Over een witte bloem, een jongen uit de sloppenwijken in een kwis, een journalist bij CBS in de jaren '50 en een Duitse liefdesaffaire met boeken

Op 14 dagen 4 films gezien. Het lijkt de goede richting op te gaan met tenminste een van mijn voornemens voor het post-doctorale leven: meer tijd maken voor films. Van de 4 films zag ik er 2 in de bioscoop en 2 thuis. De bioscoop blijft de beste biotoop om optimaal van een film te genieten. Al moet ik zeggen dat we ook een behoorlijk goeie 'home cinema' hebben.

Magnolia is zo'n film die ik destijds (1999) had gemist, veel lovende kritieken over had gelezen en dus steeds in mijn achterhoofd had gehouden als 'ooit eens te bekijken'. Kijk, het kan aan mij liggen:maar ik vond er weinig aan. Doorgaans hou ik wel van filmen met verschillende verhaallijnen. Het hoeft van mij helemaal geen rechtlijnig verhaaltje te zijn dat afstevent op een happy end. Maar dit was me toch net iets teveel van het andere uiterste: teveel personages met elk hun eigen verhaal of dan toch weer niet, want een echt verhaal hebben ze niet te vertellen. Er zijn wel intrigerende links tussen de personages, maar daar wordt verder niet veel mee aangevangen. Er zitten staaltjes schitterend acteerwerk in (Tom Cruise in een uitermate ongewone, maar schitterende rol; en Philip Seymour Hoffman is een acteur die ik ook hier weer heel goed vind). Om u te zeggen hoe weinig het me kon boeien: ik zat er letterlijk bij in te dommelen. En dat overkomt me zelden bij een film! Maar ik heb doorgebeten en de hele 188 minuten uitgekeken. Al had ik daar na enkele uitermate bizarre scenes niet veel zin meer in zoals de scene waarin het letterlijk kikkers begint te regenen en het moment waarop alle personages ineens in een musical denken te zitten en beginnen te zingen... Interessant experiment, maar verder komt deze film niet als je 't mij vraagt. Een heel deprimerende film...

Optimisme is iets wat ik wel degelijk verwachtte toen ik naar Slumdog Millionaire ging kijken, die werd omschreven als "the feel good movie of the year". Slumdog vond ik wel een goeie film. Onmiskenbaar heeft Slumdog een aanstekelijk effect: de kleuren, de actie, de kinderen, de Bollywoodtrekjes,... Het geheel komt als een wervelwind over je heen gewaaid, maar vergis je niet: er komen redelijk wat aangrijpende scenes in, de nodige portie geweld en ellende. Natuurlijk is er het succesverhaal van de jongen uit de sloppenwijken die miljonair wordt en nog- veel belangrijker- de liefde van zijn leven terug vindt. Maar daarvoor heeft hij toch een lange weg moeten afleggen vol momenten van diepe shit (op een gegeven moment in de film moet je dat zelfs letterlijk nemen). Ik kreeg als toeschouwer toch een behoorlijk onbehaaglijk gevoel toen ik me afvroeg wat er na het filmen met de kinderen uit de sloppenwijken die meespeelden is gebeurd en vooral toen ik dacht aan de vele andere kinderen die daar nu ook nog moeten proberen te overleven? Dat is geen kritiek op de film. Integendeel, een film of andere kunstvorm mag mij gerust een geweten schoppen, maar ik wil u maar meegeven dat ik toch niet zo'n heel happy en zorgeloos gevoel kreeg van deze film als ik had vermoed/gehoopt? Slumdog is een verdiende oscarwinnaar omdat het een superorigineel verhaal in een totaal onconventionele setting is dat heel erg goed in elkaar zit. De acteurs en actrices doen dat goed, vooral de kinderen. Indie is een land dat niet meteen op mijn lijst van 'to visit places' staat. Maar als ik toch ooit de Taj Mahal zou bezoeken, zou ik het zeker niet erg vinden als mijn schoenen er zouden gestolen worden door zo'n bende kinderboefjes.

De andere oscarwinnende film (voor beste actrice) die ik zag was The Reader. Totaal andere stijl dan Slumdog, maar ook heel goed. Trager, stugger, ... maar zeker ook een liefdesverhaal en een film waar je met heel veel vragen naar buiten stapt. De liefdesaffaire tussen een jongen en een oudere vrouw wordt meeslepend en heel sensueel in beeld gebracht. Kate Winslet is werkelijk zeer goed in het neerzetten van de complexe en tegelijkertijd zeer simpele Hanna Schmitz. En het moet gezegd, we gingen naar de film kijken met 5 vrouwen die allemaal ongeveer even oud zijn als de actrice (in alle eerlijkheid: we zijn 2 jaar ouder dan zij is) en we waren het er allemaal over eens dat haar lichaam zeker gezien mag worden ondanks het feit dat zij zogezegd geen ideale Hollywoodmaten heeft! Mijn meest kritische opmerking bij de film: jammer dat het geen Duitse film is geworden. Dat zou de film toch een heel pak authentieker maken. Over Ralph Fiennes zeg ik niks, want dan zou ik niet objectief blijven (om het zacht uit te drukken: ik zie hem niet zo graag bezig). Tijdens de apres-movie drink hadden we het in het vrouwelijke gezelschap ook over of het werkelijk een tendens wordt dat rijpere vrouwen met jongere mannen gedoe? Dus niet meer het scenario: man vervangt vrouw door jonger, meer sexy exemplaar, maar omgekeerd? Hmm, opent perspectieven, niet? Jaja, het was vrijdagavond en het hoefde dus niet perse heel de tijd over de diepgravende vragen van de film te gaan. Maar alle gekheid op een stokje: neen, ik ga Manlief (nog) niet inwisselen voor een jongere man. En ja, The Reader is een goeie degelijke film.

Maar de beste film van de 4 die ik heb gezien vond ik Good Night en Good Luck, die ik uit het digitale aanbod plukte. Meteen bij de eerste tonen die ik hoorde en zag, voelde ik dat het goed zat: ronduit schitterende muziek, die perfect past bij de zwart-wit beelden. De tijdsgeest wordt perfect in beeld gebracht. "Scharp" is het woord dat het best past bij dit erg Amerikaanse verhaal gebaseerd op echte feiten waarin orgineel beeldmateriaal van senator McCarthey is verwerkt. Enerzijds is er de historische context van het McCarthism, maar anderzijds is de film nog brandend actueel met de vragen die opborrelen over wat de rol van de media in de maatschappij is/zou moeten zijn en het gevaar van het brandmerken van iedereen die 'anders' denkt als staatsvijand (cfr. de strijd tegen het terrorisme). Je krijgt een intellectueel erg hoogstaand staaltje journalistiek voorgeschoteld en voelt dat deze film met passie is gemaakt. Het lijkt me een project dat Clooney opzette puur uit eigen interesse en waarin hij gewoon helemaal zijn eigen ding deed. Het resulteerde in een pareltje van een film.

Dus, dit is het eindrapport:
Magnolia, *
Slumdog Millionaire, ***
The Reader, ***
Good night and good luck, ****