En de boer, hij ploegde voort...

Voor Sunnymoon was het woensdag zover: le moment supreme, de grote dag, D-day,... Sinds woensdag 11 juni zo rond een uur of 12 mag u haar aanspreken als Dr. Sunnymoon. Ze deed dat met glans daar zo voor de met toga's beklede professoren staan en op hun kritische vragen antwoorden. Ik was erbij en keek ernaar, met een gezonde dosis jaloezie, want ik hoop daar heel binnenkort ook even glansrijk te staan. Maar nu is het nog even niet zover. Ik zit er nog even helemaal middenin, bijna verdwalend tussen de komma's en de punten. Vooral de deksele voetnoten blijken niet te willen meewerken. Awoeh Microsoft Word! Als ik nog eens een doctoraat schrijf (in een ander leven), dan doe ik het zeker op een Mac. Maar nu is er geen weg meer terug en pruts ik dus verder aan de lay-out en probeer ik aan de drang om nog verder aan de inhoud te werken te weerstaan. Schrijven betekent immers ook op een gegeven moment al de moed bij elkaar rapen om er een punt achter te zetten en de tekst uit handen geven. Kom hier begin volgende week nog eens langs, want dan laat ik een oerkreet horen bij het 'neerleggen van het proefschrift' zoals dat officieel wordt genoemd. Het zal tegelijkertijd een enorme opluchting zijn en ook bang afwachten op wat de juryleden ervan denken. Maar die krijgen 8 weken om hun commentaren te formuleren, dus voor minstens 8 weken kan ik mentaal even een adempauze inlassen en afstand nemen van die tekst die mij nu nog even helemaal in zijn greep heeft.