mooie start

De dag begonnen met een homemade smoothie (banaan, sinaas, peer) en blauwe lucht. Mooie start van het weekend.

 

Strooit Kulderzipken roet in het eten?

"Dat, mama, dat is niet echt Ramon, dat is die Pieter van 'Mijn Sport is top' en van Sunjata". "Ah ja?" zeg ik verbaasd en dan zie ik inderdaad dat Ramon eigenlijk Pieter Embrechts is. We zitten samen onder een dekentje op de bank naar de intrede van de Sint te kijken. Even later: "En, mama, die actrice die de vroedvrouw speelt in dat filmpje met de Sint, dat is ook die mevrouw die de koningin in Kulderzipken speelt. Ja, herken je ze niet? Ik hoor het aan haar stem." Nog wat later: "Die professor van bij de Sint vertelt allemaal dingen die niet echt kunnen." en "Op school en in de winkels enzo daar komt niet de echte Sint, dat zijn hulpsinten, maar daar in Antwerpen daar komt nu de echte Sint aan", "Seg, op Nederland daar hebben ze een andere Sint. Dat heb ik bij oma op de Nederlandse TV gezien. Maar dat is omdat die Nederlandse kindjes een beetje anders spreken, je weet wel, met veel 'asjemenou', en die verstaan de echte Sint dus niet goed." "Ah ja", zeg ik alleen maar. Ik voel me alsof ik op de rooster word gelegd door al die rake observaties en raak er heilig van overtuigd dat Dochterlief nu wel stilaan zal doorhebben dat er iets niet klopt met die heilige man. Want als ze de Koningin uit Kulderzipken herkent, zou ze dan ook niet de Koning uit Kulderzipken herkennen aan zijn stem?? En de Duivel uit Kulderzipken? De halve cast van dat programma is zowat ingehuurd voor het Sintenspectakel. Dus maar even niet naar Kulderzipken kijken, besloot ik zaterdagnamiddag.
Gisteren zat Dochterlief enthousiast speelgoed uit de reclamefoldertjes te knippen voor haar brief aan de Sint. Vanavond mocht ze na school even tv kijken. Terwijl ik sta te koken, heeft ze een programma uitgekozen (voordeel van digitale tv kijken: kijken wat je wil wanneer je wil, weet u wel). Raad eens? Inderdaad, ze koos Kulderzipken, want ze vindt dat een leuk programma. Ik hou haar niet tegen. Ooit zal de waarheid toch aan het licht komen. Bij het zien van Koningin Angina roept ze "Zie je, mama, dat is de vroedvrouw van bij de Sint". Ik zie haar intens naar Duivel (alias Frans Van der Aa, ofte 'Vandenkapblok uit Merlina' voor mijn generatie of 'de echte Zwarte Piet' in Dochters wereld) kijken. Bij de Koning (alias Jan Decleir ofte "de enige echte Sint") heeft ze blijkbaar weinig argwaan. Ze stelt geen vragen. Zou ze het in de mot hebben? Ik zou zo graag tot na deze 6 december de magie nog even laten voortduren. Maar mijn kleine meid wordt groot en ... kijkt teveel naar Kulderzipken ;-)

donderdag veggiedag

Neen, geen paniek: het wordt hier niet het zoveelste blog dat overspoeld zal worden door naaipatronen en andere creatoestanden want ik ben gezegend met 2 linkerhanden ;-) Maar een receptje doe ik voor 1 keertje wel, omdat het werkelijk een poepsimpel en door kids en volwassenen gesmaakt gerechtje is dat ik vandaag dankzij de Libelle Lekker op tafel toverde in no time. Bovendien past het perfect bij de "donderdag veggiedag" campagne. Niet dat ik die campagne trouw opvolg. Ten huize Autumn Leaf gebeurt koken helemaal niet volgens een strakke planning, eerder op basis van een last-minute beslissing die wordt ingegeven door een mix van goesting, beschikbare tijd, energiepeil en gevuldheidsgraad van de koelkast. In het Libelle Lekker weekmenu stond het trouwens niet als donderdag- maar als woensdaggerecht (wegens erg kindvriendelijk).

