wensen

Kreeg op kerstavond aan de feestdis de opmerking dat ik al lang niks meer had op mijn blog geschreven. Goed teken: er zijn dus mensen die mijn blog regelmatig volgen. Slecht teken: de druk op een blogger om te presteren :-)
Ik wens jullie allemaal fijne kerstdagen, met veel tijd voor lange boeiende tafelconversaties met vrienden en familie (terwijl je nog net niet uit je broek/rok barst van al het lekkers dat op die tafel wordt geserveerd), ook veel tijd om te lezen, te niksen, te slapen, te koken, te bakken, films te bekijken, ... of wat het ook moge zijn waarnaar u uitkijkt dezer dagen. Voor mij is dat vooral 'cocooning' met mijn gezinnetje, met zo weinig mogelijk sociale verplichtingen en zo veel mogelijk rustige momenten van herbronnen om daarna volledig 'recharged' aan 2009 te beginnen. Het kan zijn dat dat inspiratie om te schrijven oplevert en dat leest u hier dan wel; het kan ook zijn dat ik weg blijf van mijn computer, en dan leest u mij wel weer na de kerstvakantie.
Prettige feestdagen!

Poetst u ze tot ze blinken?

Ik niet. Ik doe het zelden tot nooit. Verder dan inspuiten tegen vocht en in hoogdringende gevallen de modder er eens afwrijven met een vod kom ik meestal niet. 'k Had in NY wel eens mijn schoenen willen laten poetsen zo zittend in een zetel in Grand Central terwijl een medemens aan mijn schoenen zou poetsen tot ze glommen (zie foto boven). Maar ik droeg eigenlijk nooit het type schoenen dat daarvoor echt geschikt was. Dus het kwam er nooit van. Zou deze Iraakse reporter de zijne hebben gepoetst vooraleer hij zijn paar eeuwige roem bezorgde? In elk geval lijkt hij wel te hebben geoefend, want de worp is voortreffelijk! 't Zou echt te mooi zijn geweest als Bush letterlijk met wat builen en blutsen van Irak zou thuis gekomen zijn. Waar zou de reporter zijn inspiratie hebben gehaald? Toch niet bij het fameuze schoenenincident van Nikita Chroetsjsjev zeker?

op weg naar huis

Een veel te lange werkdag, een vaag hongergevoel gecombineerd met euforie over het tot een goed einde brengen van een project, doen me rond middernacht belanden in een kebabzaak (omdat de frituren in de buurt allemaal al blijken gesloten te zijn). De man achter de toog heeft aan z'n huidskleur te zien en accent te horen weinig binding met doner kebab. Hij kijkt alsof ik een heel domme vraag stel als ik vraag of ik nog een kebab kan krijgen. Natuurlijk is het een domme vraag want in vrolijke led-lichtjes schittert het woordje 'open' voor het raam. Terwijl hij de verwarming van het kebabtoestel aansteekt, sloft de enige klant die in de zaak zat naar buiten. Wankel. 'Te veel biel' glimlacht de Aziatische kebabman, terwijl hij bezorgd toekijkt of de man zijn weg naar buiten vindt langs het trapje. Ik glimlach mee. Onder de neonlamp knippert een sliert lampjes, waarvan ik niet zeker ben of het kerstverlichting is of het jaar rond dienst doet als versiering. Het doet er niet toe. Buiten is het donker en koud. Hier is het -ondanks de kitch en de schrale inrichting- gezellig. Ik mis mijn vroegere kebabman, met wie ik conversaties had over Tolstoj en Dostojevski, over de opwarming van de aarde en het groene boekje, over de Koerden en oogchirurgen... Hier kom ik niet verder dan een warme glimlach, maar ook dat doet deugd. Op het raam staat "Lucky Star" geschilderd en dat is precies hoe ik me voel als ik even later door de nacht op weg naar huis ga.

't zijn de kleine dingen...

die me doen beseffen dat Dochterlief groot wordt:
-dat ze 's morgens zichzelf helemaal alleen aankleedt als haar wekker afloopt (waardoor ik kan genieten van enkele extra minuten in bed: dank je wel, Dochterlief, want dat zijn kostbare minuten).
-dat ze al boeken leest en alle woorden die ze onder ogen krijgt probeert te lezen. Welkom, Dochterlief, in de boeiende wereld die voor je opengaat eens je de kunst van het lezen beheerst.
-dat ze in het diepe eind van het zwembad erin durft springen: nog even, Dochterlief, en dan heb je je eerste brevet op zak!
-dat ze al een eerste melodie op haar viool kan produceren.
-dat ze niet meer zeurt om tv 's morgens.
-dat ze even en oneven getallen kent en kan optellen en aftrekken.
-dat ze in een restaurant een gewone grote mensenportie kan opeten.
-dat ze gisteren in den Alma helemaal alleen voor ons 2 glazen water ging vullen en zonder morsen tot aan de tafel bracht.
-dat ze mandarijntjes eet, ook al vindt ze dat niet superlekker, maar gewoon omdat ze weet dat fruit gezond is.
-dat ze moppen kan navertellen die ze op school heeft gehoord en dat die best grappig zijn.

Maar er zijn ook enkele dingen die haar nog even schattig klein houden, zoals haar totale staat van opwinding over de komst van de sint. Heeft u vanavond 2 zotte meiden luidkeels sinterklaasliedjes horen brullen en daarbij gek in het rond zien springen en dansen? Dat zouden wel eens Autumn Leaf en haar dochter kunnen geweest zijn. Ik zou niet kunnen zeggen wie van beiden het meest pret had.

oude krokodillen, sigarenrook en bankbedienden

Ik wil me hier zeker niet te vaak bezondigen aan namen noemen en populisme, maar toch...
voelde ik iets wat nog het best kan worden omschreven als 'leedvermaak' toen ik las dat Etienne Davignon niet werd verkozen in de Fortis Raad van Bestuur. 'k Zag en hoorde die man eens bezig op een conferentie. De arrogantie droop er af. Geen kennis van zaken over het onderwerp waarover hij moest spreken, maar dat weerhield hem niet om grote woorden te gebruiken en ondertussen ostentatief een sigaar (of was het een pijp?) te roken in de zaal waar het verboden was om te roken. Hij leek macht uit te ademen, net als slechte sigarenrook. Stinkende macht, macht met een vieze nasmaak.

Een financiele crisis als deze waar we ons nu op globaal vlak moeten doorslaan heeft naast vele negatieve gevolgen alvast 1 groot positief effect: het heeft een zuiverend effect. Het hele systeem ondergaat een 'cleansing' en dat betekent onder andere dat oude krokodillen als Lippens en Davignon eruit moeten. Zelfs hun krokodillentranen mogen niet baten. Gelukkig maar.

Neen, ik heb geen Fortis-aandelen. De vroegere 'General' en met name de bestuurders ervan zag ik steeds als een symbool van het Belgie waar ik niet van hou, waar je nog een zweem van nostalgie naar het kolonialistische verleden kon bespeuren, of 'de belichaming van het Belgique-à-papa' zoals ik ergens las.

Wil u iets kwijt over de crisis, de belabberde staat waarin uw zuurverdiende opzijgezette centjes zich bevinden?

Nu we het toch over banken hebben. Vandaag zag ik -terwijl ik wachtte tot de printer mijn 10+ rekeninguittreksels printte- hoe 2 zwartgekleurde medemensen door een uiterst onvriendelijke bankbediende naar de automaat werden verwezen toen ze vroegen om enkele overschrijvingen uit te voeren. De Afrikaanse man vroeg nochtans in zijn beste Nederlands of hij daarvoor niet even kon geholpen worden door een bankbediende aan een loket. Het leek erg op een Russische njet, het antwoord van de veel te heftig opgemaakte receptioniste. Nochtans waren de loketbedienden niet bezig met andere klanten... Bedremmeld vroeg de man nog een keer: "Kan het echt niet?" Neen, bleek het antwoord, zonder boe of ba. Dus stonden de twee mannen even later hulpeloos naar de instructies van de automaat te staren. Ik bekeek vluchtig de papiertjes die de printer voor mij had uitgespuwd en waarop mij sec werd meegedeeld dat de rente op de spaarrekening werd verlaagd. Misschien was dat wel de trigger. Ik stond op het punt in een franse colere te schieten over het gebrek aan service dat ik daar aanschouwde en dat volgens mij zelfs niet een klein beetje door discriminatie zou kunnen worden verklaard. (Alhoewel ik moet zeggen dat ook een gewone blanke Vlaming tegenwoordig niet veel meer service moet verwachten in een bank.) Madam de receptioniste zat over koetjes en kalfjes te babbelen met een collega en gunde de hulpeloze mannen geen blik. Maar er was gelukkig 1 loketbediende die het niet langer kon aanzien en naar hen toestapte terwijl hij met een tandpastasmile 'can I help you?' vroeg.

Maar als het goed is, mag het ook gezegd worden: met stip de allerbeste bankbediende in Leuven en omstreken: Rudy in mijn lokaal bankkantoor.

weekend in Dresden

 

soms

...zou het toch een pak handiger zijn om een man te zijn, bedacht ik
terwijl ik
ergens in een toilet mijn maandverband verwisselde,
vaststelde dat ik m'n nurofen thuis had laten liggen en de hoofdpijn dus gewoon zou moeten proberen te negeren;
even later mezelf haast een bezoek aan spoedgevallen bezorgde terwijl ik veel te bruut met een grote schaar de verpakking van een inderhaast gekochte wallen-concealer (ter vervanging van het exemplaar dat ergens op de afdeling verloren en weer terechte bagage lag op zaventem - waarover wellicht in een volgende postje meer) te lijf ging (waarom zitten die dingen in van die bijna niet open te krijgen plakband verpakt?),
daarna op datzelfde toilet voor de spiegel een poging ondernam om mezelf wat presentabel te maken door gauw m'n haar met Dochterlief haar Doraborstel in vorm te brengen (want ook mijn eigen haarborstel zat nog in die valies daar ergens op zaventem),
vervolgens mezelf te pletter sleurde aan conferentiemateriaal wat met wat mannelijke armspieren een pak vlotter zou gaan;
bij aankomst in de vergaderruimte professioneel mijn hand uitstak naar de ambassadeur om hem te verwelkomen, terwijl hij me vastgreep om 3 stevige zoenen op mijn wangen neer te planten;
mezelf als moderator bevond tussen 4 mannelijke panelleden;
me na afloop van het debat bij het ontvangen van complimentjes van enkele deelnemers aan de panelavond niet kon ontdoen van de indruk dat ze net iets te flirterig deden omdat ze een paar glaasjes teveel stonden te drinken op de 'networking drink',
en bij thuiskomst na een veel te lange werkdag nog gauw Dochterliefs agenda nakeek en liefdevol al een koekje voor de volgende dag tijdens de speeltijd in haar boekentas stopte.
It's still a man's world, waarin deze vrouw haar mannetje probeert te staan.

generatiekloof

Opgevangen gesprek:
(moeder die in de richting van het kot van zoon stapt ziet dat zoon er net komt aangefietst): Hey! Hoe is 't?
(zoon die duidelijk vindt dat zijn moeder te vroeg is op de afspraak): Dag ma. Zeg, ik ga nog effe naar boven mijn vgrfrt (onverstaanbaar) halen.
Moeder (die zichtbaar heel blij is om zoon te zien): Ok, mag ik dan even mee naar boven?
Zoon (kortweg): Nee.
Moeder (verbaasd): Waarom niet?
Zoon (geergerd): Omdat het daar zo'n rommel is. Ik heb geen tijd gehad om op te ruimen.
Moeder (die nu heel graag het kot wil zien): Da's toch niet erg. Ik begrijp dat best.

Ze probeert hem alsnog te overtuigen om haar mee binnen te laten. Zoon glipt echter gewoon langs de fietsenstalling naar binnen en laat mama op straat staan wachten...

