollege: goed verborgen, heerlijke groene plekjes om een rustige binnenweg te nemen.
4. de ring rond Leuven in de lente: daar tussen die narcissen wandelen doet je het voorbijzoevende verkeer helemaal vergeten
5. parkje achter de Dijlemolens, niet echt bekend bij het grote publiek, we gingen er -toen we er vlakbij woonden- heel vaak picnicken, met de bal spelen, en naar de kwakende kikkers tussen het riet luisteren. Het brugje over de vijver en het prieeltje ogen heel romantisch. Vroeger was het naar schijnt het hoerenkwartier van Leuven?
6. Van Wayenbergpark: vooral het hoogst gelegen gedeelte met mooi zicht over Leuven en -voorlopig nog- steeds heel rustig wegens nog niet echt gekend bij veel mensen.
7. telt misschien niet mee omdat het niet echt "middenin de stad" ligt, maar toch echt wel vlakbij Leuven centrum: Parkabdij en de omliggende vijvers in Heverlee.
8.ik weet de naam niet meer van het park, maar een niet al te groot park vlakbij de studentenpeda waar ik verbleef middenin London, waar ik bij mooi weer op zondag ging lezen en waar in de lente een prachtige collectie sneeuwklokjes en krokussen uit de grond schoot.
9. Kew Gardens in London: dat is toch nog van een ander kaliber dan de Leuvense Kruidtuin (die ik overigens ook wel best mooi vind)
10. Bryant Park in New York: unieke locatie met zicht op schitterende wolkenkrabbers.
En ik heb het gevoel dat ik zelfs hier in Leuven nog groene plekjes moet ontdekken, want het stadbestuur maakt er werk van om nog meer van die oases open te stellen voor het publiek.