donderdag 11 september 2008

blazen

Blaas, blaas. Twee kaarsjes omdat ik vandaag 2 jaar geleden begon te bloggen. En ook Dochter-van-Beste-Vriendin mag vandaag kaarsjes uitblazen. Welgeteld zeven. Ja, Beste Vriendin lag te puffen en blazen tijdens een eindeloze bevalling terwijl de rest van de wereld op z'n kop stond.
Waar was u zeven jaar geleden? Ik was in New York. Een beetje zoals dat met die beren in dat kinderliedje: ik stond erbij en ik keek ernaar, terwijl Dochterlief in mijn-nog-niet-echt-zichtbaar-zwangere buik groeide.
Het was de vreemdste dag uit mijn leven. Een dag waarvan enkele beelden voor altijd op mijn netvlies zijn gebrand; een dag waarin plots even mijn hele wereldbeeld omver leek te worden geblazen; een dag van heftige emoties over het hele spectrum van verdriet en angst naar vreugde en opluchting; een dag waarop schrijven voor mij de meest intuitieve manier bleek om alles proberen te vatten, want ik heb toen onmiddellijk mijn indrukken op een stuk papier neergekrabbeld; de dag waarop terrorisme een tastbaar deel werd van mijn leefwereld; de dag waarop ik mij misschien voor het eerst moeder voelde, want ik dacht in de eerste plaats aan het in veiligheid brengen van dat ukkie in mijn buik; een dag waarop ik mij een beetje een echte New Yorker voelde.
Nu zeven jaar later blaas ik even het dunne laagje stof van de herinneringen aan die dag. Ik zie de dikke rookpluim over lower Manhattan weer haarscherp voor mij, ik voel de chaos die er heerste weer op mijn huid en hoor de bange, ontzette stemmen van mensen opnieuw, maar ik hoor ook de breekbare stilte en zie de knalblauwe nazomerlucht die later op die namiddag voor een surrealistische aanblik zorgden toen ik in onze suburb van het station naar huis stapte. Ik herinner me hoe ik heel dicht tegen Manlief aangekropen geborgenheid zocht en toch kon slapen na zo'n dag.