Zou het daarbinnen echt een varkensstal zijn geweest? Zou 'rommel' een understatement geweest zijn voor aangekoekte etensresten van 3 maanden en ongedierte?? Zoon zou toch moeten weten dat moeders best wel tegen wat rondslingerende sokken en ongewassen ondergoed kunnen.
Of was er iets anders dat moeder liever niet mocht zien? Een vriendin die nog in bed lag te slapen? Drugs? (Mijn fantasie begon op hol te slaan.)
Die moeder leek echt wel ok. Ze vroeg zelfs beleefd of ze mee naar boven 'mocht'. Ze leek ook echt oprecht te begrijpen dat een studentenkot er niet noodzakelijk kraaknet hoeft uit te zien. Niet erg gastvrij van zoon om moeder zo op de stoep te laten staan bevriezen. Hij zou toch niet denken dat hij gezichtsverlies zou lijden bij de kotgenoten als hij moeder mee naar binnen loodste voor een kop koffie (desnoods uit niet zo goed afgewassen kopjes)?

Ik bewonderde haar, omdat ze de privacy van haar zoon zo respecteerde. Ze bleef gewoon beneden staan, terwijl je duidelijk kon zien dat ze graag even mee naar zijn kamer wilde.
Er staat mij nog veel leren loslaten te wachten, bedacht ik terwijl ik haar voorbijstapte.

Fragiele kracht

Het voelde ontzettend Amerikaans aan, de hele atmosfeer. Nochtans was ik gewoon in Leuven, in de Kinepolis, maar wel met een Amerikaanse vriendin, in een nokvolle zaal enthousiaste vrouwen. 't Is een marketingtruuk, maar een plezante: Ladies Night at the Movies. Het was mijn eerste keer. Had de nodige portie scepsis meegenomen, maar die verdween al snel bij het glaasje wijn dat in mijn handen werd gestopt en het zien van al die vrolijke meiden en dames. Denk vooral niet dat je gewoon naar een avondje film gaat. Het heeft meer iets van een 'event', met verkoopsstandjes, een tombola (met de prijzen die werden uitgereikt door de finalisten voor Mister Belgium Personality). De aanwezigheid van dat 'schoon' (echt niet mijn smaak) manvolk was best wel hilarisch, vooral toen ze zich in 1 minuut mochten voorstellen aan een zaal vol gillende meiden en enkelen daardoor al meteen de draad kwijt raakten en zich plots zelfs hun eigen naam niet meer konden herinneren,... Er kwam zelfs een bandje optreden om de zaal 'op te warmen'.

Maar toen kwam dan eindelijk dat waarvoor ik was gekomen, namelijk de film. Toen was het gedaan met gillen en gniffelen, want het was een serieuze brok film die ons werd voorgeschoteld: Changeling, met enkele klinkende namen: regisseur Clint Eastwood, hoofdrol Angelina Jolie, bijrol John Malkovich. Vanaf de beginscene zie je dat Eastwood (al 78 jaar!) weer een dijk van een film heeft gemaakt. Andere films van Eastwood die ik bijzonder kon smaken? De nummers 14, 12, 6, 10 en 22 uit deze lijst (4, 5 en 8 heb ik nog niet gezien, maar staan op het te bekijken lijstje).
Je wordt meegenomen naar LA op het eind van de jaren '20. Zodra Angelina op het scherm verschijnt, vraag je je meteen af hoe die vrouw erin slaagt er zo goed uit te zien en een film te maken tussen haar zwangerschappen en adopties door. De eerste 5 minuten zie ik dan alleen de Angelina die ik uit de 'boekskes' ken, de ene helft van het succesverhaal "Brangelina" waar er altijd wel iets over te schrijven valt. Is het geen verschijning in een glamoureuze outfit op een rode loper, dan is het een reis door een arm land voor het goede doel, of een verhaal van een ex-nanny die beweert dat deze mama van 6(!) een postnatale depressie heeft, of Jen die iets bitsig laat vallen over haar liefdesrivale (get over it, Jen, hij is al een tijdje niet meer van jou!). Enfin, dat heb ik dus met al te bekende filmsterren, maar de echte groten slagen er dan in om jou na 5 minuten te laten vergeten wat je over hen in de Rode Loper hoort door een sterke rol neer te zetten. En haast tegen mijn verwachtingen in, lukt ook Angelina Jolie daarin. Je ziet niet meer de glamourmadam (alhoewel ze er schitterend uitziet in die jaren 20-30 outfits en vooral met die hoeden en dat kapsel: zo stijlvol!), maar een single working mom, Christine Collins, die tegen het establishment vecht om haar zoontje terug te vinden. Dat je die film dan ziet in het gezelschap van enkele honderden andere vrouwen maakt het wel extra speciaal: vrouwen begonnen spontaan te morren of hun verontwaardiging te uiten aan het adres van de 'jerk' van dienst: het diensthoofd van de lokale afdeling van de corrupte LAPD die meer bezorgd is om imago dan om het leven van een kind en die nog nooit van vrouwenrechten heeft gehoord.
Het is zeker geen 'luchtige' film (het genre dat eerder zou aansluiten bij het opwarmende 'ladies event'), maar wel een mooi eerbetoon aan deze vrouw die zichzelf overstijgt, die sterker is dan men bij haar fragiele verschijning zou vermoeden, die het woord feminisme een mooie invulling geeft of zoals mijn Amerikaanse vriendin het zei: de film gaat over 'female empowerment'. Aan de mannen onder u: denk vooral niet dat deze film alleen door vrouwen kan worden geapprecieerd. Denk je nu echt dat Eastwood een watje is die een soort VIJFtv-film zou maken om in Cannes voor te stellen?? Aan de gevoelige dames onder u, ik wil u waarschuwen: er komen enkele bijzonder gruwelijke scenes in de film voor (en dat zijn de echte feiten waarop de film is gebaseerd). Op enkele momenten had ik het gevoel dat het verhaal wat ontspoorde, maar uiteindelijk valt het allemaal goed in balans. Zonder meer te verklappen: het is een 'mooi' einde (wat niet noodzakelijk hetzelfde is als een 'happy end'). Ik ga u niet meer verklappen, voor het geval u wil gaan kijken. En dat zou ik aanraden. Er wordt gefluisterd dat Angelina een serieuze kans op een Oscar maakt met deze vertolking. Na de film wilde ik maar 1 ding: naar huis, naar Dochterlief, want het is een film die recht naar mijn moederhart greep. Knap.

Gemis

Aan mijn liefste,
Het ging goed, verbazingwekkend goed, met dat jou missen. Tot woensdag. Toen had ik het plots gehad. Het gemis sluimerde blijkbaar al een tijd en had zich nu diep genesteld in elke vezel van mijn lichaam. Ik miste je plots hartstochtelijk. Neen, niet alleen bij het verwisselen van de dekbedhoes, wat jij altijd zo vakkundig doet. Opeens was het gemis overal: de slaapkamer, de badkamer,... alleen nog mij-sporen, geen jij meer te bespeuren. Ongemerkt hebben mijn to do lijstjes, uitgescheurde recepten van ooit eens te maken fantastisch ogende groentenlasagne en perenconfituur, brieven met onbetaalde rekeningen, reclamefoldertjes met produkten die ik misschien wel ga kopen als ik 5 minuten tijd vind om te shoppen, mijn alomtegenwoordige boeken, enkele dvd's, achteloos achtergelaten kleren, nachtelijke theekoppen ... jouw territorium veroverd. (Ja, in dit huishouden ben ik - en niet de mannelijke wederhelft - de sloddervos). Dochterlief mist jou als sinds dag 1 van die veel te lange zakenreis. Als zij op donderdagochtend nog even bij mij in bed kruipt en zich neerlegt op wat jouw plek in ons bed is en oprecht zegt dat ze jou mist, moet ik mijn best doen om niet een potje te janken. In plaats daarvan probeer ik het gemis weg te lachen en knuffel haar ongeveer plat. Liefste, jouw meisjes hebben het hier even heel leuk gehad zonder een mannelijke brombeer in huis, maar nu heeft dat verstoppertje-spelen lang genoeg geduurd. Kom je vlug weer tevoorschijn?

koekjesweer

Regen en wind, een feestdag, waarop er weinig te 'feesten' valt. Dus maakten we er een koekjesbakdag van. Black & white cookies natuurlijk, om de historische verkiezing van Obama te vieren. Ik heb hier in een eerder postje (op 30 mei 2008) al eens mijn liefde voor deze typische New Yorkse koekjes verklaard. Ik vertelde aan Dochterlief over wit en zwart, over Obama, over hoe hij eigenlijk ook een 'black en white'koekje is met een zwarte papa en een witte mama. En Dochterlief bakte (en proefde) enthousiast terwijl ze vertelde dat ze in Karrewiet had gehoord dat die nieuwe president twee dochters heeft en dat die zich zeker niet gaan vervelen in dat grote nieuwe huis waarin ze mogen gaan wonen. De idee van een zwarte familie in het Witte Huis: dat geeft me een warm gevoel op deze winderige herfstdag, 90 jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog.

over zweedse gehaktballetjes en sushi

Naar aanleiding van deze mail die ik ontving:

Beste Autumn Leaf, we willen je zoals altijd op de hoogte houden van het reilen en zeilen binnen Ikea. Maandag 10 november hebben heel wat mensen een bezoek aan onze Ikea woonwarenhuizen gepland. We zullen er daarom alles aan doen om iedereen van harte te kunnen verwelkomen.Omwille van mogelijke vakbondsacties kunnen we op dit moment echter nog niet garanderen dat al onze woonwarenhuizen maandag geopend zullen zijn. Met vriendelijke groeten, je IKEA Family team.