Hier is het dan.

Tijd: 30 minuten
Nodig voor 4 personen:
-2 rollen kant-en-klaar pizzadeeg
-300g jonge spinazie
-100g rucola
-1/2 bosje peterselie
-2 teentjes knoflook
-1 sjalotje
-300g kruidenkaas (ik ging voor Philadelphia Look en Kruiden Light)
-150g parmezaan

1. Verwarm de oven voor op 230 graden.
2. Spoel de spinazie zorgvuldig. Snipper de sjalot en de knoflook. Hak de peterselie en rucola fijn.
3. Fruit de sjalot en knoflook even in 3el olijfolie. Doe er de spinazie, rucola en peterselie bij. Roerbak kort. Breng op smaak met peper en zout.
4. Bestrijk de pizzabodems met de kruidenkaas. Verdeel er het spinaziemengsel over. Bestrooi met de parmezaan.
5. Bak de pizza's 15 min in de voorverwarmde oven.

Smakelijk!

Op een zomers buitenverblijf

ergens in Rusland speelt het in 1904 door Maxim Gorki geschreven drama "Datchniki" (Zomergasten) zich af. Het verraste mij aangenaam dat tg Stan heel dicht bij de originele tekst bleef. Er is ook niet veel bewerking van die tekst nodig want je staat er versteld van hoe die tekst niks aan actualiteit heeft ingeboet, meer dan 100 jaar later. De voorstelling die ik in de Leuvense schouwburg zag vorige week noem ik gerust het beste theater dat ik in een heeeeele tijd heb gezien. Enkele stukken die Manlief en ik in de afgelopen jaren zagen, deden ons zelfs besluiten om geen theatervoorstellingen meer op te nemen in ons cultureel abonnement want we vonden het welletjes. Maar allez, ik gaf theater toch nog een kans en trok er met vriendin E. naartoe. En genoot van de acteerprestaties waarbij er echt als groep een hele mooie prestatie wordt neergezet en waarbij niemand moest onderdoen voor de anderen. Er wordt met veel 'naturel' geacteerd zodanig dat haast zonder dat je het merkt er heel ver uiteenliggende thema's op de toeschouwer worden losgelaten gaande van luchtige liefdesaffaires tot bloedserieuze vragen over de zin van het leven en onze rol in de maatschappij. De mannen in het zomerse gezelschap zijn de speelvogels; de vrouwen zijn ernstiger (met uitzondering van Tine Embrechts die vrolijk doorheen het stuk dartelt als een onbezonnen losbol). Ja, het smaakte echt naar meer. Echt zo'n stuk dat je zin geeft om daarna je vrienden op te bellen en samen bij een fles vodka verder te filosoferen over het leven. Daarvoor had ik helaas niet de tijd, maar ik was alleszins weer heel blij dat ik ooit voor Slavistiek heb gekozen en toen de luxe heb gehad om me in dat soort teksten te verdiepen. Je hoeft trouwens helemaal geen Slavist of Russofiel te zijn om dit teksttheater te apprecieren. In de uitvoering door tg Stan is de setting volledig tijds- en plaatsongebonden. Maar de personages (met schitterend uitgewerkte dubbelrollen!) hebben natuurlijk wel allemaal heerlijk Russisch klinkende namen.

