woensdag 20 juni 2007

op een zondagnamiddag in de speeltuin

Een zondagnamiddag rond 16u30 een paar weken geleden. Ik ben met dochterlief in het Provinciaal Domein van Kessel-Lo. Ze leeft zich uit op de speeltuigen, hangt aan touwen, klimt, glijdt, loopt, springt, kortom: ze amuseert zich. Ik kijk toe vanop een bankje in de buurt. Er zijn veel kinderen, het is er vrolijk druk. Papa is thuisgebleven. Hij houdt een siesta, vermoed ik. Het is hem gegund. De speeltuigen zijn nu precies op de maat van onze kleutermeid. Vorig jaar had ze nog moeite met die avontuurlijke dingen, maar nu geniet ze volop. Voor mij geen siesta-tijd. Ik laat N. geen 2 minuten uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Ik ben het bezorgde moedertype. Hou mijn hart vast als ze halsbrekende toeren uithaalt. Wat een schril contrast met de mama die op het bankje naast mij zit, bedenk ik. Zij zit rustig een boek te lezen. Ik wou dat ik wat van haar karakter had en zo onverstoord een boek kon zitten lezen terwijl mijn kind in een speeltuin speelt. Bovendien ziet deze vrouw er perfect uit. Ik zit daar met een jeans en t-shirt en totaal onmodieuze, no-style sandalen van dit merk. De ideale outfit om straks op de terugweg naar de parking nog mee even in de zandbak te spelen of aan de waterspeeltuigen halt te houden, of desnoods, dochterlief achterna te klimmen als ze ergens plots niet meer afdurft... De collega-mama heeft stijlvolle schoentjes met hak aan en zwierige zomerse kleren, die wel eens zouden kunnen scheuren als ze achter haar kroost aan moet rennnen. Het boek en enkele andere spulletjes heeft ze in een zakje van 1 of andere chice kledingzaak meegebracht. Ik heb ook spulletjes bij: een koek en een flesje water, papieren zakdoekjes en nog enkele andere praktische hebbedingetjes heb ik een helemaal niet zo stijlvolle, maar wel praktische grote handtas bij. Had ik toch maar wat meer stijl, zoals die vrouw naast me. Haar man komt naast haar zitten. Hij is veel sportiever aangekleed en sleurt een propvolle rugzak mee. Met mijn blik volg ik dochterlief die moeiteloos langs een touw naar boven klimt, met mijn oren volg ik de conversatie tussen het koppel: "Wat heb jij gisteren gekookt?" "Vis, blablabla. En jij?" "Ik heb scampi's gemaakt, heerlijk met kokosmelk en dan heb ik er nog van die speciale tandoorikruiden bij gedaan." "Oh, klinkt heerlijk, je had me moeten bellen." - geen reactie- "Het was Shrek op TV" (ja, daar hadden s. en ik ook even naar gekeken, want we vonden die eerste Shrek-film heel leuk, vooral met de stemmen van Mike Meyers en Eddie Murphy) ... Zo wordt het duidelijk dat die 2 dus apart hebben gegeten, apart tv hebben gekeken, en ook apart wonen. Ondertussen ben ik even naar N. toegelopen, want ze wil perse dat ik dichterbij kom kijken hoe ze van een andere glijbaan naar beneden zoeft. Terug op het bankje is de kleine van het koppel er ook bij: het is nog een kleine uk (een jaar of 2, schat ik) "Is hij dan nog altijd niet droog?" vraagt zij, terwijl papa in zijn rugzak een propere pamper zoekt. "Op welke leeftijd is dat dan?" vraagt zij, onbegrijpend. Nu wordt alles duidelijk: dit is niet de mama van uk. Dit is de vriendin van de papa. Zij is dus helemaal geen collega-mama. Vandaar de onberispelijke outfit, het onverstoorbare lezen, de veel te kleine zak met alleen maar eigen persoonlijke spulletjes! Het is dus het weekend dat uk bij papa logeert. Terwijl ik een paar minuten geleden nog stiekem een beetje jaloers was op deze zo perfect uitziende vrouw, bedenk ik nu dat deze vrouw nog veel moet leren: neen, ukkies van 2 zijn nog niet uit de pampers; neen, als je voor hen kookt maak je best geen scampi's met tandoorikruiden, maar liever kip met appelmoes; neen, hoge hakken zijn niet het ideale schoeisel in een speeldomein. Vriendin-van-papa heeft nog veel werk om het hart van kleine uk te veroveren. Hij klampt zich vast aan papa. Zij gunt hem (kleine uk, bedoel ik) niet veel aandacht.
Een paar dagen voordien zaten wij in de pizzeria ook al naast zo'n papa-met-vriendin en zijn kids. Vriendin duidelijk minstens 15 jaar jonger, half flirtend met de Italiaanse ober terwijl ze haar beste Italiaans bovenhaalde, gestresste papa die tijdens het etentje meer dan 1 keer zijn gsm moest beantwoorden, duidelijk 1 van de eerste keren dat hij met vriendin EN kids erbij uit ging eten. Zoon van een jaar of 9 had het over de lotto winnen. Vriendin van papa vroeg wat hij met dat geld zou doen? Daar moest de jongen niet lang over nadenken: "10.000 aan mama, 10.000 aan papa, en o ja, ook nog een beetje voor jou", was het antwoord. Die nieuwe mama's kunnen dan misschien wel met hun looks het hart van de papa's hebben veroverd, voor de kinderen moeten ze met meer over de brug komen dan een kort rokje, hoge hakken en slanke taille. Ben ik ouderwets op dit vlak? Vast wel. Er zijn zeker veel nieuwe mama's die hun rol met glans vervullen, maar deze 2 exemplaren die ik toevallig tegenkwam, hadden nog veel werk voor de boeg. Ik wens ze van harte veel succes.