Beste vakbondsmensen,
Mijn echtgenoot is vorige maandag om 9u met de trein naar de luchthaven vertrokken. Sinds er een rechtstreekse treinverbinding Leuven-luchthaven is, maakt manlief daarvan gebruik omdat het goedkoper is dan een taxi nemen (en hij dus wat uitspaart op het budget), omdat het milieuvriendelijker is en niet onbelangrijk: omdat het snel gaat en behoorlijk klokvast (geen file). Alvast dank aan u om op die dag het treinverkeer niet voor de zoveelste keer lam te leggen door vakbondsacties. Mijn echtgenoot is zonder problemen op de luchthaven geraakt. Het treinticket had hij -met mijn hulp- de avond ervoor online gekocht, om aanschuiven aan de loketten te vermijden. Meer dan 24 u later, om precies te zijn 25u en 20 minuten later, kreeg ik een telefoontje van Manlief om te zeggen dat hij op het hotel in Tokyo was aangekomen. Het was een kort telefoontje want telefoneren met een hoteltelefoon is duur en in Japan doet de Blackberry het niet. De internetverbinding op de hotelkamer scheen ook niet te werken, dus verwende hij me met een kort life gesprekje. Hij heeft zijn webcam bij maar het is ons nog niet gelukt om elkaar via de webcam te zien door het tijdsverschil en het drukke agenda aan beide kanten. In Manliefs drukke reisagenda worden er grote afstanden afgelegd. Na 1 dag Japan ging het richting Seoul, morgen naar Taiwan (waar het dan weer een andere tijdszone is) en dan weer terug naar Japan, met verplaatsingen van Tokyo naar Osaka, Kyoto en Hiroshima (als ik het goed heb onthouden).
Voor alle duidelijkheid, mijnheer of mevrouw van de vakbond: de vliegtuigreizen van Manlief gebeuren allemaal in economy, waar een mens tegenwoordig echt alleen een uiterste basisservice krijgt. De reisagenda zit elke dag propvol: tijd voor sightseeing of ontspanning is er zo goed als niet. Sushi eten is wel eens lekker, maar na 14 dagen zeewier, miso, sashimi etc, zou een boterham met hollandse kaas best wel smaken, zegt Manlief dan. Hebt u de film "Lost in Translation" al gezien? Ik kan u die ten sterkste aanraden, om een beetje het gevoel te krijgen van hoe groot de cultuurshock kan zijn. (en geheel terzijde: omdat Scarlett Johansson erin mee speelt). Manlief kent de lokale gewoontes al een beetje (en zorgt dat hij geen sokken met gaten meeneemt in zijn valies omdat je daar wel vaker eens je schoenen moet uittrekken in het gezelschap van zakenlui) en hoewel hij nooit echt graag van de partij is op die Aziereizen, zeurt hij niet.
Terwijl hij weg is, is er een lang verlengd weekend voor de andere werknemers van het bedrijf en voor vele andere Belgen. Vele van die mensen zouden van die brugdag graag gebruik maken om naar IKEA te gaan. Ze zouden daar -als u daar tenminste gaan stokje voor steekt- veel geld uitgeven, ondanks al uw constante gezeur over de dalende koopkracht. Mijn man heeft niet gepland om maandag naar IKEA te gaan omdat hij dan met een paar beleefd knikkende Taiwanezen aan het vergaderen zal zijn terwijl de airco draait omdat het daar rond de 30 graden is. De weekends en verlofdagen die hij verliest op zakentrips krijgt hij niet gecompenseerd in verlofdagen op een ander moment of meer loon. Stapt Manlief daarom naar de vakbond? Gaat hij daarom in staking? Natuurlijk niet. Hij beschouwt het als een deel van de job. Wat ik maar wil zeggen is dat ik het danig op mijn heupen krijg als ik hoor dat u veel acties plant. Voor alle duidelijkheid: ik ben het helemaal eens met de actie van 11.11.11 die zegt dat werknemers niet kunnen behandeld worden als gereedschap. Maar ik erger me wel aan mensen die meteen steigeren als er wat flexibiliteit wordt gevraagd door de werkgever, die het begrip 'dalende koopkracht' als een flauw excuus gebruiken om het onmogelijke te eisen.
Jamaar, uwe man zal wel goed worden betaald, hoor ik u al zeggen. Zijn salaris is ok, maar zeker niet overdreven. Hij is een manager, maar geen topmanager en werkt in een bedrijf dat zich ergens in de halfslachtige zone tussen onderzoekscentrum en puur commercieel bedrijf bevindt. Daar wordt dus niet met grof geld gegooid. Manlief waarschuwt al jaren voor de slechte tijden die eraan komen in de micro-electronicabranche waarin hij werkt en onderneemt pogingen om nieuwe wegen in te slaan om op die manier met het bedrijf het hoofd te kunnen bieden aan de uitdagingen die voor de deur staan. Hij kan daar uren over zitten piekeren en plannen. U ligt daar niet wakker van, dat begrijp ik. U staat liever op de bres te springen om werkwillige mensen tegen te houden als ze voorbij het stakingspiket proberen te glippen.
Lieve mensen van de vakbond, vrienden zeggen mij soms dat ik in de politiek zou moeten gaan en noemen me wel eens een 'rooie' of een 'groene'. Ze hebben misschien wel gelijk, maar wat de vakbonden betreft, ben ik helemaal geen linkse. Ik zal het u rechtuit zeggen: ik vind u ouderwets en dringend toe aan een complete make-over. Mijn vader zal dit niet graag lezen. Hij is een groot voorstander van de vakbonden, denk ik. Terecht is hij fier op het Belgische systeem van sociale zekerheid dat er grotendeels is gekomen dankzij uw inspanningen doorheen de tijd. Maar het is nu anno 2008. We leven in een tijd van globalisering, van high tech, van financiele crisis,... Het zou 1 van uw taken moeten zijn om mensen in deze tijd te informeren op de juiste manier; hen te sensibiliseren niet alleen omtrent hun rechten, maar ook over hun verantwoordelijkheden, in plaats van paniek te zaaien met de 'dalende koopkracht' dooddoener en dan elke gelegenheid aan te grijpen om loonsverhoging te eisen. Voila, mevrouw of mijnheer van de vakbond, dit moest me van het hart. En als u maandag toch zou staken aan de IKEA's, dan hoop ik dat de weerman juist is en dat het pijpenstelen regent terwijl u daarbuiten staat actie te voeren en dat er vooral niemand op het idee zou komen om u en uw collega-actievoerders van die lekkere zweedse gehaktballetjes te komen serveren terwijl u verkleumt van de kou. Hoogachtend, Autumn Leaf.

and the oscar goes to...

De Amerikaanse presidentsverkiezingen worden in ons land ook op de voet gevolgd. Da's normaal. De VS is nu eenmaal de grootste wereldmacht. Maar de interesse wordt ook gretig gebruikt door media allerhande. Zo kreeg ik een mailtje met de boodschap "volg de presidentsverkiezingen door een toeristische bril" waarin een reis naar de VS werd aangepraat. Zelf een serieuze krant als de Standaard liet zich meeslepen en verkocht een "supersized" exemplaar met een gratis donut erbij. Nochtans zijn het precies wij, West-Europeanen, die zo graag beweren dat de Amerikanen alleen aan "commerce" en "consumeren" denken, terwijl wij daar zogezegd veel bewuster mee omgaan. Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat het met de interesse voor deze verkiezingen precies andersom is: dat wij, West-Europeanen, het vooral graag volgen omwille van het grote showgehalte van deze gebeurtenis en dat het voor de Amerikaanse burgers over veel dieperliggende zaken gaat. Vooral de aanhangers van McCain hebben het (weliswaar te pas en te onpas) over "normen en waarden".
Maar ik beken: ik hou ook heel erg veel van het showbizzgehalte van deze wereldgebeurtenis. Veel meer entertainment dan om de om het even welke idoolverkiezing. Vooral sinds ze die Sarah Palin in de mix hebben gegooid, valt er altijd wel iets te beleven. Tot nog niet zo heel lang geleden koesterde ik de hoop dat madam Clinton opnieuw in het Witte Huis zou mogen gaan wonen. Toen ik die idee iets meer dan twee jaar geleden opperde, liet iemand die toen net uit de VS terugkwam zich de opmerking ontvallen dat hij dacht dat een zekere Barack Obama grotere kansen maakte en dat hij weleens de eerste zwarte president van de VS zou kunnen worden. Ik had toen nog nooit van Obama gehoord. Maar die collega van manlief kreeg gelijk. 't Is te zeggen: op het moment van schrijven is de buit nog niet binnen en ik ben de laatste persoon die het vel van de beer zou verkopen voor het geschoten is, maar het zit er toch dik in dat T. echt wel gelijk zal krijgen. Ik hoop het. Niet alleen omdat het een historisch, schromelijk veel te laat, moment zal zijn waarop een niet-Caucasian (waarom het blanke ras als 'Caucasian' wordt omschreven is mij niet duidelijk) in het Oval Office de lakens mag uitdelen; maar vooral omdat ik hoop dat we later zullen kunnen zeggen: weet je wel hoe Obama die Amerikaanse president was die zoveel goeie beslissingen heeft genomen; die echt zijn verkiezingsbelofte van "verandering" heeft waargemaakt. Voor de eerste vrouw in het Witte Huis komt de tijd nog wel. Misschien wel iets voor Dochterlief, zij heeft immers de Amerikaanse nationaliteit...
In de tussentijd hou ik de internationale politiek wel in de gaten. In real life, met 1 oog steeds op Moskou en in fictie, als fan van de West Wing, waarvan ik onlangs een DVD-box kocht. Da's echt goeie tv en ongelooflijk hoe dicht de schrijvers van de reeks bij de realiteit kwamen met hun scenario toen de reeks stopte in 2006! Toen de serie in 1999 begon te lopen, woonde ik in de VS en in het voorjaar van 2001 had ik het geluk om 1 maand in Washington DC op enkele minuten wandelen van het Capitool te wonen bij een echtpaar waarvan mevrouw als lobbyist werkte en ook grote fan van de TV-serie was.
Maar terug naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van morgen. Toen ik Obama voor het eerst hoorde speechen, dacht ik: die man heeft niks te zeggen. Inhoudelijk vond ik hem bitter weinig concrete dingen zeggen. Met zijn constante herhalen van "it is time for change" en "yes, we can", deed hij me met momenten aan van die Amerikaanse tv-predikanten denken. Veel show, maar weinig inhoud. Het werd me pas daarna duidelijk dat die mens inhoudelijk wel het 1 en het ander te vertellen heeft, maar dat zijn 'eenvoudige' boodschap een heel bewuste strategie was om iedereen mee te krijgen. Da's een veel slimmere aanpak natuurlijk dan hoe Al Gore tewerk ging: veel te intelligent, veel te belerend, en daardoor het contact met de basis kwijt. Voor Obama gaan mensen uit het dak, alsof hij Bruce Springsteen of George Clooney is (die hem trouwens allebei steunen).
In tegenstelling tot wat u misschien zou denken, draait heel die verkiezingscampagne niet om wie er met de meest vernuftige snufjes tewerk gaat. Het zou u verbazen hoe 'gewoontjes' allemaal eraan toe gaat. Niks fancy stuff: gewoon vrijwilligers die mensen thuis opbellen en hen proberen te overtuigen om voor hun kandidaat te gaan stemmen, mensen die een bordje in hun tuin plaatsen of een T-shirt met de kop van hun kandidaat erop dragen. Het lijkt soms zelfs chaotisch en onprofessioneel in vergelijking met de manier waarop hier verkiezingscampagnes verlopen. Denk maar aan het debacle met de ponskaarten in Florida in 2000. Maar dat is misschien precies wat de VS vooralsnog tot een grote democratie maakt: grassroots democratie ten top. Er valt beslist te sleutelen aan het ingewikkelde systeem met de kiesmannen (alleen de benaming al is erg politiek incorrect!) etc. Maar er zitten ook heel veel elementen in die het showbizzhalte verhogen, denk maar aan de 'caucuses' (nee, niet opnieuw de Caucasus!) en de 'primaries'. Ik volg het allemaal even graag en hoop dat de Oscar naar Obama gaat!

genoeg feestgedruis

Dat het hier eventjes windstil is geweest heeft hoegenaamd niets te maken met een post-doctoraal zwart gat, waarvan wel eens gewag wordt gemaakt in academische kringen. Niks zwart gat hier. Integendeel! Geen gat (gaatje) in mijn agenda, dat is eerder het probleem. Naast 1001 nieuwe projecten op het werk en thuis, waren er allerlei feestelijke activiteiten: een heerlijk verjaardagsetentje in familiekring bij L'Etoile d'Or (mmm, de mosselen waren superlekkerrr), een hoogstaande culinaire avond in Beluga getracteerd door een vriend die dat had beloofd om mijn doctoraat te vieren (zalig, vooral als je zelf de rekening niet hoeft te betalen), en last but not least een Halloweenfeestje waar ik aangenaam verrast was door de bereidwilligheid en creativiteit van de gasten om zich te verkleden en waar ik vooral heel erg blij was met het zien van al die vrienden rondom mij. Van al dat feesten wordt een mens moe en dus waren we aan rusten toe en dat deden we net op de Veluwe. Daar kwamen veel ideetjes voor schrijfsels naar boven borrelen. Nu nog een gaatje vinden in dat agenda en dan kan u de stukjes hier hopelijk binnenkort komen lezen.

mijn favoriete seizoen

Mijn 'terrastuintje' is er helemaal klaar voor: voor een mooie herfst. Met dank aan dochterlief voor de hulp bij het planten, ook van de bloembollen die zich hopelijk in de lente laten zien.

wijsheid in de krant

Bij het zondagse ontbijt (op een uur dat men door de week al eerder aan middagpauze denkt), zag ik tussen de onheilspellende berichten zoals "slechtste beursweek ooit" en scherp dalende grafieken in de Tijd deze quote:

"Rijkdom is niet het hebben van grote bezittingen, het is het hebben van weinig behoeften." (Epicurus, Grieks filosoof 341-270 v. Chr.)

