maandag 30 maart 2009

Over een witte bloem, een jongen uit de sloppenwijken in een kwis, een journalist bij CBS in de jaren '50 en een Duitse liefdesaffaire met boeken

Op 14 dagen 4 films gezien. Het lijkt de goede richting op te gaan met tenminste een van mijn voornemens voor het post-doctorale leven: meer tijd maken voor films. Van de 4 films zag ik er 2 in de bioscoop en 2 thuis. De bioscoop blijft de beste biotoop om optimaal van een film te genieten. Al moet ik zeggen dat we ook een behoorlijk goeie 'home cinema' hebben.

Magnolia is zo'n film die ik destijds (1999) had gemist, veel lovende kritieken over had gelezen en dus steeds in mijn achterhoofd had gehouden als 'ooit eens te bekijken'. Kijk, het kan aan mij liggen:maar ik vond er weinig aan. Doorgaans hou ik wel van filmen met verschillende verhaallijnen. Het hoeft van mij helemaal geen rechtlijnig verhaaltje te zijn dat afstevent op een happy end. Maar dit was me toch net iets teveel van het andere uiterste: teveel personages met elk hun eigen verhaal of dan toch weer niet, want een echt verhaal hebben ze niet te vertellen. Er zijn wel intrigerende links tussen de personages, maar daar wordt verder niet veel mee aangevangen. Er zitten staaltjes schitterend acteerwerk in (Tom Cruise in een uitermate ongewone, maar schitterende rol; en Philip Seymour Hoffman is een acteur die ik ook hier weer heel goed vind). Om u te zeggen hoe weinig het me kon boeien: ik zat er letterlijk bij in te dommelen. En dat overkomt me zelden bij een film! Maar ik heb doorgebeten en de hele 188 minuten uitgekeken. Al had ik daar na enkele uitermate bizarre scenes niet veel zin meer in zoals de scene waarin het letterlijk kikkers begint te regenen en het moment waarop alle personages ineens in een musical denken te zitten en beginnen te zingen... Interessant experiment, maar verder komt deze film niet als je 't mij vraagt. Een heel deprimerende film...

Optimisme is iets wat ik wel degelijk verwachtte toen ik naar Slumdog Millionaire ging kijken, die werd omschreven als "the feel good movie of the year". Slumdog vond ik wel een goeie film. Onmiskenbaar heeft Slumdog een aanstekelijk effect: de kleuren, de actie, de kinderen, de Bollywoodtrekjes,... Het geheel komt als een wervelwind over je heen gewaaid, maar vergis je niet: er komen redelijk wat aangrijpende scenes in, de nodige portie geweld en ellende. Natuurlijk is er het succesverhaal van de jongen uit de sloppenwijken die miljonair wordt en nog- veel belangrijker- de liefde van zijn leven terug vindt. Maar daarvoor heeft hij toch een lange weg moeten afleggen vol momenten van diepe shit (op een gegeven moment in de film moet je dat zelfs letterlijk nemen). Ik kreeg als toeschouwer toch een behoorlijk onbehaaglijk gevoel toen ik me afvroeg wat er na het filmen met de kinderen uit de sloppenwijken die meespeelden is gebeurd en vooral toen ik dacht aan de vele andere kinderen die daar nu ook nog moeten proberen te overleven? Dat is geen kritiek op de film. Integendeel, een film of andere kunstvorm mag mij gerust een geweten schoppen, maar ik wil u maar meegeven dat ik toch niet zo'n heel happy en zorgeloos gevoel kreeg van deze film als ik had vermoed/gehoopt? Slumdog is een verdiende oscarwinnaar omdat het een superorigineel verhaal in een totaal onconventionele setting is dat heel erg goed in elkaar zit. De acteurs en actrices doen dat goed, vooral de kinderen. Indie is een land dat niet meteen op mijn lijst van 'to visit places' staat. Maar als ik toch ooit de Taj Mahal zou bezoeken, zou ik het zeker niet erg vinden als mijn schoenen er zouden gestolen worden door zo'n bende kinderboefjes.