Verjaren...

is als pakjes openmaken, je weet nooit wat er gaat komen, stond er op 1 van de verjaardagskaartjes die ik kreeg. Alhoewel ik nu echt wel stilaan een leeftijd heb bereikt waarop er hier en daar rimpeltjes durven verschijnen en de afstand in leeftijd met het studentenvolkje een echte "generatiekloof" begint te worden, toch vind ik jarig-zijn eigenlijk nog altijd fijn. Ik bedoel dan: kaartjes en pakjes krijgen en genieten van de extra aandacht. Jarig zijn in een weekend is extra fijn omdat je er dan meteen een heel feestelijk weekend van kan maken en dat deed ik. Neen, niks exuberants, maar gewoon eens een heel weekend niet achter de computer gezeten, niet gewerkt en vooral ook geprobeerd om niet aan het werk te denken (in grote mate geslaagd), voor mij laten koken en zelf gekookt (met wisselend succes van geslaagde cake tot mislukte confituur), brunchen met de familie, Bloody Mary drinken (doet me zooo hard terugdenken aan brunchzondagen in New York) en gezelschapsspelletjes (die ik als cadeau had gekregen) spelen. Ik speelde voor het eerst Carcasonne en Blokus, 2 heel erg verschillende spelletjes. Neen, Manlief is niet zo gek op gezelschapsspelletjes, maar Dochterlief doet al graag mee.
En dan gewoon als afsluiter van het weekend eens heel ordinair samen met Manlief in de zetel wegzakken voor een avondje TV kijken (enkele opgenomen afleveringen van CSI New York en House MD). Maaaaanden was het geleden, zo'n tv-avondje samen. De kater (neen, geen echte) maandagochtend kwam hard aan toen ik alweer achter enkele deadlines zat aan te hollen. En toen speelden ze op Radio 1 uitgerekend dat nummer van Marianne Faithful "Ballad of Lucy Jordan" waarin het refrein mij telkens op mijn nieuwe leeftijd wees. Jakkes, echt niet fijn om zo met de neus op de feiten te worden gedrukt ;-) Maar dat verjaardagsweekend dat heb ik toch lekker gehad.

als ik ooit eens 5 minuten tijd heb,...

Stilte op het blogfront kan (in mijn geval dan toch) meestal rechtstreeks gelinkt worden aan een boordevolle agenda die niet veel blogtijd toelaat. Dat is nu ook weer het geval. Waarover ik u graag meer zou vertellen, maar waarvoor ik de tijd niet heb:
-het boek "De overgave" van Artur Japin dat ik eindelijk uitlas
-het concert van het Kellers Quartett waar ik naartoe ging
-onze uitstap naar de Efteling op een doordeweekse maandag
-het lekkere Italiaanse restaurantje dat we (her)ontdekten.

en ondertussen...

-is Dochterlief al helemaal gesettled in het derde leerjaar, waar er beduidend meer huiswerk is dan in het tweede en er inspraak is voor de leerlingen in de vorm van een klasraad en een 'grote kring': amai, ze wordt groot!
-heb ik mijn eerste fikse verkoudheid van het seizoen te pakken en is dus de voorraad papieren zakdoekjes die ik had ingeslagen met het oog op het nieuwe schooljaar al bijna helemaal op
-verzuip ik zowat in het werk: volgende week gaat het academiejaar op nieuw van start!
-hebben we nog steeds geen regering, maar dat wist u ook al
-heb ik voor het eerst in mijn leven "Machiavelli" en "De bezeten fles" gespeeld, het eerste op het verjaardagsfeestje van mijn petekind M., het tweede op het verjaardagsfeestje van mijn zus. Ik vond beide spelletjes heel leuk: misschien omdat ik bij allebei de winnaar was? Ja, zo'n spelletjes halen de competetieve ik in mij naar boven!
-gaat Dochterlief naar de notenleer en heeft ze haar eerste ritmisch en melodisch dictee er al op zitten en ben ik blij verrast dat notenleer nu op een veel aangenamere manier wordt aangeleerd dan in "onzen tijd"
-heb ik nog heel wat masterproeven mogen lezen en beoordelen in de "tweede zit" en vraag ik mij af hoe het komt dat studenten niet meer zonder dt-fouten kunnen schrijven? Wordt dat niet meer geleerd op de humaniora? Ik waarschuw mijn studenten dat ik daar behoorlijk allergisch voor ben! (Ja, u mag mij op dat vlak gerust ouderwets noemen.)