Mooi, dat de economisch gefocuste krant plaats maakte voor zo'n uitspraak. Manlief las over de schouder mee terwijl we tussen de geroosterde boterhammetjes met marmelade door discussieerden over de impact van de financiele crisis op onze levensstijl. Ik toonde hem de uitspraak van de Griekse filosoof en hij stond - net als ik - verwonderd stil over zoveel wijsheid. En plots vond hij het bestuderen van die dode talen een pak minder nutteloos. Niet slecht om zo nu en dan eens stil te staan bij hoe er vele honderden jaren geleden werd gedacht. We kunnen er ook vandaag nog veel van leren. Ik heb overigens nooit spijt gehad van mijn keuze voor Grieks, ook al valt daar vanuit een pure kosten-baten analyse weinig mee te winnen. Het leven is zoveel meer dan een economische grafiek, ook al lijkt het dezer dagen soms anders als we ons zouden laten meeslepen door de berichtgeving.
Maar ik ben ook geen onnozel naief kieken. Er moet brood op de plank komen en It's the economy, stupid! is een krachtige slogan waarachter ook veel wijsheid schuil gaat. Ja, ik ben wel gewonnen voor de idee die werd geopperd in de voorbije weken om van economie een verplicht vak in het middelbaar te maken. Maar please, laat voor de freaks of de geeks of hoe je mensen zoals ik ook wil noemen, ook de keuze bestaan om zich te verdiepen in schrijfsels van Epicurus en co. Net zoals er ruimte moet zijn voor nerds die zich willen uitleven in 8uur wiskunde per week (wat ik dan weer totaal niet kan snappen).

winterslaap

Het moest er van komen. Wekenlang uitzonderlijk veel energie: doorwerken tot een kot in de nacht zonder probleem, de adrenaline gierde door mijn lijf. Het ging allemaal heel erg goed. Manlief en ikzelf stonden verbaasd toe te kijken hoe goed mijn lichaam met de stress omging. Ik heb immers op dat vlak geen al te indrukwekkend palmares. Ik durf wel eens te bezwijken onder stress, maar daarover een andere keer meer. Want dat is een verhaal op zich. Na de verdediging had ik een weekend rust gepland, maar dat leek overbodig: in plaats van rusten, lezen, en zappen, koos ik voor wandelen en spelen in het bos tot groot jolijt van Dochterlief. Maar nu komt eindelijk de opgebouwde vermoeidheid haar tol opeisen. Ik voel me klaar voor een winterslaap. De kook- en reisboeken liggen opgestapeld op mijn nachtkastje, maar zeggen me niet veel. Ik wil niet kokerellen en ook niet city-trippen. Ik wil gewoon rust. Dat merkt u misschien ook wel op deze blog. Maar is er wel een probleempje: mijn agenda staat boordevol. Allemaal nieuwe projectjes, nieuwe plannen voor het post-doctorale leven. Ik heb er zin in, maar nu nog even niet. Ik ben van plan een actie-committee op te richten om een aantal dagen extra verlofdagen (klein verlet zoals dat zo vreselijk heet) te eisen voor wie net z'n doctoraat heeft verdedigd. Aan de gelukkige in kwestie de keuze om die dagen te vullen met feesten of slapen. Maar zo'n committee oprichten zou teveel energie vragen op dit moment. Dus hou ik het bij er gewoon een beetje suf bijlopen als u het me even toestaat.

CBS - Sarah Palin On Foreign Policy

Zoals een Amerikaanse vriendin gisteren zei: "Dan hebben we eindelijk eens een vrouw die meedraait in de toppolitiek en dan is het zo'n vrouw die andere vrouwen door de grond doet zakken van schaamte door haar onkunde."...
Maar he, je moet wel toegeven dat het Palins verdienste is dat we weer heerlijk kunnen lachen in deze Amerikaanse verkiezingsronde die dreigde bloedserieus te worden.

gewoon goed

Gisteren met movie buddy E. naar "Los" gaan kijken. Niet dat die Vlaamse film bovenaan ons lijstje van "willen-we-absoluut-gezien-hebben" films prijkte. We wilden eigenlijk naar "Waltz with Bashir", maar tot onze grote verontwaardiging speelden ze die al niet meer om 20u. Dus dan maar beslist om "Los" uit te proberen. En neen, helemaal geen spijt van die keuze. Om te beginnen: ik heb het boek niet gelezen, dus ik heb geen flauw idee of de stijl van de verfilming overeenkomt met de schrijfstijl van Tom Naegels. Maar ik moet zeggen dat Jan Verheyen me hier aangenaam verrast. Heb vaak geglimlacht en zelfs een paar keer luidop gegniffeld (ik ben niet zo het luid lacherige type dus da's al een hele prestatie op zich). De 'moeilijke' thema's die leven in onze maatschappij worden op een heel gewone manier getoond zoals ze zich in de huiskamer van de 'gewone mens' voordoen. Het is een Vlaamse film, dus inclusief de typische gebreken: je ziet een heel aantal bekende koppen op het scherm verschijnen, omdat er maar zoveel acteurs en actrices zijn. Maar ja, Jaak Vanassche speelt den bompa op een heel geloofwaardige manier. En de rollen van Nadia en Tom zijn voor jonge mensen die nog geen BV label hebben, gelukkig.
Natuurlijk is het wel wat hooggegrepen om zowel integratie van allochtonen, als euthanasie, als de bindingsangst van een jonge journalist, allemaal in de mix van het verhaal te gooien. Maar het resultaat is en blijft een degelijke film, waar ik met plezier naar heb gekeken. Ondanks het feit dat de film blijft steken in oppervlakkige discussies, kreeg ik toch een aantal keer tijdens de film ferm een soort van wakkergeschud gevoel dat ik ook -net als Tom- zou zitten schipperen tussen mijn mooi klinkende opvattingen en mijn waarschijnlijk veel minder heroische aanpak in de praktijk. En ik beken: ik durf ook wel eens de mensen rondom mij indelen in 'de verstandige en welgeinformeerde Standaardlezers' en 'het plebs dat zijn portie verzuring haalt uit het Laatste Nieuws'...
Lijkt me een goeie film om aan leerlingen van het hogere middelbaar te tonen, als de leerkrachten onder u op zoek zouden zijn naar interessante films die veel gespreksstof kunnen opleveren.

Een andere film die ik ook het label 'goed' zou geven is 'L'empreinte de l'ange'. Origineel verhaal, mooi verfilmd, goeie actrices in de hoofdrollen. Verhaal bouwt mooi de spanning op naar de ontknoping toe en heeft toch geen al te gemakkelijk hollywoodachtig happy end. Maar als dit -zoals ik ergens las- het beste is uit de Franse cinema in jaren, dan blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten. Niettemin goed.

U heeft het goed begrepen. Ik heb terug wat meer tijd voor 1 van mijn oude liefdes: de bioscoop. Ik ben van plan op dat vlak veel goed te maken. Dus hier volgt vast nog filmnieuws.

Oef

Oef, eindelijk, zucht van verlichting,...
tot u spreekt een gelukkige (dr.!) autumn leaf.
We zijn net terug van een kort weekendje (pas na de hobbies van Dochterlief gisteren vertrokken) in Natuurpark 'De Meinweg' in Nederlands Limburg, waar het helemaal perfect weer was voor een autumn leaf. Dank u, moeder natuur, om je van je mooiste kant te tonen nu ik in zo'n feestelijke stemming ben. Vergeef me, lezers, ik leef momenteel nog een beetje in een roes.

budgetvriendelijke eetadresjes in leuven

Ananas en Ramenas in de Vaartstraat
Ik ging er gisteren lunchen na een shopping voormiddag. En genoot van de pasta ananas en ramenas toen ik hoorde dat de dames die het restootje al 15 jaar runnen ermee stoppen. De inboedel staat te koop. Haast u dus nog snel naar dit cosy restaurantje voor een lekkere pasta of salade voor het niet meer kan. Heel budget- en vegetariervriendelijk!

De Werf op het Hoogeschoolplein
Al even pretentieloos en charmant: de Werf. Vandaag er genoten van het herfstzonnetje met een rood dekentje rond mij geslagen. Schitterende locatie. De dekentjes, de grote rol keukenpapier (erg handig als je met dochter op stap bent), de prince-koek bij de thee, het lekkere stuk brood in de papieren zak,... Ik vind het allemaal even leuk. Manlief houdt van de volkoren pasta's die ze serveren. Ik ben eerder fan van de wraps en de salades. Als ik een volgende keer meer tijd heb, ga ik zeker voor 1 van de dessertjes (speculaasijs bv. of petit-beurretaart).

feest?

Ik vind het fijn dat verschillende vrienden en familieleden erbij willen zijn op mijn doctoraatsverdediging, ook al heeft die plaats op een doordeweekse dag in de voormiddag. Sommigen willen er zo graag bij zijn dat ze er zelfs een dagje verlof voor nemen. 'Ja', zei een collega (die de doctoraatsverdediging al een paar jaar achter zich liggen heeft), 'het is dan ook een feest, zo'n moment. Je moet het op een groot papier schrijven en boven je computer hangen: het is FEEST!' Maar hij begreep dat ik dat nu niet meteen zo zag. Ik denk vooral aan hoe ik daar 'right on the spot', ad hoc intelligente antwoorden verwacht word te geven op aartsmoeilijke vragen waarin de juryleden goochelen met al het spitsvondige dat hun brein procudeert...Geloof me, sommige professoren zien het als hun manier van sporten, een rondje intellectueel boksen tussen het jurylid en de arme doctoraatsstudent daar vooraan. Maar hopen dus dat ik niet knock-out word geslagen... Eigenlijk zou ik het liefst van al zonder de aanwezigheid van collega's, vrienden en familie zo op de rooster worden gelegd. Ik ben niet het type dat urenlang vrienden en kenissen probeert te onderhouden over hoe interessant mijn werk is en wat ik precies doe. Ik ga ervan uit dat dat de meeste mensen niet echt boeit, ook al vind ik dat ze ongelijk hebben. Dus de meeste vrienden en familie die erbij zullen zijn weten allleen dat ik iets doe "over Rusland". Dat is het zo ongeveer. Dat ze bereid zijn om te komen luisteren, sommigen zelfs in een taal waar ze geen woord van begrijpen, vind ik sympathiek. Maar ik vrees tegelijkertijd dat ze vooral voor het 'evenement' komen, voor het 'showelement'. Dus graag deze waarschuwing: ik ben geen redenaar, niet iemand die met briljante antwoorden kan verdoezelen dat ik de vraag eigenlijk niet echt heb begrepen, ... Ik zal al blij zijn als ik niet teveel hakkel en toch iet of wat bevredigende antwoorden kan geven. Het moet, het is een verplicht nummer om de ultieme eindstreep te halen. Dus zal ik mijn best doen. Meer kan ik niet beloven. Dus lieve vrienden, collega's en familie, ik reken op uw morele steun en kijk er vooral naar uit om na afloop het glas te heffen op een geslaagde afloop.

ps. Waarom loopt uitgerekend nu zowat iedereen te niezen en hoesten? Hou die microbes aub voor uzelf, ik wil nu echt niet ziek worden.

blazen

Blaas, blaas. Twee kaarsjes omdat ik vandaag 2 jaar geleden begon te bloggen. En ook Dochter-van-Beste-Vriendin mag vandaag kaarsjes uitblazen. Welgeteld zeven. Ja, Beste Vriendin lag te puffen en blazen tijdens een eindeloze bevalling terwijl de rest van de wereld op z'n kop stond.
Waar was u zeven jaar geleden? Ik was in New York. Een beetje zoals dat met die beren in dat kinderliedje: ik stond erbij en ik keek ernaar, terwijl Dochterlief in mijn-nog-niet-echt-zichtbaar-zwangere buik groeide.
Het was de vreemdste dag uit mijn leven. Een dag waarvan enkele beelden voor altijd op mijn netvlies zijn gebrand; een dag waarin plots even mijn hele wereldbeeld omver leek te worden geblazen; een dag van heftige emoties over het hele spectrum van verdriet en angst naar vreugde en opluchting; een dag waarop schrijven voor mij de meest intuitieve manier bleek om alles proberen te vatten, want ik heb toen onmiddellijk mijn indrukken op een stuk papier neergekrabbeld; de dag waarop terrorisme een tastbaar deel werd van mijn leefwereld; de dag waarop ik mij misschien voor het eerst moeder voelde, want ik dacht in de eerste plaats aan het in veiligheid brengen van dat ukkie in mijn buik; een dag waarop ik mij een beetje een echte New Yorker voelde.
Nu zeven jaar later blaas ik even het dunne laagje stof van de herinneringen aan die dag. Ik zie de dikke rookpluim over lower Manhattan weer haarscherp voor mij, ik voel de chaos die er heerste weer op mijn huid en hoor de bange, ontzette stemmen van mensen opnieuw, maar ik hoor ook de breekbare stilte en zie de knalblauwe nazomerlucht die later op die namiddag voor een surrealistische aanblik zorgden toen ik in onze suburb van het station naar huis stapte. Ik herinner me hoe ik heel dicht tegen Manlief aangekropen geborgenheid zocht en toch kon slapen na zo'n dag.

wat u nog van mij tegoed hebt...

