brieven uit Kaliningrad (8)

Ik laveer ondertussen als een echte local tussen de plassen (sommige kan men eerder beschrijven als beken of vijvers!), de putten, de ijsplekken, de modder, de auto's en de tramsporen om de overkant van het kruispunt aan de faculteit te bereiken.
Er komen op dat kruispunt 4 heel brede straten bij elkaar en er lopen ook 3 tramlijnen, maar... er zijn geen verkeerslichten! En natuurlijk ook geen zebrapaden. Alhoewel, als je heel, heel goed kijkt kan je op het wegdek onder de modder en sneeuw iets zien dat lijkt op wat ooit moeten zebrapaden geweest zijn. Een extra paar ogen zou bij het oversteken echt van pas komen. Je moet het verkeer dat van alle kanten komt in de gaten houden: even geen snelle geblindeerde jeeps in aantocht, check, (de bestuurders van de oudere Ladakes met het slakkengangetje die wachten meestal wel even voor de overstekende voetgangers), en ook geen tram in zicht? Ok, dan kan het oversteken beginnen. Zorg wel dat je al hebt gechecked of het punt aan de overkant dat je wil bereiken niet onbereikbaar is door een al te diepe plas, want je stapt best in een zo snel mogelijke rechte lijn naar de overkant. Er is immers altijd wel een haastige Rus in aantocht die vindt dat de jacht op voetgangers open is, die denkt dat je samen met de aankoop van een dure wagen ook een speciaal rijbewijs krijgt dat toelaat om alles en iedereen voorbij te steken, desnoods over stoepen heen. Het feit dat er niet echt rijvakken zijn, moedigt deze klasse van chauffeurs nog aan in hun gedrag. De politie met hun Ladakes houden die mannen niet tegen. Zij zijn meestal te druk bezig met het lastig vallen van de mensen met een iets bruinere huidskleur die met versleten bestelwagentjes rondrijden. De lokale versie van Marokkanen en Turken (hier immigranten afkomstig uit de Kaukasus) worden systematisch door de politie uit het verkeer geplukt om hun documenten te inspecteren. Die mensen hebben meestal een handeltje in fruit of andere (soms meer illegale) waren en zijn het doelwit van de nogal racistisch ingestelde politie.
Enfin, terug naar het oversteken. Ik sluit me meestal aan bij een groepje mede-'overstekers' omdat dat me wat dekking biedt. Zware ongevallen waarbij auto's en voetgangers zijn betrokken gebeuren in Rusland dagelijks, waarvan dan uitgebreid verslag wordt gedaan op het avondjournaal. In het centrum van de stad daar zijn de kruispunten wel uitgerust met verkeerslichten. Zelfs heel blitse. Die aftellen tot wanneer je mag oversteken, zodat je kan inschatten of je nog aan de overkant raakt voor het verkeer weer begint te razen.
Eenmaal heelhuids de overkant bereikt, hou je je best zo ver mogelijk van de stoeprand, ook al betekent dat meestal dat je door de modder moet plonzen of over ijsplekken glijden. Zo ver mogelijk weg van de auto's omdat je anders gegarandeerd van kop tot teen onder wordt gesplashed door de auto's die door de grote waterplassen op de stratenrijden.
En eenmaal ter plaatse, mag je dan beginnen met al de laagjes van je lijf te pellen, want binnen is het snikheet. Natuurlijk ook inspecteren of je broekspijpen niet onder al te veel modderspatten zitten van dat hele avontuur dat amper iets meer dan 500 meter wandelen met zich meebrengt hier. Ik heb al gemerkt dat een collega hier in haar bureaulade een paar extra propere schoenen heeft zitten. Geen slecht idee. Ik zou het ook doen, maar voorlopig stel ik het hier goed met mijn 'Dresden boots' (die ik in Dresden kocht toen het daar plots begon te sneeuwen tijdens ons verblijf): zero elegantie, maar superhandig, want het is al avontuurlijk genoeg zo. Dat allemaal doen mét hoge naaldhakken, dat is me een te geavanceerd level, dat laat ik over aan de echte 'locals'.