belofte maakt schuld

Belofte maakt schuld. De verkiezingen waarna ik beloofde er weer te zijn behoren intussen alweer een tijdje tot het verleden. Waarom het zolang duurde voordat ik hier weer iets van mij liet horen? Wil u het echt weten? Ik zal maar bekennen, zeker? Ik ben een paar maanden geleden beginnen "tweeten" op Twitter. Neen, op Facebook hoeft u mij niet beginnen te zoeken, want daar ben ik niet te vinden. Maar tweeten vind ik wel heel erg leuk. Vooral om het snel kan gaan en ook omdat je ermee allerlei nieuwtjes kan te weten komen voordat ze in de krant staan of in het journaal worden vermeld. Zoals het nieuws over de dood van Michael Jackson. Maar neen, ik ben daar helemaal niet zo aangeslagen van. Wel van het nieuws van de dood van Yasmine. Daar ben ik echt van geschrokken. Ik kende haar niet persoonlijk, maar het leek mij echt een fijne madam. Goed in haar vak, veelzijdig, met de nodige portie humor en relativatievermogen. En geheel terzijde: ik vond haar kapsels meestal heel erg leuk.
En toen zag ik, heel toevallig, 2 weken geleden ongeveer, een stukje van de Rode Loper en ik wist niet wat ik zag. Dat was iemand die uiterlijk op Yasmine leek, maar dan graatmager en vooral, vooral zonder die kwinkslag, zonder enige uitstraling, zonder haar anders altijd zo fijne intonatie, zonder... levenslust. Ik weet nog dat ik dacht: "Meiske, toch, jij zou beter ergens in therapie bij een psycholoog zitten, dan een programma op de TV staan te presenteren in deze toestand. Je staat te hyperventileren terwijl je aan het presenteren bent." Tja, "it takes one, to know one"...
Yasmine was iemand die een groot taboe had doorbroken, als lesbienne, door daar gewoon gewoon over te doen. Zonder teveel poeha slaagde zij erin om het grote publiek haar te laten aanvaarden zoals ze was en hielp ze op die manier het taboe rond (kinderen binnen) het homohuwelijk te doorbreken. Maar helaas is het een ander taboe dat nog belange niet is doorbroken in onze maatschappij, dat Yasmine het leven heeft gekost: depressie. Precies 3 jaar geleden kwam ik er zelf mee in aanraking en ik kan u verzekeren dat het echt nog een torenhoog taboe is in onze samenleving. Ik vind het trouwens zelf nog altijd heel erg moeilijk om die donkerste 6 maanden uit mijn leven te bestempelen als een depressie. De ene dokter noemde het een burn-out, de andere fysieke en psychische oververmoeidheid, nog een andere nog iets anders. Ik ben er zelf nog steeds niet helemaal uit. Maar in elk geval vermagerde ik ook sterk en was -zoals een vriendin me later zei-'de twinkeling verdwenen uit mijn ogen'. Nu 3 jaar later -en aangegrepen door het overlijden van Yasmine- wil ik graag vertellen over mijn ervaring met depressie en psychische klachten. Niet omdat het prettig is om aan die periode terug te denken, maar omdat ik er sinds toen meer en meer ben van overtuigd geraakt dat getuigenissen van mensen die dit hebben meegemaakt zoveel kunnen betekenen voor anderen, en ook omdat het de hoogste tijd is dat ook dit taboe wordt doorbroken. Dus belofte maakt schuld. In mijn volgende post krijgt u mijn verhaal van wat ik 3 jaar geleden meemaakte. Neen, niet alle details, die wil ik u (en mezelf) echt besparen. Het wordt mijn verhaal van de zomer van 2006. Het is een verhaal dat ik hier al een tijdje kwijt wil en waar nu de tijd rijp voor is. Niet als 1 of andere oefening in therapeutisch schrijven. Maar wel om mijn eigen bescheiden poging te ondernemen om het taboe rond depressie en co te doorbreken.
En daarna, daarna beloof ik veel lichtere zomerlectuur! Met vooral veel reisverhalen. Want laat ons maar beginnen met het doorbreken van een eerste mythe: het is niet omdat iemand ooit ernstige psychische klachten of een depressie heeft gehad, dat die persoon gedoemd is tot doemdenkerij en niet meer van het leven kan genieten. Autumn Leaf zal u het tegendeel bewijzen!