Ik las in de zomer met hoge verwachtingen 2 boeken van 2 madammen. Ik vond met Dochterlief enkele heel mooie boeken in de stadsbib. Ik ging naar een trouwfeest van Amerikaans-Frans koppel en stelde vast dat die twee veel culturele verschillen op een heerlijke manier overbruggen. Ik maak met die Amerikaanse plannen voor een "kunstprojectje" in ons appartement. Over dit alles en over nog veel meer zou ik hier dolgraag palaveren met u, maar u moet nog even geduld hebben. Nog even, nog heel even eist dat doctoraat (en enkele andere dringende "to be done voor het begin van het academiejaar"- zaken) al mijn energie en aandacht. Daarna gaat Autumn Leaf genieten van haar favoriete seizoen en daarvan zal u hier beslist mogen meegenieten.

ik

Dochterlief schrijft in mooie "krullenletters" (zoals ze niet-drukletters zelf noemt) het woordje 'ik'. Mama en papa zijn onder de indruk en roepen 'wawh' en 'wat goed' naar de ijverige leerling. Geen idee wat de pedagogische verklaring is waarom het woordje 'ik' tegenwoordig het eerste woord is dat ze in het eerste leerjaar leren. Maar alvast een mooie illustratie van de tijdsgeest, want die 6-jarigen zijn superdeluxegeluksvogels die het centrum van het universum uitmaken. Ik beken. Ik pleid schuldig. Ik doe er helemaal aan mee. Mijn enig kind heeft alles wat haar harte begeert. En de komende weken zullen mijn zaterdagen gevuld zijn met prinses heen en weer vervoeren tussen dansles, zwemles en vioolles. Ik had altijd gezworen dat het mij nooit zou overkomen. Ik zou niet zo'n "volvo mother" worden, zoals die werden genoemd toen we in de US woonden (omdat een Volvo daar blijkbaar de reputatie heeft van een auto te zijn die uiterst geschikt is voor het vervoeren van de kinderen naar hun hobbies). Maar tja, Dochterlief danst zo graag en wat beweging is toch goed? En zwemles dat lijkt echt wel obligaat, want zowat elk kind van haar klas volgt zwemles buiten de schooluren, omdat ze het tijdens die tweewekelijkse zwemles op school nooit tegoei leren, zegt iedereen. En Dochterlief kwam nu al na haar eerste zwemles op school thuis met de mededeling dat zij in het selecte gezelschap van slechts 5 andere klasgenootjes zit die nog niet kunnen zwemmen... Ja, ouders kunnen er wat van om de onderlinge sociale druk op te drijven! En de vioolles, dat is iets waar ze al meer dan een jaar van zeurt. Ze kent niemand op vioolles. Het is dus zeker geen imitatiegedrag. En geloof me: wij hebben haar daar nooit of te nimmer warm proberen voor te maken. Het zou zelfs niet in ons hoofd opkomen om het ooit over vioolles te hebben. Een muziekinstrument, ja, maar VIOOL??!! Na maandenlang aandringen van Dochterlief (die telkens als ze een streepje klassieke muziek hoort, feilloos de vioolklank eruit haalt) heeft mama dus wat research gedaan en een viooljuf gevonden. Benieuwd wat dat wordt. Misschien toch maar de raad van een vriendin opvolgen en oordopjes aankopen? Enfin, u hoort het al: ik ben gemakkelijk te overtuigen op dat vlak. Geen haar beter dan al die andere ouders. Maar die zwemles dat is heus alleen maar tot ze de basistechniek onder de knie heeft en de vioolles blijven we alleen maar doen als ze er echt met volle goesting naartoe gaat en ik er geen migraine aan over houd. Zo heb ik het mezelf voorgenomen.
Want ik zou op zaterdag echt wel liever lekker lui de weekendkrant uitgebreid lezen bij het ontbijt en daarna met verse groentjes en ander lekkers aan de slag gaan om te kokerellen of gewoon wegduiken in de zetel met een goed boek of zelf terug gaan lopen. Zo stel ik mij weekends in "mijn leven na het doctoraat" voor. Maar ik ken mezelf. Ik leer het vast nooit. Zo totaal egocentrisch zorgeloos mijn eigen hobbietjes doen, dat lukt me misschien pas als ik op pensioen ben. Tot dan blijf ik wel heen en weer hossen, en gaan we vanavond dus de hele avond op school helpen om andere ouders een drankje aan te bieden na het klassikale oudercontact en hen ondertussen proberen warm te maken om ook lid te worden van de ouderraad, want helpende handen zijn altijd welkom. Maar voor wat sociaal engagement zijn niet alle ouders even gemakkelijk te overtuigen als om 1 of ander veel te duur Studio 100 gadget te kopen. Jammer.

Poetin, de Almoedige, de Sterke, de Beschermer,... to be continued

Na de foto's met ontbloot bovenlijf van een vispartijtje ergens in de Russische wildernis eind 2007 in volle verkiezingsperiode, nu een nieuwe episode in het verhaal van macho Poetin. Deze keer gaat hij een Siberische tijger koelbloedig neerschieten met een verdovingspijl. En daarbij bedankt hij dan fijntjes het Westen voor de hulp die Rusland krijgt in dit project om de natuur te beschermen, terwijl op datzelfde moment de Europese leiders zich het hoofd zitten te breken over hoe ze Rusland op het matje kunnen roepen voor wat het heeft aangericht in Georgie. Heerlijke Russische satire van de bovenste plank als je 't mij vraagt! De Russische Rocky brengt ongetwijfeld nog een vervolgfilm uit een dezer dagen. En ondertussen creert in Amerika een tienerzwangerschap meer chaos dan een orkaan. Als ik dit allemaal hoor, krijg ik zin om mee te zingen met het nieuwe nummer van Bart Peeters "Zo van die Zomerdagen".

Een nieuwe koude oorlog?

Bij de Ruslandkundigen heb je al zolang ik me op dat vakdomein bevind al pessimisten en optimisten gehad. Enerzijds degenen die zeggen dat het allemaal kommer en kwel is, dat er daar geen sprake is en nooit zal zijn van democratie, van respect voor mensenrechten; dat er daar moeilijk uit te roeien corruptie is, en teveel macht voor de geheime diensten, een te grote kloof tussen de nieuwe rijken en de arme gepensioneerden, of dat het geen ondernemers zijn omdat ze gewoon zijn alles van de staat te krijgen; dat er daar geen eerlijke zakenmensen zijn, maar alleen maffiosi; ... Anderzijds heb je degenen die Rusland een succesverhaal noemen, wijzen naar de economische groeicijfers; die de vooruitgang die Rusland op democratisch vlak heeft geboekt sinds het eind van de Sovjet-Unie indrukwekkend noemen; die de relaties tussen Rusland en het Westen als gebaseerd op wederzijds respect omschrijven; die wijzen op de stabiliteit die Poetin bracht,...
Als academicus wordt men verondersteld zich neutraal op te stellen en zich alleen te baseren op objectieve feiten. Je moet niet pro of contra zijn, maar gewoon (ook al is dat niet zo simpel) een wetenschappelijk onderbouwde analyse geven. Toch is het juist in die kringen dat ik al sinds een tweetal jaar regelmatig gewag hoor maken over een 'nieuwe koude oorlog'. Dat kwam dan meestal van westerse (Amerikaanse) Rusland watchers. Journalisten vinden het ook een heerlijk sensationeel begrip en nemen het nu sinds een aantal weken bijzonder graag in de mond. Ik kon me er altijd serieus over opwinden. Dat er fundamentele veranderingen zijn gebeurd in het internationele systeem, waardoor een terugkeer naar de koude oorlogsmentaliteit niet aan de orde is, zei ik dan telkens weer. Twee weken geleden zei ik -doodgemoedereed- tegen een journaliste die weeral eens polste of er een nieuwe koude oorlog komt dat als de media die bewoordingen zouden blijven gebruiken dat wel eens een selffulfilling prophecy zou kunnen worden. En warempel, Rusland dat steeds halsstarig elke verwijzing naar een nieuwe koude oorlog afwimpelde als larie en apekool, sloot gisteren bij monde van president Medvedev voor het eerst de mogelijkheid van een nieuwe koude oorlog niet uit. Tot gisteren behoorde ik in het kamp van de eeuwige optimisten, degenen die geloven in de mogelijkheden van dialoog tussen Rusland en het Westen omdat dat voor beide partijen een goeie zaak is. Tot gisteren weigerde ik in een nieuwe koude oorlog te geloven. Maar gisteren wist ik het plots niet meer. In bed besprong mij ineens de gedachte dat het binnenkort misschien wel eens zou kunnen gedaan zijn met de mogelijkheid om naar Rusland te reizen. Dat Rusland misschien weer haar poorten zou sluiten voor Westerlingen. Dat al die plaatsen die ik in dat wijdse land nog wil ontdekken misschien ontoegankelijk worden. Dat er dan toch misschien een nieuwe koude oorlog komt? Jakkes, dat was even slikken.
Maar deze namiddag stapte een doctoraatsstudente uit het verre Perm mijn kantoor binnen en liet foto's van de stad zien en bracht een doos Russische snoepjes mee. En toen wist ik het opeens weer heel zeker: we moeten blijven geloven in de dialoog met Rusland. En ons vooral niet laten opjutten door de media en een paar politici die graag vuurtje stoken, wij hier niet en de Russen daar niet.

Artikel zoveel.bis

Als ik een brief krijg waarin wordt verwezen naar Artikel zoveel.bis etc. van een of ander reglement, betekent dat meestal geen goed nieuws. Het komt er dan meestal op neer dat die brief me in nogal moeilijke bewoordingen probeert duidelijk te maken dat ik iets heb mispeuterd. Voor u begint te vermoeden dat ik een indrukwekkend strafblad heb of vanuit Leuven centraal zit te bloggen: voor alle duidelijkheid ik heb in mijn leven hooguit een handvol van dergelijke naar Artikels verwijzende brieven ontvangen. Een paar jaar geleden tikte een verzuurde onder-onderbuurman ons met een getypte brief en verwijzingen naar Artikels uit het huishoudelijk regelement op de vingers omdat we bij het buitenzetten van de kerstboom een paar naalden waren vergeten op te kuisen in de gang. Dat is dus het niveau van overtredingen waaraan ik me al heb bezondigd. Maar nu to the point. Ik wil u dit stukje uit de allermooiste brief verwijzend naar Artikels die ik waarschijnlijk ooit zal krijgen niet onthouden:

Geachte promovenda
Artikel 52 van het Reglement Doctoraat Sociale wetenschappen stelt: “Als door de leden van de examencommissie geen fundamentele bezwaren worden geformuleerd of als slechts door één lid bezwaren van die aard worden aangetekend, mag de openbare verdediging worden georganiseerd.”
Aan deze voorwaarde is nu voldaan. Dienvolgens mag worden overgegaan tot de verdediging en publicatie van het proefschrift volgens artikelen 54 tot 62 van bovenvermeld reglement.

