donderdag 3 januari 2008

een stapje in de wereld zetten ofte "brusselen"

Misschien pendelt u - zoals vele Vlamingen- dagelijks naar uw job in Brussel, of bent u 1 van de Vlamingen die in de hoofdstad woont. In dat geval zal het voor u beslist raar klinken om te horen dat voor ons een uitstapje naar Brussel altijd een beetje aanvoelt als een tripje naar het buitenland. In Amerikaanse afstandsnormen (die wij toch een beetje gewoon waren geworden) zou Leuven gewoon een "suburb" van Brussel kunnen zijn. De trein brengt er ons in geen tijd naartoe. We nemen steevast de trein, want met de auto rondrijden in Brussel lijkt ons gekkenwerk, terwijl ik 5 jaar geleden regelmatig alleen met een baby van enkele maanden in de auto door de Bronx naar het hartje van Manhattan reed...
Enkele weken geleden, met het land in volle regeringsformatiecrisis, trokken wij nog eens naar de Belgische hoofdstad. Niet om daar met onze driekleur te gaan wapperen of een ander politiek statement te maken, maar wel om er wat grensoverschrijdende cultuur op te snuiven. De Europalia tentoonstelling "Het Meesterlijk Atelier" in BOZAR was ons doel. We combineerden het met een avondje op de Zavel, waar er gezellige "city chice" sfeer hing in de exclusieve winkels die dat weekend een laatavondopening hadden. Zo op een winterse avond door de Flamant Concept Store wandelen bijvoorbeeld, dat had wel iets. S. had nog nooit van Flamant gehoord, maar was meteen fan! We begonnen luidop te dromen over al de boeken die we in zo'n kast zouden kunnen stoppen en wat voor creatieve meesterwerken we zouden schrijven aan zo'n bureau. Het prijskaartje en het feit dat ons appartement veel te klein is voor zo'n imposante meubels konden even de pret niet bederven. Daarna belandden we in een wijnbar,waar een Hollander een Duvel probeerde te bestellen en verontwaardigd was toen dat niet bleek op de kaart te staan (!). Daarna probeerden we een Thais restaurant, dat er heel nieuw en trendy uitzag. Vlaams spreken bleek hier geen optie, en ook het Frans van de Aziatische opdienster was maar zus-en-zo. Dus schakelden we over op Engels. Wat later op de avond kwam de gastvrouw ons de rekening brengen waarbij ze zich verontschuldigde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. Zelden zoveel goodwill in Brussel gezien en gehoord naar Vlamingen toe. Ik stoor er mij niet aan die paar keer per jaar dat ik in Brussel kom. Principieel begin ik altijd in het Nederlands, maar als dat niet lukt oefen ik mijn Frans en S. die schakelt dan steevast over op Engels. Engels, dat levert in Brussel allang geen grote problemen meer op. Er is een grote (en niet onbemiddelde) expat gemeenschap vooral bestaande uit EU-medewerkers, die niet veel zelf koken en die graag geziene gasten zijn in de Brusselse restaurants. Enkele maanden geleden troondde mijn Spaanse vriendin -die in Londen woont - me mee naar een heel toffe buurt voor een etentje in Brussel. Ik ben er al aan gewend dat zij -omdat ze enkele jaren voor de EU werkte en nu nog regelmatig komt lobbyen bij de Europese instanties- Brussel beter kent dan ik. Ik heb nog altijd heel leuke herinneringen aan een weekend (al bijna 10 jaar geleden) waarin zij mij samen met enkele collega's van haar op sleeptouw nam door Brussel. Ik was de enige Belgische in het gezelschap, dat voor de rest bestond uit een Finse, een Hollandse, een Spaanse en ik-weet-niet-meer-welke- andere-nationaliteit. Het was nochtans ik die me de buitenlander voelde, want ik had geen idee door welke straten we wandelden, kende de restaurants en cafes niet, terwijl zij er vaste klanten leken. En ik voelde me helemaal de buitenlander toen ik gewoon gepast betaalde voor mijn eten, terwijl de anderen een ruime fooi gaven! (Waarschijnlijk nog een reden waarom de expats graag geziene gasten zijn in de Brusselse horeca). Sinds onze terugkeer uit de US, doen we het regelmatig: zo'n dagje of weekendje "brusselen". Het is een goed surrogaat voor de zondagse brunch en museabezoekjes die we in NY deden. We woonden toen verder van Manhattan dan wij nu van Brussel wonen.
En de tentoonstelling? Wel, die was zeer geslaagd omdat ze echt een indrukwekkende hoeveelheid meesterwerken van groot en klein formaat, van kunstenaars met ronkende namen en van andere die in de vergetelheid zijn geraakt, samenbrengt, alles op een coherente manier voorstelt en je laat zien dat "Europa" niet zomaar louter een absurd idee is van politici die ons willen meer doen betalen door de Euro in te voeren. Het leeft al veel langer dan vandaag. Een mooier uithangbord dan deze collectie kunstwerken en de erbij horende verhalen kan de Europese gedachte zich moeilijk voorstellen. Of zie ik het weer allemaal te positief? Mijn favorieten van de tentoonstelling? De Keltische kunstvoorwerpen en de miniaturen in de eerste kamers en een beeld gemaakt door Nikolaas van Leiden in de 15de eeuw in zandsteen. Tot 20 januari kan u ook nog gaan kijken en wat brusselen.