gewoon goed

Gisteren met movie buddy E. naar "Los" gaan kijken. Niet dat die Vlaamse film bovenaan ons lijstje van "willen-we-absoluut-gezien-hebben" films prijkte. We wilden eigenlijk naar "Waltz with Bashir", maar tot onze grote verontwaardiging speelden ze die al niet meer om 20u. Dus dan maar beslist om "Los" uit te proberen. En neen, helemaal geen spijt van die keuze. Om te beginnen: ik heb het boek niet gelezen, dus ik heb geen flauw idee of de stijl van de verfilming overeenkomt met de schrijfstijl van Tom Naegels. Maar ik moet zeggen dat Jan Verheyen me hier aangenaam verrast. Heb vaak geglimlacht en zelfs een paar keer luidop gegniffeld (ik ben niet zo het luid lacherige type dus da's al een hele prestatie op zich). De 'moeilijke' thema's die leven in onze maatschappij worden op een heel gewone manier getoond zoals ze zich in de huiskamer van de 'gewone mens' voordoen. Het is een Vlaamse film, dus inclusief de typische gebreken: je ziet een heel aantal bekende koppen op het scherm verschijnen, omdat er maar zoveel acteurs en actrices zijn. Maar ja, Jaak Vanassche speelt den bompa op een heel geloofwaardige manier. En de rollen van Nadia en Tom zijn voor jonge mensen die nog geen BV label hebben, gelukkig.
Natuurlijk is het wel wat hooggegrepen om zowel integratie van allochtonen, als euthanasie, als de bindingsangst van een jonge journalist, allemaal in de mix van het verhaal te gooien. Maar het resultaat is en blijft een degelijke film, waar ik met plezier naar heb gekeken. Ondanks het feit dat de film blijft steken in oppervlakkige discussies, kreeg ik toch een aantal keer tijdens de film ferm een soort van wakkergeschud gevoel dat ik ook -net als Tom- zou zitten schipperen tussen mijn mooi klinkende opvattingen en mijn waarschijnlijk veel minder heroische aanpak in de praktijk. En ik beken: ik durf ook wel eens de mensen rondom mij indelen in 'de verstandige en welgeinformeerde Standaardlezers' en 'het plebs dat zijn portie verzuring haalt uit het Laatste Nieuws'...
Lijkt me een goeie film om aan leerlingen van het hogere middelbaar te tonen, als de leerkrachten onder u op zoek zouden zijn naar interessante films die veel gespreksstof kunnen opleveren.

Een andere film die ik ook het label 'goed' zou geven is 'L'empreinte de l'ange'. Origineel verhaal, mooi verfilmd, goeie actrices in de hoofdrollen. Verhaal bouwt mooi de spanning op naar de ontknoping toe en heeft toch geen al te gemakkelijk hollywoodachtig happy end. Maar als dit -zoals ik ergens las- het beste is uit de Franse cinema in jaren, dan blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten. Niettemin goed.

U heeft het goed begrepen. Ik heb terug wat meer tijd voor 1 van mijn oude liefdes: de bioscoop. Ik ben van plan op dat vlak veel goed te maken. Dus hier volgt vast nog filmnieuws.

Oef

Oef, eindelijk, zucht van verlichting,...
tot u spreekt een gelukkige (dr.!) autumn leaf.
We zijn net terug van een kort weekendje (pas na de hobbies van Dochterlief gisteren vertrokken) in Natuurpark 'De Meinweg' in Nederlands Limburg, waar het helemaal perfect weer was voor een autumn leaf. Dank u, moeder natuur, om je van je mooiste kant te tonen nu ik in zo'n feestelijke stemming ben. Vergeef me, lezers, ik leef momenteel nog een beetje in een roes.

budgetvriendelijke eetadresjes in leuven

Ananas en Ramenas in de Vaartstraat
Ik ging er gisteren lunchen na een shopping voormiddag. En genoot van de pasta ananas en ramenas toen ik hoorde dat de dames die het restootje al 15 jaar runnen ermee stoppen. De inboedel staat te koop. Haast u dus nog snel naar dit cosy restaurantje voor een lekkere pasta of salade voor het niet meer kan. Heel budget- en vegetariervriendelijk!

