Wie regelmatig op mijn blog langskomt of mij kent, weet dat ik heel graag in Leuven woon. Maar het kan altijd beter en als er iets is dat nog beter kan, is het wel het culturele aanbod in Leuven. We hebben hier geen Bozar of Elisabethzaal, geen SMAK of Paleis voor Schone Kunsten,... Maar op 24 september was er een klassiek concert om je vingers van af te likken. Tickets al maanden op voorhand geboekt voor het openingsconcert van Novecento, want niemand minder dan deFilharmonie olv Philippe Herreweghe zouden naar de stadschouwburg komen en ze zouden pianist Leif Ove Andsnes meebrengen. Van die laatste had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord, maar het is een grote naam voor de kenners. En inderdaad, hij stelde niet teleur. Wij zijn dus absoluut geen experts, luisteren niet heel de dag naar Klara en hebben geen uitgebreide collectie klassieke muziek in huis. Maar toch kunnen we heel erg genieten van zo'n avondje klassiek. Nochtans zijn we er niet mee opgegroeid. Bij mij thuis beperkte het muzieke aanbod zich hoofdzakelijk tot Radio 2 en mijn eerste kennismaking met klassieke muziek (of wat erop leek) was in zondagse mis op TV waarnaar mijn grootmoeder keek. Daar speelde af en toe iemand op een dwarsfluit en zo heb ik dan op mijn 8ste mijn ouders de oren van hun kop gezaagd tot ik zelf op dwarsfluitles mocht want ik wilde de nieuwe Berdien Stenberg worden. Ik heb het tien jaar volgehouden en graag gedaan, maar ik was zeker geen groot talent.
De muzikale smaak van s. werd vooral beinvloed door zijn oudere broers. Hij pulkte naar 't schijnt ooit wat op een basgitaar, maar daar heb ik nooit life bewijs van gezien of gehoord. Toen ze wat ouder waren, werden ze bluesfans. Zo leerde ik via s. BB King en zijn Lucille, Stevie Ray Vaughan, Robert Cray en Bonnie Raitt, en nog veel meer obscure bluesgroepjes kennen en ging regelmatig mee naar het bluesfestival in Peer en optredens in de Banana Peel. Niet echt meteen de plaatsen waar ik veel andere meisjes van tussen 18 en 21 tegenkwam. Maar ik leerde die muziek echt apprecieren. Maar ik ben wat muziek betreft een beetje een alleseter. Ik lust ook wel popmuziek, wereldmuziek, ... Ik ben er weinig mee bezig, maar sta open voor vanalles. Dus ook voor klassiek. De Peer Gynt Suite van Grieg was mijn allereerste kennismaking met echte klassieke muziek. Het was jaren later dan ook de eerste klassieke CD die ik kocht toen ik in Londen studeerde. En toen ik per toeval vorige week woensdag even naar Klara luisterde hoor ik daar dat een zekere Leif Ove Andsnes te gast was (jawel, die we dus in Leuven hadden bezig gezien en gehoord) om te vertellen over zijn landgenoot Edvard Grieg want Grieg blijkt dit jaar precies 100 jaar geleden te zijn gestorven en in de wereld van de klassieke muziek is zo'n verjaardag van een overlijden bizar genoeg altijd een reden om er een extra feestjaar van te maken. Enfin, dit maar om te zeggen dat ik vorige week echt wel de kriebels voelde om me wat meer te verdiepen in klassieke muziek. Dus nog iets om toe te voegen aan "wat te doen na het doctoraat"-lijstje. Vanaf de eerste noot klonk het werkelijk schitterend die avond in de stadschouwburg. In tegenstellig tot wat je als leek misschien zou denken, is zo'n klassiek concert echt nooit vervelend. Er is ten eerste de overweldigend mooie muziek, waarvan ik me steeds opnieuw verbaas dat het zo haarscherp klinkt live uitgevoerd. Je moet zeker af en toe even de ogen sluiten om de visuele prikkels uit te sluiten en zo je gehoor optimaal te laten genieten, maar je kan ook elk van de muzikanten individueel observeren. Ik vind het enorm intrigerend om te bedenken dat die mensen leven van en voor de muziek, hoeveel ze daarvoor hebben moeten studeren en oefenen, hoe ze die hele stukken uit het hoofd kennen, hoe ze precies weten wanneer ze moeten invallen, hoe ze zich waarschijnlijk blauw ergeren aan de kuchende mensen in het publiek, hoe ze daar zo helemaal kunnen opgaan in hun uitvoering,... Ik vraag me dan af hoe dat zit in zo'n orkest: verdient de man die maar af en toe eens op zijn hoorn moet blazen of die met zijn piccolootje alleen even vluchtig moet tussenkomen evenveel als de violisten die het hele stuk door aan de beurt lijken te zijn? Het was overigens de eerste keer dat ik dirigent Van Herreweghe bezig zag. Hij is niet meteen de meest typische dirigent, zou ik denken. Heel aparte stijl. Vooral zijn voor dit beroep perfect geschikte handen vielen me op. Hoe wordt een mens topdirigent? Ik zou het begot niet weten, maar ik weet wel dat het goed is dat er mensen zijn die zich daarop toeleggen, zodat wij dan af en toe heel even kunnen wegdromen als zij in Leuven of omstreken passeren met hun muziek. Het heeft voor mij altijd iets luxueus, iets van ultieme verwennerij, iets zoals nippen van een glaasje heerlijke champagne, of het laten smelten van een Neuhauspraline op je tong, zo'n klassiek concert. Het neemt je mee naar een andere wereld. De sfeer is er ook altijd bijzonder. Je ziet er opgedirkte oude dametjes en heren, de stoelen zijn altijd wel een beetje oncomfortabel, mensen zoeken hun genummerde plaatsjes, er is wat gekuch en gefluister, iemand zet nog vlug zijn gsm uit, en dan komt 1 of andere dame of heer met mooie dictie aankondigen dat we naar dat en dat stuk gaan luisteren, en dan plots weerklinkt de eerste noot, en lijkt het even of alles in de wereld even perfect is als die hemelse muziek.