Met andere woorden: ik heb -zoals dat in ons doctorandi jargon wordt genoemd - "groen licht" gekregen om te verdedigen. Ik zal nooit weten hoe het voelt om over 2.05 meter te springen, maar ik durf te vermoeden dat mijn blijdschap bij het ontvangen van dit bericht die van Tia benaderde.
Bij deze dank ook aan iedereen die al zo fijn reageerde op mijn groen licht. Het worden nog enkele intense weken tot en met die doctoraatsverdediging. Maar twee jaar geleden durfde ik zelfs niet meer dromen dat ik ooit in deze fase zou geraken. Dus nu gaan we er gewoon voor. Op die dag bibberen en beven voor de juryleden nemen we er wel nog even bij.

rechtzetting

Uit 1 van mijn vorige posts:

Als u een nationaliteitsverandering overweegt - niet alleen omdat u al dat politieke gepalaver beu bent - maar vooral omdat er op sportief vlak zo weinig gelegenheden zijn om trots met de driekleur te staan zwaaien nudat Kim en Justine zijn gestopt en ook Tia en die andere Kim niet in topvorm blijken te verkeren,

shame on me: correctie vereist!! Deze meiden bleken WEL in topvorm en bezorgden mij -samen met veel andere Belgen mag ik hopen - enkele heerlijke kippevelmomenten. En wat ik nu zo fijn vind aan deze meiden buiten het feit dat het topatleten zijn? Wel, dat ze niet op voorhand het constant hadden over hun medaillekansen. Het vel van de beer niet verkopen voor hij geschoten is. Daar hou ik van. Even kort en krachtig als hun voornamen, waren hun prestaties. Dat vereist op z'n minst een rechtzetting van mijnentwege.

eerste keren

Het eerste levensjaar hou je het als nieuwbakken ouders nog allemaal netjes bij: wanneer baby de eerste keer de nacht heeft doorgeslapen, zich heeft omgerold, heeft gekird van het lachen, fruitpap eet, kruipt, "papa" (komt meestal voor "mama" tot grote frustratie van de moeders) zegt, wankele stapjes zet... Ook in de peuterjaren volgen er nog veel 'eerste keren' waarvan kiekjes worden genomen of filmpjes worden gemaakt. Daarna worden fototoestel en camera wat minder frequent bovengehaald. Maar er zijn toch nog de klassiekers die worden vastgelegd: het paaseieren zoeken, de komst van de Sint, het opzeggen van de nieuwjaarsbrief, het versje voor moederdag, het uitblazen van de 3,4,5,6 verjaardagskaarsjes,...
Misschien is het omdat ik er maar eentje heb, maar ik geniet ook van al die andere eerste keren. Dus ik neem me voor om ze nu ook beter te documenteren. Vorige zomervakantie was er het leren fietsen zonder zijwieltjes. Deze zomer was er het leren touwtje springen (en vaststellen dat ik het zelf niet meer zo goed kan als destijds op de speelplaats). Er was deze zomer ook de eerste keer minigolf spelen en pingpongen op vakantie in Duitsland, de eerste keer de Olympische Spelen volgen. Andere eerste keren in de eerste helft van 2008? De eerste keer dat ze zelf spontaan de tafel dekte, dat ze een heuse choreografie uittekende op papier, dat ze op een podium meedeed aan een dansoptreden, dat ze haar haar opstak met een grote speld en er dan plots 2 jaar ouder uitzag, dat ze privacy wilde op het toilet en de deur dus niet meer wagenwijd liet openstaan, dat ze naar zwemles ging, dat ze na 1 dag al vriendjes maakte in een nieuwe groep, dat ze op de spelcomputer van papa mocht spelen, dat ze thee dronk (lindebloesem), dat ze naar Peter en de wolf luisterde, dat ze het onderscheid tussen stalagmieten en stalagtieten leerde, dat ze een papier op haar kamerdeur hing en daarop "niet binnenkomen" schreef, dat ze als iemand jarig was ook vroeg welk sterrenbeeld dat is, dat ze op een veerboot zat, dat ze naar een optreden van de Ketnetband ging en elk liedje bleek kunnen mee te zingen, dat ze tot helemaal boven in het touwenklimrek durfde, dat ze zei "zet de kinderliedjes maar af, ik luister wel mee naar de grotemensenradio", dat ze 10 dagen lang niet duimde (behalve in bed)... Ik kan nog eindeloos doorgaan.
Eergisteren heeft ze haar eerste melktand gewisseld. Dus nu kan ze met zo'n schattige opening in haar gebit aan die andere grote eerste keer beginnen: het eerste leerjaar. Maar eerst nog 11 dagen om nog eindeloos veel andere eerste keren te beleven.
Ik wens ieder van jullie nog heel veel memorabele eerste keren toe!

bejaarde beiaard?

Wegens vandaag onderhevig aan een te verwarrende mengelmoes van serieuze, blije, bezorgde,verdrietige, uitbundige hersenkronkels, hier gewoon wat pr voor een nieuw evenement in Leuven: Ladeuze Bells. Een leuke manier om dit instrument dat we meestal associeren met ouderwets en alleen voor toeristen weer nieuw leven in te blazen (ook al is het geen blaasinstrument).
Toch raar dat die vrolijke, onschuldige belklanken worden geproduceerd door heftig op de vuist te gaan. Kies hier alvast mee wat u uit de jukebox wil laten komen op 30 augustus. Ik heb mijn keuze al doorgestuurd.

nog even

Nog even staat de nieuwe boekentas in de kast,
een boekentas zo groot
dat ik me afvraag hoe die op haar rugje past.

Nog even kan ze niet lezen en niet zwemmen,
fietsen zonder zijwieltjes kan ze wel,
maar nog niet goed remmen.

Nog even lacht ze al haar melktandjes bloot,
er staat er eentje heftig te wiebelen,
ze wordt nu echt groot.

spelbrekers

Moesten ze nu echt perse de vreedzame boodschap van de Olympische Spelen als een ballon doorprikken? En mij uitgerekend nu dat ik gehoopt op een rustig weekje handenvol extra werk bezorgen door oorlogje te beginnen spelen? Volodja (Poetin) en Misha (Saakasjvili), jullie zijn spelbrekers! Jullie maken dan op deze manier het onderwerp van mijn onderzoek wel brandend actueel. Ik apprecieer het dan ook ten zeerste dat er opeens veel mediabelangstelling is voor waar ik me mee bezig hou, maar ik zou het toch nog net iets fijner vinden als de interesse voor mijn onderzoek ook zou gewekt worden zonder dat er bombardementen, vernieling en slachtoffers aan te pas kwamen.

globetrotter in huis

Dochterlief en ik hebben een nieuwe gezamelijke interesse ontdekt: samen naar de Olympische Spelen kijken. Het boeit haar: al die atleten uit al die landen. Ze kijkt meteen naar de vlag die bij de naam van de atleten op het scherm verschijnt en probeert dan aan de hand van die vlag het land te raden. Samen op zondagochtend vanuit de luie zetel naar lenige turnsters kijken die op een balk halsbrekende toeren uithalen of naar hartelust flikflak en doebele schroeven combineren op de mat,... Dochterlief geniet vooral ook van de glitter outfitjes van de turnsters. Opeens roept ze: "Mama, mag die wel meedoen? Het is nog een kindje!" Inderdaad, het Chinese meisje in kwestie ziet er heel tenger uit. Nog een echt 'kindje', maar veel tijd om te spelen als een kind heeft dat meisje de voorbije jaren waarschijnlijk niet gehad. Keihard trainen, dat is het leven van die meisjes. Ik wil er even niet aan denken en geniet van wat ze allemaal kunnen met hun lichaam.
Na enkele dagen Olympische Spelen heeft Dochterlief al begrepen dat er niet zoveel medailles te winnen vallen voor ons landje. "Waarom winnen die andere landen altijd?", vraagt ze enigszins teleurgesteld. Ik probeer haar uit te leggen dat Belgie maar een klein land is. Daarop zegt ze heel serieus: "Op de kaart in een atlas in ons land wel heel klein, maar als je erin staat zoals wij nu, dan is ons land toch groot." Ja, kinderlogica, is heerlijk onweerlegbaar! Wanneer het plots naar zwemmen zoeft en de Belgische deelnemer behoorlijk achteraan eindigt, maakt Dochterlief ineens gretig misbruik van haar dubbele nationaliteit. "He, mama, ik ga voor het land waar ik geboren ben supporteren." Geen slecht idee, meid, het is het land waar ook mensvis Michael Phelps geboren werd...
Dat brengt haar op een grandioos idee: "Zeg, mama, wanneer gaan we nog eens naar Amerika?" "Euh, ik weet niet,..." "Mama, ik heb zo'n zin om nog eens onze vrienden daar te bezoeken en naar het huis te gaan waar wij vroeger woonden." "Ja, meid, ik zou dat ook wel willen, maar zo'n reis dat doe je niet van vandaag op morgen." Waarop Dochterlief hoopvol: "Overmorgen dan?".

blufboeken

De Standaard kwam ermee op de proppen: een boek met daarin de 100 boeken die je zou moeten gelezen hebben. De blufboekenlijst. En toen begon blogland erover te bloggen. Ik doe met wat vertraging ook mee, maar toch onder enig voorbehoud. Wat is het met onze dwang om alles in lijstjes te gieten? De 100 boeken die je moet gelezen hebben, de mooiste boekenwinkels, om dan nog niet te spreken van boeken over de 100 plaatsen in de wereld die je moet gezien hebben of de 100 beste hotels. Nooit gehoord van de stelling dat smaken kunnen verschillen? Trouwens, hoe begint men aan het maken van zulke lijstjes als er zoveel is om uit te kiezen? Wie is er zo arrogant om van zichzelf te denken dat hij of zij zo'n grote kennis heeft dat hij/zij die selectie mag/kan maken? In alle bescheidenheid zou ik willen zeggen dat ik in dat lijstje van 100 blufboeken toch wel enkele grote namen mis, zoals Doris Lessing en Dostojevski en dat ik van enkele andere schrijvens dan weer een ander werk als hun beste boek zou hebben gekozen. Maar ok, tot zover het voorbehoud.
De vraag waarom het allemaal draait: met hoeveel boeken uit die lijst kan ik zelf pochen? Wel, precies 10 heb ik er uitgelezen, 4 andere ben ik ooit in begonnen, maar heb ik nooit uitgelezen (indicatie van hoe 'goed' ik ze vond) en van nog 3 andere denk ik dat ik ze ooit in mijn leesvraatzuchtige jaren heb gelezen, maar kan ik me niet meer met zekerheid herinneren (ja, mijn geheugen krijgt gaatjes). De 10 die ik dus met zekerheid helemaal heb gelezen zijn:
-A. Roy, De god van de kleine dingen (***)
-J. Irving, De wereld volgens Garp (****!)
-G. Reve, De avonden (wil die herlezen, wegens te lang geleden)
-I. Allende, Het huis met de geesten (***)
-J. Chang, Wilde zwanen (****)
-M. Kundera, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan (***)
-G. Grass, De blikken trommel (****!!)
-Boelgakov, De meester en Margarita (over-geanalyseerd tijdens studies, daardoor geen 'pure' leespret meer)
- E. Hemingway, De oude man en de zee (te lang geleden, vond andere werken van Hemingway beter)

and last, but not least, met speciale respectvolle vermelding naar aanleiding van het overlijden van de auteur: De Goelag archipel, van Aleksander Solzjenytsyn.
Aan alle ijverige minsters die om ter meest hun best willen doen om de gruweldaden van de nazi's niet laten vergeten, geef ik ook graag het advies mee om Solzjenytsyn verplichte lectuur te maken om ook Stalin zijn plaats in de geschiedenis te laten behouden die hij verdient, namelijk die van onvervalste dictator verantwoordelijk voor de dood van miljoenen mensen.

