ik

Dochterlief schrijft in mooie "krullenletters" (zoals ze niet-drukletters zelf noemt) het woordje 'ik'. Mama en papa zijn onder de indruk en roepen 'wawh' en 'wat goed' naar de ijverige leerling. Geen idee wat de pedagogische verklaring is waarom het woordje 'ik' tegenwoordig het eerste woord is dat ze in het eerste leerjaar leren. Maar alvast een mooie illustratie van de tijdsgeest, want die 6-jarigen zijn superdeluxegeluksvogels die het centrum van het universum uitmaken. Ik beken. Ik pleid schuldig. Ik doe er helemaal aan mee. Mijn enig kind heeft alles wat haar harte begeert. En de komende weken zullen mijn zaterdagen gevuld zijn met prinses heen en weer vervoeren tussen dansles, zwemles en vioolles. Ik had altijd gezworen dat het mij nooit zou overkomen. Ik zou niet zo'n "volvo mother" worden, zoals die werden genoemd toen we in de US woonden (omdat een Volvo daar blijkbaar de reputatie heeft van een auto te zijn die uiterst geschikt is voor het vervoeren van de kinderen naar hun hobbies). Maar tja, Dochterlief danst zo graag en wat beweging is toch goed? En zwemles dat lijkt echt wel obligaat, want zowat elk kind van haar klas volgt zwemles buiten de schooluren, omdat ze het tijdens die tweewekelijkse zwemles op school nooit tegoei leren, zegt iedereen. En Dochterlief kwam nu al na haar eerste zwemles op school thuis met de mededeling dat zij in het selecte gezelschap van slechts 5 andere klasgenootjes zit die nog niet kunnen zwemmen... Ja, ouders kunnen er wat van om de onderlinge sociale druk op te drijven! En de vioolles, dat is iets waar ze al meer dan een jaar van zeurt. Ze kent niemand op vioolles. Het is dus zeker geen imitatiegedrag. En geloof me: wij hebben haar daar nooit of te nimmer warm proberen voor te maken. Het zou zelfs niet in ons hoofd opkomen om het ooit over vioolles te hebben. Een muziekinstrument, ja, maar VIOOL??!! Na maandenlang aandringen van Dochterlief (die telkens als ze een streepje klassieke muziek hoort, feilloos de vioolklank eruit haalt) heeft mama dus wat research gedaan en een viooljuf gevonden. Benieuwd wat dat wordt. Misschien toch maar de raad van een vriendin opvolgen en oordopjes aankopen? Enfin, u hoort het al: ik ben gemakkelijk te overtuigen op dat vlak. Geen haar beter dan al die andere ouders. Maar die zwemles dat is heus alleen maar tot ze de basistechniek onder de knie heeft en de vioolles blijven we alleen maar doen als ze er echt met volle goesting naartoe gaat en ik er geen migraine aan over houd. Zo heb ik het mezelf voorgenomen.
Want ik zou op zaterdag echt wel liever lekker lui de weekendkrant uitgebreid lezen bij het ontbijt en daarna met verse groentjes en ander lekkers aan de slag gaan om te kokerellen of gewoon wegduiken in de zetel met een goed boek of zelf terug gaan lopen. Zo stel ik mij weekends in "mijn leven na het doctoraat" voor. Maar ik ken mezelf. Ik leer het vast nooit. Zo totaal egocentrisch zorgeloos mijn eigen hobbietjes doen, dat lukt me misschien pas als ik op pensioen ben. Tot dan blijf ik wel heen en weer hossen, en gaan we vanavond dus de hele avond op school helpen om andere ouders een drankje aan te bieden na het klassikale oudercontact en hen ondertussen proberen warm te maken om ook lid te worden van de ouderraad, want helpende handen zijn altijd welkom. Maar voor wat sociaal engagement zijn niet alle ouders even gemakkelijk te overtuigen als om 1 of ander veel te duur Studio 100 gadget te kopen. Jammer.