woensdag 26 november 2008

soms

...zou het toch een pak handiger zijn om een man te zijn, bedacht ik
terwijl ik
ergens in een toilet mijn maandverband verwisselde,
vaststelde dat ik m'n nurofen thuis had laten liggen en de hoofdpijn dus gewoon zou moeten proberen te negeren;
even later mezelf haast een bezoek aan spoedgevallen bezorgde terwijl ik veel te bruut met een grote schaar de verpakking van een inderhaast gekochte wallen-concealer (ter vervanging van het exemplaar dat ergens op de afdeling verloren en weer terechte bagage lag op zaventem - waarover wellicht in een volgende postje meer) te lijf ging (waarom zitten die dingen in van die bijna niet open te krijgen plakband verpakt?),
daarna op datzelfde toilet voor de spiegel een poging ondernam om mezelf wat presentabel te maken door gauw m'n haar met Dochterlief haar Doraborstel in vorm te brengen (want ook mijn eigen haarborstel zat nog in die valies daar ergens op zaventem),
vervolgens mezelf te pletter sleurde aan conferentiemateriaal wat met wat mannelijke armspieren een pak vlotter zou gaan;
bij aankomst in de vergaderruimte professioneel mijn hand uitstak naar de ambassadeur om hem te verwelkomen, terwijl hij me vastgreep om 3 stevige zoenen op mijn wangen neer te planten;
mezelf als moderator bevond tussen 4 mannelijke panelleden;
me na afloop van het debat bij het ontvangen van complimentjes van enkele deelnemers aan de panelavond niet kon ontdoen van de indruk dat ze net iets te flirterig deden omdat ze een paar glaasjes teveel stonden te drinken op de 'networking drink',
en bij thuiskomst na een veel te lange werkdag nog gauw Dochterliefs agenda nakeek en liefdevol al een koekje voor de volgende dag tijdens de speeltijd in haar boekentas stopte.
It's still a man's world, waarin deze vrouw haar mannetje probeert te staan.

dinsdag 25 november 2008

generatiekloof

Opgevangen gesprek:
(moeder die in de richting van het kot van zoon stapt ziet dat zoon er net komt aangefietst): Hey! Hoe is 't?
(zoon die duidelijk vindt dat zijn moeder te vroeg is op de afspraak): Dag ma. Zeg, ik ga nog effe naar boven mijn vgrfrt (onverstaanbaar) halen.
Moeder (die zichtbaar heel blij is om zoon te zien): Ok, mag ik dan even mee naar boven?
Zoon (kortweg): Nee.
Moeder (verbaasd): Waarom niet?
Zoon (geergerd): Omdat het daar zo'n rommel is. Ik heb geen tijd gehad om op te ruimen.
Moeder (die nu heel graag het kot wil zien): Da's toch niet erg. Ik begrijp dat best.

Ze probeert hem alsnog te overtuigen om haar mee binnen te laten. Zoon glipt echter gewoon langs de fietsenstalling naar binnen en laat mama op straat staan wachten...

Zou het daarbinnen echt een varkensstal zijn geweest? Zou 'rommel' een understatement geweest zijn voor aangekoekte etensresten van 3 maanden en ongedierte?? Zoon zou toch moeten weten dat moeders best wel tegen wat rondslingerende sokken en ongewassen ondergoed kunnen.
Of was er iets anders dat moeder liever niet mocht zien? Een vriendin die nog in bed lag te slapen? Drugs? (Mijn fantasie begon op hol te slaan.)
Die moeder leek echt wel ok. Ze vroeg zelfs beleefd of ze mee naar boven 'mocht'. Ze leek ook echt oprecht te begrijpen dat een studentenkot er niet noodzakelijk kraaknet hoeft uit te zien. Niet erg gastvrij van zoon om moeder zo op de stoep te laten staan bevriezen. Hij zou toch niet denken dat hij gezichtsverlies zou lijden bij de kotgenoten als hij moeder mee naar binnen loodste voor een kop koffie (desnoods uit niet zo goed afgewassen kopjes)?