less than 24 hours in paradise

Vrijdagavond om 17u30 vertrokken; zaterdag om 16u30 terug thuis. "He, we zijn minder dan 24 uur weggeweest", zei ik verbaasd. Waarop Manlief precies verwoordde wat ik voelde: "Het leek zalig veel langer." 't Is iets wat we leerden in de VS, waar de mensen het met een pak minder vakantiedagen moeten stellen dan hier. Gewoon zoveel mogelijk ontspanning uit het weekend halen en zelfs op een gewoon weekend een tripje maken, kan een wereld van verschil maken. Wat deden we in die 24 uur? We reden naar een hotelletje in Genk, waren erg snel van Leuven in Genk op een file-vrije zomerse vrijdagavond, waren aangenaam verrast door de warme verwelkomende kleuren in de Best Western (een hotelketen die we ook al in de US leerden kennen en daar niet bepaald een voorbeeld van klasse en luxe is, maar wel van degelijke low-budget overnachtingen), dronken champagne in de hotelbar om te vieren dat 1 van de externe juryleden van mijn doctoraat een uiterst lovende mail had gestuurd, aten op het terras een heerlijke tajine, sloten de maaltijd af met een verse muntthee voor haar en een cognac voor hem, terwijl de ondergaande zon de bossen rond het hotel een mooie gloed gaf, maakten de volgende dag na het ontbijt (ontbijten op hotel staat in mijn top-10 van "hier geniet ik nu werkelijk van" lijstje) een fietstocht van 40 km op gehuurde "fietsparadijs Limburg"-fietsen, maakten voor het eerst gebruik van het fietsknooppuntennetwerk en waren hierover bijzonder tevreden, stelden vast dat het met de conditie toch nog niet zo slecht was gesteld als voor de fietstocht werd gevreesd, genoten van het heidelandschap, de bossen, de natuur en vooral van het bij elkaar zijn en reden terug naar huis met een vakantiegevoel alsof we minstens een week naar een paradijsbestemming waren geweest.
Voor wie weinig verlof kan nemen, of de kids voor slechts 1 nachtje kan/wil achterlaten: zeker eens uitproberen zo'n minder-dan-24u-vakantie!

een hapje

Vrijdag nam de maan een hapje uit de zon. Dochterlief vond het een hele belevenis.
En zus maakte er een heel geslaagde foto van. Met dank ook aan moeder die steeds vanalles bij houdt op haar schattenzolder en dus de juiste brilletjes opdiepte bijgehouden na een zonsverduistering in 1999.

waar u wel vaker met de nationale driekleur kan zwaaien

Op het nippertje werd de eer van ons wielergekke landje dan toch nog gered door een Belgische overwinning op de Champs Elysees. Als u een nationaliteitsverandering overweegt - niet alleen omdat u al dat politieke gepalaver beu bent - maar vooral omdat er op sportief vlak zo weinig gelegenheden zijn om trots met de driekleur te staan zwaaien nudat Kim en Justine zijn gestopt en ook Tia en die andere Kim niet in topvorm blijken te verkeren, om dan nog te zwijgen over de Rode Duivels, dan moet u misschien overwegen om het Russische staatsburgerschap aan te vragen.
Alleen al in 2008 kunnen ze dit voorleggen:
-Wereldkampioen ijshockey: een sport die hier niet op veel enthousiasme kan rekenen, maar toch ontzettend veel fans heeft wereldwijd van Canada tot Slovakije.
-Zenit Sint-Petersburg, tot voor kort een voetbalploeg waarvan nog niemand had van gehoord, won de UEFA Cup.
-De prestaties van de Russen op het EK voetbal zijn u wellicht ook niet ontgaan. Pavljutsjenko,Arsjavin en co. schopten het tot in de halve finale, waarin ze-toegeven- compleet onderuit gingen.
-En als dat alles u nog niet kan overtuigen, neem dan eens de WTA tennis ranking bij de hand. In de top 20 staan maar liefst 8 Russische speelsters. Broer en zus Safin(a) zijn mijn persoonlijke favorieten uit het Russische tenniswereldje.
Ter info: de eerste Belgische vindt u op de 69ste plaats in die ranglijst.

En dan moeten de Olympische Spelen nog beginnen. Om nog wat extra motivatie mee te geven aan de Russische atleten, werd vorige week aangekondigd dat de geldprijs verbonden aan een gouden medaille wordt opgetrokken tot 100.000 Euro (een verdubbeling van het bedrag in vergelijking met de vorige Olympische Spelen). Bij de vorige editie won Rusland 27 keer goud, 27 keer zilver en 38 keer brons.
Geen probleem om de premie op te trekken. Geld genoeg in de staatskas, waar de petrodollars binnenstromen. Voor de economisten onder u: Rusland had in het eerste kwartaal van dit jaar een groei van maar liefst 8.5%!! Er is dus ook wat geld in kas om iets moois te maken van de Olympische Winterspelen die in 2014 door Rusland worden georganiseerd.

Zegt sport u weinig? Misschien eerder een Eurovisiesongfan? (Ik kan me amper inbeelden dat die fans dikgezaaid zijn in Belgie, maar je weet maar nooit). Wel, in dat geval geef ik graag mee dat Rusland het liedjesfestival won. Zanger Dima doet menig Russisch vrouwenhart sneller slaan, naar verluid.
Maar dat doet niet alleen die zanger, maar ook ex-president, huidig premier Poetin. Tja, over smaak valt niet te discussieren.

Er zijn dus wel degelijk enkele grote culturele verschillen. En daar knelt nu precies het schoentje. Misschien toch nog niet massaal naar de Russische ambassade in Ukkel trekken om dat staatsburgerschap aan te vragen. Maar als u nog eens echt aan den lijve wil ondervinden hoe een ijzige Koude Oorlog ontvangst voelt, dan raad ik u zo'n bezoek aan dat consulaat wel aan. Kan erg verfrissend zijn op zo'n zwoele zomerdag als deze. En dan bedenkt u wellicht dat we het al bij al toch nog niet zo slecht hebben in ons chaotische Belgenlandje.

afgehaakt

Er waren twee "maatschappelijke fenomenen" -of als je het liever mediacircussen noemt, mij ook goed- die ik tot nu toe altijd met behoorlijk veel interesse volgde, in tegenstelling tot de meerderheid van mijn sexegenoten (jakkes, wat een raar woord!): Belgische politiek en de ronde van Frankrijk. Ik stel nu echter vast dat ik heb afgehaakt uit pure teleurstelling over de prestaties van deze mannen (en een klein beetje vrouwen). Onze vorige premier en ook onze (tegen-wil-en-dank) huidige premier zijn fan van de Tour. Waarschijnlijk is de moeilijkheidsgraad van het winnen van een bergrit en het vormen van een regering vergelijkbaar of het geel winnen en het komen tot een akkoord over staatshervorming. Maar in beide gevallen blijken de hoofdrolspelers te vaak te zwak om hun eigen mannetje te staan en grijpen ze dan naar onaanvaardbare middelen: epo, populisme, cocaine, loze beloftes, doping, extreem nationalisme,... Het is me een boeltje. Ik heb er de buik van vol. Stel mijn hoop dan nu maar op de Olympische Spelen en de Amerikaanse presidentsverkiezingen voor interessanter materiaal. Kan het u nog boeien wie er zondag in Parijs wint en/of er ooit een oplossing komt voor BHV?

zonnerecept

Hoe de zon toch in huis halen met dit miezerige weer?
Men gaat naar de lokale wekelijkse markt en koopt daar zomers fruit. Mijn keuze viel op frambozen en braambessen. Je haalt een grote kookpot boven en je maakt confituur. Man, dan wordt deze city girl helemaal terug het meisje van den boerenbuiten. Ik kan je proberen te overtuigen met woord en beeld (zie foto's), maar jammer genoeg kan ik de geur van dat rijpe fruit dat ligt te pruttelen niet op mijn blog zetten. Het is onmiskenbaar de geur van zomer. Confituur maken, dat is 1 van die dingen die al lang op mijn to do lijstje stonden, maar waar ik nooit aan toe kwam. Tijdens deze doctoraatsvrije weken maak ik er wel tijd voor. Een paar maanden geleden al kocht ik een receptenboek voor confituren, marmelades en gelei om te beginnen experimenteren.

Ik maakte eerder al de mangomarmelade en was bijzonder tevreden over het resultaat. Maar deze keer hield ik het bij lokaler fruit. Ja, ook uit ecologische overwegingen. Ik ben dan wel een mens van 't stad geworden, maar ik weet nog welke groenten en fruit er bij het seizoen horen. Ik ben immers op dat natuurlijke ritme groot geworden met groenten en fruit uit de eigen tuin. Ik proef nog de eerste aardbeien die geplukt werden in de tuin. Die waren een pak kleiner, maar ook smaakvoller dan die grote exemplaren die je nu tegenwoordig al midden in de winter in de warenhuizen vindt.
En nu is het volop het seizoen van het kleinfruit. Ik koos dus een recept voor een frambozenconfituur met appels en drukte er mijn eigen stempel op door ook nog braambessen toe te voegen, omdat die ook zo heerlijk rijp naar mij lagen te lonken op de markt.

Ik moest dochterlief wegslaan van de bessen als een fruitvlieg. Anders zou er niet voldoende zijn over gebleven om nog enkele potjes confituur te kunnen maken. Neen, ik had niet de ambitie om mijn moeders voorbeeld te volgen die bijna elke zomer (afhankelijk van de grootte van de oogst) tientallen potten aalbessengelei en kriekenconfituur maakte. Enkele potjes zijn voor mij al voldoende. Ik kan immers ook geen emmers vol gaan plukken, zoals we dat vroeger elk jaar deden met de krieken in de tuin van mijn grootouders. Voor mijn moeder was het waarschijnlijk niet echt een pretje om over die dampende potten te hangen op warme zomerdagen, maar krieken plukken bij mijn grootouders -die echt nog een beetje zoals in Bokrijk leefden- was voor mij zo puur natuur dat ik er met veel nostalgie aan terugdenk.

Confituur maken is trouwens niet meer zo moeilijk, want je hebt nu van die superhandige "extra fruit"geleisuiker. Te loperige confituur (steeds de bezorgdheid van mijn moeder) is nu haast geen optie meer. En het voordeel is ook dat je met dat nieuwe spul minder suiker hoeft toe te voegen dan vroeger. Het mag wat mij betreft allemaal lekker fruitig smaken en moet zeker niet te zeemzoet zijn. Manlief houdt niet van pitjes. Dus speciaal voor hem zwoegde ik aan 1 potje bijna-pitjesvrije "frambozen-braambessen met een vleugje appel" confituur. Ikzelf hou het bij de potjes-met-pitjes. Nu staan een ouderwets neteldoek en een goeie zeef op mijn aankooplijstje voor een volgend confituuravontuur. Het smaakt immers naar meer.

Thuiskomen

Een impulsieve aankoop overkomt me niet zo vaak. Zeker niet van een boek. Die leen ik meestal in de bibliotheek. Ik heb geen bezittingsdrang, niet wat schoenen, juwelen en andere aan vrouwen toegeschreven hebbedingen betreft, en zelfs niet wat boeken betreft. Maar toen we een paar maanden geleden in de mooiste boekenwinkel van de wereld terechtkwamen (zie blogpost), stapte ik toch -overweldigd door het decor- met een paar titels onder mijn arm naar buiten, waarover ik niet meteen hard had nagedacht. "De thuiskomst" van Anna Enquist zat ertussen. Waarom? Hoofdzakelijk een economische reden: omdat die bij het stapeltje "mid price" boeken lag. En omdat ik nog nooit iets van Anna Enquist had gelezen. Een naam waarvan ik dacht dat haar schrijfstijl wel iets voor mij zou zijn. Eerlijk gezegd viel dat bij de eerste tientallen bladzijdes wat tegen (zeg maar de eerste 50 pagina's). Maar toen kwam ik erin en begon ik mij vooral meer in te leven in die zwakke en tegelijkertijd sterke Elizabeth, het hoofdpersonage in deze historische roman. Het duurde even voor ik in het ritme van het boek kwam dat draait over wachten en dat is niet meteen de meest aangename bezigheid. Wachten op de thuiskomst van een man op zee, wachten op liefde, wachten op de komst van een kind, wachten op een beter leven, wachten op erkenning van de prestaties van haar man en haar eigen bijdrage daaraan, wachten op het antwoord op onbeantwoorde vragen, wachten op een minnaar die niet komt, ... heel veel tevergeefs wachten beheerst het leven van Elizabeth. En toch is het mooi. Mooi hoe we in het hoofd van die vrouw kunnen meekijken, hoe zij probeert te leven tussen al dat wachten en telkens opnieuw afscheid nemen door. Traag, meeslepend, diepgaand. Teleurstellend einde. Maar al bij al zeker goed bevonden.
Ben al opnieuw aan een boek vanuit het vrouwenperspectief begonnen: Anna, Hanna en Johanna van Fredriksson. Heeft me al meteen mee.