De andere oscarwinnende film (voor beste actrice) die ik zag was The Reader. Totaal andere stijl dan Slumdog, maar ook heel goed. Trager, stugger, ... maar zeker ook een liefdesverhaal en een film waar je met heel veel vragen naar buiten stapt. De liefdesaffaire tussen een jongen en een oudere vrouw wordt meeslepend en heel sensueel in beeld gebracht. Kate Winslet is werkelijk zeer goed in het neerzetten van de complexe en tegelijkertijd zeer simpele Hanna Schmitz. En het moet gezegd, we gingen naar de film kijken met 5 vrouwen die allemaal ongeveer even oud zijn als de actrice (in alle eerlijkheid: we zijn 2 jaar ouder dan zij is) en we waren het er allemaal over eens dat haar lichaam zeker gezien mag worden ondanks het feit dat zij zogezegd geen ideale Hollywoodmaten heeft! Mijn meest kritische opmerking bij de film: jammer dat het geen Duitse film is geworden. Dat zou de film toch een heel pak authentieker maken. Over Ralph Fiennes zeg ik niks, want dan zou ik niet objectief blijven (om het zacht uit te drukken: ik zie hem niet zo graag bezig). Tijdens de apres-movie drink hadden we het in het vrouwelijke gezelschap ook over of het werkelijk een tendens wordt dat rijpere vrouwen met jongere mannen gedoe? Dus niet meer het scenario: man vervangt vrouw door jonger, meer sexy exemplaar, maar omgekeerd? Hmm, opent perspectieven, niet? Jaja, het was vrijdagavond en het hoefde dus niet perse heel de tijd over de diepgravende vragen van de film te gaan. Maar alle gekheid op een stokje: neen, ik ga Manlief (nog) niet inwisselen voor een jongere man. En ja, The Reader is een goeie degelijke film.

Maar de beste film van de 4 die ik heb gezien vond ik Good Night en Good Luck, die ik uit het digitale aanbod plukte. Meteen bij de eerste tonen die ik hoorde en zag, voelde ik dat het goed zat: ronduit schitterende muziek, die perfect past bij de zwart-wit beelden. De tijdsgeest wordt perfect in beeld gebracht. "Scharp" is het woord dat het best past bij dit erg Amerikaanse verhaal gebaseerd op echte feiten waarin orgineel beeldmateriaal van senator McCarthey is verwerkt. Enerzijds is er de historische context van het McCarthism, maar anderzijds is de film nog brandend actueel met de vragen die opborrelen over wat de rol van de media in de maatschappij is/zou moeten zijn en het gevaar van het brandmerken van iedereen die 'anders' denkt als staatsvijand (cfr. de strijd tegen het terrorisme). Je krijgt een intellectueel erg hoogstaand staaltje journalistiek voorgeschoteld en voelt dat deze film met passie is gemaakt. Het lijkt me een project dat Clooney opzette puur uit eigen interesse en waarin hij gewoon helemaal zijn eigen ding deed. Het resulteerde in een pareltje van een film.

Dus, dit is het eindrapport:
Magnolia, *
Slumdog Millionaire, ***
The Reader, ***
Good night and good luck, ****

donderdag 26 maart 2009

Wat doe jij op 28 maart om 20u30?