Ik bewonderde haar, omdat ze de privacy van haar zoon zo respecteerde. Ze bleef gewoon beneden staan, terwijl je duidelijk kon zien dat ze graag even mee naar zijn kamer wilde.
Er staat mij nog veel leren loslaten te wachten, bedacht ik terwijl ik haar voorbijstapte.

woensdag 19 november 2008

Fragiele kracht



Het voelde ontzettend Amerikaans aan, de hele atmosfeer. Nochtans was ik gewoon in Leuven, in de Kinepolis, maar wel met een Amerikaanse vriendin, in een nokvolle zaal enthousiaste vrouwen. 't Is een marketingtruuk, maar een plezante: Ladies Night at the Movies. Het was mijn eerste keer. Had de nodige portie scepsis meegenomen, maar die verdween al snel bij het glaasje wijn dat in mijn handen werd gestopt en het zien van al die vrolijke meiden en dames. Denk vooral niet dat je gewoon naar een avondje film gaat. Het heeft meer iets van een 'event', met verkoopsstandjes, een tombola (met de prijzen die werden uitgereikt door de finalisten voor Mister Belgium Personality). De aanwezigheid van dat 'schoon' (echt niet mijn smaak) manvolk was best wel hilarisch, vooral toen ze zich in 1 minuut mochten voorstellen aan een zaal vol gillende meiden en enkelen daardoor al meteen de draad kwijt raakten en zich plots zelfs hun eigen naam niet meer konden herinneren,... Er kwam zelfs een bandje optreden om de zaal 'op te warmen'.

Maar toen kwam dan eindelijk dat waarvoor ik was gekomen, namelijk de film. Toen was het gedaan met gillen en gniffelen, want het was een serieuze brok film die ons werd voorgeschoteld: Changeling, met enkele klinkende namen: regisseur Clint Eastwood, hoofdrol Angelina Jolie, bijrol John Malkovich. Vanaf de beginscene zie je dat Eastwood (al 78 jaar!) weer een dijk van een film heeft gemaakt. Andere films van Eastwood die ik bijzonder kon smaken? De nummers 14, 12, 6, 10 en 22 uit deze lijst (4, 5 en 8 heb ik nog niet gezien, maar staan op het te bekijken lijstje).
Je wordt meegenomen naar LA op het eind van de jaren '20. Zodra Angelina op het scherm verschijnt, vraag je je meteen af hoe die vrouw erin slaagt er zo goed uit te zien en een film te maken tussen haar zwangerschappen en adopties door. De eerste 5 minuten zie ik dan alleen de Angelina die ik uit de 'boekskes' ken, de ene helft van het succesverhaal "Brangelina" waar er altijd wel iets over te schrijven valt. Is het geen verschijning in een glamoureuze outfit op een rode loper, dan is het een reis door een arm land voor het goede doel, of een verhaal van een ex-nanny die beweert dat deze mama van 6(!) een postnatale depressie heeft, of Jen die iets bitsig laat vallen over haar liefdesrivale (get over it, Jen, hij is al een tijdje niet meer van jou!). Enfin, dat heb ik dus met al te bekende filmsterren, maar de echte groten slagen er dan in om jou na 5 minuten te laten vergeten wat je over hen in de Rode Loper hoort door een sterke rol neer te zetten. En haast tegen mijn verwachtingen in, lukt ook Angelina Jolie daarin. Je ziet niet meer de glamourmadam (alhoewel ze er schitterend uitziet in die jaren 20-30 outfits en vooral met die hoeden en dat kapsel: zo stijlvol!), maar een single working mom, Christine Collins, die tegen het establishment vecht om haar zoontje terug te vinden. Dat je die film dan ziet in het gezelschap van enkele honderden andere vrouwen maakt het wel extra speciaal: vrouwen begonnen spontaan te morren of hun verontwaardiging te uiten aan het adres van de 'jerk' van dienst: het diensthoofd van de lokale afdeling van de corrupte LAPD die meer bezorgd is om imago dan om het leven van een kind en die nog nooit van vrouwenrechten heeft gehoord.
Het is zeker geen 'luchtige' film (het genre dat eerder zou aansluiten bij het opwarmende 'ladies event'), maar wel een mooi eerbetoon aan deze vrouw die zichzelf overstijgt, die sterker is dan men bij haar fragiele verschijning zou vermoeden, die het woord feminisme een mooie invulling geeft of zoals mijn Amerikaanse vriendin het zei: de film gaat over 'female empowerment'. Aan de mannen onder u: denk vooral niet dat deze film alleen door vrouwen kan worden geapprecieerd. Denk je nu echt dat Eastwood een watje is die een soort VIJFtv-film zou maken om in Cannes voor te stellen?? Aan de gevoelige dames onder u, ik wil u waarschuwen: er komen enkele bijzonder gruwelijke scenes in de film voor (en dat zijn de echte feiten waarop de film is gebaseerd). Op enkele momenten had ik het gevoel dat het verhaal wat ontspoorde, maar uiteindelijk valt het allemaal goed in balans. Zonder meer te verklappen: het is een 'mooi' einde (wat niet noodzakelijk hetzelfde is als een 'happy end'). Ik ga u niet meer verklappen, voor het geval u wil gaan kijken. En dat zou ik aanraden. Er wordt gefluisterd dat Angelina een serieuze kans op een Oscar maakt met deze vertolking. Na de film wilde ik maar 1 ding: naar huis, naar Dochterlief, want het is een film die recht naar mijn moederhart greep. Knap.

