vrijdag 18 juli 2008

Thuiskomen

Een impulsieve aankoop overkomt me niet zo vaak. Zeker niet van een boek. Die leen ik meestal in de bibliotheek. Ik heb geen bezittingsdrang, niet wat schoenen, juwelen en andere aan vrouwen toegeschreven hebbedingen betreft, en zelfs niet wat boeken betreft. Maar toen we een paar maanden geleden in de mooiste boekenwinkel van de wereld terechtkwamen (zie blogpost), stapte ik toch -overweldigd door het decor- met een paar titels onder mijn arm naar buiten, waarover ik niet meteen hard had nagedacht. "De thuiskomst" van Anna Enquist zat ertussen. Waarom? Hoofdzakelijk een economische reden: omdat die bij het stapeltje "mid price" boeken lag. En omdat ik nog nooit iets van Anna Enquist had gelezen. Een naam waarvan ik dacht dat haar schrijfstijl wel iets voor mij zou zijn. Eerlijk gezegd viel dat bij de eerste tientallen bladzijdes wat tegen (zeg maar de eerste 50 pagina's). Maar toen kwam ik erin en begon ik mij vooral meer in te leven in die zwakke en tegelijkertijd sterke Elizabeth, het hoofdpersonage in deze historische roman. Het duurde even voor ik in het ritme van het boek kwam dat draait over wachten en dat is niet meteen de meest aangename bezigheid. Wachten op de thuiskomst van een man op zee, wachten op liefde, wachten op de komst van een kind, wachten op een beter leven, wachten op erkenning van de prestaties van haar man en haar eigen bijdrage daaraan, wachten op het antwoord op onbeantwoorde vragen, wachten op een minnaar die niet komt, ... heel veel tevergeefs wachten beheerst het leven van Elizabeth. En toch is het mooi. Mooi hoe we in het hoofd van die vrouw kunnen meekijken, hoe zij probeert te leven tussen al dat wachten en telkens opnieuw afscheid nemen door. Traag, meeslepend, diepgaand. Teleurstellend einde. Maar al bij al zeker goed bevonden.
Ben al opnieuw aan een boek vanuit het vrouwenperspectief begonnen: Anna, Hanna en Johanna van Fredriksson. Heeft me al meteen mee.