oude krokodillen, sigarenrook en bankbedienden

Ik wil me hier zeker niet te vaak bezondigen aan namen noemen en populisme, maar toch...
voelde ik iets wat nog het best kan worden omschreven als 'leedvermaak' toen ik las dat Etienne Davignon niet werd verkozen in de Fortis Raad van Bestuur. 'k Zag en hoorde die man eens bezig op een conferentie. De arrogantie droop er af. Geen kennis van zaken over het onderwerp waarover hij moest spreken, maar dat weerhield hem niet om grote woorden te gebruiken en ondertussen ostentatief een sigaar (of was het een pijp?) te roken in de zaal waar het verboden was om te roken. Hij leek macht uit te ademen, net als slechte sigarenrook. Stinkende macht, macht met een vieze nasmaak.

Een financiele crisis als deze waar we ons nu op globaal vlak moeten doorslaan heeft naast vele negatieve gevolgen alvast 1 groot positief effect: het heeft een zuiverend effect. Het hele systeem ondergaat een 'cleansing' en dat betekent onder andere dat oude krokodillen als Lippens en Davignon eruit moeten. Zelfs hun krokodillentranen mogen niet baten. Gelukkig maar.

Neen, ik heb geen Fortis-aandelen. De vroegere 'General' en met name de bestuurders ervan zag ik steeds als een symbool van het Belgie waar ik niet van hou, waar je nog een zweem van nostalgie naar het kolonialistische verleden kon bespeuren, of 'de belichaming van het Belgique-à-papa' zoals ik ergens las.

Wil u iets kwijt over de crisis, de belabberde staat waarin uw zuurverdiende opzijgezette centjes zich bevinden?

Nu we het toch over banken hebben. Vandaag zag ik -terwijl ik wachtte tot de printer mijn 10+ rekeninguittreksels printte- hoe 2 zwartgekleurde medemensen door een uiterst onvriendelijke bankbediende naar de automaat werden verwezen toen ze vroegen om enkele overschrijvingen uit te voeren. De Afrikaanse man vroeg nochtans in zijn beste Nederlands of hij daarvoor niet even kon geholpen worden door een bankbediende aan een loket. Het leek erg op een Russische njet, het antwoord van de veel te heftig opgemaakte receptioniste. Nochtans waren de loketbedienden niet bezig met andere klanten... Bedremmeld vroeg de man nog een keer: "Kan het echt niet?" Neen, bleek het antwoord, zonder boe of ba. Dus stonden de twee mannen even later hulpeloos naar de instructies van de automaat te staren. Ik bekeek vluchtig de papiertjes die de printer voor mij had uitgespuwd en waarop mij sec werd meegedeeld dat de rente op de spaarrekening werd verlaagd. Misschien was dat wel de trigger. Ik stond op het punt in een franse colere te schieten over het gebrek aan service dat ik daar aanschouwde en dat volgens mij zelfs niet een klein beetje door discriminatie zou kunnen worden verklaard. (Alhoewel ik moet zeggen dat ook een gewone blanke Vlaming tegenwoordig niet veel meer service moet verwachten in een bank.) Madam de receptioniste zat over koetjes en kalfjes te babbelen met een collega en gunde de hulpeloze mannen geen blik. Maar er was gelukkig 1 loketbediende die het niet langer kon aanzien en naar hen toestapte terwijl hij met een tandpastasmile 'can I help you?' vroeg.

Maar als het goed is, mag het ook gezegd worden: met stip de allerbeste bankbediende in Leuven en omstreken: Rudy in mijn lokaal bankkantoor.