Doe jij ook mee aan Earth Hour? Je kan je inschrijven op www.earthhour.be

maandag 23 maart 2009

back to the roots

De algemene staat van zinsverbijstering waarin de politici van dit land al geruime tijd verkeren, neemt alsmaar waanzinnigere proporties aan.
Er is een politicus van een liberale partij die een wet wil invoeren die binnenshuis roken in het bijzijn van kinderen verbiedt. En ik die dacht dat liberaal zijn betekent dat men af wil van te veel regelgeving; dat liberalen de inmenging van de staat in het prive-leven tot een minimum willen beperken. Waarom dan een wet invoeren die zou binnendringen tot in de huis- en slaapkamer? Ik vertel u heus geen geheim als ik zeg dat Belgen kampioenen zijn in het niet-naleven van wetten en zeker als de kans op 'gepakt worden' bijzonder klein is. Waarom niet investeren in verder sensibiliseren in plaats van het invoeren van een zoveelste verbod?
En dan is er een politieke partij die beweert de partij te zijn die de familie- en gezinswaarden hoog in het vaandel draagt. Die partij komt met het wetsvoorstel om kinderen niet langer doen financieel bij te springen als hun ouders de kosten van het rusthuis zelf niet kunnen dragen, de zogenaamde onderhoudsplicht. Die last zou dan zo goed als volledig worden doorgeschoven naar de (al zwaar belaste) schouders van de OCMW's. Waar is dan de familiale solidariteit naartoe?
Vreemde manieren om de partijbeginsels in praktijk te vertalen, lijken me dat.
Dat belooft voor de komende maanden wanneer de verkiezingskoorts alleen maar toeneemt... Een beetje beginselvastheid zou niet misplaatst zijn, geachte heren en dames in de politiek. Zo zouden wij, de compleet verwarde burgers, tenminste iets hebben om ons op te baseren bij het maken van onze stemkeuze. Want veel tastbare en concrete resultaten hebben jullie niet te presenteren als houvast voor de kiezer, nietwaar? Misschien is terugkeren naar het basisgedachtengoed van uw politieke partij geen slecht idee, heren en dames politici? Autumn Leaf heeft er absoluut geen probleem mee als u daarvoor wat tijd uittrekt en zich wat gaat bezinnen ver van de camera's en journalisten. Als dat de remedie is om terug wat orde te scheppen in het zootje ongeregeld dat u er nu van heeft gemaakt, neem ik uw tijdelijke stilte er heel graag bij. Journalisten stillen in de tussentijd hun nieuwshonger wel op persconferenties over crisisjes allerhande: een bankcrisisje links of rechts of een identiteitscrisis bij een meidengroepje genaamd K3 (waar ze ook al niet meer beginselvast zijn en nu maar met 2 zijn. Maar heus, voor dat laatstgenoemde probleem hoeft u geen oplossing te bieden in uw verkiezingsprogramma. U kan toch nog geen stemmen ronselen bij Dochterlief. Ikzelf zie een toekomst zonder K3 wel zitten.)

zondag 22 maart 2009

12 jaar geleden...


was het mooie lentedag met brede opklaringen. Wij lieten ons niet afschrikken door het feit dat het- net als vandaag- nog frisjes was en reden met open dak in de roadster. Dat mijn 's ochtends zorgvuldig door de kapster opgestoken haar daarvan in de war geraakte, kon me hoegenaamd niet deren. Mijn hoed hield ik vast om te beletten dat hij zou wegvliegen. Het was een fantastische rit. De 'bruids-stress' (waarvan ik helemaal niet zoveel last had als de helse bruiden die je op tv soms krijgt te zien) viel helemaal van me af daar in de rode MG, die we bij hoogste uitzondering van een kennis mochten lenen. Manlief zat aan het stuur. Hij was toen net officieel mijn Manlief geworden. Intens geluk, dat beschrijft precies het gevoel dat me daar tijdens die autorit helemaal vervulde.
12 jaar geleden begon voor ons de autorit van ons huwelijk. (Wat me me doet afvragen waarom iedereen het huwelijk met een boottochtje vergelijkt?)
Onwezenlijk om te beseffen dat het al zo veel jaartjes is geleden, die trouwdag. Of we het vandaag vierden? Neen, want Manlief zit in Taiwan. Maar we maken dat beslist een andere keer wel goed als we nog eens een just the two of us moment inplannen in onze agenda. Dat kan een date bij de pizzeria zijn, een weekendje op hotel, een klassiek concert, een bioscoopbezoek. Niet evident om daarvoor gaatjes in het agenda te vinden, maar toch naar mijn aanvoelen van vitaal belang om dat lentegevoel in ons huwelijk te houden.