zaterdag 15 november 2008

Gemis

Aan mijn liefste,
Het ging goed, verbazingwekkend goed, met dat jou missen. Tot woensdag. Toen had ik het plots gehad. Het gemis sluimerde blijkbaar al een tijd en had zich nu diep genesteld in elke vezel van mijn lichaam. Ik miste je plots hartstochtelijk. Neen, niet alleen bij het verwisselen van de dekbedhoes, wat jij altijd zo vakkundig doet. Opeens was het gemis overal: de slaapkamer, de badkamer,... alleen nog mij-sporen, geen jij meer te bespeuren. Ongemerkt hebben mijn to do lijstjes, uitgescheurde recepten van ooit eens te maken fantastisch ogende groentenlasagne en perenconfituur, brieven met onbetaalde rekeningen, reclamefoldertjes met produkten die ik misschien wel ga kopen als ik 5 minuten tijd vind om te shoppen, mijn alomtegenwoordige boeken, enkele dvd's, achteloos achtergelaten kleren, nachtelijke theekoppen ... jouw territorium veroverd. (Ja, in dit huishouden ben ik - en niet de mannelijke wederhelft - de sloddervos). Dochterlief mist jou als sinds dag 1 van die veel te lange zakenreis. Als zij op donderdagochtend nog even bij mij in bed kruipt en zich neerlegt op wat jouw plek in ons bed is en oprecht zegt dat ze jou mist, moet ik mijn best doen om niet een potje te janken. In plaats daarvan probeer ik het gemis weg te lachen en knuffel haar ongeveer plat. Liefste, jouw meisjes hebben het hier even heel leuk gehad zonder een mannelijke brombeer in huis, maar nu heeft dat verstoppertje-spelen lang genoeg geduurd. Kom je vlug weer tevoorschijn?

dinsdag 11 november 2008

koekjesweer


Regen en wind, een feestdag, waarop er weinig te 'feesten' valt. Dus maakten we er een koekjesbakdag van. Black & white cookies natuurlijk, om de historische verkiezing van Obama te vieren. Ik heb hier in een eerder postje (op 30 mei 2008) al eens mijn liefde voor deze typische New Yorkse koekjes verklaard. Ik vertelde aan Dochterlief over wit en zwart, over Obama, over hoe hij eigenlijk ook een 'black en white'koekje is met een zwarte papa en een witte mama. En Dochterlief bakte (en proefde) enthousiast terwijl ze vertelde dat ze in Karrewiet had gehoord dat die nieuwe president twee dochters heeft en dat die zich zeker niet gaan vervelen in dat grote nieuwe huis waarin ze mogen gaan wonen. De idee van een zwarte familie in het Witte Huis: dat geeft me een warm gevoel op deze winderige herfstdag, 90 jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog.

dinsdag 4 november 2008

over zweedse gehaktballetjes en sushi


Naar aanleiding van deze mail die ik ontving:

Beste Autumn Leaf, we willen je zoals altijd op de hoogte houden van het reilen en zeilen binnen Ikea. Maandag 10 november hebben heel wat mensen een bezoek aan onze Ikea woonwarenhuizen gepland. We zullen er daarom alles aan doen om iedereen van harte te kunnen verwelkomen.Omwille van mogelijke vakbondsacties kunnen we op dit moment echter nog niet garanderen dat al onze woonwarenhuizen maandag geopend zullen zijn. Met vriendelijke groeten, je IKEA Family team.


