dinsdag 29 januari 2008

de wetten van de natuur

Dit moest en zou mijn week worden van opperste concentratie, van volledig isolement, van alleen weg van de computer voor een sanitaire pauze en af en toe een kopje thee, van ultieme stilte alleen doorbroken door het getokkel van mijn vingers op het keyboard van de computer, van ogen gericht houden slechts op 1 doel: de laatste honderd meter tot de finish.
In plaats daarvan volg ik een spoor van zakdoekjes vol donkergroene snottebellen dat dochterlief achterlaat, zoek ik in de 200-en-kwieniehoeveel zenders van het digitale tv-aanbod een geschikt kinderprogramma dat zieke dochterlief even -of liefst heel lang - zoet kan houden (want jawel uitgerekend sinds gisteren doet onze DVD-speler het niet meer!), trek ik de haren uit mijn hoofd als ze voor de 100ste keer komt vragen waarom ik wel op de computer mag "spelen" en zij niet, onderneem ik een tevergeefse poging om haar uit te leggen wat een doctoraat schrijven is, prijs ik de hemel als ze zich uiteindelijk in mijn buurt installeert en creatief aan de slag gaat met strijkparels, vervloek ik technologie als blijkt dat iTunes niet werkt als ik als alternatief voor de hele dag TV-kijken wat muziek luisteren voorstel aan Dochterlief, schil ik kiwi en appel voor vitamientjes voor Dochterlief, zucht ik als de dokter me vertelt dat prinses een stevige sinusitis heeft en best een paar daagjes thuisblijft van school, en vraag ik me af waarom de wet van Murphy mijn doctoraatsplannen weeral eens komt verstoren. Manlief komt om 15u30 thuis, ik kijk verbaasd op: komt hij me werkelijk uit de nood helpen? Maar dan zie ik het meteen: hij is ook ziek. Dus nu zit ik hier met 2 zieken en een werkplanning die volledig naar de maan is. Maar met of zonder griep, sinusitis of andere vieze virussen die overal op de loer liggen, ik doe verder, ik alleen tegen de wetten van de natuur. Duimt u mee dat ik niet morgen ook uitgeteld onderuit lig?