Tip 1 voor wie denkt dat zo'n romantisch uitje een dure zaak is: op het internet kan je echt supervoordelige hoteldeals vinden als je goed zoekt. In het weekend hebben veel hotels (die dan weinig zakenmensen over de vloer krijgen) aantrekkelijke aanbiedingen. Mijn favoriete websites om zoiets te vinden: Expedia, Booking, Weekendje Weg. Tip 2: Als je op geen grootouders kan beroep doen als oppasdienst, waarom dan niet met een bevriend koppel die ook kinderen hebben afspreken om daar je kids een nachtje te laten logeren? In ruil laat je hun kinderen dan eens bij jou logeren om hen wat tijd voor hun tweetjes te bezorgen.

woensdag 18 maart 2009

Oranje Spichtwandeling

Onderstaande foto werd gemaakt tijdens een heel mooie wandeling die we zondagnamiddag maakten. We volgden de oranje route (die op enkele punten aangeduid was met geel) met vertrek-en aankomst aan het gemeentehuis van Lubbeek. We kenden de omgeving niet en werden aangenaam verrast door het heel afwisselende landschap met enkele behoorlijke niveauverschillen waardoor de route van 4 km ons leidde. Voor rasechte wandelaars (zoals mijn schoonouders) kwalificeert die afstand niet eens als echte wandeling. Maar voor pure ontspanning en voor de benen van Dochterlief (die als een uitgelaten hondje haast de dubbele afstand aflegde omdat ze overal wilde opklimmen en zijpaadjes uitproberen) precies lang genoeg. In tegenstelling tot de kilometervreters, staan wij graag even stil om naar de vogels te luisteren of een dode pad van dichterbij te inspecteren (toch niet al te dichtbij in mijn geval) of naar de ontluikende bosanemoontjes te kijken. Aan een cafe aan de dorpskerk op het einde van de wandeling deden we ons eerste terrasje van 't jaar. Zalig. Ik vond de wandelroute op de website van Natuurpunt (met plezier maak ik hier wat reclame voor die organisatie waarvan ik het werk al jaren ken).

donderdag 12 maart 2009

New York, here I come


Hotel en vliegtuigtickets zijn geboekt. In april ga ik naar een conferentie in New York. Man, daar kijk ik naar uit! Bij Manlief zag ik angstzweet uitbreken toen ik hem zei dat ik 5 dagen weg zou zijn. Het is hoog tijd dat ten huize Autumn Leaf de rolpatronen over wie er op zakenreis gaat en wie er thuis voor de kroost zorgt wat doorbroken worden. Met de nodige post-it notes over het vullen van brooddozen, het nakijken van agenda's en wat kant-en-klare maaltijden in de koelkast zal Manlief dat wel overleven. Er is tenslotte nog een vrouw in huis. Ik reken op jou, Dochterlief!

zondag 8 maart 2009

Lost in translation

Voor wie twijfelt aan het nut van de opleiding Slavische talen... Ze hadden duidelijk een goeie Slavist kunnen gebruiken op het State Department.

dinsdag 3 maart 2009

zoet

Dochterlief werd vorige week 7 en kreeg een Nintendo DS cadeau. Ze kan de digitale tv, dvd-speler en wii-console moeiteloos bedienen. Vorige maand hield ze haar eerste chatsessie en was wildenthousiast over de eenvoudige zinnetjes en emoticons die ze zo naar papa in het buitenland kon sturen.
Toen mijn grootmoeder zeven werd, brak de eerste wereldoorlog uit. Ze overleefde de twee wereldoorlogen en de hele 20ste eeuw waarin de wereld aan een razendsnel tempo veranderde. Op 17 februari 2009 blies ze 102 kaarsjes uit en enkele dagen ging het rustige waakvlammetje van haar leven uit. Je leest het wel eens vaker in van die zeemzoeterige, aandoenerige teksten: uit het leven wegglijden, de laatste ademtocht uitblazen, vredig heengaan... En toch zijn dat precies de woorden die passen bij de manier waarop ze stierf. Ik was er -eerder toevallig - bij toen het gebeurde en ben blij dat ik dat mocht meemaken. Zoals alles in haar hele lange leven, deed ze doodgaan op een heel eenvoudige manier. Schoon.
Als iemand 102 jaar is, dan weet je dat de dood elke dag op bezoek kan komen. Ik nam al enkele jaren telkens als ik haar bezocht heel bewust een mentale foto bij het afscheid beseffende dat het de laatste keer kon zijn dat ik haar in levende lijve zag. Toch voelt het raar dat het nu echt is gebeurd. Het lichaam was versleten, knokig en verrimpeld, de benen, ogen en oren wilden niet meer echt mee, maar haar opgestoken haren waren nog steeds niet allemaal helemaal grijs en ze droeg haar broche en parel nog steeds met ingetogen fierheid. Maar het mooist van al was dat levendig lichtje dat opflakkerde in haar ogen bij het zien van Dochterlief en de scherpte van geest en geheugen die ze nog steeds bezat.