Beste vakbondsmensen,
Mijn echtgenoot is vorige maandag om 9u met de trein naar de luchthaven vertrokken. Sinds er een rechtstreekse treinverbinding Leuven-luchthaven is, maakt manlief daarvan gebruik omdat het goedkoper is dan een taxi nemen (en hij dus wat uitspaart op het budget), omdat het milieuvriendelijker is en niet onbelangrijk: omdat het snel gaat en behoorlijk klokvast (geen file). Alvast dank aan u om op die dag het treinverkeer niet voor de zoveelste keer lam te leggen door vakbondsacties. Mijn echtgenoot is zonder problemen op de luchthaven geraakt. Het treinticket had hij -met mijn hulp- de avond ervoor online gekocht, om aanschuiven aan de loketten te vermijden. Meer dan 24 u later, om precies te zijn 25u en 20 minuten later, kreeg ik een telefoontje van Manlief om te zeggen dat hij op het hotel in Tokyo was aangekomen. Het was een kort telefoontje want telefoneren met een hoteltelefoon is duur en in Japan doet de Blackberry het niet. De internetverbinding op de hotelkamer scheen ook niet te werken, dus verwende hij me met een kort life gesprekje. Hij heeft zijn webcam bij maar het is ons nog niet gelukt om elkaar via de webcam te zien door het tijdsverschil en het drukke agenda aan beide kanten. In Manliefs drukke reisagenda worden er grote afstanden afgelegd. Na 1 dag Japan ging het richting Seoul, morgen naar Taiwan (waar het dan weer een andere tijdszone is) en dan weer terug naar Japan, met verplaatsingen van Tokyo naar Osaka, Kyoto en Hiroshima (als ik het goed heb onthouden).
Voor alle duidelijkheid, mijnheer of mevrouw van de vakbond: de vliegtuigreizen van Manlief gebeuren allemaal in economy, waar een mens tegenwoordig echt alleen een uiterste basisservice krijgt. De reisagenda zit elke dag propvol: tijd voor sightseeing of ontspanning is er zo goed als niet. Sushi eten is wel eens lekker, maar na 14 dagen zeewier, miso, sashimi etc, zou een boterham met hollandse kaas best wel smaken, zegt Manlief dan. Hebt u de film "Lost in Translation" al gezien? Ik kan u die ten sterkste aanraden, om een beetje het gevoel te krijgen van hoe groot de cultuurshock kan zijn. (en geheel terzijde: omdat Scarlett Johansson erin mee speelt). Manlief kent de lokale gewoontes al een beetje (en zorgt dat hij geen sokken met gaten meeneemt in zijn valies omdat je daar wel vaker eens je schoenen moet uittrekken in het gezelschap van zakenlui) en hoewel hij nooit echt graag van de partij is op die Aziereizen, zeurt hij niet.
Terwijl hij weg is, is er een lang verlengd weekend voor de andere werknemers van het bedrijf en voor vele andere Belgen. Vele van die mensen zouden van die brugdag graag gebruik maken om naar IKEA te gaan. Ze zouden daar -als u daar tenminste gaan stokje voor steekt- veel geld uitgeven, ondanks al uw constante gezeur over de dalende koopkracht. Mijn man heeft niet gepland om maandag naar IKEA te gaan omdat hij dan met een paar beleefd knikkende Taiwanezen aan het vergaderen zal zijn terwijl de airco draait omdat