blauwe maandag

Hopelijk voelde u zich niet al te down op deze 'blue Monday'. Ik had eerder last van de blues op vrijdag. Mijn bureauspullen, inclusief mijn desktop computer, had ik afgedekt onder lakens en vuilniszakken achtergelaten, hopend op de goodwill van de werkmannen dat ze niet al te doortastend en nietsontziend zouden tewerk gaan bij het plaatsen van nieuwe ramen. Eindelijk is onze verdieping aan de beurt in het jarenlange renovatieproject op de campus. Klein detail: terwijl de collega's van de andere verdiepen dankzij vernuftig inelkaar gestoken planning verhuisden van hun oude niet-gerenoveerde bureau's naar kant-en-klare gerenoveerde bureau's, moeten wij die als laatste aan de beurt komen, gewoon doorwerken in onze oude bureaus terwijl de renovatie terplekke wordt uitgevoerd. Alle respect voor de werkmannen, maar het geluid dat hun radio's en drilboren (en vooral de combinatie van die 2) produceren gaat NIET samen met het produceren van wetenschappelijke essays, om het nog beleefd uit te drukken. We hebben het dan nog niet over de stofwolken, verfgeur en het feit dat de lift zowat permanent door hen wordt in beslag genomen. Bovendien werd de datum waarop we echt niet op onze bureau zouden kunnen omdat er ramen werden geplaatst, steeds weer verschoven alsof we zelf geen werkplanning te volgen hebben. Enfin, vrijdag was het dus zover en uitgerekend op die dag werd hier thuis ook volop geboord en was er stof a volonte en constant stroomonderbrekingen, waardoor op de computer werken ook hier thuis uitgesloten bleek (ik weet het: het klinkt pre-historisch, maar ik heb geen laptop). Neen, het waren geen grote renovatiewerken hier. Het ging slechts om het plaatsen van wat verlichting. Hier gaat u geen voor en na foto's van indrukwekkende verbouwwerken kunnen bewonderen, zoals dat wel het geval is bij blog- en stadsgenoot Lies. In een conversatie donderdagavond heb ik nog bekend dat ik nog nooit een gyproc-plaat van dichtbij heb gezien (terwijl het een woord is dat bij zowat elk vriendenbezoek wel eens valt, want iedereen lijkt te zitten (ver)bouwen). Manlief en ik komen op dat vlak wondermooi overeen: voor ons geen (ver)bouwplannen, dank u. Mijn twee werkplekken die niet bruikbaar zijn door de aanwezigheid van mannen met allerlei gerief waarvan ik de benamingen niet eens ken; dat is voor mij al meer dan voldoende om een overdosis 'verbouwstress' te krijgen. De gedachte dat ik mijn weekend zou vullen met het opkuisen van de rommel en stof achtergelaten door de werklui hier thuis maakte mij niet bepaald vrolijk. Maar Manlief loodste me naar boven met de belofte dat hij dat allemaal wel in orde zou brengen (en dat deed hij ook: hij kuiste zowat de hele zaterdag!), schonk me een glaasje in en liet me wegzakken achter "Brokeback Mountain" en die film maakte mijn vrijdag helemaal goed. Later deze week meer over die film, maar ik wilde u nu gewoon zeggen dat ik met het oog op morgen vandaag gewoonweg niet depri kon zijn. Morgen is het Inauguration Day en op de achtergrond staat CNN op om er niet teveel van te missen. Op de website van de NYTimes geniet ik al dagenlang mee van de 'anticipation', al die speculaties over welke woorden hij zal gebruiken, van de analyse van al de vorige speeches, van de prachtige fotoreportage van de nauwe medewerkers van Obama die de NYTimes Magazine publiceerde, de analyse van de invloed van boeken op Obama, van hoe vaak het woord 'historisch' valt, denk bij het zien van de beelden uit DC met nostalgie terug aan 8 jaar geleden toen ik een maand lang daar woonde, vlak achter Capitol Hill en een beetje verliefd werd op deze fascinerende stad. Neen, mensen, dit is geen dag om blue te zijn. Dit is Amerika op zijn best, het land van woorden als 'great', 'nation', 'together', 'united', 'diversity', ... Geniet er mee van en duim vooral mee dat de beloftes kunnen worden omgezet in realiteit. Dromen mag toch ook op een blauwe maandag?