De Werf op het Hoogeschoolplein
Al even pretentieloos en charmant: de Werf. Vandaag er genoten van het herfstzonnetje met een rood dekentje rond mij geslagen. Schitterende locatie. De dekentjes, de grote rol keukenpapier (erg handig als je met dochter op stap bent), de prince-koek bij de thee, het lekkere stuk brood in de papieren zak,... Ik vind het allemaal even leuk. Manlief houdt van de volkoren pasta's die ze serveren. Ik ben eerder fan van de wraps en de salades. Als ik een volgende keer meer tijd heb, ga ik zeker voor 1 van de dessertjes (speculaasijs bv. of petit-beurretaart).

feest?

Ik vind het fijn dat verschillende vrienden en familieleden erbij willen zijn op mijn doctoraatsverdediging, ook al heeft die plaats op een doordeweekse dag in de voormiddag. Sommigen willen er zo graag bij zijn dat ze er zelfs een dagje verlof voor nemen. 'Ja', zei een collega (die de doctoraatsverdediging al een paar jaar achter zich liggen heeft), 'het is dan ook een feest, zo'n moment. Je moet het op een groot papier schrijven en boven je computer hangen: het is FEEST!' Maar hij begreep dat ik dat nu niet meteen zo zag. Ik denk vooral aan hoe ik daar 'right on the spot', ad hoc intelligente antwoorden verwacht word te geven op aartsmoeilijke vragen waarin de juryleden goochelen met al het spitsvondige dat hun brein procudeert...Geloof me, sommige professoren zien het als hun manier van sporten, een rondje intellectueel boksen tussen het jurylid en de arme doctoraatsstudent daar vooraan. Maar hopen dus dat ik niet knock-out word geslagen... Eigenlijk zou ik het liefst van al zonder de aanwezigheid van collega's, vrienden en familie zo op de rooster worden gelegd. Ik ben niet het type dat urenlang vrienden en kenissen probeert te onderhouden over hoe interessant mijn werk is en wat ik precies doe. Ik ga ervan uit dat dat de meeste mensen niet echt boeit, ook al vind ik dat ze ongelijk hebben. Dus de meeste vrienden en familie die erbij zullen zijn weten allleen dat ik iets doe "over Rusland". Dat is het zo ongeveer. Dat ze bereid zijn om te komen luisteren, sommigen zelfs in een taal waar ze geen woord van begrijpen, vind ik sympathiek. Maar ik vrees tegelijkertijd dat ze vooral voor het 'evenement' komen, voor het 'showelement'. Dus graag deze waarschuwing: ik ben geen redenaar, niet iemand die met briljante antwoorden kan verdoezelen dat ik de vraag eigenlijk niet echt heb begrepen, ... Ik zal al blij zijn als ik niet teveel hakkel en toch iet of wat bevredigende antwoorden kan geven. Het moet, het is een verplicht nummer om de ultieme eindstreep te halen. Dus zal ik mijn best doen. Meer kan ik niet beloven. Dus lieve vrienden, collega's en familie, ik reken op uw morele steun en kijk er vooral naar uit om na afloop het glas te heffen op een geslaagde afloop.

ps. Waarom loopt uitgerekend nu zowat iedereen te niezen en hoesten? Hou die microbes aub voor uzelf, ik wil nu echt niet ziek worden.