De nacht na haar overlijden. Ik kan niet slapen. Ik zoek afleiding op tv en kruip om 2u toch maar in bed om al om 5u weer klaarwakker te zijn. Ik sluip de trap af en zet mezelf een kop thee. Ik kijk door het keukenraam naar de lichtjes in dat grote 'dorp in de stad' waar op dat moment misschien ook een leven eindigt of een nieuw begint. De circle of life, zo ondoorgrondelijk, zo mysterieus, soms zo onrechtvaardig, maar vaak toch ook o zo wonderlijk mooi. Alle spieren in mijn lichaam doen zeer van de emoties die er doorheen razen. Op dat moment begrijp ik -die in tegenstelling tot mijn zus niet echt bekend sta als een familiemens- plots wat 'familie' en 'roots' betekenen. Alle vezels van mijn lichaam vertellen mij dat, ook al gaat het om mijn stokoude grootmoeder waaraan ik niet zo heel veel meer te vertellen had omdat de wereld waarin ik leef een totaal andere wereld is van de hare. Daar, met mijn blote voeten op de koude keukenvloer en mijn handen om de warme kop thee, voel ik tegelijkertijd de pijn van het afscheid en de warmte van geborgenheid, het besef dat het goed is zoals het is. Het is glashelder: de geboekte sneeuwvakantie moet worden geannuleerd. Ik moet nu bij mijn familie zijn, bij mijn zus en mijn moeder en vooral bij mijn vader, om afscheid te nemen van zijn moeder.
Haar wereld draaide om zorgen voor familie: haar ouders, haar ongehuwde broers, haar man, haar zonen. Koken deed ze op een Leuvense stoof tot er bijna nergens nog wisselstukken voor zo'n antiek ding konden worden gevonden. Het kleine huisje werd alleen verwarmd met een kolenkachel. Er was geen badkamer en geen toilet. Ik zie haar een kruisteken maken met het broodmes over het grote ronde brood voor ze het aansneed. Ik proef de ribbetjes met mosterd en voel de zuurtjes die ze van onder de tafelplank tevoorschijn toverde plakken in mijn mond. Ik hoor haar het spannende verhaal over de man met de bochel vertellen. Tv hadden ze niet. We speelden er met de kaarten terwijl zij toekeek vanuit haar zetel met haar sjaal om haar schouders geslagen want ze had het altijd een tikkeltje koud. Ik zie haar naar de slaapkamer verdwijnen om nog maar eens een pilletje te nemen tegen de zoveelste migraine-aanval, die plots verdween als ze het had over de tijd waarin ze de wals 'zowel recht als averecht' kon dansen en ze 'nog een paardenstaartje' had toen ze mijn grootvader leerde kennen. De zondagse bezoekjes aan hun huis vroeger waren een beetje zoals een trip naar Bokrijk, een reis door de tijd terug. Er werden krieken en stekelbessen geplukt en bij de confituur die daarvan werd gemaakt moest heel veel suiker worden gedaan, want mijn grootmoeder at nooit veel, maar hield wel van zoet. Zoet, zo smaken mijn herinneringen aan haar nu.