openlucht wellness in de ardennen

Ikzelf op de achterbank, pa aan het stuur, ma ernaast, op de snelweg richting Ardennen. Onze uitstap vandaag riep veel herinneringen op aan de tripjes die we in mijn kindertijd naar de Ardennen maakten. Toen leek zo'n autorit uuuuren te duren, werd er vooraf druk gepland op de wegenkaart welke route er zou worden gevolgd. Vandaag zat dochterlief naast mij op de achterbank naar De Mestkever te luisteren, terwijl de GPS de weg wijst. Maar ook nu werd de trip goed voorbereid. Mijn moeder had -zoals steevast bij dit soort gelegenheden- een karrevracht aan regenjassen, sjalen, mutsen, handschoenen, sokken, laarzen bij want haar belangrijkste zorg is voorkomen dat iemand in het gezelschap kou zou lijden of blaren op de voeten zou krijgen door een gebrek aan het juiste schoeisel. Vader weigert zich slaafs over te geven aan de soms wispelturige GPS en heeft de route dus ook op de wegenkaart uitgestippeld. Het internet voorzag ons van de nodige toeristische informatie.
Zo arriveerden we tegen de middag in het centrum van Saint-Hubert, waar we voor we aan onze wandeling begonnen een croqske aten in een behoorlijk authentiek ogende taverne-hotel-restaurant (nadat ze ons eerst in 2 andere 'etablissementen' op niet al te vriendelijke toon duidelijk maakten dat er alleen 'a la carte' gastronomisch kon worden gegeten en/of dat er geen plaats was alhoewel er nog heel wat lege plaatsen in het restaurant waren). Dochterlief deed haar best om haar eerste woordjes Frans te leren en vroeg dus hoe ze 'croque monsieur' in het Frans moest vragen :-)
De alomtegenwoordigheid van de legende van St Hubertus in de vorm van talrijke beeldhouwwerken, standbeelden en prullaria die een hert met reuzachtig gewei en kruis tonen, konden op niet veel publieksenthousiasme rekenen op deze vrije dag. Het centrum gaf een eerder verlaten indruk.
Aan de Fourneau St Michel trokken we onze laarzen aan en de natuur in. Even later stapten we het poortje van het arboretum binnen en lieten onze voeten zich gewillig masseren op de zachte ondergrond van het bos, gevormd door metershoge explaren van naaldbomen met exotisch klinkende namen, en een rijke variatie aan soorten naalden en vruchten. Maar het waren niet de reuzachtig hoge Douglassparren en co die de sterren waren van dit arboretum, want dat was ongetwijfeld eerder het deken van verschillende mossoorten dat de bodem tooide. Zo mooi en zo heeeeerlijk zacht onder de voeten!!! Ik hield dus mijn blik vaker naar beneden gericht (dat gaat ook een pak makkelijker dan naar omhoog kijken met mijn nekhernia en was ook nodig om niet over de ver uitlopende boomwortels te struikelen) en zag zo ook mooie varensoorten, paddenstoelen en zwammen.
Daarna volgden we de weg die ons alsmaar dichter bij de mooi meanderende Masblette bracht, tot we -tot groot jolijt van Dochterlief en ook van de rest- aan het verrassend mooie punt kwamen waar Masblette en Palogne samenstromen en je via een wed/wandelbruggetje het water kan oversteken. Het absoluute hoogtepunt van Dochterliefs dag was met haar laarzen in het stromende water staan. Terwijl ik haar voortdurend tot voorzichtigheid aanmaande (omdat ik me al helemaal een uitschuiver met de laarsjes en kletsnatte en bijgevolgd bibberkoude dochter kon voorstellen) vond ik het toch ook wel een fijne ervaring om daar zo in dat heldere snelstromende water te staan. Vlakbij vonden we de perfecte plaats voor een gezond vieruurtje omringd door elfenbankjes.
Toen werd het tijd om terug richting auto te stappen. Dochterliefs beentjes werden stilaan moe, maar ze bleef flink stappen. Met een gezonde blos op de wangen hielden we na onze wandeling rust in deze charmante taverne aan de Fourneau St Michel (een Ardense versie van Bokrijk, wat we niet bezochten maar zeker op een lijstje plaatsen van 'nog leuk voor een volgend dagtripje'). De bediening was er supervriendelijk, de inrichting oergezellig en de prijzen democratisch.
We sloten het vakantiedagje af in dit Italiaanse restaurant dat we ontdekten, net voor we de taalgrens weer zouden oversteken. De op en top Italiaanse patron toverde heerlijk eten op tafel en omringde ons met veel gastvrijheid. Zo waanden we ons nog even langer 'in het buitenland in eigen land'.
Het was een heerlijk dagje openlucht wellness in de Ardennen, heerlijk voor voeten en geest (en veel minder duur dan 1 of andere wellness behandeling)! En ook op culinair vlak kwamen we niks te kort.
Als u nog tips heeft om leuke plekjes in eigen land te verkennen: altijd welkom!