Niet hip

De vraag viel onvermijdelijk de voorbije weken. Collega's, vrienden, en natuurlijk ook de kapster wilden het graag weten. Het antwoord van mijn kant kwam dan een beetje schuchter, haast mompelend. Ik voegde er steeds iets verontschuldigends aan toe in de aard van: ja, ik weet het, niet echt hip, niet echt exotisch, ... Je zag de mensen dan zo'n beetje meewarig kijken en meestal gooiden zij er dan meteen hun veel hipper klinkende antwoord op de vraag tegenaan. Geef toe, als je moet antwoorden dat je naar Duitsland op vakantie gaat en dan nog wel naar de buurt van het Zwarte Woud, dan vraag je erom om met opgetrokken wenkbrauwen te worden bekeken. Dat is toch iets voor conservatieve 60plussers en niet voor een jong gezinnetje. Ondertussen zijn we terug van onze niet-coole vakantiebestemming. En deze keer zeg ik het luid en duidelijk: ja, wij gaan graag naar Duitsland op vakantie. Het was er heel erg mooi, rustig, netjes, lekker, kindvriendelijk, niet duur, en last but not least: niet druk. We logeerden in een vakantiehuisje op een wijnboerderij in een wondermooie streek vol druivenranken, goed gemarkeerde wandelpaden, heerlijk fruit en onbekende charmante historische dorpjes. We reden er gratis met het openbaar vervoer (een verwelkomende geste naar toeristen toe). Zo namen we de trein naar de dichtstbijzijnde stad Freiburg, net als onze thuisbasis, een oude universiteitsstad. We wandelden, proefden wijn, rustten en genoten van mooi weer. De slogans over een microklimaat in de toeristische brochures bleken te kloppen. Ik trok me uit de slag met de weinige woordjes Duits die ik ken, dochterlief deed ook haar best en bestelde vrolijk 'apfelsaft bitte', manlief liet ons begaan. Ik verbrak mijn persoonlijk record en keek een hele week lang geen TV, las geen krant, geen e-mail, en had totale vrede met het feit dat de batterij van mijn gsm leeg was en ik de lader was vergeten mee te nemen. Ik liep met blote voeten in een beek en hopte door een rivier van de ene kei op de andere, terwijl manlief aan dochter toonde hoe hij keien over het water liet springen, we kochten kersen en frambozen langs de kant van de weg, ik liet de verkoelende wind een warboel maken van mijn haar en hing kersen als oorbellen om. Het was een vijf-sterren vakantie. We kwamen geen enkele Belg tegen, maar zodra we op de terugweg even door Frankrijk reden, zagen we de Belgische nummerplaten rijden in de tegenrichting. Gaat u maar met z'n allen naar la douce France, dan hebben wij die Duitse dorpjes en stadjes lekker helemaal exclusief voor ons. Leven als God in ...Duitsland.

Roetsjbaan

Het ene moment de euforie over het doctoraat indienen, het volgende moment de onzekerheid over het neergeschreven resultaat van jarenlang werk. Maar die "mood swing" is nog niks in vergelijking met de ene dag (gisteren) intens genieten van het warme zand onder mijn blote voeten, pootje baden, en ander strandplezier, samen met beste vriendin en 3 kids die joelen van de pret; en dan de andere dag om 6u45 's ochtends al in de auto (dat is afzien voor een niet-ochtendmens als ik) om dan wat later de hele voormiddag in ziekenhuisgangen door te brengen om een familielid van het ene onderzoek naar het andere te brengen, wachtend tussen een naar mijn aanvoelen veel te groot aantal door-chemo-kalende mensen, waarvan er enkele nog veel te jong uit zien om al met dat vreselijke K-woord moeten om te gaan. "Oncologie", "hematologie", "beenmergpunctie", ... die zomerse dag aan het strand lijkt heel ver weg. Het leven is een roetsjbaan.

de zomer begint

U bent hier misschien tevergeefs langsgekomen in de voorbije week op zoek naar mijn beloofde oerkreet. Wel, die is geslaakt. Niet in de knallende vorm die ik mij er aanvankelijk had bij voorgesteld. Het was eerder een diepe zucht van verlichting. Dus nu is het leven voor minstens 8-weken doctoraatsvrij en dat is geen slecht vooruitzicht met de zomer voor de deur. Breng maar aan dat terrasjesweer en komkommertijd. Ik beloof dat ik hier minstens 8 weken het woord 'doctoraat' niet meer laat vallen. En jullie zijn gewaarschuwd: nu kan ik al mijn schrijfenergie hier kwijt in plaats van in dat proefschrift.

En de boer, hij ploegde voort...

Voor Sunnymoon was het woensdag zover: le moment supreme, de grote dag, D-day,... Sinds woensdag 11 juni zo rond een uur of 12 mag u haar aanspreken als Dr. Sunnymoon. Ze deed dat met glans daar zo voor de met toga's beklede professoren staan en op hun kritische vragen antwoorden. Ik was erbij en keek ernaar, met een gezonde dosis jaloezie, want ik hoop daar heel binnenkort ook even glansrijk te staan. Maar nu is het nog even niet zover. Ik zit er nog even helemaal middenin, bijna verdwalend tussen de komma's en de punten. Vooral de deksele voetnoten blijken niet te willen meewerken. Awoeh Microsoft Word! Als ik nog eens een doctoraat schrijf (in een ander leven), dan doe ik het zeker op een Mac. Maar nu is er geen weg meer terug en pruts ik dus verder aan de lay-out en probeer ik aan de drang om nog verder aan de inhoud te werken te weerstaan. Schrijven betekent immers ook op een gegeven moment al de moed bij elkaar rapen om er een punt achter te zetten en de tekst uit handen geven. Kom hier begin volgende week nog eens langs, want dan laat ik een oerkreet horen bij het 'neerleggen van het proefschrift' zoals dat officieel wordt genoemd. Het zal tegelijkertijd een enorme opluchting zijn en ook bang afwachten op wat de juryleden ervan denken. Maar die krijgen 8 weken om hun commentaren te formuleren, dus voor minstens 8 weken kan ik mentaal even een adempauze inlassen en afstand nemen van die tekst die mij nu nog even helemaal in zijn greep heeft.

Libanees

In de directe omgeving van ons appartement zijn er niet onmiddellijk heel veel restaurantjes. Natuurlijk keuze genoeg in het hartje van de stad, maar eens het kruispunt van de Brusselsestraat en de Cuythoek voorbij zijn er -behalve frituren en kebabzaken (die er natuurlijk ook mogen zijn!)- niet bijzonder veel opties om uit te gaan eten. Maar er begint verandering te komen in die situatie en dat juichen wij alleen maar toe! Onlangs al het Tunesische restaurant "Monastir" uitgeprobeerd (dat er binnen chicer uitziet dat de eerste indruk van buitenaf laat vermoeden). Dat viel heel goed mee. Nu is er sinds 2 weken een Libanees restaurant op het Sint Jacobsplein. Ik kende "Omaya" al in zijn vroegere gedaante. Het was een Libanees eethuisje op een meer centrale ligging in de stad, waar ik al een paar keer de lekkere Libanese wraps had geproefd. Nu is "Omaya" echter een trapje hoger geklommen: in plaats van een eethuisje een heus restaurant. We wandelden er binnen toen de zaak nog maar een weekje open was onder het motto dat wij beginnende restaurantjes die geen steun krijgen van populaire VTM programma's ook een kans willen geven. We waren er de enige klanten, werden vriendelijk en professioneel bediend, en probeerden de Libanese kefta, chich tawouk, en jibneh uit. We dronken daarbij een Libanees biertje en daarna een muntthee en we zagen (en proefden vooral) dat het allemaal goed was. Wil u de Libanese keuken leren kennen op een leuke plek in Leuven? Zak dan af naar het Sint Jacobsplein en ga eten bij Omaya. Het kost niet zoveel als een menu in D'Hoogeschool en u hoeft er ook helemaal niet maanden op voorhand te reserveren!

een doordeweekse ochtend

Een paar dagen geleden ten huize Autumn Leaf:
-Dochterlief: 'Mama, ik kan niet meer slapen.'
-Mama (gooit met een halfopen oog een blik op de wekker die op 4u55 staat), mompelt slaapdronken: 'Waaat???'
-Papa: 'Mmgrba' (slaapt gewoon verder).
-Dochterlief: 'Mamaaa, gaan we opstaan?'
-Mama (die tot 1u aan haar doctoraatsthesis heeft gewerkt):'Neen, liefje, het is nog middenin de nacht. Ga terug in je bed.'
Dochter druipt af en keert terug naar haar kamer.

5 minuten later

Trippel, trippel, trap, blote voetjes komen de slaapkamper binnengestapt.
-Dochter: 'Mamaaaa, ik kan ECHT NIET slapen. Mag ik bij jullie in bed?'
-Mama: 'Ok, als je stil ligt.' (wetend dat dit hoe dan ook niet het geval zal zijn)
-Dochter: 'Ja, mama, da's beloofd.'
-Papa: '....' (slaapt gewoon verder)
Dochter kruipt samen met haar tot op de draad versleten knuffelbeestje dicht tegen mama aan in bed en onderneemt een oprechte poging om een volle 60 seconden muisstil te liggen.
-Dochter: 'Zullen we een spelletje spelen?'
-Mama (nors): 'Nee, het is nog veel te vroeg voor spelletjes.'
-Dochter (liefjes): 'Maar mama je hoeft niet op te staan om dat spelletje te spelen. We kunnen 'ik-heb-een-dier-in-mijn-hoofd' spelen.
-Mama (draait zich om om duidelijk te maken dat ze wil SLAPEN).
-Dochter (hoopvol): 'Of speel je liever 'ik-heb-een-land-in-mijn-hoofd'?
-Mama (boos): 'Neen, dit gaat zo niet! Ga terug naar je kamer. Mama MOET nog slapen.'
-Dochter: 'Mag ik dan in mijn kamer boekjes lezen?'
-Mama: 'Je doet maar.'
Dochter druipt opnieuw af.

10 minuten later

-Dochter (vanuit kamer): 'Mamaaaa, ik heb geen zin meer om nog boekjes te lezen. Ik wil opstaan.'
-Mama (nu echt chagrijnig): 'Sta dan op, maar laat mij slapen.'
Stommel, stommel, klinkt het vanuit de prinsessenkamer. Dochterlief staat op en begint met haar barbies te spelen.

Mama onderneemt een poging om terug in slaap te vallen en dat lukt zo ongeveer net op het moment dat de wekker afloopt.

Wekker loopt af. Papa staat op, vindt dochterlief in haar slaapkamer, voorbeeldig spelend, heel de vloer vol barbies en playmobil.

Mama gaat naar het werk en probeert serieus wetenschappelijk werk te verrichten terwijl haar lichaam maar 1 ding wil en dat is SLAAP.

Diezelfde avond ergens in het gesprek tussen papa en mama:
-Papa: 'Maar dochter heeft toch goed geslapen vannacht.'
-Mama (denkend dat dit ironisch is bedoeld) 'Vind je?'
-Papa: 'Ja, ze heeft geslapen tot de wekker afliep en is toen beginnen spelen.'
-Mama: (zucht en denkt) 'Waarom kunnen mannen gewoon doorslapen terwijl dochterlief roept, de kamer meerdere keren komt binnengewandeld en zelfs bij ons in bed kruipt en er weer uit??)
Mama neemt zich voor om de volgende keer de ogen gewoon stijf dicht te houden en te doen alsof ze dochterlief niet hoort, zodat papa het mag oplossen.

Enkele dagen later.

Mama houdt de ogen stijf dicht als dochterlief op zaterdagochtend om 6u05 roept. Maar papa is op businesstrip naar de US. 5 minuten later ligt dochterlief bij haar in bed. Docherlief slaagt erin om 3 volle minuten stil te liggen. Dan
-Dochterlief: Ik mis papa.
-Mama: Ik mis slaap (en toch ook wel een beetje de papa).

Prettige vaderdag aan alle door-alles-heen-slapende papa's!
En voor de vermoeide mama's: lang leve concealers!