maandag 10 september 2007

welkom in Belgie: het land van het bier, zonder regering


Een aantal buitenlandse vrienden begrijpt er geen snars van dat wij met z'n allen gewoon gaan werken, naar school gaan, dat de vuilniszakken worden opgehaald, dat de politie gewoon doorgaat met parkeerboetes schrijven, dat er nog meer dan voldoende eten in de rekken van de supermarkten ligt, terwijl we al 92 dagen zitten te wachten op een nieuwe regering. Waarom we dan niet opnieuw naar de stembus trokken, vroeg een Amerikaanse vriendin vorige week aan mij. Ik antwoordde verontwaardigd dat ze niet moest denken dat het hier een soort herhaling was van het debacle van de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2000. Herinnert u zich die komedie nog? We woonden toen in de VS. In heel onze New Yorkse omgeving kenden we niemand die op Bush zou stemmen. Ik volgde de kiesresultaten op CNN en ging met een gerust hart slapen, want op het TV-scherm kleurden er meer staten blauw (democrat) dan rood (republican) en dus zou Gore de nieuwe president worden. Enfin, dat was wat men toen even dacht bij CNN. Maar toen begon in Florida dat hele gedoe met ponskaarten en kregen we die cowboy uit Texas in het Witte Huis. De gevolgen zijn u bekend. Ik probeerde die vriendin uit te leggen dat het heus niet zo was dat ze daar op Hertoginnendal al heel de tijd proberen uit te zoeken wie de verkiezingen heeft gewonnen en daar met z'n allen zitten geponste stembiljetten na te kijken en te hertellen. Nee, dit is de beschaafde wereld en wij (althans wij hier in Leuven en in een aantal andere steden en gemeenten) hebben niet met ponskaarten, met per computer gestemt. Wij, de kiezers, hebben alles netjes gedaan zoals het hoort. Alleen hebben wij het de politici nogal moeilijk gemaakt door de kaarten zodanig moeilijk te leggen, dat ze er niet goed uitraken daar in Hertoginnedal. Team building, dat wordt wel hoog aanschreven in de bedrijfswereld, waar managers dan worden meegenomen om rotsen te gaan beklimmen in de Ardennen of -als het budget dat toelaat- naar meer exotische bestemmingen met nog veel meer avontuurlijke uitdagingen. In de politiek lijkt zo'n cursus teambuilding niet op het cv te staan. Binnen de eigen partij lukt het nog wel (alhoewel de VLD toch ook enkele mooie staaltjes liet zien van intern geruzie en lijkt nu ook de SpA na de zware nederlaag behoorlijk intern verdeeld te zijn, worstelend met de vraag hoe ze kunnen kiezen tussen 'babes' of 'brains' of zijn er toch enkele 'babes met brains'?). Samenwerken met een andere partij in de vorm van een kartel om op die manier meer kiezers te krijgen, ja, dat kunnen de politici over 't algemeen wel goed. Maar samenwerken over de taalgrenzen heen, ho maar, dat is teveel gevraagd. Alsof die dames en heren politici waren vergeten dat er ook mensen aan de andere kant van de taalgrens wonen, net nu ze aan hun eigen kiezers vanalles hebben beloofd dat die mensen aan de andere kant van de taalgrens niet zo leuk vinden. Intussen vinden wij die Joelle Milquet aan deze kant van de taalgrens met z'n allen een "bitch" en is in Wallonie Yves Leterme niet echt graag gezien en Bart Dewever nog veel minder. En zo zijn we intussen al bijna midden september en is er nog geen regering in 't vooruitzicht. Maar laat u daarvoor aub uw nachtrust niet (tenzij u in de buurt van de luchthaven woont want de nachtvluchten da's nog zoiets heikels in de Belgische politiek). Het komt allemaal wel goed, want er is vandaag een grote doorbraak gemeld. De Walen doen een laatste zoenoffer en schenken (liefst in een gekoeld glas) Hoegaarden terug aan Hoegaarden. In Jupille bakten ze er niks van. Dus terug naar waar het hoort. Nee, alle gekheid op een stokje. Ik vind het echt chapeau (om het op z'n Vlaams te zeggen) dat een gigant als InBev (ja, ik weet hoe je de naam van dit bedrijf juist moet schrijven: aan elkaar en met een hoofdletter "B" en dat ik dat zo goed weet heeft zo zijn redenen) terugkomt op een beslissing. Die gladde (en meestal erg mooi ogende, moet ik toegeven) Brazilianen met hun MBA's van Amerikaanse universiteiten die grotendeels het beleid van de Leuvense bierbrouwer uitstippelen, hadden zich teveel op cijfertjes verkeken en niet verwacht dat er ook nog zoiets als "tradities en vakmanschap" bestaat. Het bleek ook niet zo'n goeie pr-stunt, want heel wat Hoegaardendrinkers waren uitermate verbolgen. Brouwerij Haacht speelde op dat misnoegen bij de witbierdrinkers handig in: hun Mystic bier (witbier met kriek of limoen) bleek een ideale vervanger voor wie geen Hoegaarden meer wilde drinken. Jammer dat het geen zonnige zomer werd, want dan zou dat witbier nog beter over den toog zijn gegaan. S. en ik werden fan van Mystic (we dronken het de eerste keer bij restaurant Ribs, 1 van onze favoriete adresjes in Leuven: zie blogje van 22.06.2007). Maar 's werelds grootste bierbrouwer, 'Artois' of 'Interbrew', zoals de meeste locals het bedrijf nog steeds noemen, heeft een speciale link met Leuven, ondanks het feit dat ze je op de hoofdzetel aan "the reception desk" niet altijd kunnen aanspreken in 't Nederlands: echt waar, zelf meegemaakt toen ik er onlangs voor een vergadering moest zijn: de receptioniste sprak alleen Frans en Engels. De InBev Brazilianen hebben misschien toch even de pols van de Belgische biercultuur gevoeld en hun conclusies getrokken. Ik ben al content dat we nu weer met een gerust hart Hoegaarden kunnen drinken, die niet naar Jupiler smaakt (bah!). Laat de ministers-in-spe nu een voorbeeld nemen aan zo'n goeie constructieve beslissingen en dan hebben wij binnen de kortste keren een regering. Misschien een Hoegaarden, of nog beter, wat stevige trappisten schenken bij die onderhandelingen en dan loopt dat vanzelf wel los. Om de communautaire gemoederen niet te verhitten, suggereer ik om naast Westvleteren ook Orval te schenken.