het daar rond de 30 graden is. De weekends en verlofdagen die hij verliest op zakentrips krijgt hij niet gecompenseerd in verlofdagen op een ander moment of meer loon. Stapt Manlief daarom naar de vakbond? Gaat hij daarom in staking? Natuurlijk niet. Hij beschouwt het als een deel van de job. Wat ik maar wil zeggen is dat ik het danig op mijn heupen krijg als ik hoor dat u veel acties plant. Voor alle duidelijkheid: ik ben het helemaal eens met de actie van 11.11.11 die zegt dat werknemers niet kunnen behandeld worden als gereedschap. Maar ik erger me wel aan mensen die meteen steigeren als er wat flexibiliteit wordt gevraagd door de werkgever, die het begrip 'dalende koopkracht' als een flauw excuus gebruiken om het onmogelijke te eisen.
Jamaar, uwe man zal wel goed worden betaald, hoor ik u al zeggen. Zijn salaris is ok, maar zeker niet overdreven. Hij is een manager, maar geen topmanager en werkt in een bedrijf dat zich ergens in de halfslachtige zone tussen onderzoekscentrum en puur commercieel bedrijf bevindt. Daar wordt dus niet met grof geld gegooid. Manlief waarschuwt al jaren voor de slechte tijden die eraan komen in de micro-electronicabranche waarin hij werkt en onderneemt pogingen om nieuwe wegen in te slaan om op die manier met het bedrijf het hoofd te kunnen bieden aan de uitdagingen die voor de deur staan. Hij kan daar uren over zitten piekeren en plannen. U ligt daar niet wakker van, dat begrijp ik. U staat liever op de bres te springen om werkwillige mensen tegen te houden als ze voorbij het stakingspiket proberen te glippen.
Lieve mensen van de vakbond, vrienden zeggen mij soms dat ik in de politiek zou moeten gaan en noemen me wel eens een 'rooie' of een 'groene'. Ze hebben misschien wel gelijk, maar wat de vakbonden betreft, ben ik helemaal geen linkse. Ik zal het u rechtuit zeggen: ik vind u ouderwets en dringend toe aan een complete make-over. Mijn vader zal dit niet graag lezen. Hij is een groot voorstander van de vakbonden, denk ik. Terecht is hij fier op het Belgische systeem van sociale zekerheid dat er grotendeels is gekomen dankzij uw inspanningen doorheen de tijd. Maar het is nu anno 2008. We leven in een tijd van globalisering, van high tech, van financiele crisis,... Het zou 1 van uw taken moeten zijn om mensen in deze tijd te informeren op de juiste manier; hen te sensibiliseren niet alleen omtrent hun rechten, maar ook over hun verantwoordelijkheden, in plaats van paniek te zaaien met de 'dalende koopkracht' dooddoener en dan elke gelegenheid aan te grijpen om loonsverhoging te eisen. Voila, mevrouw of mijnheer van de vakbond, dit moest me van het hart. En als u maandag toch zou staken aan de IKEA's, dan hoop ik dat de weerman juist is en dat het pijpenstelen regent terwijl u daarbuiten staat actie te voeren en dat er vooral niemand op het idee zou komen om u en uw collega-actievoerders van die lekkere zweedse gehaktballetjes te komen serveren terwijl u verkleumt van de kou. Hoogachtend, Autumn Leaf.

