dinsdag 19 oktober 2010

Verjaren...

is als pakjes openmaken, je weet nooit wat er gaat komen, stond er op 1 van de verjaardagskaartjes die ik kreeg. Alhoewel ik nu echt wel stilaan een leeftijd heb bereikt waarop er hier en daar rimpeltjes durven verschijnen en de afstand in leeftijd met het studentenvolkje een echte "generatiekloof" begint te worden, toch vind ik jarig-zijn eigenlijk nog altijd fijn. Ik bedoel dan: kaartjes en pakjes krijgen en genieten van de extra aandacht. Jarig zijn in een weekend is extra fijn omdat je er dan meteen een heel feestelijk weekend van kan maken en dat deed ik. Neen, niks exuberants, maar gewoon eens een heel weekend niet achter de computer gezeten, niet gewerkt en vooral ook geprobeerd om niet aan het werk te denken (in grote mate geslaagd), voor mij laten koken en zelf gekookt (met wisselend succes van geslaagde cake tot mislukte confituur), brunchen met de familie, Bloody Mary drinken (doet me zooo hard terugdenken aan brunchzondagen in New York) en gezelschapsspelletjes (die ik als cadeau had gekregen) spelen. Ik speelde voor het eerst Carcasonne en Blokus, 2 heel erg verschillende spelletjes. Neen, Manlief is niet zo gek op gezelschapsspelletjes, maar Dochterlief doet al graag mee.
En dan gewoon als afsluiter van het weekend eens heel ordinair samen met Manlief in de zetel wegzakken voor een avondje TV kijken (enkele opgenomen afleveringen van CSI New York en House MD). Maaaaanden was het geleden, zo'n tv-avondje samen. De kater (neen, geen echte) maandagochtend kwam hard aan toen ik alweer achter enkele deadlines zat aan te hollen. En toen speelden ze op Radio 1 uitgerekend dat nummer van Marianne Faithful "Ballad of Lucy Jordan" waarin het refrein mij telkens op mijn nieuwe leeftijd wees. Jakkes, echt niet fijn om zo met de neus op de feiten te worden gedrukt ;-) Maar dat verjaardagsweekend dat heb ik toch lekker gehad.