vrijdag 19 maart 2010

Brieven uit Kaliningrad (9)

Apetrots ben ik op mijn Russische studentjes. Ik werd door de proffen hier, inclusief door de decaan, gewaarschuwd dat ik geen al te hoge verwachtingen moest hebben van het niveau van de studenten. Die had ik eerlijk gezegd ook niet. Het is immers vrij goed bekend dat de Russische universiteiten momenteel worden overspoeld door zonen en dochters van de "nieuwe Russen", de Russen die goed hebben geboerd in de boom die de economie hier de laatste 10 jaar beleefde. Hun ouders zijn welstellend in de zin van HEEL erg rijk en kijken op geen roebel. De kinderen zijn rotverwend en leven in een wereldje waarin ze denken dat je ALLES kan krijgen mits de nodige hoeveelheid geld op tafel te leggen. Corruptie, jawel, tiert hier welig. Alhoewel de president himselve het uitroeien van corruptie tot staatsprioriteit nummer 1 heeft uitgeroepen. Enfin, die ouders en studenten durven dus ook wel te denken dat je een universiteitsdiploma gewoon kan kopen. Dus waarom studeren? Sommige proffen (die zelf geen al te breed loon hebben hier) zijn niet ongevoelig voor die omkooppraktijken. Maar de meeste proffen die ik ken in Rusland roeien met de riemen die ze hebben uit alle macht om dat soort praktijken de kop in te drukken.
Het echte probleem zijn niet die rechtstreekse omkooppraktijken. De meeste academici proberen daar in alle eer en geweten wel aan te weerstaan. Maar er zijn andere, meer indirecte beïnvloedingspraktijken. De uniefs hebben natuurlijk inkomsten nodig en die rijke ouders beseffen dus heel goed dat ze met het inschrijvingsgeld een belangrijke bron van inkomsten vormen voor de uniefs. Hier in Kaliningrad is er een team van jonge, competente proffen die weigeren mee te gaan in het 'geef ze maar snel een goed punt, want de unief heeft het inschrijvingsgeld van deze rijkeluiszoontjes broodnodig". Maar het is een moeilijke strijd. Ik bewonder die docenten oprecht. Zo was ik hier al een paar keer getuige van het feit dat totaal niet gemotiveerde studenten die de lessen niet hebben bijgewoond en ook geen cursus hebben bekeken voor de 5de keer een poging ondernemen om te slagen voor een mondeling examen. Officieel mogen ze maar 3 keer proberen, maar als ze een goede reden hebben (een doktersbriefje is snel 'gekocht'), dan mogen ze meerdere keren blijven proberen. Op een gegeven moment hoorde ik 1 van de proffen zelfs (wanhopig) vragen aan een student: is er dan een stuk van de cursus waar je misschien wel iets over weet, zodat ik daar een vraag over kan stellen??? Meestal eindigde het gesprek met: kom nog maar eens terug als je de cursus wel hebt gestudeerd. Heel frustrerend werken voor die proffen.
Het werkt natuurlijk ook heel demotiverend voor de andere studenten. Er zijn immers ook oprecht geïnteresseerde studenten, maar als er zo'n sfeertje hangt van meer bezig zijn met kleren en gsm's dan met de cursus, slaat dat snel over op de hele groep. Er zijn ook zogenaamde 'contractstudenten'. Zij hebben een beurs gekregen om te studeren op basis van hun goede punten. Dat zijn meestal wel gemotiveerde studenten, maar die krijgen dan van de anderen snel het label 'nerds' opgeplakt. Zonder te weten wie de 'budgetstudenten' (betalende) en 'contractstudenten' (met beurs) zijn kan ik van de studenten in mijn groep ook vrij goed inschatten wie tot welke groep behoort.
Maar zelfs de "verwende nesten" zijn van een goed niveau in mijn klas. Ik heb het echt getroffen met hen. Tja, het feit dat ze naar een keuzevak, in het Engels dan nog, komen toont natuurlijk al wel aan dat ze een zekere graad van motivatie hebben. Eerst waren ze wat stil en durfden ze niet veel zeggen, maar daarna werd er volop gediscussieerd over allerlei 'netelige' kwesties in EU-Rusland relaties gaande van de gascrisis met Oekraïne tot het respect voor mensenrechten in Tsjetjsenië, de rol van Stalin in de geschiedenis van Rusland en de gespannen relaties met de Baltische staten. Ik overhandig hen met veel plezier en voldoening hun certificaat met hun punten. Dikke pluim voor mijn studentjes! En ook voor Tanja, Kostja, Vadim en Vera om de lat blijven hoog te leggen en te streven naar kwaliteit! Keep up the good work!