blazen

Blaas, blaas. Twee kaarsjes omdat ik vandaag 2 jaar geleden begon te bloggen. En ook Dochter-van-Beste-Vriendin mag vandaag kaarsjes uitblazen. Welgeteld zeven. Ja, Beste Vriendin lag te puffen en blazen tijdens een eindeloze bevalling terwijl de rest van de wereld op z'n kop stond.
Waar was u zeven jaar geleden? Ik was in New York. Een beetje zoals dat met die beren in dat kinderliedje: ik stond erbij en ik keek ernaar, terwijl Dochterlief in mijn-nog-niet-echt-zichtbaar-zwangere buik groeide.
Het was de vreemdste dag uit mijn leven. Een dag waarvan enkele beelden voor altijd op mijn netvlies zijn gebrand; een dag waarin plots even mijn hele wereldbeeld omver leek te worden geblazen; een dag van heftige emoties over het hele spectrum van verdriet en angst naar vreugde en opluchting; een dag waarop schrijven voor mij de meest intuitieve manier bleek om alles proberen te vatten, want ik heb toen onmiddellijk mijn indrukken op een stuk papier neergekrabbeld; de dag waarop terrorisme een tastbaar deel werd van mijn leefwereld; de dag waarop ik mij misschien voor het eerst moeder voelde, want ik dacht in de eerste plaats aan het in veiligheid brengen van dat ukkie in mijn buik; een dag waarop ik mij een beetje een echte New Yorker voelde.
Nu zeven jaar later blaas ik even het dunne laagje stof van de herinneringen aan die dag. Ik zie de dikke rookpluim over lower Manhattan weer haarscherp voor mij, ik voel de chaos die er heerste weer op mijn huid en hoor de bange, ontzette stemmen van mensen opnieuw, maar ik hoor ook de breekbare stilte en zie de knalblauwe nazomerlucht die later op die namiddag voor een surrealistische aanblik zorgden toen ik in onze suburb van het station naar huis stapte. Ik herinner me hoe ik heel dicht tegen Manlief aangekropen geborgenheid zocht en toch kon slapen na zo'n dag.

wat u nog van mij tegoed hebt...

Ik las in de zomer met hoge verwachtingen 2 boeken van 2 madammen. Ik vond met Dochterlief enkele heel mooie boeken in de stadsbib. Ik ging naar een trouwfeest van Amerikaans-Frans koppel en stelde vast dat die twee veel culturele verschillen op een heerlijke manier overbruggen. Ik maak met die Amerikaanse plannen voor een "kunstprojectje" in ons appartement. Over dit alles en over nog veel meer zou ik hier dolgraag palaveren met u, maar u moet nog even geduld hebben. Nog even, nog heel even eist dat doctoraat (en enkele andere dringende "to be done voor het begin van het academiejaar"- zaken) al mijn energie en aandacht. Daarna gaat Autumn Leaf genieten van haar favoriete seizoen en daarvan zal u hier beslist mogen meegenieten.

