zondag 18 maart 2012

en de speeltuin die leek vandaag zoveel leger

Zoals bijna elke zondag ging ik ook vandaag naar de markt in Heverlee om verse groenten en fruit, kaas en brood. Het speelplein vlakbij de markt aan de kerk van Heverlee werd vorig jaar heraangelegd tot een heel mooi stuk kinderland in de stad. Vorige week zondag scheen de zon overdadig en was de speeltuin een drukte van jewelste, zo druk had ik het er nog nooit gezien. Vele gezinnen genoten er van de eerste lentezon.
Vandaag leek de speeltuin een pijnlijk pak leger. Ik slik en veeg voor de zoveelste keer sinds we op woensdagochtend door dat vreselijke radionieuws werden gewekt enkele tranen weg. Aan het kippenkraam hoor ik de ene moeder bezorgd aan een andere moeder vragen naar hoe het met hen gaat. "Niet goed", antwoordt de ene moeder. "Dat kan ook niet", zegt de andere. Ze hebben het over bevriend koppels waarvan de kinderen op de noodlottige bus zaten. "Wij brengen hen eten. Dan helpen we hen tenminste met iets". Eten, ja dat moeten die ouders, broers en zussen van die gewonde en dode kinderen ook; al zal hun eetlust niet bijzonder groot zijn, kan ik me zo voorstellen. Dus dat lijkt me een zinvol initiatief: eten brengen.
Ik weet het: er zijn al kranten vol over gedrukt, tot extra edities toe, praatprogramma's volgepraat door psychologen, dokters, deskundigen allerhande. We kregen beeld en tekst, van de tunnel, de bus, de scholen, het vliegtuig, de ziekenhuizen, funeraria,... Er werd door de media gebalanceerd op de grens tussen wat kan en mag en wat er ver over is. Het beeld van de hangar met de kisten flitst regelmatig door mijn hoofd sinds ik het als een koude douche over me kreeg uitgestort bij het vrijdagavondjournaal. Ik drukte de voorbije dagen een paar keer op de "uit"knop omdat ik het allemaal niet meer wilde horen en zien. Te veel.
De ouders en andere naasten hebben die optie niet. Zij kunnen niet wegzappen wegens te veel ellende. Ik heb geen idee hoe zij het doen. Wat zou het toch mooi zijn als het gezegde "gedeelde smart, is halve smart" echt zou gelden. Dan zouden we toch allemaal een klein stukje van dat immense verdriet van hen overnemen om het zo wat draaglijker te maker? Maar dat kunnen we niet. We kunnen alleen maar iets neerpennen in een rouwregister en hopen dat het hen -al was het maar enkele ogenblikken en misschien op een veel later moment- steun geeft, ons respect tonen door het vorige vrijdag om 11u even stil te maken, een kaars te branden, een blogstukje te schrijven,... Maar uiteindelijk moeten zij alleen verder met die loodzware last op hun schouders.
De speeltuin bij het marktplein leek vandaag zo pijnlijk veel leger dan vorige week.

donderdag 8 maart 2012

Kriebel en jeuk

Het kriebelde en jeukte, maar ik deed het niet: hier iets schrijven over de presidentsverkiezingen in Rusland. Waarom niet? Vind ik het dan allemaal niet meer boeiend? O jawel! Maar ik werd beroepsmatig al her en der gevraagd om mijn mening over die verkiezingen te formuleren. Bovendien vind ik het ook best wel cynisch dat het hele mediacircus dan plots aandacht heeft voor wat er in Rusland gebeurt. Dan mag Jan Balliauw nog eens naar Moskou en word ik door journalisten op zondagochtend om 7u uit mijn bed gebeld voor aan radio-interview, alsof het allemaal razend spannend is. Superslechte timing wilde ik toen roepen. Niet alleen omdat ik toen nog lekker lag te slapen, maar vooral omdat als er 1 dag was waarop er eigenlijk uitermate weinig spannends gebeurde in Rusland dat vooral vorige zondag was. Het scenario van die verkiezingsdag was allang uitgeschreven en werd helemaal volgens plan uitgevoerd. Dat die journalisten mij nog eens terugbellen binnen een paar maanden om te horen hoe het met de politiek in Rusland is gesteld. Ik hoop vooral dat het geen 6 jaar duurt tot de volgende presidentsverkiezingen vooraleer er weer aandacht is voor wat er daar allemaal beweegt. Soit, genoeg erover voor nu. Ik had me toch voorgenomen om het hier niet over die verkiezingen te hebben?!

Vandaag kriebelde en jeukte het opnieuw n.a.v. alweer een gebeurtenis die de media helemaal opkloppen tot grootse proporties: internationale vrouwendag. Dat die dag de aanleiding is voor de Standaard om compleet idiote artikels te publiceren heeft YAB al gezegd. Die stunt van de Morgen om de verkoopsprijs van de krant vandaag naar beneden te trekken, daar had ik ook bedenkingen bij. Zo leek de krant bij mij althans de indruk te wekken dat een krant die door vrouwen is gemaakt 'minder waard' is... Enfin, ik wil hier geen ingewikkelde argumentaties voor noch tegen de mediabelangstelling rond vrouwendag gaan voeren. Alleen wilde ik toch even aanstippen dat ik met spijt moet vaststellen dat heel veel mensen lippendienst bewijzen aan thema's als gender en diversiteit omdat dat nu eenmaal politiek correct is en goed staat, maar daar in praktijk bitter weinig mee doen of zelfs bij de eerste de beste gelegenheid die zich voordoet er meteen schamper over gaan doen. Kijk, dan heb ik liever dat een man rechtuit zegt dat hij het liever zou hebben dat de vrouw thuis blijft bij de kinderen en het avondeten heeft gekookt tegen dat hij thuiskomt (ja, zo ken ik er echt nog, die daar zo over denken!). Die man is tenminste niet huichelachtig. De mannelijke collega's die veel hogeropgeleid zijn dan de man waarnaar ik net verwees, scharen zich achter ideeen als gelijkekansenbeleid maar gaan voor de rest wel rustig verder met hun old boys' club en vanuit dat netwerk hun mannelijke proteges lanceren als 'aanstormend talent' terwijl de minstens even competente vrouwen zichzelf driedubbel moeten bewijzen en worden geacht zelfs een deeltijdse job als een godsgeschenk te aanvaarden (want dat is toch wat al die vrouwen willen zodat ze hun job beter met hun gezin kunnen combineren?) Maar mijn allergrootste ergernis?? Hoogopgeleide vrouwen die precies hetzelfde doen en geen greintje hun best doen om de obstakels die ze misschien zelf hebben ondervonden bij het opklimmen van de ladder ook maar ietwat lichter te maken voor de vrouwen die na hen komen. Integendeel, ze lijken soms zelfs nog liever de sporten van de ladder door te zagen zodat die jongere generatie zeker niet in de buurt zou komen. Daar hoog vanop die ladder hebben ze het dan wel over de nood aan een mentorship programma voor vrouwen, zodat die schandelijke cijfers toch eindelijk eens zouden veranderen. Je hoort het, ook bij mij nog veel ergernissen te luchten op vrouwendag. En in 1 klap bevestig ik ook meteen 1 van de cliches: zitten bitchen op andere vrouwen. Tss...het komt vast nooit goed met ons ;-)