Fragiele kracht

Het voelde ontzettend Amerikaans aan, de hele atmosfeer. Nochtans was ik gewoon in Leuven, in de Kinepolis, maar wel met een Amerikaanse vriendin, in een nokvolle zaal enthousiaste vrouwen. 't Is een marketingtruuk, maar een plezante: Ladies Night at the Movies. Het was mijn eerste keer. Had de nodige portie scepsis meegenomen, maar die verdween al snel bij het glaasje wijn dat in mijn handen werd gestopt en het zien van al die vrolijke meiden en dames. Denk vooral niet dat je gewoon naar een avondje film gaat. Het heeft meer iets van een 'event', met verkoopsstandjes, een tombola (met de prijzen die werden uitgereikt door de finalisten voor Mister Belgium Personality). De aanwezigheid van dat 'schoon' (echt niet mijn smaak) manvolk was best wel hilarisch, vooral toen ze zich in 1 minuut mochten voorstellen aan een zaal vol gillende meiden en enkelen daardoor al meteen de draad kwijt raakten en zich plots zelfs hun eigen naam niet meer konden herinneren,... Er kwam zelfs een bandje optreden om de zaal 'op te warmen'.

Maar toen kwam dan eindelijk dat waarvoor ik was gekomen, namelijk de film. Toen was het gedaan met gillen en gniffelen, want het was een serieuze brok film die ons werd voorgeschoteld: Changeling, met enkele klinkende namen: regisseur Clint Eastwood, hoofdrol Angelina Jolie, bijrol John Malkovich. Vanaf de beginscene zie je dat Eastwood (al 78 jaar!) weer een dijk van een film heeft gemaakt. Andere films van Eastwood die ik bijzonder kon smaken? De nummers 14, 12, 6, 10 en 22 uit deze lijst (4, 5 en 8 heb ik nog niet gezien, maar staan op het te bekijken lijstje).
Je wordt meegenomen naar LA op het eind van de jaren '20. Zodra Angelina op het scherm verschijnt, vraag je je meteen af hoe die vrouw erin slaagt er zo goed uit te zien en een film te maken tussen haar zwangerschappen en adopties door. De eerste 5 minuten zie ik dan alleen de Angelina die ik uit de 'boekskes' ken, de ene helft van het succesverhaal "Brangelina" waar er altijd wel iets over te schrijven valt. Is het geen verschijning in een glamoureuze outfit op een rode loper, dan is het een reis door een arm land voor het goede doel, of een verhaal van een ex-nanny die beweert dat deze mama van 6(!) een postnatale depressie heeft, of Jen die iets bitsig laat vallen over haar liefdesrivale (get over it, Jen, hij is al een tijdje niet meer van jou!). Enfin, dat heb ik dus met al te bekende filmsterren, maar de echte groten slagen er dan in om jou na 5 minuten te laten vergeten wat je over hen in de Rode Loper hoort door een sterke rol neer te zetten. En haast tegen mijn verwachtingen in, lukt ook Angelina Jolie daarin. Je ziet niet meer de glamourmadam (alhoewel ze er schitterend uitziet in die jaren 20-30 outfits en vooral met die hoeden en dat kapsel: zo stijlvol!), maar een single working mom, Christine Collins, die tegen het establishment vecht om haar zoontje terug te vinden. Dat je die film dan ziet in het gezelschap van enkele honderden andere vrouwen maakt het wel extra speciaal: vrouwen begonnen spontaan te morren of hun verontwaardiging te uiten aan het adres van de 'jerk' van dienst: het diensthoofd van de lokale afdeling van de corrupte LAPD die meer bezorgd is om imago dan om het leven van een kind en die nog nooit van vrouwenrechten heeft gehoord.
Het is zeker geen 'luchtige' film (het genre dat eerder zou aansluiten bij het opwarmende 'ladies event'), maar wel een mooi eerbetoon aan deze vrouw die zichzelf overstijgt, die sterker is dan men bij haar fragiele verschijning zou vermoeden, die het woord feminisme een mooie invulling geeft of zoals mijn Amerikaanse vriendin het zei: de film gaat over 'female empowerment'. Aan de mannen onder u: denk vooral niet dat deze film alleen door vrouwen kan worden geapprecieerd. Denk je nu echt dat Eastwood een watje is die een soort VIJFtv-film zou maken om in Cannes voor te stellen?? Aan de gevoelige dames onder u, ik wil u waarschuwen: er komen enkele bijzonder gruwelijke scenes in de film voor (en dat zijn de echte feiten waarop de film is gebaseerd). Op enkele momenten had ik het gevoel dat het verhaal wat ontspoorde, maar uiteindelijk valt het allemaal goed in balans. Zonder meer te verklappen: het is een 'mooi' einde (wat niet noodzakelijk hetzelfde is als een 'happy end'). Ik ga u niet meer verklappen, voor het geval u wil gaan kijken. En dat zou ik aanraden. Er wordt gefluisterd dat Angelina een serieuze kans op een Oscar maakt met deze vertolking. Na de film wilde ik maar 1 ding: naar huis, naar Dochterlief, want het is een film die recht naar mijn moederhart greep. Knap.