maandag 3 november 2008

and the oscar goes to...



De Amerikaanse presidentsverkiezingen worden in ons land ook op de voet gevolgd. Da's normaal. De VS is nu eenmaal de grootste wereldmacht. Maar de interesse wordt ook gretig gebruikt door media allerhande. Zo kreeg ik een mailtje met de boodschap "volg de presidentsverkiezingen door een toeristische bril" waarin een reis naar de VS werd aangepraat. Zelf een serieuze krant als de Standaard liet zich meeslepen en verkocht een "supersized" exemplaar met een gratis donut erbij. Nochtans zijn het precies wij, West-Europeanen, die zo graag beweren dat de Amerikanen alleen aan "commerce" en "consumeren" denken, terwijl wij daar zogezegd veel bewuster mee omgaan. Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat het met de interesse voor deze verkiezingen precies andersom is: dat wij, West-Europeanen, het vooral graag volgen omwille van het grote showgehalte van deze gebeurtenis en dat het voor de Amerikaanse burgers over veel dieperliggende zaken gaat. Vooral de aanhangers van McCain hebben het (weliswaar te pas en te onpas) over "normen en waarden".
Maar ik beken: ik hou ook heel erg veel van het showbizzgehalte van deze wereldgebeurtenis. Veel meer entertainment dan om de om het even welke idoolverkiezing. Vooral sinds ze die Sarah Palin in de mix hebben gegooid, valt er altijd wel iets te beleven. Tot nog niet zo heel lang geleden koesterde ik de hoop dat madam Clinton opnieuw in het Witte Huis zou mogen gaan wonen. Toen ik die idee iets meer dan twee jaar geleden opperde, liet iemand die toen net uit de VS terugkwam zich de opmerking ontvallen dat hij dacht dat een zekere Barack Obama grotere kansen maakte en dat hij weleens de eerste zwarte president van de VS zou kunnen worden. Ik had toen nog nooit van Obama gehoord. Maar die collega van manlief kreeg gelijk. 't Is te zeggen: op het moment van schrijven is de buit nog niet binnen en ik ben de laatste persoon die het vel van de beer zou verkopen voor het geschoten is, maar het zit er toch dik in dat T. echt wel gelijk zal krijgen. Ik hoop het. Niet alleen omdat het een historisch, schromelijk veel te laat, moment zal zijn waarop een niet-Caucasian (waarom het blanke ras als 'Caucasian' wordt omschreven is mij niet duidelijk) in het Oval Office de lakens mag uitdelen; maar vooral omdat ik hoop dat we later zullen kunnen zeggen: weet je wel hoe Obama die Amerikaanse president was die zoveel goeie beslissingen heeft genomen; die echt zijn verkiezingsbelofte van "verandering" heeft waargemaakt. Voor de eerste vrouw in het Witte Huis komt de tijd nog wel. Misschien wel iets voor Dochterlief, zij heeft immers de Amerikaanse nationaliteit...
In de tussentijd hou ik de internationale politiek wel in de gaten. In real life, met 1 oog steeds op Moskou en in fictie, als fan van de West Wing, waarvan ik onlangs een DVD-box kocht. Da's echt goeie tv en ongelooflijk hoe dicht de schrijvers van de reeks bij de realiteit kwamen met hun scenario toen de reeks stopte in 2006! Toen de serie in 1999 begon te lopen, woonde ik in de VS en in het voorjaar van 2001 had ik het geluk om 1 maand in Washington DC op enkele minuten wandelen van het Capitool te wonen bij een echtpaar waarvan mevrouw als lobbyist werkte en ook grote fan van de TV-serie was.
Maar terug naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van morgen. Toen ik Obama voor het eerst hoorde speechen, dacht ik: die man heeft niks te zeggen. Inhoudelijk vond ik hem bitter weinig concrete dingen zeggen. Met zijn constante herhalen van "it is time for change" en "yes, we can", deed hij me met momenten aan van die Amerikaanse tv-predikanten denken. Veel show, maar weinig inhoud. Het werd me pas daarna duidelijk dat die mens inhoudelijk wel het 1 en het ander te vertellen heeft, maar dat zijn 'eenvoudige' boodschap een heel bewuste strategie was om iedereen mee te krijgen. Da's een veel slimmere aanpak natuurlijk dan hoe Al Gore tewerk ging: veel te intelligent, veel te belerend, en daardoor het contact met de basis kwijt. Voor Obama gaan mensen uit het dak, alsof hij Bruce Springsteen of George Clooney is (die hem trouwens allebei steunen).
In tegenstelling tot wat u misschien zou denken, draait heel die verkiezingscampagne niet om wie er met de meest vernuftige snufjes tewerk gaat. Het zou u verbazen hoe 'gewoontjes' allemaal eraan toe gaat. Niks fancy stuff: gewoon vrijwilligers die mensen thuis opbellen en hen proberen te overtuigen om voor hun kandidaat te gaan stemmen, mensen die een bordje in hun tuin plaatsen of een T-shirt met de kop van hun kandidaat erop dragen. Het lijkt soms zelfs chaotisch en onprofessioneel in vergelijking met de manier waarop hier verkiezingscampagnes verlopen. Denk maar aan het debacle met de ponskaarten in Florida in 2000. Maar dat is misschien precies wat de VS vooralsnog tot een grote democratie maakt: grassroots democratie ten top. Er valt beslist te sleutelen aan het ingewikkelde systeem met de kiesmannen (alleen de benaming al is erg politiek incorrect!) etc. Maar er zitten ook heel veel elementen in die het showbizzhalte verhogen, denk maar aan de 'caucuses' (nee, niet opnieuw de Caucasus!) en de 'primaries'. Ik volg het allemaal even graag en hoop dat de Oscar naar Obama gaat!