ik

Dochterlief schrijft in mooie "krullenletters" (zoals ze niet-drukletters zelf noemt) het woordje 'ik'. Mama en papa zijn onder de indruk en roepen 'wawh' en 'wat goed' naar de ijverige leerling. Geen idee wat de pedagogische verklaring is waarom het woordje 'ik' tegenwoordig het eerste woord is dat ze in het eerste leerjaar leren. Maar alvast een mooie illustratie van de tijdsgeest, want die 6-jarigen zijn superdeluxegeluksvogels die het centrum van het universum uitmaken. Ik beken. Ik pleid schuldig. Ik doe er helemaal aan mee. Mijn enig kind heeft alles wat haar harte begeert. En de komende weken zullen mijn zaterdagen gevuld zijn met prinses heen en weer vervoeren tussen dansles, zwemles en vioolles. Ik had altijd gezworen dat het mij nooit zou overkomen. Ik zou niet zo'n "volvo mother" worden, zoals die werden genoemd toen we in de US woonden (omdat een Volvo daar blijkbaar de reputatie heeft van een auto te zijn die uiterst geschikt is voor het vervoeren van de kinderen naar hun hobbies). Maar tja, Dochterlief danst zo graag en wat beweging is toch goed? En zwemles dat lijkt echt wel obligaat, want zowat elk kind van haar klas volgt zwemles buiten de schooluren, omdat ze het tijdens die tweewekelijkse zwemles op school nooit tegoei leren, zegt iedereen. En Dochterlief kwam nu al na haar eerste zwemles op school thuis met de mededeling dat zij in het selecte gezelschap van slechts 5 andere klasgenootjes zit die nog niet kunnen zwemmen... Ja, ouders kunnen er wat van om de onderlinge sociale druk op te drijven! En de vioolles, dat is iets waar ze al meer dan een jaar van zeurt. Ze kent niemand op vioolles. Het is dus zeker geen imitatiegedrag. En geloof me: wij hebben haar daar nooit of te nimmer warm proberen voor te maken. Het zou zelfs niet in ons hoofd opkomen om het ooit over vioolles te hebben. Een muziekinstrument, ja, maar VIOOL??!! Na maandenlang aandringen van Dochterlief (die telkens als ze een streepje klassieke muziek hoort, feilloos de vioolklank eruit haalt) heeft mama dus wat research gedaan en een viooljuf gevonden. Benieuwd wat dat wordt. Misschien toch maar de raad van een vriendin opvolgen en oordopjes aankopen? Enfin, u hoort het al: ik ben gemakkelijk te overtuigen op dat vlak. Geen haar beter dan al die andere ouders. Maar die zwemles dat is heus alleen maar tot ze de basistechniek onder de knie heeft en de vioolles blijven we alleen maar doen als ze er echt met volle goesting naartoe gaat en ik er geen migraine aan over houd. Zo heb ik het mezelf voorgenomen.
Want ik zou op zaterdag echt wel liever lekker lui de weekendkrant uitgebreid lezen bij het ontbijt en daarna met verse groentjes en ander lekkers aan de slag gaan om te kokerellen of gewoon wegduiken in de zetel met een goed boek of zelf terug gaan lopen. Zo stel ik mij weekends in "mijn leven na het doctoraat" voor. Maar ik ken mezelf. Ik leer het vast nooit. Zo totaal egocentrisch zorgeloos mijn eigen hobbietjes doen, dat lukt me misschien pas als ik op pensioen ben. Tot dan blijf ik wel heen en weer hossen, en gaan we vanavond dus de hele avond op school helpen om andere ouders een drankje aan te bieden na het klassikale oudercontact en hen ondertussen proberen warm te maken om ook lid te worden van de ouderraad, want helpende handen zijn altijd welkom. Maar voor wat sociaal engagement zijn niet alle ouders even gemakkelijk te overtuigen als om 1 of ander veel te duur Studio 100 gadget te kopen. Jammer.

Poetin, de Almoedige, de Sterke, de Beschermer,... to be continued

Na de foto's met ontbloot bovenlijf van een vispartijtje ergens in de Russische wildernis eind 2007 in volle verkiezingsperiode, nu een nieuwe episode in het verhaal van macho Poetin. Deze keer gaat hij een Siberische tijger koelbloedig neerschieten met een verdovingspijl. En daarbij bedankt hij dan fijntjes het Westen voor de hulp die Rusland krijgt in dit project om de natuur te beschermen, terwijl op datzelfde moment de Europese leiders zich het hoofd zitten te breken over hoe ze Rusland op het matje kunnen roepen voor wat het heeft aangericht in Georgie. Heerlijke Russische satire van de bovenste plank als je 't mij vraagt! De Russische Rocky brengt ongetwijfeld nog een vervolgfilm uit een dezer dagen. En ondertussen creert in Amerika een tienerzwangerschap meer chaos dan een orkaan. Als ik dit allemaal hoor, krijg ik zin om mee te zingen met het nieuwe nummer van Bart Peeters "Zo van die Zomerdagen".